Νιώθω παγιδευμένος. Παγιδευμένος σε έναν έρωτα που μέχρι τώρα μου έχει προσφέρει κάποιες στιγμές χαράς και πολύ πίκρα, πόνο, δάκρυ, στεναχώρια.
Παραμένω μαζί σου, και παραμένω ερωτευμένος με εσένα και όσα σου έχω γράψει χάρη σε αυτές τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε. Σε εκείνες τις στιγμές που έκλαιγα όταν κάναμε έρωτα επειδή σε ήθελα τόσο πολύ και σε είχα, που ένιωθα να διαλύομαι σε κόκκους άμμου όταν σε έβλεπα να στρίβεις απο τη γωνία και ήξερα πως δεν θα σε ξαναδώ για αρκετό καιρό, σε εκείνες τις στιγμές που μου χαμογελούσες όταν έκανες χαζομάρα και ήξερες πως δεν υπήρχε τρόπος να το διορθώσεις, σε εκείνες τις στιγμές που απλά με κρατούσες αγκαλιά και ένιωθα πως τα πάντα πλέον έχουν ολοκληρωθεί. Χάρη σε αυτές τις στιγμές είμαι ακόμη μαζί σου, ερωτευμένος, χάρη σε αυτές τις στιγμές δυσκολεύομαι να σου εκφράσω όσα νιώθω επειδή οι λέξεις δεν μπορούν πάντα να εκφράζουν όσα νιώθεις. Πλέον όμως νιώθω παγιδευμένος.
Νιώθω παγιδευμένος επειδή αυτές οι στιγμές έχουν χαθεί, στο χρόνο. Έχουν ξεφτίσει, δεν υπάρχουν στο κορμί μου παρα μόνο στο μυαλό μου. Θυμάσαι κάποτε που σου είχα πει οτι κάθε φορά που σκεφτόμουν την πρώτη εκείνη φορά που γίναμε ένα - για αρκετό καιρό μετά - ένιωθα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου; Τα θυμάσαι όλα αυτά; Δεν τα νιώθω πλέον. Δεν νιώθω έτσι πλέον. Δεν έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για εσένα και δεν έχω σταματήσει να νιώθω όπως ένιωθα απλά, οχι τόσο έντονα πλέον.
Αυτό ήθελες και θέλεις άραγε; Αξίζει; Νιώθεις μήπως όπως κι εγώ; Με σκέφτεσαι; Ξέρεις οτι κοιτάζω το κινητό μου μήπως με έχεις πάρει τηλέφωνο και δεν έχω προλάβει να το απαντήσω η δεν το έχω ακούσει; Ξέρεις πόσο πολύ σε θέλω; Τις προάλλες πήρα μια απόφαση.
Δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα στο κινητό, ποτέ. Θα σε αφήσω να με παίρνεις μόνο εσύ τηλέφωνο. Δεν θα σε ενοχλώ ποτέ εγώ. Όποτε εσύ πιστεύεις οτι πρέπει και αν θέλεις. Θα σε αφήσω να το σβήσεις μόνος σου αν θέλεις. Εγώ αν το σβήσεις θα το βάλω σε ένα πολύ όμορφο ντουλαπάκι στην καρδιά μου και απο εκεί δεν θα το βγάλω ποτέ. Αν δεν το σβήσεις, τότε θα... τότε θα... δεν ξέρω.
Δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Πονάει τελικά ο έρωτας. Και μάλλον ισχύει και αυτό που λένε πως, συμβαίνει μια φορά μόνο κάτι τέτοιο. Έχω βυθιστεί στις σκέψεις μου τόσο πολύ που έχω την αίσθηση πως αρχίζω σιγά σιγά να πετάω. Είναι πολλά γαμώτο που με κρατάνε και κάποια που με κάνουν να σκέφτομαι. Δεν θέλω να σκέφτομαι μαζί σου, θέλω να νιώθω. Να νιώθω και να ζώ. Να ζώ και να θυμάμαι. Να θυμάμαι και να χαμογελάω. Βοήθησέ με να το ζήσω μαζί σου. Να το ζήσουμε μαζί.
