Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Ας μιλήσουμε για τα Hamptons Cupcakes

Λοιπόν, επισκέφτηκα τα Hamptons Cupcakes την Κυριακή που μας πέρασε 13 Ιανουαρίου 2013 και θέλω να μοιραστώ την άποψή μου και τη σκέψη μου μαζί σας.

Αρχικά μπερδεύτηκα πολύ μέχρι να βρώ το μαγαζί μιας και δεν φαίνεται (είναι πίσω απο ένα άλλο μαγαζί και πρέπει να προχωρήσεις έναν διάδρομο για να το δεις). Αυτό είναι και το τελευταίο βέβαια μιας και δεν είναι ούτε πρόβλημα ούτε κάτι που θα σε αποτρέψει να πας. Αφού βρέθηκε, μπήκαμε στο χώρο. Ένα μαγαζί όμορφο, έχει το δικό του στυλ, άνετο και μεγάλο. Μέσα δεν καπνίζουν, κάτι που είναι πολύ καλό για κάποιον που δεν καπνίζει (βλ. εμένα) και έτσι, έχεις τη δυνατότητα να γευτείς τα cupcakes ή ό,τι πάρεις και να "νιώσεις" την γεύση όπως είναι. Καθήσαμε λοιπόν στο εσωτερικό του κατατήματος. Είναι ένα σημείο που αν πας μέρα με ήλιο και ίσως και προς άνοιξη - καλοκαίρι, θα είναι μάλλον πολύ όμορφα - χωρίς να σημαίνει ότι μειώνω και το εξωτερικό. Όλο το μαγαζί είναι πολύ ωραίο. Φωτεινό και δεν σε "πνίγει".


Καθίσαμε λοιπόν σε ένα μικρό τραπεζάκι και σκεφτόμασταν τι να παραγγείλουμε. Εδώ όμως υπήρχε ένα θέμα. ΔΕΝ είχε κατάλογο στα τραπεζάκια αλλά είχε ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ στο ταμείο μπροστά, μεγάλο, γραμμένο σε μαυροπίνακα. Αυτό σημαίνει πως αν θέλαμε παράλληλα να δούμε τι θα πάρουμε και να καθίσουμε θα έπρεπε να κάνουμε ένα απο τα δύο μιας και όταν πήγαμε εμείς, έτυχε να μην έχει κάποιον που να ήθελε να καθίσει στο μαγαζί. Το λέω αυτό γιατί, αν είχε μπεί στο μαγαζί και κάποιος άλλος μαζί με εμάς, θα έπρεπε να καθίσουν στο τραπέζι που καθίσαμε εμείς. Μεγάλο αρνητικό στοιχείο η έλλειψη καταλόγων στα τραπέζια. Δεν μπορώ να κάθομαι να κοιτάζω τον κατάλογο με το κεφάλι προς το ταβάνι μόνο και μόνο επειδη το κατάστημα το σκέφτηκε λάθος. Το προσπερνάς λοιπόν και πάτε ένας-ένας για να τον δείτε. 

Ας πάμε στο θέμα της εξυπηρέτησης-σερβιρίσματος και τελευταία θα κρίνω τα προϊόντα για τα οποία το κατάστημα είναι γνωστό. Η εξυπηρέτηση λοιπόν, είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ. Καθίσαμε στο μαγαζί, και έπρεπε να σηκωθώ, να παώ μπροστά στο ταμείο για να μάθω αρχικά ότι δεν έχουν καταλόγους στα τραπέζια αλλά είναι μόνο ο μεγάλος στην είσοδο. Δεν ήρθε κανείς όση ώρα περιμέναμε μέχρι να σηκωθώ να μας ρωτήσει αν θέλουμε κάτι ή γενικότερα το κλασσικό. Να μας φέρει ένα νερό και να δείξει λίγο ενδιαφέρον. Μετά φυσικά, δεν τους έβρισκες. Μπορεί να ήθελες να πληρώσεις ή οτιδήποτε και έψαχνες....

