Τη βλέπεις ή περνάς και στρέφεις το βλέμμα σου αλλού; Κάθε μέρα είναι εκεί, μπροστά σου συνεχώς. Τη βλέπεις εκεί και κάθεται, μόνη της, στο παγκάκι, μαζί της έχει όλο της το βιός.
Μια ομπρέλα και μια βαλίτσα.
Τίποτα άλλο. Στη βαλίτσα έχει οτι της είναι χρήσιμο για να ζήσει. Δυο κουβέρτες, δυο ρούχα, ένα γκαζάκι για το φαγητό, μαχαιροπίρουνα και μια κατσαρόλα.
Η βαλίτσα και η ομπρέλα.
Η ομπρέλα την προστατεύει. Ίδια με το πέρασμα του χρόνου. Το χειμώνα την "κρατάει" στεγνή, το καλοκαίρι στερεώνεται στο παγκάκι και εκεί απο κάτω ξαπλώνει και κρύβεται απο τον ήλιο. Έναν ήλιο ανελέητο, που τη ζεσταίνει με όλη του τη δύναμη σα να τη σιχαίνεται. Τη λούζει όμως με όλο του το φως.
Η ζωή της και το παγκάκι.
Αυτό το παγκάκι χρησιμεύει για να κάθεται, να ξαπλώνει, να κοιμάται, να ονειρεύεται. Να ονειρεύεται πιθανόν ένα διαφορετικό αύριο. Ένα αύριο όπου δεν θα χρειάζεται να κοιμάται σε παγκάκι. Σε εκείνο το αύριο, στο παγκάκι απλά θα κάθεται για να ξεκουράζεται και να παρατηρεί τους γύρω της. Για κανένα άλλο λόγο.
Το παγκάκι και η ζωή της.
Μια ζωή άδικη μαζί της, που όμως της χαμογελά ακόμη που και που. Μια ζωή γεμάτη μοναξιά, απελπισία, θλίψη και απομόνωση. Ένα χαμόγελο πιθανόν να της έχει λείψει, ίσως εκείνη ακόμη να ελπίζει. Ίσως αυτό να περιμένει εκεί στο παγκάκι, το χαμόγελο. Πρόσωπο σκαμένο απο τις κακουχίες, τα χέρια της ταλαιπωρημένα. Η εμφάνισή της προσεγμένη παρόλα αυτά. Μαλλιά μαζεμένα, ένα κολιέ με χάντρες περασμένο στο λαιμό της και τα χείλη της βαμένα. Είναι οτι την κάνουν να νιώθει πιο όμορφα. Είναι οτι της έχει απομείνει απο τη χαρά, την ελπίδα και την ευτυχία.
Αναμνήσεις...
Η βαλίτσα της ζωής της, η ομπρέλα και το παγκάκι. Όλη της η ζωή εκεί μέσα, στην κόκκινη αυτή βαλίτσα, που την έχει δίπλα της καθώς είναι σκεπασμένη στο παγκάκι. Φορές - φορές μένει ακίνητη, τόσο που νομίζεις πως είναι σημάδι θανάτου. Κι όμως, ζεί. Ζεί γύρω σου. Κι όμως, εσύ την προσπερνάς, αποστρέφοντας το βλέμμα σου. Μήπως νιώθεις ανώτερος; Πιστεύεις οτι θα μπορούσες να περάσεις όσα περνάει εκείνη; Μην την προσπερνάς έτσι απλά και μην την κοιτάς παράξενα, κάνει οτι κάνεις κι εσύ. Απλά με λιγότερα πράγματα.
Μια ομπρέλα και μια βαλίτσα.
Τίποτα άλλο. Στη βαλίτσα έχει οτι της είναι χρήσιμο για να ζήσει. Δυο κουβέρτες, δυο ρούχα, ένα γκαζάκι για το φαγητό, μαχαιροπίρουνα και μια κατσαρόλα.
Η βαλίτσα και η ομπρέλα.
Η ομπρέλα την προστατεύει. Ίδια με το πέρασμα του χρόνου. Το χειμώνα την "κρατάει" στεγνή, το καλοκαίρι στερεώνεται στο παγκάκι και εκεί απο κάτω ξαπλώνει και κρύβεται απο τον ήλιο. Έναν ήλιο ανελέητο, που τη ζεσταίνει με όλη του τη δύναμη σα να τη σιχαίνεται. Τη λούζει όμως με όλο του το φως.
Η ζωή της και το παγκάκι.
Αυτό το παγκάκι χρησιμεύει για να κάθεται, να ξαπλώνει, να κοιμάται, να ονειρεύεται. Να ονειρεύεται πιθανόν ένα διαφορετικό αύριο. Ένα αύριο όπου δεν θα χρειάζεται να κοιμάται σε παγκάκι. Σε εκείνο το αύριο, στο παγκάκι απλά θα κάθεται για να ξεκουράζεται και να παρατηρεί τους γύρω της. Για κανένα άλλο λόγο.
Το παγκάκι και η ζωή της.
Μια ζωή άδικη μαζί της, που όμως της χαμογελά ακόμη που και που. Μια ζωή γεμάτη μοναξιά, απελπισία, θλίψη και απομόνωση. Ένα χαμόγελο πιθανόν να της έχει λείψει, ίσως εκείνη ακόμη να ελπίζει. Ίσως αυτό να περιμένει εκεί στο παγκάκι, το χαμόγελο. Πρόσωπο σκαμένο απο τις κακουχίες, τα χέρια της ταλαιπωρημένα. Η εμφάνισή της προσεγμένη παρόλα αυτά. Μαλλιά μαζεμένα, ένα κολιέ με χάντρες περασμένο στο λαιμό της και τα χείλη της βαμένα. Είναι οτι την κάνουν να νιώθει πιο όμορφα. Είναι οτι της έχει απομείνει απο τη χαρά, την ελπίδα και την ευτυχία.
Αναμνήσεις...
Η βαλίτσα της ζωής της, η ομπρέλα και το παγκάκι. Όλη της η ζωή εκεί μέσα, στην κόκκινη αυτή βαλίτσα, που την έχει δίπλα της καθώς είναι σκεπασμένη στο παγκάκι. Φορές - φορές μένει ακίνητη, τόσο που νομίζεις πως είναι σημάδι θανάτου. Κι όμως, ζεί. Ζεί γύρω σου. Κι όμως, εσύ την προσπερνάς, αποστρέφοντας το βλέμμα σου. Μήπως νιώθεις ανώτερος; Πιστεύεις οτι θα μπορούσες να περάσεις όσα περνάει εκείνη; Μην την προσπερνάς έτσι απλά και μην την κοιτάς παράξενα, κάνει οτι κάνεις κι εσύ. Απλά με λιγότερα πράγματα.
