Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής ΕΡΤ & Δημήτρης Τσάκας

Τη δευτέρα 21 Ιανουαρίου ήμουν κι εγώ εκεί και παρακολούθησα τη συναυλία που έδωσε η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ με τον Δημήτρη Τσάκα στο "Θέατρον" του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος.

Η αίθουσα ήταν γεμάτη απο άτομα διαφορετικών ηλικιών. Κυρίως ήταν ηλικιωμένοι και αρκετοί επίσης γύρω και κάτω απο τα 30. 

Η συναυλία αποτελούνταν απο 2 μέρη, στο πρώτο έπαιζε ο Δημήτρης Τσάκας με το κουιντέτο του κάποια έργα του ιδίου και άλλως συνθετών της τζαζ. Στο δεύτερο συμμετείχε και η ορχήστρα της ΕΡΤ όπου παρουσιάστηκαν 11 κομμάτια απο το έργο "Charlie Parker with Strings".

Η παράσταση είχε όμορφους ήχους της τζαζ όπως είναι αναμενόμενο και ήταν ωραία. Η αίθουσα είναι επίσης πολύ ωραία και το κλίμα ήταν καλό. Γενικότερα δεν έχω πολλά να πω γιατί όσοι γνωρίζουν την Ορχήστρα της ΕΡΤ γνωρίζουν τι μουσική "μπορεί και παίζει" και όσοι γνωρίζουν τον κύριο Τσάκα επίσης, γνωρίζουν τι μουσικές "μπορεί και παίζει". Εξάλλου δεν είμαι και ο ειδικός εδώ. Κρίνω πάντα σαν θεατής, απο το τι με έκανε να νιώσω αυτό που είδα-άκουσα μέχρι τον κόσμο και το περιβάλλον.

Προσωπικά μου άρεσε η συναυλία αν και πιστεύω ότι υπήρχαν σημεία στα οποία θα ταίριαζε και μια φωνή όπως επίσης, πιστεύω ότι υπήρχαν σημεία στα οποία η συνύπαρξη της ορχήστρας μαζί με το κουιντέτο ήθελε λίγο περισσότερο ταίριασμα. Σε γενικές γραμμές ήταν μια όμορφη βραδιά με ωραίους ήχους, με μια καλή ορχήστρα και με έναν απο τους καλύτερους σαξοφωνίστες. Τι άλλο να πείς μετά! 

Τη διεύθυνση της ορχήστρας είχε ο Δημήτρης Μπουζάνης. Το κουιντέτο αποτελούνταν απο τους Δημήτρη Τσάκα στο σαξόφωνο, τον Κωστή Χριστοδούλου στο πιάνο, τον Σωτήρη Ντούβα στα ντραμς, τον Περικλή Τριβόλη στο κοντραμπάσο και τον Αντώνη Ανδρέου σαν ειδικό καλεσμένο στο τρομπόνι. 

Απο εκεί και πέρα, κρίνοντας τον κόσμο. Μπορώ να πω ότι οι μισοί ήταν άθλιοι και για ξύλο. Και αναφέρομαι κυρίως στους ηλικιωμένους που τελικά, το κακό συνήθειο που έχουν να είναι αγενείς το "κουβαλάνε" μαζί τους σε κάθε έκφανση της κοινωνικής τους ζωής. Ο απο πίσω μου ας πούμε ο γύρισε σε κάποια φάση και σχολίασε ότι "Γι'αυτό δεν πάει ποτέ η Ελλάδα μπροστά, αφού όλες οι συναυλίες καθυστερούν να ξεκινήσουν, για να μην αναφερθώ στα μηχανάκια με τις εξατμίσεις". Και είναι και πολλά ακόμη αλλά, αυτό είναι το κορυφαίο όλων. Ήταν τόσο έξυπνα στοχευμένο στα βασικά και δομικά προβλήματα της χώρας αυτό το σχόλιο του κυρίου που συγκλονίστικα! Επίσης να αναφέρω ότι στον χώρο κατέφθασαν όλοι με το εφάπαξ τους (δηλαδή με AUDI, Mercedes και άλλα συναφή αυτοκίνητα) και ότι θα μπορούσαν να μην το παίζουν όλοι τόσο εκλεπτισμένοι και ποιός ξέρει τί. Συναυλία τζαζ παρακολούθησαν, δεν πήγαν και στην πρώτη συναυλία του χρόνου απο την Συμφωνική Ορχήστα στη Βιέννη. 

