Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

Frida Kahlo


"Έπινα επειδή ήθελα να πνίξω τις λύπες μου, αλλά τώρα οι αναθεματισμένες έμαθαν κολύμπι"

"I drank to drown my pain, but the damned pain learned how to swim, and now I am overwhelmed by this decent and good behavior."

"I hope the end is joyful - and i hope never to come back"

Frida kahlo
July 6, 1907 to July 13, 1954

My life in a city called Thessaloniki

Μένω στη Θεσσαλονίκη τρία χρόνια πλέον. Είμαι παιδί απο χωριό, το λέω και χέρομαι και ταυτόχρονα λυπάμαι όλους όσους δεν είχαν την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε χωριό. Δεν ξέρω να οδηγώ, καθώς δεν μου χρειάστηκε ποτέ εκτός απο δύο φορές τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής μου, οπότε, μετακινούμαι στην πόλη με τα πόδια, με τα οποία μπορώ να φτάνω παντού και χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα. Συν του οτι είμαι downtown boy, οπότε δεν μένω κάπου αλλού εκτός απο το κέντρο.
Βέβαια το να είσαι πεζός σε μια πόλη και χώρα, η οποία κοντεύει να ξεχάσει οτι υπάρχουν και αυτοί, είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί. Για να μην το παρατραβώ θα σας πω κάτι που με παραξένεψε και που έγινε πριν απο λίγο σήμερα.
Γυρνώντας σπίτι αποφάσισα να πάρω το λεωφορείο (μετα απο πάαααααααααρα πολύ καιρό). Πάνω σε μια στροφή όπου μόνο το λεωφορείο χωρούσε να περάσει, είχε παρκάρει τη μηχανή του ένας τύπος ο οποίος ούτε που ξέρουμε που είχε πάει. Ο οδηγός κακήν κακώς κατάφερε και την πέρασε. Εκεί πιάσαμε λίγο την κουβέντα και του είπα πως το πιο σωστό είναι να την πάρει με το λεωφορείο και να του τη γαμήσει. Μετά αυτός ας πήγαινε να βρει το δίκιο του στον ΟΑΣΘ και αν το έβρισκε εγώ θα άλλαζα όνομα. Το λεωφορείο πέρασε πάντως οπότε τελείωσε και η κουβέντα μου με τον οδηγό, καθώς έφτασα κι εγώ στη στάση μου, λέω καλημέρα και φεύγω απο το λεωφορείο.
Προχωρώντας για το σπίτι πέρασα μπροστά απο ένα δρόμο όπου ένας τύπος (τρομερό μυαλό), είχε παρκάρει επάνω στη στροφή του δρόμου και μάλιστα οχι κολλητά με το πεζοδρόμιο. ΌΟΟΟΟΟΟΟΟΟχι, δεν είναι σωστό αυτό να γίνεται έτσι. Το είχε παρκάρει επάνω στη στροφή και μάλιστα προς το δρόμο, για να κάνουν τα αυτοκίνητα μανούβρες να τον προσπεράσουν και, περίμενε ένα φίλο του απο οτι κατάλαβα μέσα απο αυτά που έλεγε στο τηλέφωνο, καθώς είχε βγει απο το αυτοκίνητο και τον περίμενε έξω. Προσπαθώντας ο οδηγός να του εξηγήσει που να έρθει για να τον βρεί: "Έλα ρε βλάκα, εσύ είσαι τώρα στην παλιά λαχαναγορά. Έ, όπως είσαι άρχισε να ανεβαίνεις προς τα πάνω, προς παναγία φανερωμένη. Όπως θα προχωράς στο δρόμο θα βρείς κάτι φανάρια. Έ, 30 μέτρα πιο μετά είμαι εγώ."
Θα μπορούσε να του το πει και πιο απλά κατά την ταπεινή μου γνώμη ως πεζός. "Έλα ρε, εκεί που είσαι στην παλιά λαχαναγορά, στρίψε προς τα πάνω, προς παναγία φανερωμένη. Όπως θα προχωράς θα δεις ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο στη μέση του δρόμου και επάνω στη στροφή. Αυτός ο πολύ μαλάκας είμαι εγώ. Σταμάτα κι εσύ να κάνουμε το σύνολο."

