Κυριακή (που μας πέρασε) στην Θάλασσα.
Χαλκιδική, όρμος παναγιάς. Η μέρα ήταν απίστευτή, πολύ ήλιος, πολύ ζέστη, εγώ που κάηκα, όλα καλά. Τέλος πάντων.
Εκεί που καθόμουν ήρεμος και απολάμβανα τον ήλιο να με καίει και τη θάλασσα μια δυνητική δροσιά που θα αισθανόμουν λίγο αργότερα, ακούω το εξής κορυφαίο απο κάτι παιδάκια που έπαιζαν δίπλα.
Αγοράκι: Κοριτσάκιιιιιιιιιιιιιι, θέλεις να γίνουμε φίλοι;
Κοριτσάκι: Ναι!!!!!!!!!!!!!!!
Ήταν ένας διάλογος τον οποίο (δεν θα πω οτι είχα καιρό να τον πω εγώ), είχα πολύ καιρό να τον ακούσω. Δεν ξέρω γιατί, ίσως έχουν αρχίσει να αποξενώνονται και τα παιδιά μεταξύ τους πλέον απο πολύ μικρά και δεν επικοινωνούν τόσο εύκολα με τους γύρω τους. Μου άρεσε αυτό όμως και γέλασα εκείνη τη στιγμή. Θέλεις λίγο το οτι πλέον δεν είμαι παιδάκι και δεν τα ζω αυτά πλέον, θέλεις το οτι είχα καιρό απλά να το ακούσω. Τι να πεις. Μου άρεσε και σας το μεταφέρω. Καλό καλοκαίρι σε όλους και προσοχή να μην καήτε κι εσείς.
Καλό μου blog δεν σε ξεχνάω, απλά τρέχω με τις εργασίες οι οποίες παραδίδονται σιγά σιγά και πρέπει να τις κοιτάζω, να τις φτιάχνω, και να τις τελειώνω. Να ξέρεις όμως οτι δεν σε ξεχνώ.