Σημείωση: Συγχωρήσετε την όποια παρέμβαση απο την καούκα της μπροστά μου. Για έναν παράξενο λόγο ΜΟΝΟ όταν εγώ τραβούσα βίντεο κουνούσε το κεφάλι της. Τις υπόλοιπες στιγμές δεν κουνιόταν.

Ας μιλήσουμε για τα Hamptons Cupcakes

Λοιπόν, επισκέφτηκα τα Hamptons Cupcakes την Κυριακή που μας πέρασε 13 Ιανουαρίου 2013 και θέλω να μοιραστώ την άποψή μου και τη σκέψη μου μαζί σας.

Αρχικά μπερδεύτηκα πολύ μέχρι να βρώ το μαγαζί μιας και δεν φαίνεται (είναι πίσω απο ένα άλλο μαγαζί και πρέπει να προχωρήσεις έναν διάδρομο για να το δεις). Αυτό είναι και το τελευταίο βέβαια μιας και δεν είναι ούτε πρόβλημα ούτε κάτι που θα σε αποτρέψει να πας. Αφού βρέθηκε, μπήκαμε στο χώρο. Ένα μαγαζί όμορφο, έχει το δικό του στυλ, άνετο και μεγάλο. Μέσα δεν καπνίζουν, κάτι που είναι πολύ καλό για κάποιον που δεν καπνίζει (βλ. εμένα) και έτσι, έχεις τη δυνατότητα να γευτείς τα cupcakes ή ό,τι πάρεις και να "νιώσεις" την γεύση όπως είναι. Καθήσαμε λοιπόν στο εσωτερικό του κατατήματος. Είναι ένα σημείο που αν πας μέρα με ήλιο και ίσως και προς άνοιξη - καλοκαίρι, θα είναι μάλλον πολύ όμορφα - χωρίς να σημαίνει ότι μειώνω και το εξωτερικό. Όλο το μαγαζί είναι πολύ ωραίο. Φωτεινό και δεν σε "πνίγει".

Καθίσαμε λοιπόν σε ένα μικρό τραπεζάκι και σκεφτόμασταν τι να παραγγείλουμε. Εδώ όμως υπήρχε ένα θέμα. ΔΕΝ είχε κατάλογο στα τραπεζάκια αλλά είχε ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ στο ταμείο μπροστά, μεγάλο, γραμμένο σε μαυροπίνακα. Αυτό σημαίνει πως αν θέλαμε παράλληλα να δούμε τι θα πάρουμε και να καθίσουμε θα έπρεπε να κάνουμε ένα απο τα δύο μιας και όταν πήγαμε εμείς, έτυχε να μην έχει κάποιον που να ήθελε να καθίσει στο μαγαζί. Το λέω αυτό γιατί, αν είχε μπεί στο μαγαζί και κάποιος άλλος μαζί με εμάς, θα έπρεπε να καθίσουν στο τραπέζι που καθίσαμε εμείς. Μεγάλο αρνητικό στοιχείο η έλλειψη καταλόγων στα τραπέζια. Δεν μπορώ να κάθομαι να κοιτάζω τον κατάλογο με το κεφάλι προς το ταβάνι μόνο και μόνο επειδη το κατάστημα το σκέφτηκε λάθος. Το προσπερνάς λοιπόν και πάτε ένας-ένας για να τον δείτε. 

Ας πάμε στο θέμα της εξυπηρέτησης-σερβιρίσματος και τελευταία θα κρίνω τα προϊόντα για τα οποία το κατάστημα είναι γνωστό. Η εξυπηρέτηση λοιπόν, είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ. Καθίσαμε στο μαγαζί, και έπρεπε να σηκωθώ, να παώ μπροστά στο ταμείο για να μάθω αρχικά ότι δεν έχουν καταλόγους στα τραπέζια αλλά είναι μόνο ο μεγάλος στην είσοδο. Δεν ήρθε κανείς όση ώρα περιμέναμε μέχρι να σηκωθώ να μας ρωτήσει αν θέλουμε κάτι ή γενικότερα το κλασσικό. Να μας φέρει ένα νερό και να δείξει λίγο ενδιαφέρον. Μετά φυσικά, δεν τους έβρισκες. Μπορεί να ήθελες να πληρώσεις ή οτιδήποτε και έψαχνες....