Πολύ όμορφος ο χώρος στις τουαλέτες (ναι, μου φάνηκε πολύ ωραίος και γι'αυτό το σχολιάζω). Αυτό όμως που πολλά καταστήματα έχουν τη βρύση ΤΟΣΟ χαμηλά και ΤΟΣΟ κοντά στο νεροχύτη και όταν πλένεις τα χέρια σου πρέπει να ακουμπάς και να καθαρίζεις παράλληλα και αυτόν, δεν το καταλαβαίνω.

Να μιλήσουμε τώρα για τα Cupcakes; 

Λοιπόν, Αφού λοιπόν έγιναν όλα τα παραπάνω, φτάσαμε στο σημείο να έρθουν τα Cupcakes στο τραπέζι μας. Πήραμε δύο. Αυτό με το Cream Cheese και ένα άλλο με βανίλια και πράσινο χρώμα. Και πιστέψαμε ότι θα ήταν πολύ ωραία. Χαμογελάσαμε και ξεκινήσαμε να τα τρώμε. Ο ενθουσιασμός λοιπόν, κράτησε μέχρι την πρώτη μπουκιά. Μετά απλά εξαφανίστηκε. Τα γλυκά ήταν άνοστα. Δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον και η κρέμα επίσης ήταν εντελώς αδιάφορη. Το κέικ με το τυρί, είχε ένταση (του τυριού) στην κρέμα αλλά το κέικ ήταν αδιάφορο. Το ίδιο και στο άλλο μόνο που το δεύτερο ήταν αδιάφορο συνολικά. Η κρέμα βανίλιας, σχεδόν δεν είχε γεύση, ήταν ελάχιστα γλυκιά και δεν την ένιωθες καθόλου. Και τα κέικ δεν ήταν και τίποτα το τρομερό για να σε ενθουσιάσουν και να ξαναπάς. Κάπου εδώ τελειώνει η περιγραφή των γλυκών. Δεν υπήρχε και κάτι περισσότερο να περιγράψω. Τα Cupcakes της Liz στο Ναύπλιο, είναι μακράν καλύτερα. 

Και να αναφέρω και το εξής που χρειάζεται και ΠΡΕΠΕΙ να ειπωθεί. Το μαγαζί είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ακριβό. Δεν το κρίνω με την λογική του ότι, δεν βγάζω αρκετά και δεν είχα να πληρώσω ή ότι δυσκολεύτηκα όταν μου ήρθε η απόδειξη. Είναι όμως ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ακριβό.
Τα Cupcakes €3,5 στο κατάστημα και €3,2 αν το πάρεις και φύγεις; Μα μιλάμε σοβαρά; Με αυτά τα χρήματα μπορεί να κάνει 15 cupcakes (σύμφωνα με το κόστος των υλικών). Δεν θα αναφερθώ στο κόστος του καφέ εκεί μέσα μιας και αυτό ήταν απαράδεκτα υψηλό. Για καφέ μιλάμε. Ας μαζευτούν κάποια καταστήματα. Στην σελίδα του μαγαζιού αναφέρεται ότι εισάγουν τα απαραίτητα συστατικά για να φέρουν την πραγματική γεύση των Cupcakes στην Ελλάδα. Έλα, δεν το πιστεύω. Να φανταστώ εισάγουν αμερικανικό βούτυρο επειδή είναι πιο καλό; Ή μήπως τα χρώματα ζαχαροπλαστικής απο εκεί είναι καλύτερα; Πόση κοροϊδία; 

Εν κατακλείδι, δεν θα ξαναπήγαινα στο εν λόγω μαγαζί και δεν θα το συνιστούσα σε κάποιον. Πρώτον γιατί  θεωρώ τις τιμές του απαράδεκτα υψηλές για να κάνεις αυτό το λαθος.Δεύτερον γιατί ΔΕΝ είναι τα πραγματικά αμερικανικά γλυκά. Αν ήταν, θα ήταν πιο μεγάλα, πιο γλυκά, πιο φτηνά και δεν θα ήταν άνοστα και αδιάφορα. Οπότε όσοι πιστεύετε κάτι τέτοιο, είστε απλά άχετοι.