Πόσο ηλίθιοι μπορεί να είναι κάποιοι οδηγοί και πόσο απερίσκεπτοι;;; Αλλά δεν φταίει κανέις, οι βλάκες οι εξεταστές φταίνε που δίνουν τα διπλώματα.

Αστυνομική Βία





Καρπαζιές και "μειωμένη αντίληψη"

Στην πρώτη αποκάλυψη ενός ερασιτεχνικού video που έδειχνε ωμή αστυνομική βία και σαφείς σαδιστικές τάσεις εναντίον ανυπεράσπιστων πολιτών που είχαν ήδη συλληφθεί, όλη η χώρα κρατούσε την αναπνοή της, μη πιστεύοντας στα μάτια της. Λες και δεν γνωρίζαμε ότι η αστυνομία υπερβαίνει τα καθήκοντά της, αυτοδικεί και δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο όταν πρόκειται να "διασκεδάσει" με τους ανήμπορούς να αντιδράσουν αλλοδαπούς, τοξικομανείς και τις άλλες μειονότητες. Αντίθετα, η εικόνα ενός μεγαλοβιομήχανου-celebrity-παράγοντα που βασανίζεται ανηλεώς από αδίστακτους αστυνομικούς που του σχίζουν το τσαλακωμένο από την κακουχία Armani του και χρησιμοποιούν το Cohiba του για να προκαλέσουν εγκαύματα, δεν είναι συνηθισμένη. Οι αστυνομικοί μπορεί να δηλώνουν "μειωμένης αντίληψης" ή ότι "δέχθηκαν επίθεση" όταν τους απαγγέλλονται κατηγορίες για βασανισμούς ή άλλα παραπτώματα, αλλά η αντίληψή τους δεν είναι μειωμένη για να καταλάβουν που "τους παίρνει" και που όχι.

Η εικόνα λοιπόν του κακόμοιρου κρατούμενου που βασανίζεται από τους δεσμώτες του επαναλήφθηκε με νέο video που εμφανίστηκε μια εβδομάδα μετά. Αυτή τη φορά η χώρα είδε το video, χωρίς όμως να κρατάει την αναπνοή της. Οι πιο πολλοί αρκέστηκαν σε ένα απλό επιφώνημα που δηλώνει κάτι μεταξύ αγανάκτησης και "τι να κάνεις πια, όλα έτσι γίνανε". Κάθε φορά που θα εμφανίζεται ένα σχετικό βίντεο ο βαθμός οργής για τη συγκεκριμένη αποτρόπαια πράξη θα μειώνεται. Έτσι συμβαίνει με όλα τα σοβαρά θέματα στον τόπο μας. Αν συνεχίσουμε με αυτούς τους ρυθμούς, σύντομα οι συντάκτες των εβδομαδιαίων περιοδικών θα βλέπουν τα video σε avant premier και θα γράφουν κριτική "για τους λάτρεις του βίαιου θεάματος". Οι υπόλοιποι ούτε που θα ασχολούνται.


απο το capital.gr. Δημοσιεύθηκε στις 11/7/2007 08:16 Συντάκτης Σταμάτης Ζαχαρός.

Υποθαλάσσια Αρτηρία Θεσσαλονίκης

Επιχορήγηση ύψους 96 εκατ. ευρώ προς την Ελλάδα ενέκρινε την Παρασκευή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με σκοπό τη χρηματοδότηση της κατασκευής της υποθαλάσσιας αρτηρίας στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Την κατασκευή της αρτηρίας έχει αναλάβει η κοινοπραξία Θερμαϊκή Οδός.

Η Επιτροπή επισημαίνει ότι η κρατική χρηματοδότηση δεν αντιβαίνει τους αντιμονοπωλιακούς κανονισμούς της Ε.Ε., από τη στιγμή που η αρτηρία κατασκευάζεται για "κοινωφελή σκοπό" και είναι "ανοικτή χωρίς διάκριση σε όλους τους χρήστες".