Πολύ όμορφος ο χώρος στις τουαλέτες (ναι, μου φάνηκε πολύ ωραίος και γι'αυτό το σχολιάζω). Αυτό όμως που πολλά καταστήματα έχουν τη βρύση ΤΟΣΟ χαμηλά και ΤΟΣΟ κοντά στο νεροχύτη και όταν πλένεις τα χέρια σου πρέπει να ακουμπάς και να καθαρίζεις παράλληλα και αυτόν, δεν το καταλαβαίνω.

Να μιλήσουμε τώρα για τα Cupcakes; 

Λοιπόν, Αφού λοιπόν έγιναν όλα τα παραπάνω, φτάσαμε στο σημείο να έρθουν τα Cupcakes στο τραπέζι μας. Πήραμε δύο. Αυτό με το Cream Cheese και ένα άλλο με βανίλια και πράσινο χρώμα. Και πιστέψαμε ότι θα ήταν πολύ ωραία. Χαμογελάσαμε και ξεκινήσαμε να τα τρώμε. Ο ενθουσιασμός λοιπόν, κράτησε μέχρι την πρώτη μπουκιά. Μετά απλά εξαφανίστηκε. Τα γλυκά ήταν άνοστα. Δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον και η κρέμα επίσης ήταν εντελώς αδιάφορη. Το κέικ με το τυρί, είχε ένταση (του τυριού) στην κρέμα αλλά το κέικ ήταν αδιάφορο. Το ίδιο και στο άλλο μόνο που το δεύτερο ήταν αδιάφορο συνολικά. Η κρέμα βανίλιας, σχεδόν δεν είχε γεύση, ήταν ελάχιστα γλυκιά και δεν την ένιωθες καθόλου. Και τα κέικ δεν ήταν και τίποτα το τρομερό για να σε ενθουσιάσουν και να ξαναπάς. Κάπου εδώ τελειώνει η περιγραφή των γλυκών. Δεν υπήρχε και κάτι περισσότερο να περιγράψω. Τα Cupcakes της Liz στο Ναύπλιο, είναι μακράν καλύτερα. 

Και να αναφέρω και το εξής που χρειάζεται και ΠΡΕΠΕΙ να ειπωθεί. Το μαγαζί είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ακριβό. Δεν το κρίνω με την λογική του ότι, δεν βγάζω αρκετά και δεν είχα να πληρώσω ή ότι δυσκολεύτηκα όταν μου ήρθε η απόδειξη. Είναι όμως ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ακριβό.

Τα Cupcakes €3,5 στο κατάστημα και €3,2 αν το πάρεις και φύγεις; Μα μιλάμε σοβαρά; Με αυτά τα χρήματα μπορεί να κάνει 15 cupcakes (σύμφωνα με το κόστος των υλικών). Δεν θα αναφερθώ στο κόστος του καφέ εκεί μέσα μιας και αυτό ήταν απαράδεκτα υψηλό. Για καφέ μιλάμε. Ας μαζευτούν κάποια καταστήματα. Στην σελίδα του μαγαζιού αναφέρεται ότι εισάγουν τα απαραίτητα συστατικά για να φέρουν την πραγματική γεύση των Cupcakes στην Ελλάδα. Έλα, δεν το πιστεύω. Να φανταστώ εισάγουν αμερικανικό βούτυρο επειδή είναι πιο καλό; Ή μήπως τα χρώματα ζαχαροπλαστικής απο εκεί είναι καλύτερα; Πόση κοροϊδία; 

Εν κατακλείδι, δεν θα ξαναπήγαινα στο εν λόγω μαγαζί και δεν θα το συνιστούσα σε κάποιον. Πρώτον γιατί  θεωρώ τις τιμές του απαράδεκτα υψηλές για να κάνεις αυτό το λαθος.Δεύτερον γιατί ΔΕΝ είναι τα πραγματικά αμερικανικά γλυκά. Αν ήταν, θα ήταν πιο μεγάλα, πιο γλυκά, πιο φτηνά και δεν θα ήταν άνοστα και αδιάφορα. Οπότε όσοι πιστεύετε κάτι τέτοιο, είστε απλά άχετοι.

Να ξεκαθαρίσω το εξής. Πρώτον μαγειρεύω και δεν είμαι άσχετος με το άθλημα και ξέρω να κάνω ΚΑΙ τα εν λόγω γλυκά. Έχω δοκιμάσει και στην Ελλάδα πως τα κάνουμε αλλά έχω ταξιδέψει και στο εξωτερικό και ξέρω πως είναι κανονικά, αρκετά χρόνια πρίν τα μάθουμε στην χώρα μας. Δεν τα κρίνω απλά επειδή δεν έχω τι να κάνω. Δεν μου αρέσει να με κοροϊδεύουν.

