ηγούμενες μέρες είχα ξεκινήσει - κλασσικά - να πάω καμία βόλτα στην όμορφη Θεσσαλονίκη καθώς είχε ήλιο, ζέστη και πάρα πολύ καθαρή ατμόσφαιρα. Έτσι λοιπόν έβαλα τα πρόχειρά μου και, ξεκίνησα.Με το που βγαίνω από την πολυκατοικία το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν η μυρωδιά απο κάτι λελούδια που δεν γνωρίζω πως ονομάζονται, γνωρίζω όμως πως η μυρωδιά τους είναι τόσο γλυκιά και δροσερή που, με το που τα μυρίζεις γνωρίζεις πως πλέον έχει έρθει η άνοιξη. Ήταν κάτι που είχα να μυρίσω πολύ καιρό σε μια πόλη η οποία σφύζει απο καυσαέριο και άσχημες μυρωδιές, μια πόλη που η ακαλαισθησία της δεν τη βοηθάει να δείξει την γοητεία της. Πέρνω μια βαθιά ανάσα αυτή την τόσο ωραία μυρωδιά και συνεχίζω τη μέρα μου. Καθώς προχωρούσα στο δρόμο κατα ένα παράξενο τρόπο δεν μύριζε καυσαέριο παρά μόνο όταν ήμουν στους κεντρικούς δρόμους (αγ. δημητρίου και εγνατία).
Συνέχισα τη διαδρομή μου, με τον ήλιο να με "χτυπάει" κατάματα και να με ζεσταίνει λούζωντάς με, με το φως του. Όλα ήταν υπέροχα και η ημέρα προμηνυόταν πολύ ευχάριστη.
Προχώρησα στην αριστοτέλους, ο δρόμος ήταν γεμάτος απο κόσμο που καθόταν στα παγκάκια και στα πεζούλια και διάβαζε, έπαιζε, γελούσε, διασκέδαζε. Μια εικόνα με πολλές αισθήσεις, διαφορετικές μεταξύ τους και όμως όλες μαζί δημιουργούσαν κάτι πολύ όμορφο. Μια μητέρα να κυνηγάει το παιδί της για να μην πέσει, ένα ζευγάρι απο ηλικιωμένους είχαν βγεί για μια βόλτα μαζί, ενώ παρέες από παιδιά περνούσαν συνεχώς γελώντας και σχεδιάζοντας τη συνέχεια της ημέρας τους.
Συνεχίζοντας όμως προς τα κάτω και φτάνοντας στην τσιμισκή, άρχισε να μυρίζει μια γνώριμη μυρωδιά που σε όσους είναι εκτός Θεσσαλονίκης καθώς και σε πάρα πολλούς απο την πόλη αρέσει και δεν μπορούνε να τη μυρίζουν, επειδή κολάζονται - απο οτι μου λένε οι ίδιοι. Δεν θα τη σχολιάσω αυτή τη μυρωδιά εγώ, καθώς εμένα η συγκεκριμένη μυρωδιά με κάνει να σιχαίνομαι και μου φέρνει τα αποτελέσματα που είναι η συνέχεια αυτής της αίσθησης.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν παρακάτω. Συνεχίζοντας τη βόλτα μου, αποφάσισα να προχωρήσω στην τσιμισκή και έστριψα απο καρόλου ντηλ, με προορισμό μου την αγία σοφία και μετά βλέπαμε. Στρίβωντας στην ερμού χάζευα τα κτίρια απέναντι και, προχωρούσα χωρίς να δίνω και πολύ σημασία μπροστά μου, μέχρι που κατάλαβα οτι πρέπει να κοιτάξω καθώς αν έκανα μερικά βήματα ακόμη θα έπεφτα μέσα σε αυτές τις υπέροχες τρυπάρες που έχουν ανοίξει καθώς σκάψαν για να κάνουν κάτι. Αν είσαι "χαμένος" στη μουσική και την αφήνεις να σε ταξιδεύει τότε αυτά παθαίνεις.
