Επειδή εγώ με το παρακάτω κείμενο συμφωνώ.
γράφει ο Τέο Ιωάννου - 07/06/2008 για το skai.gr
Gay στο κέντρο της Αθήνας; Σκάνδαλο!
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία ενός κολλητού της πρώην μου. Ο Άγγελος είναι δάσκαλος σε γυμνάσιο της επαρχίας, επιτυχημένος και δημοφιλής τόσο ανάμεσα στους μαθητές του, όσο και στους συναδέλφους του στο σχολείο. Έχει μόνιμη σχέση -και συμβίωση- εδώ και πέντε χρόνια, είναι διανοούμενος με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, είναι εξωστρεφής, έχει πολλές παρέες και ασχολείται με το Internet. Το μόνο του πρόβλημα, είναι ότι δεν μπορεί να αναρτήσει το προφίλ του στο Facebook, ώστε να έχει επαφή με φίλους, συναδέλφους και παλιούς συμμαθητές. Γιατί; Επειδή είναι gay, όπως και πολλοί φίλοι του στο Facebook, γεγονός που ενδέχεται να “προδώσει” τις σεξουαλικές του προτιμήσεις στο Διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να καλλιεργήσει καχυποψία -και προκατάληψη- στους μαθητές, στους γονείς και στους συναδέλφους του στο σχολείο.
Ο Άγγελος δεν είναι αυτό που αποκαλούμε “ομοφυλόφιλος της ντουλάπας” (“closet homosexual”). Η οικογένειά του, οι φίλοι του, ο κοινωνικός του περίγυρος, γνωρίζουν και αποδέχονται πλήρως τη σεξουαλικότητά του. Το επαγγελματικό του περιβάλλον, όμως, είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία. Η περίπτωση του κάθε άλλο παρά μοναδική είναι. Τη συναντάμε καθημερινά τριγύρω μας, την αντιμετωπίζουμε με κατανόηση, συμπάθεια και -ενίοτε- συγκατάβαση, την αποδεχόμαστε με μια μοιρολατρία του τύπου “τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα”. Και την αφήνουμε έξω από τις όποιες ιδεολογικές μας αντιπαραθέσεις, γιατί κατά βάθος κρίνουμε ότι δεν μας αφορά άμεσα. Στην τελική, ο straight μικρόκοσμός μας έχει αρκετά δικά του προβλήματα χωρίς τις διαπλοκές του άγνωστου, ακατανόητου και πιθανώς “σεξουαλικά αχαλίνωτου” gay υπόκοσμου…
Κατά τα άλλα, αυτοχαρακτηριζόμαστε κοινωνικά φιλελεύθεροι! Παλεύουμε για την ισότητα των φύλων, εναντιωνόμαστε στο ρατσισμό και την ξενοφοβία, αγκαλιάζουμε τους οικονομικούς μετανάστες, μας προσβάλει ο συντηρητισμός της μισαλλόδοξης Ορθοδοξίας και κατακεραυνώνουμε την αστυνομική βία που με τόση ευκολία προβάλλουν οι τηλεοπτικές μας οθόνες. Όταν, όμως, οι ίδιες οθόνες προβάλλουν τις απρόκλητες και βαθιά ρατσιστικές αντιδράσεις συντηρητικών και “αγανακτισμένων” συμπολιτών μας απέναντι στον κατά τα άλλα συμπαθέστατο δήμαρχο Τήλου -που τόλμησε να προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα τελώντας τους πρώτους gay γάμους στην ιστορία της χώρας-, αρχίζουμε τα ντισνεϊκά “μούμπλε μούμπλε” και τρέχουμε να κρυφτούμε πίσω από τις “νομικές διαστάσεις της υπόθεσης”.