Γράμμα σε ένα παιδί

Πήγα και είδα το "Γράμμα σε ένα παιδί" με τη Ζέτα Δούκα. Μετά απο πολύ καιρό που το έλεγα, πήγα και το είδα επιτέλους. Είχα ακούσει προφανώς ότι είναι μια καλή παράσταση και ότι η κα Δούκα παίζει πολύ καλά το ρόλο της. Δεν τα πιστεύεις βέβαια μέχρι να το δεις ιδίοις όμασι.

Είναι μια παράσταση που, μαζί με την Οδύσσεια, μας μαθαίνει αρχικά ότι η Ζέτα Δούκα μπορεί και υποκρίνεται. Το σχολιάζω, μιας και δεν είναι κάτι που το πιστεύει κανείς βλέποντάς την να το κάνει μέσα απο σειρές με τον Πέτρο Φιλιππίδη (αυτή μου ήρθε πρώτη).

Μέσα απο την παράσταση, θα διακρίνεις πολλά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τον φεμινισμό, μπορεί να ενοχληθείς και λίγο, θα διακρίνεις στοιχεία που έχουν να κάνουν με την άρνηση (της ζωής, της υπακοής), με την αντίδραση που απορρέει απο την άρνηση και γενικότερα θα δείς πολλά στοιχεία που θα σε κάνουν να νιώσεις λίγο ότι αυτό το έργο είναι μια "γροθιά" στα κοινωνικά πρότυπα, ίσως αυτής της κοινωνίας, ίσως κάποιας άλλη εποχής αλλά, απο την πλευρά της γυναίκας που προσπαθεί να σπάσει τις αλυσίδες με τις οποίες την δένουν τα κοινωνικά πρότυπα. Είναι μια παράσταση που ίσως να πείς ότι άξιζε που την είδες (δεν είμαι σίγουρος γι'αυτό). Το σίγουρο είναι ότι η παράσταση θα σε "αγγίξει", θα σε κάνει να σφιχτείς λίγο και η κα Δούκα είναι καλή.

Προσωπικά με ενόχλησε ελαφρώς το ότι υπήρχαν στιγμές που γελούσαν κάποιες γυναίκες μόνο, μέσα απο κάποιες φράσεις που προφανώς τις βρήκαν αστείες. Με έκανε να νιώσω λίγο εκτός αυτό εμένα. Λίγο ότι δεν καταλάβαινα το αστείο επειδή ήταν φτιαγμένο για γυναίκες (;), λίγο ότι ίσως και να με ενοχλούσε (φαντάζομαι όταν γραφόταν το βιβλίο, αυτό το σκοπό είχε) αυτό που άκουγα. Γενικότερα ήταν μια παράσταση που φεύγοντας έλεγα ότι ήταν καλή έχοντας όμως τις αμφιβολίες μου να με συγκρατούν απο το να πω ότι ήταν μια πολύ καλή παράσταση.

Γενικότερα, η παράσταση, είναι μια παράσταση που θα ήθελες να δεις. Σκέψου το αν προλαβαίνεις καθότι δεν γνωρίζω μέχρι πότε θα έχει παραστάσεις.


Εάν έχεις κάποια παρατήρηση ή διαφωνία, μπορείς να τη σημειώσεις στα σχόλια.

Μαθήματα ζωής!

Αυτό είναι κάτι που θα σας βοηθήσει να πάρετε κάποια μαθήματα για τις πολιτικές σας επιλογές!

Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε μ' ένα μουλάρι σ' ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο.
 Στο δρόμο που επήγαινε συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά: «Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή Bασιλικός;». «Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης. «Α, το γαϊδούρι» σχολίασε ο επιθεωρητής.
Ο αγωγιάτης όμως ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στον δάσκαλο τη στιχομυθία. «Το και το, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».
Την επομένη μπαίνει ο επιθεωρητής στην τάξη και ρωτά το δάσκαλο ποιο είναι το μάθημα της ημέρας. «Τα σημεία της στίξεως», απαντά ο δάσκαλος. «Ας δούμε, λοιπόν, τι ξέρουν τα παιδιά», λέει ο επιθεωρητής.
Ο δάσκαλος σήκωσε ένα μαθητή, τον Σήφη, στον πίνακα και του είπε να γράψει τη φράση:
«Ο επιθεωρητής είπε, (κόμμα), ο δάσκαλος είναι γαϊδούρι (τελεία).
Αφού, έκπληκτος ο μαθητής, το έγραψε, τον ρωτά ο δάσκαλος: «Ποιος είναι, παιδί μου, γαϊδούρι;». «Ο δάσκαλος», ψέλλισε ο μαθητής. «Και ποιος το είπε;». «Ο επιθεωρητής, κύριε». «Ωραία», είπε ο δάσκαλος. «Σβήσε τώρα το κόμμα και βάλ' το αλλιώς»:
«Ο επιθεωρητής, (κόμμα), είπε ο δάσκαλος, (κόμμα), είναι γαϊδούρι».
 Μόλις τελείωσε ο μαθητής, τον ρωτά ο δάσκαλος: «Ποιος είναι τώρα, παιδί μου, το γαϊδούρι;». «Ο επιθεωρητής», απαντά δειλά ο μαθητής. «Και ποιος το είπε;» «Ο δάσκαλος», απαντά ο μαθητής.
Οπότε στρέφεται ο δάσκαλος στην τάξη και λέει: «Είδατε παιδιά τι κάνουν τα κόμματα; Πότε βγάζουν γάιδαρο τον επιθεωρητή και πότε το δάσκαλο».!
Είπε μονολογώντας ο παππούς, καθισμένος στην πολυθρόνα του μπροστά στη τηλεόραση που ανακοίνωνε και νέες μειώσεις στις συντάξεις: Όταν ήμουν μαθητής, άκουγα κάθε τόσο τη δασκάλα μου να λέει: «Να προσέχετε τα κόμματα! Ένα λάθος κόμμα, μπορεί να σας χαλάσει τελείως τη σύνταξη!» Έπρεπε να περάσουν εξήντα χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε."

Pastry Family

Το Σάββατο 5 Ιανουαρίου επισκέφτηκα το ζαχαροπλαστείο Pastry Family στο Παγκράτι. Δεν είχα ποτέ επισκεφτεί το εν λόγω και έτσι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να το κάνω. Απο την είσοδο όπως και μέσα, το κατάστημα σου δίνει την αίσθηση ότι μπαίνεις σε ένα παλιό, "Ελληνικής ταινίας απο τη δεκαετία του '60" (όπως αναφέρει και ένα απο τα τιπς στο Foursquare. Να μην το παρατραβάω. Μπήκα λοιπόν στο κατάστημα, απήλαυσα την αίσθηση που μου έδωσε και, έριξα έπειτα το ενδιαφέρον μου σε αυτό για το οποίο και πήγα εξαρχής στο κατάστημα - στα γλυκά.

Κοιτάζω λοιπόν τη βιτρίνα, παθαίνω το πρώτο ΣΟΚ (όπως παθαίνεις σε κάθε ζαχαροπλαστείο όταν την κοιτάς) και συνεχίζω ζητώντας να με βοηθήσει με τα γλυκά και τα υλικά τους (το περιεχόμενο, όχι πόσο βούτυρο και τα σχετικά). Μου τα εξηγεί και ζητάω να μου βάλουν σε ένα κουτί, ένα απο το καθένα και έτσι λοιπόν πήρα όσα γλυκά εμφανίζονται στη φωτογραφία (το ένα το έβαλε 2 φορές).