Να ξεκαθαρίσω το εξής. Πρώτον μαγειρεύω και δεν είμαι άσχετος με το άθλημα και ξέρω να κάνω ΚΑΙ τα εν λόγω γλυκά. Έχω δοκιμάσει και στην Ελλάδα πως τα κάνουμε αλλά έχω ταξιδέψει και στο εξωτερικό και ξέρω πως είναι κανονικά, αρκετά χρόνια πρίν τα μάθουμε στην χώρα μας. Δεν τα κρίνω απλά επειδή δεν έχω τι να κάνω. Δεν μου αρέσει να με κοροϊδεύουν.

Γράμμα σε ένα παιδί

Πήγα και είδα το "Γράμμα σε ένα παιδί" με τη Ζέτα Δούκα. Μετά απο πολύ καιρό που το έλεγα, πήγα και το είδα επιτέλους. Είχα ακούσει προφανώς ότι είναι μια καλή παράσταση και ότι η κα Δούκα παίζει πολύ καλά το ρόλο της. Δεν τα πιστεύεις βέβαια μέχρι να το δεις ιδίοις όμασι.

Είναι μια παράσταση που, μαζί με την Οδύσσεια, μας μαθαίνει αρχικά ότι η Ζέτα Δούκα μπορεί και υποκρίνεται. Το σχολιάζω, μιας και δεν είναι κάτι που το πιστεύει κανείς βλέποντάς την να το κάνει μέσα απο σειρές με τον Πέτρο Φιλιππίδη (αυτή μου ήρθε πρώτη).

Μέσα απο την παράσταση, θα διακρίνεις πολλά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τον φεμινισμό, μπορεί να ενοχληθείς και λίγο, θα διακρίνεις στοιχεία που έχουν να κάνουν με την άρνηση (της ζωής, της υπακοής), με την αντίδραση που απορρέει απο την άρνηση και γενικότερα θα δείς πολλά στοιχεία που θα σε κάνουν να νιώσεις λίγο ότι αυτό το έργο είναι μια "γροθιά" στα κοινωνικά πρότυπα, ίσως αυτής της κοινωνίας, ίσως κάποιας άλλη εποχής αλλά, απο την πλευρά της γυναίκας που προσπαθεί να σπάσει τις αλυσίδες με τις οποίες την δένουν τα κοινωνικά πρότυπα. Είναι μια παράσταση που ίσως να πείς ότι άξιζε που την είδες (δεν είμαι σίγουρος γι'αυτό). Το σίγουρο είναι ότι η παράσταση θα σε "αγγίξει", θα σε κάνει να σφιχτείς λίγο και η κα Δούκα είναι καλή.

Προσωπικά με ενόχλησε ελαφρώς το ότι υπήρχαν στιγμές που γελούσαν κάποιες γυναίκες μόνο, μέσα απο κάποιες φράσεις που προφανώς τις βρήκαν αστείες. Με έκανε να νιώσω λίγο εκτός αυτό εμένα. Λίγο ότι δεν καταλάβαινα το αστείο επειδή ήταν φτιαγμένο για γυναίκες (;), λίγο ότι ίσως και να με ενοχλούσε (φαντάζομαι όταν γραφόταν το βιβλίο, αυτό το σκοπό είχε) αυτό που άκουγα. Γενικότερα ήταν μια παράσταση που φεύγοντας έλεγα ότι ήταν καλή έχοντας όμως τις αμφιβολίες μου να με συγκρατούν απο το να πω ότι ήταν μια πολύ καλή παράσταση.

Γενικότερα, η παράσταση, είναι μια παράσταση που θα ήθελες να δεις. Σκέψου το αν προλαβαίνεις καθότι δεν γνωρίζω μέχρι πότε θα έχει παραστάσεις.


Εάν έχεις κάποια παρατήρηση ή διαφωνία, μπορείς να τη σημειώσεις στα σχόλια.