Έστριψα λοιπόν και προσπέρασα τις λακκούβες, πέρασα απέναντι και περπατούσα απο την κάτω μεριά της εκκλησίας. Πλησιάζοντας στο γαλλικό προξενείο άρχισε ξαφνικά να με χτυπά μια τόσο γλυκιά μυρωδιά στην οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ καθόλου και την άφησα να με οδηγεί. Ήταν η μυρωδιά του Cookie Man το οποίο έψηνε τα κουλουράκια του. Την ακολούθησα και οδηγήθηκα μπροστά στη βιτρίνα του μαγαζιού. Πλέον αυτό ήταν, ήμουν στη πηγή της απόλαυσης, εκεί απο όπου βγαίνει αυτήν η υπέροχη μυρωδιά που σε κάνει αν έχεις μόλις φάει γλυκό να θέλεις να φας κι άλλο.
Μια μυρωδιά τόσο γλυκιά που νομίζεις οτι τη γεύεσαι, τόσο υπέροχη στο να τη μυρίζεις και ακόμη περισσότερο το χειμώνα που έχει κρύο νιώθεις πως ζεσταίνεσαι, το παθαίνεις αυτό και μόνο με τη μυρωδιά, τόσο ελκυστική και τόσο δελεαστική που δεν αντέχεις, μπαίνεις μέσα και αγοράζεις κουλουράκια. Στο σακουλάκι όμως. Μερικά απο αυτά, μερικά απο τα άλλα στο χέρι και, έφυγες. Η απόλαυση πλέον σε ακολουθεί και η βόλτα σου απέκτησε γεύση... Μια γεύση τόσο υπέροχη όσο η λευκή σοκολάτα που βρίσκεται ανάμεσα στα μπισκότα που πήρες, τόσο δελεαστική όσο είναι η κουβερτούρα που καλύπτει τα άλλα μπισκότα που πήρες, πασπαλισμένη μέσα στο χειμώνα με μικρές νιφάδες χιονιού, όπως είναι οι νιφάδες ινδικής καρύδας επάνω στα μπισκότα σου.
Πλέον όλα
αυτά, οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι γεύσεις σε ακολουθούν και σου γεμίζουν τη μέρα. Είναι αυτά που θα σε κάνουν να γυρίσεις σπίτι σου και να πείς πως σήμερα η βόλτα άξιζε. Θα χαμογελάσεις στον εαυτό σου κοιτώντας στον καθρέφτη και θα του σκάσεις ενα φιλί, λέγοντας του πόσο υπέροχος είναι.
Τώρα, θα πάρεις τα μπισκότα και θα καθήσεις στον καναπέ, στο ραδιόφωνο θα παίζει μουσική απαλή και χαλαρή, η οποία θα σε ταξιδεύει κι εσύ θα απολαμβάνεις την αίσθηση του μπράντυ στο στόμα σου και θα φέρνεις στο νου σου, όμορφες στιγμές απο όλη την ημέρα και, θα χαμογελάς...
Συνέχισα τη διαδρομή μου, με τον ήλιο να με "χτυπάει" κατάματα και να με ζεσταίνει λούζωντάς με, με το φως του. Όλα ήταν υπέροχα και η ημέρα προμηνυόταν πολύ ευχάριστη.
Προχώρησα στην αριστοτέλους, ο δρόμος ήταν γεμάτος απο κόσμο που καθόταν στα παγκάκια και στα πεζούλια και διάβαζε, έπαιζε, γελούσε, διασκέδαζε. Μια εικόνα με πολλές αισθήσεις, διαφορετικές μεταξύ τους και όμως όλες μαζί δημιουργούσαν κάτι πολύ όμορφο. Μια μητέρα να κυνηγάει το παιδί της για να μην πέσει, ένα ζευγάρι απο ηλικιωμένους είχαν βγεί για μια βόλτα μαζί, ενώ παρέες από παιδιά περνούσαν συνεχώς γελώντας και σχεδιάζοντας τη συνέχεια της ημέρας τους.