Κάποτε μου είχες πει, <<Να με θυμάσαι>>, σου είχα απαντήσει <<Κάνε με, να μην σε ξεχάσω>>. Μην το αφήσεις να συμβεί, δεν θέλω, δεν θέλω. Είναι το τελευταίο κείμενο που γράφω για εσένα. Έτσι νιώθω. Ξέρεις τι νιώθω; Πως σιγά σιγά, κάπου θα τελειώσει, και σύντομα μάλιστα. Έτσι νιώθω. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται ακριβώς μαζί σου. Σε θέλω τόσο πολύ που δεν θέλω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Πονάω στην ιδέα. Τρομάζω στη σκέψη. Μπορεί να σκεφτείς υπερβολές. Ίσως. Ο έρωτας δεν βάζει όρια. Αυτό είναι, δεν βάζει όρια. Θα μπορούσα να κάνω πολλά για εσένα, όμως όσο κι αν θέλω δεν με κάνεις να νιώθω οτι μπορώ πλέον.
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ χαίρομαι όταν βλέπω στην οθόνη του κινητού μου το όνομά σου να με καλεί. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μόνος ένιωθα όταν σου έστελνα μηνύματα και το μόνο που λάμβανα απο εσένα ήταν (και είναι) η απόλυτη σιωπή. Ένιωθα λες και κοιτούσες τα μηνύματα και τα έσβηνες μετά κατευθείαν. Ένιωθα τόσο άσχημα. Και κοιτούσα το κινητό μου μήπως μου είχες απαντήσει και δεν το είχα δεί. Μήπως μου είχες τηλεφωνήσει για να μου πείς κι εσύ οτι με σκέφτεσαι ίσως, οτι σου λείπω, οτι... οτι... οτι... οτιδήποτε. Τίποτα. Κι όλα γινόντουσαν χειρότερα.
Δεν θα σου ξαναγράψω. Δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα. Έχω σταματήσει προ πολού να σε παίρνω τηλέφωνο (υπάρχει λόγος γι'αυτό τον οποίο και σέβομαι). Δεν μου αρέσει που λέω οτι θα τα κάνω αυτά. Δεν μου αρέσει που κάποια έχουν γίνει ήδη. Και μόνο που κάνω τη σκέψη αυτή δεν μου αρέσει καθόλου. Με πονάει να προσπαθώ να μην σου στείλω μήνυμα. Θα το κάνω όμως για να είμαι εγώ καλά. Για να μην περιμένω απάντησή σου. Για να μην κοιτάζω συνέχεια το κινητό μου. Για να συνεχίσω να σε θέλω και να σε ποθώ.
- Να με θυμάσαι.
- Κάνε με, να μην σε ξεχάσω.
Δεν ζητάω πολλά, μόνο να μου δείχνεις με τον δικό σου τρόπο οτι είσαι μαζί μου. Οτι δεν προχωράω μόνος μου σε κάτι που φαντάζομαι οτι είμαστε μαζί. Για να πω την αλήθεια, νιώθω πως ζητιανεύω. Ζητιανεύω κάποια πράγματα που για εμένα είναι δεδομένα. Για κάποιους άλλους όχι.
