Αρχικά - αυτό είναι άσχετο με το όλο κείμενο - να πώ πως, οι σοκολάτες και τα γλυκά γενικότερα δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με την έλλειψη σεξ. Εγώ συνεχίζω να τρώω.
Ας μπούμε τώρα στο κυρίως θέμα (στο ψητό που λέμε).
Πολλοί από εμάς, όταν αναφερόμαστε σε παλιές σχέσεις και άτομα τα οποία θυμόμαστε αλλά όχι και με τις καλύτερες των αναμνήσεων, σκεφτόμαστε πως θα ήταν αν ξαναήμασταν μαζί με το συγκεκριμένο άνθρωπο. Κάποιοι αυτό το λένε μια ακόμη προσπάθεια, κάποιοι το λένε δεν-έχω-τι-να-κάνω και κάποιοι άλλοι αναφέρονται σε αυτό σαν πισωγύρισμα. Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν χωρισμοί και χωρισμοί.
Αν το αναλύσει κανείς θα δει πως όταν ένας άνθρωπος χωρίσει έχει ουσιαστικά δύο επιλογές (κύριες), ή να συνεχίσει να επικοινωνεί με το άτομο αυτό ή όχι. Είναι κάτι σαν τον παράδεισο και την κόλαση. Απο εκεί και πέρα μετά υπάρχουν και κάποιες άλλες υποεπιλογές (να τις πείς). Μπορείς να συνεχίσει να μιλάει και όχι μόνο αυτό αλλά, να βγαίνουν και μαζί παρέα σαν φίλοι. Να λένε απλά ένα γειά σε ανάμνηση όσον πέρασαν μαζί, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο, να μην λένε τίποτα. Έχει γενικότερα πολλές επιλογές και εξαρτάται απο το άτομο σαν χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία για το τί θα κάνει. Υπάρχουν όμως και κάποια άτομα... Αχ, κάποια άτομα...
Υπάρχουν λοιπόν και κάποια άτομα που χωρίς να το περιμένεις και να το θέλεις, ξαφνικά φεύγουν απο τη ζωή σου. Αποφασίζουν οτι δεν μπορούν άλλο να γυρνάνε μέσα στη ζωή σου, στα πράγματά σου, στα σεντόνια σου, δεν μπορούν άλλο να σε κάνουν χαρούμενη και έτσι φεύγουν. Κι εσύ μένεις να μυρίζεις το άρωμά τους απο τα σεντόνια, να αγγίζεις τα πράγματα που χρησιμοποίησαν, να φέρνεις στο μυαλό σου αναμνήσεις και να στεναχωριέσαι επειδή φύγανε. Στεναχωριέσαι και αρκετά συχνά κλαίς. Κλαίς για το λόγο που δεν ξέρεις. Κλαίς για αυτό που έχασες χωρίς να μπορείς να απαντήσεις στο γιατί.
Και περνάει ο καιρός. Εσύ πολύ αργά γίνεσαι καλά, επανέρχεσαι στο φυσιολογικό σου ρυθμό. Βρίσκεις πάλι τον κανονικό σου βηματισμό, οι φίλοι σου σε βλέπουν πάλι χαρούμενη, να γελάς, να χορεύεις, να περνάς καλά και να μην έχεις το ίδιο θλιμμένο ύφος με τότε. Κάπου κάπου όμως περνάει απο το μυαλό σου η εικόνα. Τη θυμάσαι, αρχικά κάνεις να χαμογελάσεις, δεν σου βγαίνει όμως, εκνευρίζεσαι και βρίζεις. Αναθεματίζεις και προσπερνάς τη σκέψη. Προχωράς πλέον στη ζωή σου. Καινούργιες εμπειρίες, καινούργιοι έρωτες, καινούργια αισθήματα και συναισθήματα. Κι όμως πάντα όταν έρχεται στο μυαλό σου η ίδια σκέψη έχεις την ίδια αντίδραση. Πάντα. Και ο καιρός περνάει και όλα πλέον ξεχνιούνται.
Και εκεί που έχεις ξεχάσει, εκεί είναι που λες και κάποιος σε κοροϊδεύει, κάποιος παίζει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι μαζί σου. Αυτό επειδή, εκείνη τη στιγμή που έχεις ξεχάσει τα πάντα πλέον, εκείνη τη στιγμή αποφασίζει η μοίρα οτι πρέπει το συγκεκριμένο άτομο να ξαναμπεί στη ζωή σου. Χωρίς να σε ρωτήσει, χωρίς να λάβει υπόψιν της τα πόσα πέρασες εσύ. Απλά τον βάζει ξανά στη ζωή σου.
Το παράξενο όμως ξέρεις ποιο είναι; Είναι το οτι εσύ πλέον δεν νιώθεις έτσι, και στο μυαλό σου όλα αυτά έρχονται απλά σαν αναμνήσεις τις οποίες δεν αναθεματίζεις κι όλα. Και το ακόμη παράξενο είναι πως χαίρεσαι που ξαναμπαίνει στη ζωή σου. Χαίρεσαι και το δείχνεις, το λές, το φωνάζεις, να το ακούσει, για να μην ξαναφύγει. Δεν ξέρεις αν θα βγεί σε καλό, συνεχίζεις όμως με ένα φόβο να σε καθοδηγεί αλλά κάνεις πάλι τα ίδια βήματα.