Ας πούμε για τα γλυκά λοιπόν τώρα - τα οποία και περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία να δοκιμάσω, μιας και όλοι έλεγαν τα καλύτερα. Όπως τα βλέπετε, απο την πάνω αριστερή πλευρά, τα χρωματιστά, είναι παστάκια με διαφορετικές γεύσεις (καραμέλα, φράουλα, κρέμα νομίζω, σοκολάτα) και απο πάνω τα είχαν καλυμένα με γλάσσο. Εμένα μου φάνηκαν πολύ νόστιμα, αλλά σε ένα φίλο μου, δεν άρεσαν ιδιαίτερα γιατί δεν του άρεσε το γλάσσο (να τονίσω ότι είναι πιο πολύ της σοκολάτας). Αυτό που είναι στην πάνω δεξιά γωνία (αυτό που είναι 2 φορές) έχει βάση κάτι που μοιάζει με κέικ (εμένα μου έκανε και σαν βάση απο βρώμη) και απο πάνω έχει σοκολάτα. Εμένα το γλυκό μου φάνηκε ψιλοαδιάφορο μιας και η βάση του δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα και η κρέμα σοκολάτας που είχε απο πάνω (ή σοκολάτα) δεν ήταν κάτι το τρομερό. Στον φίλο μου, άρεσε η σοκολάτα, όχι η βάση. Τα δύο που είναι κάτω αριστερά, που φαίνονται σαν βουναλάκια. Το ένα (το πιο ανοιχτό) είχε μέσα στην κορυφή φουντούκι και η γέμισή του απο ότι κατάλαβα ήταν σαν της μερέντα με βάση κάτι απο άσπρο (δεν κατάλαβα τι ήταν). Αν η μερέντα σας έκανε κάτι, ξεχάσετέ το. Καλύτερα να πάρεις κουτάλι και να βουτήξεις στο κουτί της. Το άλλο ήταν απλά με σοκολάτα και όχι με μερέντα. Αυτό που μοιάζει με τρουφάκι, είναι τρουφάκι. Είναι όμως τρουφάκι σοκολάτας (μέσα είναι πλημμυρισμένο απο σοκολάτα και αρκετά να το πώ ρευστό, αν και είναι λάθος ο όρος). Εγώ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΛΑΤΡΗΣ ΤΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ, το βρήκα πολύ ωραίο. Και ο φίλος μου επίσης. Και υπάρχουν και τα ταρτάκια. Τρία χρώματα, τρείς γεύσεις. Όπως τα βλέπετε, είναι ακριβώς έτσι. Είναι ταρτάκια. Καμία διαφορά από όλα τα υπόλοιπα ταρτάκια που μπορεί να έχετε δοκιμάσει και τίποτα το ιδιαίτερο.

Στο τέλος λοιπόν, αποφασίσαμε να πληρώσουμε. Στο ταμείο μας περίμεναν δύο εκπλήξεις. Η μία ήταν στην τιμή. €14 (13 και ψιλά ήταν αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς). Την τιμή αυτή, προσωπικά, την θεωρώ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΗ. Κι αυτό, όχι επειδή δεν έχω λεφτά να πληρώσω και σφίχτηκα, απλά, γιατί ένα ζαχαροπλαστείο, το οποίο δεν κάνει γλυκά που να τα πας σε διαγωνισμό και να κερδίσουν βραβείο, το να σου ζητάει τόσα χρήματα είναι πολύ κακό μιας και δεν αξίζουν τόσα. Στην τελικη, απλές τάρτες είναι, απλά γλυκά είναι και όλα τα υπόλοιπα και δεν κάνουν και τίποτα το τρομερό. Η δεύτερη έκπληξη, ήταν ο κύριος που μας περίμενε στο ταμείο. Απο την πρώτη στιγμή που μπήκα στο κατάστημα, εντόπισα έναν αντιπαθητικό. Και είναι αυτός ο εν λόγω κύριος, ήταν καθισμένος σε μια καρέκλα στο ταμείο, βασικά δεν ήταν καθισμένος, ήταν ξαπλωμένος προς το χυμένος, σαν να ήταν σπίτι του, λες και δεν υπήρχε κανενας στο μαγαζί που να εξυπηρετούνταν εκείνη τη στιγμή. Ήταν λες και βαριόταν τη ζωή του και σαν να μην γούσταρε που ήμασταν εκεί. Δεν μίλησε καθόλου, πήρε τα χρήματα, μας έδωσε τα ρέστα, ούτε ευχαριστώ, ούτε γειά σας, ούτε τίποτα. Όταν είσαι ζαχαροπλαστείο που θέλεις να το παίζεις καλό και ποιός ξέρει τί, νομίζω πως οι πελάτες απαιτούν να είσαι ευγενικός και να εξυπηρετούνται καλά και σωστά. Και αυτό δεν ήταν συμπεριφορά που ήταν μόνο προς την παρέα μου και εμένα αγενής, και σε προηγούμενου πελάτες, ήταν ο ίδιος βλάκας-αγενής-άχαρος. Η κοπέλα που μας εξυπηρέτησε ήταν ευγενική και αρκετά εξυπηρετική, ο συγκεκριμένος όμως, ακύρωνε την όλη εξυπηρέτηση στο μαγαζί με την αγένεια που άφηνε να φαίνεται απο το πρόσωπό του και το βλέμμα του και μόνο. Προσωπικά, αν πήγαινα ξανά στο Pastry Family, θα το έκανα μόνο για τα παστάκια και το τρουφάκι μιας και μου άρεσαν αρκετά. Αλλά δεν θα ξαναπάω λόγω των δύο εκπλήξεων στο ταμείο (τιμή και ο αγενής κυριούλης). Τα γλυκά αυτά που πήραμε, έχουν όλα τα την ίδια τιμή οπότε μην φοβηθείτε να κάνετε μίξη όσοι πάτε. Αν το κάνετε, γράψετέ μας εδώ τα σχόλειά σας, να δούμε εάν έτυχε σε εμάς να είναι έτσι.