Η σημασία της αρτηρίας στην ανακούφιση της κυκλοφοριακής συμφόρησης στο κέντρο της πόλης είναι ζωτική, όπως επεσήμανε η Επιτροπή. Η αρτηρία είναι ιδιαίτερα σημαντική για τη διασύνδεση της πυκνο-κατοικημένης περιοχής της νοτιοανατολικής Θεσσαλονίκης με την οικονομικά ισχυρή βορειοδυτική περιοχή, πρόσθεσε η Επιτροπή.

© Dow Jones Newswires

One big happy family

Διαπίστωση.
Τελικά όλοι μας είμαστε πολύ υποκριτές. Αυτό που λέω το βασίζω στο εξής γεγονός.

23 Αυγούστου 2005
Πανηγύρι σε ένα χωριό και με πήραν τηλέφωνο κάποιοι φίλοι μου, που είχαν πάει, για να μου πούν πόσο ωραία περνάνε και που εγώ δεν ήμουν. Στις 6 το πρωί. Στο background να ακούγεται το κλαρίνο, το οποίο του έδινε και καταλάβαινε και για να συνεννοηθούμε έπρεπε εγώ να φωνάζω, για να ακούγομαι πιο πάνω απο το κλαρίνο ούτως ώστε να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Τρία λεπτά μετά, κάποιοι απο τη γειτονιά, είχαν βγει στα παράθυρα και φωνάζανε επειδή εγώ φώναζα για να συνεννοηθώ (υποθέτω πως δεν χρειάζεται να πω οτι και τα δικά μου παράθυρα λόγω ζέστης ήταν ανοιχτά οπότε ακουγόμουν έξω). Τέλος πάντων εγώ το έκλεινα εκείνη την ώρα ούτως η άλλως το κινητό οπότε κλάι μάιν.

Ξημερώματα 11 Ιουλίου 2007 (5 το πρωί)
Το ζευγάρι που μένει κάτω απο εμένα μαλώνει. Δεν πολυ-κατάλαβα γιατί αλλά απο όσο μπόρεσα να καταλάβα μέσα στον ύπνο μου τέτοια ώρα επειδή εκείνος πρέπει να την κεράτωσε. Εκείνη να φωνάζει και να είναι εκνευρισμένη τα μάλα. Εκείνος να είναι επίσης εκνευρισμένος αλλά να είναι πιο cool. Αυτή να φωνάζει, αυτός να προσπαθεί να την καλοπιάσει, στο τέλος κατάντησαν να βρίζονται και εκείνη να φεύγει χτυπώντας πόρτες (5 το πρωί!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) και βρίζοντας λέγοντας του να πηδ*ει άλλη απο εδώ και πέρα και πολλά ακόμη που δεν μπορώ να τα γράψω. Μας διαβάζουν και μικρά παιδιά. ΚΑΝΕΙΣ δεν βγήκε να πεί οτιδήποτε σε αυτούς που μπορεί να ακουγόντουσαν και πιο πέρα απο τη γειτονιά απλά. Όλοι τους άκουγαν. Ή είμαστε όλοι μας τόσο κουτσομπόληδες και περίεργοι ή κανείς δεν βγήκε επειδή ήταν καυγαδάκι μεταξύ ενός ζεύγους. Αν και εγώ γνωρίζοντας τη γειτονιά ξέρω οτι είναι το πρώτο. ΤΙ θα έχουμε να λέμε την επόμενη μέρα; Αυτό θα τροφοδοτήσει τους σιουράδες* για μέρες τώρα. Είναι λίγο υποκρισία αυτό και κάπου είναι ενοχλητικό. Μα να μην αλλάζουμε ποτέ σαν λαός εμείς οι Έλληνες.


*σιουράδες είναι οι παρέες απο γυναίκες που μαζεύονται στα χωριά (συνήθως) και κάθονται όλες μαζί. Εκεί δεν θέλετε να πάτε ποτέ να καθήσετε. Ακόμη και τα κουνούπια δεν περνάνε απο εκεί.