Συνεχίζοντας όμως προς τα κάτω και φτάνοντας στην τσιμισκή, άρχισε να μυρίζει μια γνώριμη μυρωδιά που σε όσους είναι εκτός Θεσσαλονίκης καθώς και σε πάρα πολλούς απο την πόλη αρέσει και δεν μπορούνε να τη μυρίζουν, επειδή κολάζονται - απο οτι μου λένε οι ίδιοι. Δεν θα τη σχολιάσω αυτή τη μυρωδιά εγώ, καθώς εμένα η συγκεκριμένη μυρωδιά με κάνει να σιχαίνομαι και μου φέρνει τα αποτελέσματα που είναι η συνέχεια αυτής της αίσθησης.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν παρακάτω. Συνεχίζοντας τη βόλτα μου, αποφάσισα να προχωρήσω στην τσιμισκή και έστριψα απο καρόλου ντηλ, με προορισμό μου την αγία σοφία και μετά βλέπαμε. Στρίβωντας στην ερμού χάζευα τα κτίρια απέναντι και, προχωρούσα χωρίς να δίνω και πολύ σημασία μπροστά μου, μέχρι που κατάλαβα οτι πρέπει να κοιτάξω καθώς αν έκανα μερικά βήματα ακόμη θα έπεφτα μέσα σε αυτές τις υπέροχες τρυπάρες που έχουν ανοίξει καθώς σκάψαν για να κάνουν κάτι. Αν είσαι "χαμένος" στη μουσική και την αφήνεις να σε ταξιδεύει τότε αυτά παθαίνεις.Έστριψα λοιπόν και προσπέρασα τις λακκούβες, πέρασα απέναντι και περπατούσα απο την κάτω μεριά της εκκλησίας. Πλησιάζοντας στο γαλλικό προξενείο άρχισε ξαφνικά να με χτυπά μια τόσο γλυκιά μυρωδιά στην οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ καθόλου και την άφησα να με οδηγεί. Ήταν η μυρωδιά του Cookie Man το οποίο έψηνε τα κουλουράκια του. Την ακολούθησα και οδηγήθηκα μπροστά στη βιτρίνα του μαγαζιού. Πλέον αυτό ήταν, ήμουν στη πηγή της απόλαυσης, εκεί απο όπου βγαίνει αυτήν η υπέροχη μυρωδιά που σε κάνει αν έχεις μόλις φάει γλυκό να θέλεις να φας κι άλλο.
Μια μυρωδιά τόσο γλυκιά που νομίζεις οτι τη γεύεσαι, τόσο υπέροχη στο να τη μυρίζεις και ακόμη περισσότερο το χειμώνα που έχει κρύο νιώθεις πως ζεσταίνεσαι, το παθαίνεις αυτό και μόνο με τη μυρωδιά, τόσο ελκυστική και τόσο δελεαστική που δεν αντέχεις, μπαίνεις μέσα και αγοράζεις κουλουράκια. Στο σακουλάκι όμως. Μερικά απο αυτά, μερικά απο τα άλλα στο χέρι και, έφυγες. Η απόλαυση πλέον σε ακολουθεί και η βόλτα σου απέκτησε γεύση... Μια γεύση τόσο υπέροχη όσο η λευκή σοκολάτα που βρίσκεται ανάμεσα στα μπισκότα που πήρες, τόσο δελεαστική όσο είναι η κουβερτούρα που καλύπτει τα άλλα μπισκότα που πήρες, πασπαλισμένη μέσα στο χειμώνα με μικρές νιφάδες χιονιού, όπως είναι οι νιφάδες ινδικής καρύδας επάνω στα μπισκότα σου.
Πλέον όλα
αυτά, οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι γεύσεις σε ακολουθούν και σου γεμίζουν τη μέρα. Είναι αυτά που θα σε κάνουν να γυρίσεις σπίτι σου και να πείς πως σήμερα η βόλτα άξιζε. Θα χαμογελάσεις στον εαυτό σου κοιτώντας στον καθρέφτη και θα του σκάσεις ενα φιλί, λέγοντας του πόσο υπέροχος είναι.Τώρα, θα πάρεις τα μπισκότα και θα καθήσεις στον καναπέ, στο ραδιόφωνο θα παίζει μουσική απαλή και χαλαρή, η οποία θα σε ταξιδεύει κι εσύ θα απολαμβάνεις την αίσθηση του μπράντυ στο στόμα σου και θα φέρνεις στο νου σου, όμορφες στιγμές απο όλη την ημέρα και, θα χαμογελάς...