Μακάρι να σου βγούν σε καλό...
Ας μπούμε τώρα στο κυρίως θέμα (στο ψητό που λέμε).
Πολλοί από εμάς, όταν αναφερόμαστε σε παλιές σχέσεις και άτομα τα οποία θυμόμαστε αλλά όχι και με τις καλύτερες των αναμνήσεων, σκεφτόμαστε πως θα ήταν αν ξαναήμασταν μαζί με το συγκεκριμένο άνθρωπο. Κάποιοι αυτό το λένε μια ακόμη προσπάθεια, κάποιοι το λένε δεν-έχω-τι-να-κάνω και κάποιοι άλλοι αναφέρονται σε αυτό σαν πισωγύρισμα. Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν χωρισμοί και χωρισμοί.
Αν το αναλύσει κανείς θα δει πως όταν ένας άνθρωπος χωρίσει έχει ουσιαστικά δύο επιλογές (κύριες), ή να συνεχίσει να επικοινωνεί με το άτομο αυτό ή όχι. Είναι κάτι σαν τον παράδεισο και την κόλαση. Απο εκεί και πέρα μετά υπάρχουν και κάποιες άλλες υποεπιλογές (να τις πείς). Μπορείς να συνεχίσει να μιλάει και όχι μόνο αυτό αλλά, να βγαίνουν και μαζί παρέα σαν φίλοι. Να λένε απλά ένα γειά σε ανάμνηση όσον πέρασαν μαζί, να κατηγορεί ο ένας τον άλλο, να μην λένε τίποτα. Έχει γενικότερα πολλές επιλογές και εξαρτάται απο το άτομο σαν χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία για το τί θα κάνει. Υπάρχουν όμως και κάποια άτομα... Αχ, κάποια άτομα...
Υπάρχουν λοιπόν και κάποια άτομα που χωρίς να το περιμένεις και να το θέλεις, ξαφνικά φεύγουν απο τη ζωή σου. Αποφασίζουν οτι δεν μπορούν άλλο να γυρνάνε μέσα στη ζωή σου, στα πράγματά σου, στα σεντόνια σου, δεν μπορούν άλλο να σε κάνουν χαρούμενη και έτσι φεύγουν. Κι εσύ μένεις να μυρίζεις το άρωμά τους απο τα σεντόνια, να αγγίζεις τα πράγματα που χρησιμοποίησαν, να φέρνεις στο μυαλό σου αναμνήσεις και να στεναχωριέσαι επειδή φύγανε. Στεναχωριέσαι και αρκετά συχνά κλαίς. Κλαίς για το λόγο που δεν ξέρεις. Κλαίς για αυτό που έχασες χωρίς να μπορείς να απαντήσεις στο γιατί.
Και περνάει ο καιρός. Εσύ πολύ αργά γίνεσαι καλά, επανέρχεσαι στο φυσιολογικό σου ρυθμό. Βρίσκεις πάλι τον κανονικό σου βηματισμό, οι φίλοι σου σε βλέπουν πάλι χαρούμενη, να γελάς, να χορεύεις, να περνάς καλά και να μην έχεις το ίδιο θλιμμένο ύφος με τότε. Κάπου κάπου όμως περνάει απο το μυαλό σου η εικόνα. Τη θυμάσαι, αρχικά κάνεις να χαμογελάσεις, δεν σου βγαίνει όμως, εκνευρίζεσαι και βρίζεις. Αναθεματίζεις και προσπερνάς τη σκέψη. Προχωράς πλέον στη ζωή σου. Καινούργιες εμπειρίες, καινούργιοι έρωτες, καινούργια αισθήματα και συναισθήματα. Κι όμως πάντα όταν έρχεται στο μυαλό σου η ίδια σκέψη έχεις την ίδια αντίδραση. Πάντα. Και ο καιρός περνάει και όλα πλέον ξεχνιούνται.
Και εκεί που έχεις ξεχάσει, εκεί είναι που λες και κάποιος σε κοροϊδεύει, κάποιος παίζει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι μαζί σου. Αυτό επειδή, εκείνη τη στιγμή που έχεις ξεχάσει τα πάντα πλέον, εκείνη τη στιγμή αποφασίζει η μοίρα οτι πρέπει το συγκεκριμένο άτομο να ξαναμπεί στη ζωή σου. Χωρίς να σε ρωτήσει, χωρίς να λάβει υπόψιν της τα πόσα πέρασες εσύ. Απλά τον βάζει ξανά στη ζωή σου.
Το παράξενο όμως ξέρεις ποιο είναι; Είναι το οτι εσύ πλέον δεν νιώθεις έτσι, και στο μυαλό σου όλα αυτά έρχονται απλά σαν αναμνήσεις τις οποίες δεν αναθεματίζεις κι όλα. Και το ακόμη παράξενο είναι πως χαίρεσαι που ξαναμπαίνει στη ζωή σου. Χαίρεσαι και το δείχνεις, το λές, το φωνάζεις, να το ακούσει, για να μην ξαναφύγει. Δεν ξέρεις αν θα βγεί σε καλό, συνεχίζεις όμως με ένα φόβο να σε καθοδηγεί αλλά κάνεις πάλι τα ίδια βήματα.
Μακάρι να σου βγούν σε καλό...