Φώναξε κανείς “υποκρισία”; Βεβαίως υπάρχουν νομικές διαστάσεις στο θέμα, των οποίων θα επιληφθούν τα δικαστήρια, ο Άρειος Πάγος, το Συμβούλιο της Επικράτειας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και όποιος άλλος αρμόδιος (νομικός δεν είμαι, αλλά ακούω ότι ίσως υπάρχει νομικό κενό, ίσως είναι θέμα ερμηνείας του Συντάγματος, μπορεί να χρειάζεται συμπληρωματική νομοθεσία, κλπ.). Όλοι μας, όμως, γνωρίζουμε ότι η νομοθεσία, η δικαιοσύνη, η ίδια η πολιτεία, αντανακλούν αναγκαστικά το κοινό αίσθημα της εποχής τους. Η βαθιά συντηρητική κοινωνική πλειοψηφία θα εξοστράκιζε όποιο νομοθέτη / δικαστή / κοινωνικό λειτουργό τολμούσε σήμερα να θεσμοθετήσει ομοφυλοφιλικές ενώσεις.
Το πρόβλημά μου δεν είναι τόσο οι κοινωνικές συγκυρίες, όσο η τάση φιλελεύθερων ομοϊδεατών μου να κρύβονται πίσω τους. Η απαγόρευση κάθε είδους κοινωνικής ένωσης ομοφυλόφιλων πολιτών θα έπρεπε να μας προσβάλει σε επίπεδο αρχής. Είναι, ή δεν είναι ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων η μη κατοχύρωση στοιχειωδών νομικών, περιουσιακών, κληρονομικών - μέχρι και εργασιακών- δικαιωμάτων Ελλήνων πολιτών που επιλέγουν να ζήσουν ως ζευγάρια με ομόφυλούς τους; Αποτελεί, ή δεν αποτελεί προκατάληψη η κοινωνική σύμβαση “τα εν οίκω μη εν δήμω” για τους gay φίλους μας; Και στην τελική, γιατί μας αφορά τι κάνουν δύο ενήλικοι ή δύο ενήλικες στο κρεβάτι τους, από τη στιγμή που συμφωνούν συναινετικά μεταξύ τους και σέβονται τους νόμους περί αποπλάνησης ανηλίκων;
Σήμερα, ημέρα του ετήσιου “Φεστιβάλ Υπερηφάνειας”, του “Athens Pride”, την ώρα που εκατοντάδες Έλληνες ομοφυλόφιλοι και λεσβίες παρελαύνουν υπερήφανοι στο κέντρο της πρωτεύουσας, ο Άγγελος βρίσκεται στα Εξάρχεια για γεύμα με τον σύντροφό του και φίλους τους. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να βγει στους δρόμους και να πανηγυρίσει τη σεξουαλικότητά του - αυτό το κάνει κάθε μέρα στο ιδιωτικό του περιβάλλον. Όχι, δε σνομπάρει την εκδήλωση. Απλά, θα προτιμούσε να ζει σε μια κοινωνία που να μην τον αναγκάζει να κρύβει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις στο σχολείο του επειδή κάποιοι γονείς πνιγμένοι στην προκατάληψη φοβούνται ότι θα αποπλανήσει τα βλαστάρια τους…
Και ξαφνικά, θυμήθηκα τον εμπνευσμένο λόγο του προέδρου Κένεντι στο Βερολίνο πριν από 47 χρόνια, όταν μπροστά στο φρεσκοχτισμένο τείχος του Βερολίνου εκφωνούσε το περίφημο “Είμαστε όλοι Βερολινέζοι”, δίνοντας συμβολικά το μήνυμα της συμπαράστασης στους πολίτες μιας απρόκλητα και άδικα διχασμένης μεγαλούπολης. Κάπως έτσι κι εγώ, γνωρίζοντας τις συνέπειες και τον μοιραίο σαρκασμό της γεμάτης προκαταλήψεις straight πλειοψηφίας στην οποία ανήκω, αισθάνομαι την ανάγκη αυτή τη μέρα να αναφωνήσω…
… “Σήμερα, είμαστε όλοι gay”.
Κι ας αρχίσουν τα όργανα.