Δεν ξέρω αν θα το διαβάσεις ποτέ αυτό και όλα τα υπόλοιπα κείμενα. Δεν ξέρω αν πρέπει ή αν θέλω. Αν τα διαβάσεις ποτέ θέλω να ξέρεις πως όσα γράφω τα γράφω επειδή σε θέλω τόσο πολύ και σε σκέφτομαι συνέχεια και μου λείπεις γαμώτο. Νιώθω όπως ένιωθα και πριν απο ένα μήνα, και δύο μήνες απλά, οχι τόσο έντονα. Θέλω να αρχίσω να νιώθω τόσο έντονα πάλι. Θέλεις να με βοηθήσεις;
Παραμένω μαζί σου, και παραμένω ερωτευμένος με εσένα και όσα σου έχω γράψει χάρη σε αυτές τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε. Σε εκείνες τις στιγμές που έκλαιγα όταν κάναμε έρωτα επειδή σε ήθελα τόσο πολύ και σε είχα, που ένιωθα να διαλύομαι σε κόκκους άμμου όταν σε έβλεπα να στρίβεις απο τη γωνία και ήξερα πως δεν θα σε ξαναδώ για αρκετό καιρό, σε εκείνες τις στιγμές που μου χαμογελούσες όταν έκανες χαζομάρα και ήξερες πως δεν υπήρχε τρόπος να το διορθώσεις, σε εκείνες τις στιγμές που απλά με κρατούσες αγκαλιά και ένιωθα πως τα πάντα πλέον έχουν ολοκληρωθεί. Χάρη σε αυτές τις στιγμές είμαι ακόμη μαζί σου, ερωτευμένος, χάρη σε αυτές τις στιγμές δυσκολεύομαι να σου εκφράσω όσα νιώθω επειδή οι λέξεις δεν μπορούν πάντα να εκφράζουν όσα νιώθεις. Πλέον όμως νιώθω παγιδευμένος.
Νιώθω παγιδευμένος επειδή αυτές οι στιγμές έχουν χαθεί, στο χρόνο. Έχουν ξεφτίσει, δεν υπάρχουν στο κορμί μου παρα μόνο στο μυαλό μου. Θυμάσαι κάποτε που σου είχα πει οτι κάθε φορά που σκεφτόμουν την πρώτη εκείνη φορά που γίναμε ένα - για αρκετό καιρό μετά - ένιωθα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου; Τα θυμάσαι όλα αυτά; Δεν τα νιώθω πλέον. Δεν νιώθω έτσι πλέον. Δεν έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για εσένα και δεν έχω σταματήσει να νιώθω όπως ένιωθα απλά, οχι τόσο έντονα πλέον.
Αυτό ήθελες και θέλεις άραγε; Αξίζει; Νιώθεις μήπως όπως κι εγώ; Με σκέφτεσαι; Ξέρεις οτι κοιτάζω το κινητό μου μήπως με έχεις πάρει τηλέφωνο και δεν έχω προλάβει να το απαντήσω η δεν το έχω ακούσει; Ξέρεις πόσο πολύ σε θέλω; Τις προάλλες πήρα μια απόφαση.
Δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα στο κινητό, ποτέ. Θα σε αφήσω να με παίρνεις μόνο εσύ τηλέφωνο. Δεν θα σε ενοχλώ ποτέ εγώ. Όποτε εσύ πιστεύεις οτι πρέπει και αν θέλεις. Θα σε αφήσω να το σβήσεις μόνος σου αν θέλεις. Εγώ αν το σβήσεις θα το βάλω σε ένα πολύ όμορφο ντουλαπάκι στην καρδιά μου και απο εκεί δεν θα το βγάλω ποτέ. Αν δεν το σβήσεις, τότε θα... τότε θα... δεν ξέρω.
Δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Πονάει τελικά ο έρωτας. Και μάλλον ισχύει και αυτό που λένε πως, συμβαίνει μια φορά μόνο κάτι τέτοιο. Έχω βυθιστεί στις σκέψεις μου τόσο πολύ που έχω την αίσθηση πως αρχίζω σιγά σιγά να πετάω. Είναι πολλά γαμώτο που με κρατάνε και κάποια που με κάνουν να σκέφτομαι. Δεν θέλω να σκέφτομαι μαζί σου, θέλω να νιώθω. Να νιώθω και να ζώ. Να ζώ και να θυμάμαι. Να θυμάμαι και να χαμογελάω. Βοήθησέ με να το ζήσω μαζί σου. Να το ζήσουμε μαζί.
