52: Επόμενη στάση ΑΤΕΙ.

ΟΣΕ --> Στάση 52. Αναμονή του λεωφορείου για να πάει κάποιος στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης.

Φοιτητές μαζεμένοι πολλοί, λεωφορεία όμως μαζεμένα ούτε ένα. 7 σειρές φοιτητές. Επιτέλους, το πολυπόθητο λεωφορείο φτάνει.

Στοιβαζόμαστε όλοι μέσα (στην κυριολεξία όμως στοιβαζόμαστε) και ξεκινάμε. Ο οδηγός αναπτύσσει ταχύτητα. Ξαφνικά φανάρι - που πάνε και τα βάζουνε κι αυτά ή, πότε πάνε και ανάβουνε κόκκινο. Τα φρένα τσιρίζουν, οι επιβάτες σιγά σιγά πηγαίνουν προς τα μπροστά με μια ελαφρά κλήση. Νιώθω κάποιον πίσω μου, το χέρι μου το νιώθει μια κοπελιά μπροστά μου, τα βιβλία στο πάτωμα, το κινητό στο τζάμι. Ο οδηγός να βρίζει.

5
4
3
2
1

Πράσινο. Πάμε. Οι ρόδες γυρίζουν, το λεωφορείο αναπτύσσει ταχύτητα, κουδούνι. Στάση. Τα φρένα τσιρίζουν. Η ελαφρά κλήση που λέγαμε εννοείται κάθε φορά που τα φρένα μπορεί είτε να τσιρίζουν είτε απλά να ακούγονται. Ξεκινά πάλι το λεωφορείο. Κάθε λίγο και λιγάκι, κάποιος απο το δρόμο θα θέλει να ανέβει, κάποιος απο το λεωφορείο να αποβιβαστεί ή κάποιο φανάρι θα τυχαίνει. Είτε θέλεις να επιβιβαστείς είτε να αποβιβαστείς το σκέφτεσαι. Είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτο το λεωφορείο που αναρωτιέσαι αν θα προλάβεις να φτάσεις στην πόρτα, καθώς και αν θα μπορέσεις να χωρέσεις για να μπεις απλά και να στέκεσαι με την πλάτη στην πόρτα. Μοναστηρίου. Δεν χωράνε άλλα αυτοκίνητα. Πρωινή κίνηση βλέπεις. Επιτέλους. Η γέφυρα στα ΚΤΕΛ. Τελευταία στάση πρίν το ΤΕΙ. Οι φοιτητές που περιμένουν εκεί πέρα πρέπει να είναι τυχεροί καθώς, υπάρχουν φορές που το λεωφορείο δεν σταματάει για να ανέβουν και φορές που σταματάει. Ανάλογα με τον κόσμο. Απο τα ηχεία ακούγεται η κοπελιά να αναγγέλλει τη στάση. Φτάνουμε επιτέλους. 30-40 λεπτά αργότερα είσαι στο ΤΕΙ. Κόσμος κατεβαίνει και κατεβαίνει και κατεβαίνει απο το λεωφορείο. Αναρωτιέσαι πως χωρέσατε πάλι τόσα πολλά άτομα εκεί μέσα. Θαύμα σκέφτεσαι.

ΟΣΕ --> Στάση 52. Αναμονή του λεωφορείου για να πάει κάποιος στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης.
Φοιτητής κανείς μαζεμένος. Δυο τρία άτομα έτσι για τα μάτια του κόσμου.
Το λεωφορείο φτάνει αν δεν είναι ήδη εκεί. Ανεβαίνουμε, καθόμαστε και είναι τόσο χαλαρά που τρομάζεις. Καμία σχέση με το πρωί. Ξεκινάμε. Πρώτο φανάρι. Σταματάμε. Ανάβει πράσινο. Απο τα ηχεία αν ξεχαστείς ξαφνικά ακούς την αναγγελία "Επόμενη στάση ΑΤΕΙ. Next Station ATEI". Κοιτάζεις έξω. Φτάνεις ΤΕΙ σε λίγο.
Απόγευμα. Μοναστηρίου άδεια. Κανένα αυτοκίνητο. Κανείς δεν κατεβαίνει, κανείς δεν ανεβαίνει. Ο οδηγός μιμείται τον Σουμάχερ κι εσύ έχεις κολλήσει ήδη στην πλάτη της θέσης. Το στομάχι σου επίσης έχει κολλήσει στην πλάτη σου. Ο οδηγός συναγωνίζεται τον εαυτό του στο ποιος τρέχει περισσότερο. Τελικά κερδίζει ο ίδιος. Χρειάστηκες 15 λεπτά για να φτάσεις. Κατεβαίνει. Φιλάς το χώμα που πατάς και λες πως δεν ξανανεβαίνεις σε αυτό τον οδηγό. Τι το ήθελες.

Παρατηρείς καμία διαφορά μεταξύ των δύο διαφορετικών στιγμών;