Πρωινό της Κυριακής.

Απο το Σάββατο το βράδυ προμηθευτήκαμε με παρέα την εφημερίδα Θέμα. Η εν λόγω εφημερίδα έμεινε σπίτι μου τελικά και καθώς ξύπνησα το πρωί, την είδα και ξεκίνησα να τη διαβάζω. Κατέληξα λοιπόν κάποια στιγμή να περνάω απο το Θέμα, στο People (το ένθετο της εφημερίδας).

Διαβάζοντάς το λοιπόν, όσο πιο πολύ προχωρούσα τόσο πιο πολύ κατέληγα στο ότι το εν λόγω ένθετο είναι απλά απο αυτά που ανήκουν στην κατηγορία σκουπίδια. Κάθε λέξη που διάβαζα σκεφτόμουν ότι αυτό το περιοδικό προσπαθεί να έχει τη γκλαμουριά του STAR και το κουτσομπλίστικό της ESPRESSO. Και το καταφέρνει. Συνέχισα να διαβάζω για λίγο ακόμη και μετά δεν άντεξα άλλο. Κάπου εκεί την έκλεισα την εφημερίδα. Έβλεπα μέσα ανθρώπους οι οποίοι μου είναι παντελώς άγνωστοι, ούτε σαν πρόσωπα τους ξέρω, ούτε σαν ονόματα. Άσημοι μέχρι εκεί που δεν πάει και φυσικά εντελώς αδιάφοροι. 

Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι παλιότερα, μου άρεσε να τα διαβάζω όλα αυτά τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Διάβαζα για τα κουτσομπολιά και σχολιάζαμε με τις παρέες μου τι χαζό γινόταν. Μήπως άλλαξα εγώ πολύ; Μήπως παρασοβάρεψα (ας μου επιτραπεί αυτήν η έκφραση); Μήπως αυτά τα έντυπα έγιναν όλο και περισσότερο αδιάφορα; Δεν μπορούσα να καταλήξω κάπου. Κάπως έτσι λοιπόν, έκλεισα το People του Θέματος, άλλαξα δωμάτιο, κάθισα στον καναπέ μου, πήρα το βιβλίο μου δίπλα μου, τον υπολογιστή μπροστά μου, γράφω αυτό και έχω να παίζουν οι όμορφες μουσικές του Kosmos 93.6 για να προχωράει όμορφα η ημέρα. 

Καλημέρα σας και χρόνια πολλά. Φώτα σήμερα. Να είμαστε όλοι καλά και να είμαστε φωτισμένοι να κάνουμε σωστές επιλογές. Να χαμογελάτε.

Υ.Γ. Σπύρο Πώρο, Μακιγιέρ της Έλλης Κοκκίνου, Δωροθέα Μερκούρη, Νίκο Γεωργιάδη (Χριστίνα Παππά εσένα σε ξέρω πλέον μόνο σαν όνομα, δεν σε θυμάμαι καθόλου), Αλεξάνδρα Κατσαΐτη, Σοφία Κούστα, Ματέο (αγόρι της Ελένης Μενεγάκη), Νικολέτα Ράλλη, Ίνα Ταράντου, Δημήτρη Καμπόλη, Ηλιάνα Μαυρομάτη, να με συγχωρείτε αλλά μου είστε άγνωστοι και δεν σας γνωρίζω. Αλλά μάλλον για να είστε στο People, θεωρείστε κάπως διάσημοι.