Κάποτε μου είχες πει, <<Να με θυμάσαι>>, σου είχα απαντήσει <<Κάνε με, να μην σε ξεχάσω>>. Μην το αφήσεις να συμβεί, δεν θέλω, δεν θέλω. Είναι το τελευταίο κείμενο που γράφω για εσένα. Έτσι νιώθω. Ξέρεις τι νιώθω; Πως σιγά σιγά, κάπου θα τελειώσει, και σύντομα μάλιστα. Έτσι νιώθω. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται ακριβώς μαζί σου. Σε θέλω τόσο πολύ που δεν θέλω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Πονάω στην ιδέα. Τρομάζω στη σκέψη. Μπορεί να σκεφτείς υπερβολές. Ίσως. Ο έρωτας δεν βάζει όρια. Αυτό είναι, δεν βάζει όρια. Θα μπορούσα να κάνω πολλά για εσένα, όμως όσο κι αν θέλω δεν με κάνεις να νιώθω οτι μπορώ πλέον.
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ χαίρομαι όταν βλέπω στην οθόνη του κινητού μου το όνομά σου να με καλεί. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μόνος ένιωθα όταν σου έστελνα μηνύματα και το μόνο που λάμβανα απο εσένα ήταν (και είναι) η απόλυτη σιωπή. Ένιωθα λες και κοιτούσες τα μηνύματα και τα έσβηνες μετά κατευθείαν. Ένιωθα τόσο άσχημα. Και κοιτούσα το κινητό μου μήπως μου είχες απαντήσει και δεν το είχα δεί. Μήπως μου είχες τηλεφωνήσει για να μου πείς κι εσύ οτι με σκέφτεσαι ίσως, οτι σου λείπω, οτι... οτι... οτι... οτιδήποτε. Τίποτα. Κι όλα γινόντουσαν χειρότερα.
Δεν θα σου ξαναγράψω. Δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα. Έχω σταματήσει προ πολού να σε παίρνω τηλέφωνο (υπάρχει λόγος γι'αυτό τον οποίο και σέβομαι). Δεν μου αρέσει που λέω οτι θα τα κάνω αυτά. Δεν μου αρέσει που κάποια έχουν γίνει ήδη. Και μόνο που κάνω τη σκέψη αυτή δεν μου αρέσει καθόλου. Με πονάει να προσπαθώ να μην σου στείλω μήνυμα. Θα το κάνω όμως για να είμαι εγώ καλά. Για να μην περιμένω απάντησή σου. Για να μην κοιτάζω συνέχεια το κινητό μου. Για να συνεχίσω να σε θέλω και να σε ποθώ.
- Να με θυμάσαι.
- Κάνε με, να μην σε ξεχάσω.
Δεν ζητάω πολλά, μόνο να μου δείχνεις με τον δικό σου τρόπο οτι είσαι μαζί μου. Οτι δεν προχωράω μόνος μου σε κάτι που φαντάζομαι οτι είμαστε μαζί. Για να πω την αλήθεια, νιώθω πως ζητιανεύω. Ζητιανεύω κάποια πράγματα που για εμένα είναι δεδομένα. Για κάποιους άλλους όχι.
Δεν ξέρω αν θα το διαβάσεις ποτέ αυτό και όλα τα υπόλοιπα κείμενα. Δεν ξέρω αν πρέπει ή αν θέλω. Αν τα διαβάσεις ποτέ θέλω να ξέρεις πως όσα γράφω τα γράφω επειδή σε θέλω τόσο πολύ και σε σκέφτομαι συνέχεια και μου λείπεις γαμώτο. Νιώθω όπως ένιωθα και πριν απο ένα μήνα, και δύο μήνες απλά, οχι τόσο έντονα. Θέλω να αρχίσω να νιώθω τόσο έντονα πάλι. Θέλεις να με βοηθήσεις;
