Η Θεσσαλονίκη έτσι όπως την άκουσα.
Η Θεσσαλονίκη της γειτονιάς, της παρέας, του εμπορίου, των φοιτητών, των κινητοποιήσεων, των αθεράπευτα μοναχικών καλλιτεχνών, των μπαρ, της ρεμπέτικης καρδιάς, του Θερμαϊκού και του Σέιχ-Σου.Βαρδάρι, Λιμάνι, Λαδάδικα, Καπάνι, Επταπύργιο, Σέιχ-Σου, Πανόραμα... Γειτονιές που πάλλονται, ξενύχτισσες ή άλλες φορές παράξενα έρημες, γειτονιές μιας πόλης γοητευτικής και απρόβλεπτης.
Η Θεσσαλονίκη έτσι όπως την έμαθα και τη γνώρισα.
Ο φοιτητής στον πεζόδρομο της αριστοτέλους που σκουπίζει το μάρμαρο για να καθήσει η φίλη του και να απολαύσουν μαζί ένα γρήγορο σνάκ στον ήλιο. Ο παππούς στην Ερμού που πουλάει μυρωδικά για το φαγητό και φτιάχνει σφεντόνες μόνος του. Η γιαγιά στο υπουργείο που - ένας θεός ξέρει που μένει - καθαρίζει κάθε φορά με τη σκούπα της τα πεζοδρόμια απο γύρω. Οι φοιτητές στην καμάρα που συναντιόνται για να βγούν έξω. Οι skatάδες στην πλατεία μπροστά απο το Electra Palace και το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου στην παραλία. Τα junkies στη Γούναρη. Οι γιαγιάδες στο άγαλμα του Βενιζέλου που πουλάνε σε δεκάδες τα τσιγάρα. Οι παππούδες που μαζεύονται και συζητάνε τα πάντα και κυρίως σχολιάζουν τα πολιτικά δρώμενα, απέναντι απο το άγαλμα του Βενιζέλου κάθε φορά που έχει καλή μέρα και ήλιο. Πολλά σημεία, πολλοί διαφορετικοί άνρθωποι.
Αριστοτέλους, Λευκός Πύργος, Λαδάδικα,Κάστρα.
Δρόμοι πολυσύχναστοι, δρόμοι μοναχικοί, δρόμοι νοσταλγικοί. Εικόνες, αισθήσεις, μυρωδιές. Γειτονιές και λεωφόροι. Χαμόγελα και φόβος. Παρέα και αποξένωση.
Βόλτα με φίλους, καφές με τον εαυτό σου. Συναισθήματα και σκέψεις. Χαμόγελα και προβληματισμοί. Τα πολυκαταστήματα και τα συνοικιακά μαγαζάκια. Τα εμπορικά κέντα και τα μαγαζιά του κέντρου.
Η δική μου Θεσσαλονίκη δεν περιορίζεται, δεν μιλάει για μοναχικούς καλλιτέχνες, δεν προσδιορίζεται ως ερωτική πόλη.
Η δική μου Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που σε κάνει να αισθάνεσαι... να αισθάνεσαι πίκρα, απογοήτευση και ταυτόχρονα χαρά, ικανοποίηση, νοσταλγία και να σκέφτεσαι πως δεν μπορείς να την αλλάξεις με καμία άλλη πόλη γιατί απλά δεν μπορεί να συγκριθεί. Η δική μου Θεσσαλονίκη με πληγώνει με αυτούς που επιλέγει να την κυβερνάνε αλλά με χαροποιεί με αυτούς που επιλέγει να την ζούνε. Άνθρωποι γλεντζέδες και ανοιχτόκαρδοι, δεκτικοί και ευπρόσιτοι.
Η δική μου Θεσσαλονίκη αποτελείται απο πολλά κομμάτια και είναι ένα σύνθετο παζλ. Ένα σύνθετο παζλ που καθένας συμπληρώνει και απο ένα σημείο. Τη δική μου Θεσσαλονίκη τη ζω και την απολαμβάνω. Τη δική σου Θεσσαλονίκη, εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο να προσπαθήσεις να τη γνωρίσεις. Αν την ξέρεις ήδη απλά χαμογέλασέ της, κι εκείνη θα σου χαμογελάσει επίσης.
Αριστοτέλους, Λευκός Πύργος, Λαδάδικα,Κάστρα.
Δρόμοι πολυσύχναστοι, δρόμοι μοναχικοί, δρόμοι νοσταλγικοί. Εικόνες, αισθήσεις, μυρωδιές. Γειτονιές και λεωφόροι. Χαμόγελα και φόβος. Παρέα και αποξένωση.
Βόλτα με φίλους, καφές με τον εαυτό σου. Συναισθήματα και σκέψεις. Χαμόγελα και προβληματισμοί. Τα πολυκαταστήματα και τα συνοικιακά μαγαζάκια. Τα εμπορικά κέντα και τα μαγαζιά του κέντρου.
Η δική μου Θεσσαλονίκη δεν περιορίζεται, δεν μιλάει για μοναχικούς καλλιτέχνες, δεν προσδιορίζεται ως ερωτική πόλη.
Η δική μου Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που σε κάνει να αισθάνεσαι... να αισθάνεσαι πίκρα, απογοήτευση και ταυτόχρονα χαρά, ικανοποίηση, νοσταλγία και να σκέφτεσαι πως δεν μπορείς να την αλλάξεις με καμία άλλη πόλη γιατί απλά δεν μπορεί να συγκριθεί. Η δική μου Θεσσαλονίκη με πληγώνει με αυτούς που επιλέγει να την κυβερνάνε αλλά με χαροποιεί με αυτούς που επιλέγει να την ζούνε. Άνθρωποι γλεντζέδες και ανοιχτόκαρδοι, δεκτικοί και ευπρόσιτοι.
Η δική μου Θεσσαλονίκη αποτελείται απο πολλά κομμάτια και είναι ένα σύνθετο παζλ. Ένα σύνθετο παζλ που καθένας συμπληρώνει και απο ένα σημείο. Τη δική μου Θεσσαλονίκη τη ζω και την απολαμβάνω. Τη δική σου Θεσσαλονίκη, εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο να προσπαθήσεις να τη γνωρίσεις. Αν την ξέρεις ήδη απλά χαμογέλασέ της, κι εκείνη θα σου χαμογελάσει επίσης.
Η δική μου Θεσσαλονίκη δεν χρειάζεται εικόνες. Χρειάζεται μόνο αισθήσεις.