Υ.Γ.2 Προς την Αλεξάνδρα Κατσαΐτη. Moët χρησιμοποίησε και η Τζούλια Αλεξανδράτου στην τσόντα της (και δεν έχυσε κανείς). Μήπως να το ξανασκεφτείς;
Υ.Γ.3 Προς Ηλιάνα Μαυρομάτη. Πρέπει κάποιος να σου πεί ότι οι φωτογραφίες που έχεις για την εφημερίδα είναι άχαρες. Στη μία φαίνεσαι σαν διαφήμιση για εύκολες γυναίκες (sic) και, στην άλλη λες και είσαι άντρας. Μήπως να το ξανασκεφτείς όταν φωτογραφίζεσαι;  

Σημείωση. Αυτές είναι οι προσωπικές μου απόψεις και αν υπάρχουν κάποιοι που δεν συμφωνούν με αυτές, δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Ίσως κάποιοι να τις χρησιμοποιούν επικοιδομητικά και κάποιοι όχι.

Μανιταρόσουπα! Απλή και απίστευτα γρήγορη.

Ανήκεις στους ανθρώπους που τους αρέσει το φαγητό; Σε αυτούς που τους αρέσει να μυρίζουν, να βλέπουν και να γεύονται; Για εσένα το φαγητό είναι κάτι απο όλα αυτά και όχι μόνο η λογική του "να το φάμε και να τελειώνουμε"; Λοιπόν. Σήμερα, επειδή βαριόμουν και είχα πάρει μανιτάρια απο το σούπερ μάρκετ, σκέφτηκα να κάνω μια μανιταρόσουπα και αφού την είχα κάνει, σκέφτηκα να την κάνω βελουτέ.

Έχουμε τα εξής λοιπόν για να μην το πολυτραβάω. Αποφασίζοντας να κάνω τη μανιταρόσουπα, έψαξα στην κουζίνα μου και είδα τι είχα μέσα απο υλικά (γενικότερα), ώστε να μην γίνει μια αηδία. Έχουμε τα εξής:

Μανιτάρια, συσκευασία των 250 γρ.  Τα μικρά, λευκά. 

Έβαλα ένα μεσαίο κρεμμύδι.

Κάρυ (το βάζω παντού)

Αλάτι (με το μάτι αλλά, δεν είμαι λάτρης οπότε, δεν έβαλα πολύ)

Ρίγανη (επειδή επίσης τη βάζω παντού άσχετα αν πάει ή όχι. Δεν έβαλα πολύ)

Πιπέρι (προσοχή να μην το παρακάνετε)

Τυρί κίτρινο, τριμένο.

Και στο τέλος για τη μυρωδιά, έβαλα δυόσμο απο πάνω.

Την σούπα την έκανα λίγο διαφορετικά απο ότι την κάνουν όλοι. Καθάρισα τα μανιτάρια και τα έβαλα στον ατμό για 10'. Παράλληλα, καθάρισα το κρεμύδι, το έκοψα σε μικρά κομμάτια και το τσιγάρισα για ένα-δύο λεπτά. Έπειτα έριξα τα μανιτάρια στην κατσαρόλα και έβαλα νερό για να βράσουν. Δεν έβαλα πολύ. Μόλις καλύφθηκαν τα μανιτάρια, έριξα μισό δάχτυλο ακόμη. Τα άφησα να βράσουν με το καπάκι ανοιχτό για να εξατμιστεί ένα μέρος του νερού. Να τονίσω εδώ ότι, όταν μαγειρεύεις κάτι στον ατμό, κάτω απο εκεί που είναι οι υποδοχές για τα φαγητά, υπάρχει μια άλλη υποδοχή που μαζεύει το νερό που πέφτει απο τα φαγητά που μαγειρεύονται. Αυτό το λέω γιατί, αυτό το νερό το πήρα και έριξα ένα μέρος του στην κατσαρόλα. 

Αφού έβρασε το νερό και η σούπα ήταν έτοιμη (μιλάμε δηλαδή για κανένα πεντάλεπτο μετά), την έβγαλα απο το μάτι, πήρα το μηχανηματάκι που το βάζουμε μέσα για να πολτοποιήσουμε και ξεκίνησα τη διαδικασία. Έριξα δυόμιση κουταλιές της σούπας πουρέ πατάτας τον οποίο είχα ετοιμάσει το μεσημέρι για το φαγητό και ήταν έτοιμο. 

Το αποτέλεσμα ήταν πάρα πολύ νόστιμο και γευστικό. Το ίδιο είπε και ένας φίλος που το δοκίμασε (ο οποίος δεν αρέσκεται στο να τρώει μανιτάρια).  Ελπίζω να το κάνετε και να σας αρέσει. Είναι τόσο απλό όσο και γρήγορο. Καλή όρεξη και καλή απόλαυση.