Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

At last! - Επιτέλους!


Επιτέλους βάλανε κάτι στα δρομάκια που είχανε δημιουργήσει οι πεζοί στα παρτέρια της πλατείας δικαστηρίων πάνω απο το άγαλμα του βενιζέλου που βγάζουν στην αρχαία αγορά. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

Κυριακή 27 Μαΐου 2007

Applause



Ένα χειροκρότημα σε αυτούς που έφυγαν σήμερα απο την πόλη και μας άφησαν πίσω ΜΟΝΟΥΣ σε μια Θεσσαλονίκη απολαυστική και όμορφη όσο λίγες φορές το χρόνο!!!
Δρόμοι, καφέ, πλατείες, πάρκα όλα άδεια, όλα ήσυχα και όλα καθόλου αγχωτικά!!!
Σας ευχαριστούμε!

Παρασκευή 25 Μαΐου 2007

Παραλιακή


ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ
σε όλους όσους θέλουν να πιουν το καφεδάκι τους πρωϊνιάτικα στη Θεσσαλονίκη.
Αποφύγετε τα flo cafe!!!!!!!!!!!!!!!
Παρόλο που έχουν πολύ ωραίους καφέδες, το πρωί, είναι πήχτρα απο σχολιαρόπαιδα.
Βέβαια δεν είναι κακό αυτό, το άσχημο στην υπόθεση είναι που όλα αυτά τα παιδιά , λειτουργούν λες και είναι σε παιδική χαρά. Το μαγαζί αυτές τις ώρες είναι μέρος προς αποφυγή. Όλα, ένα - ένα να τα αρπάξεις απο το μαλλί και να τα ρίξεις στον Θερμαϊκό να αρχίσουν να παθαίνουν μεταλλάξεις απο την πολύ μόλυνση και να γλιτώσουμε απο αυτά!!!!!!!!!!!!!

Πέμπτη 24 Μαΐου 2007

Il pleut des hallebardes - Βρέχει καταρρακτωδώς

Επιτρέψτε μου να δώσω ενα ΜΕΓΑΛΟ μπράβο στο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Αυτό τον τρομερό και σημαντικό άνθρωπο της πόλης με όραμα και βλέψεις προς το μέλλον γι' αυτή. Να του πω οτι είναι τρομερός και πως έχει κάνει μια πόλη, απίστευτη. Γεμάτη λακούβες, κακοτεχνίες, παρανομίες και πολλά ακόμη που αν τα αριθμήσω πιστεύω οτι θα κλείσουν οι τράπεζες στις οποίες θέλω να πάω σε λίγο.
Χτές 23/5/07 στην πόλη της Θεσσαλονίκης σε κάποια φάση το απογευματάκι έριχνε καρεκλοπόδαρα, όχι απλά βροχή. Εκείνη τη στιγμή έτυχε να είμαι, και να περπατώ, στην Κασσάνδρου λίγο μετά το υπουργείο με κατεύθυνση προς την παλιά λαχαναγορά, δυτικά για να καταλαβαίνουν οι περισσότεροι. Δύο τετράγωνα πριν τη λαχαναγορά με έπιασε η βροχή , και ευτυχώς υπάρχει ενα μανάβικο εκεί και έχει τέντες αλλιώς θα είχα γίνει λούτσα και όχι μόνο. Η κατάσταση που επικράτησε στα επόμενα λεπτά που κράτησε η βροχή ήταν γελοία, απελπιστική και αποκρουστική - αν μπορώ να το πω έτσι. Τα νερά που κατέβαιναν απο την άνω πόλη περνούσαν όλα απο την κασσάνδρου σε εκείνο το σημείο όπου μετά "προχωρούσαν" στο τέλος του δρόμου και έφευγαν απο άλλο δρόμο προς τα κάτω για να συνεχίσουν αυτή την πορεία. Στο σημείο που εγώ στεκόμουν για να σταματήσει να βρέχει και να συνεχίσω την πορεία μου, δρόμος - πεζοδρόμιο είχανε γίνει ένα και δεν φαινόντουσαν.

Και αυτό ήταν το σημείο όπου ο ένας δρόμος συναντά τον άλλο. Λίγο πιο πάνω στο δρόμο έβλεπες μόνο το νερό το οποίο είχε δημιουργήσει ποτάμι κανονικό και φοβόσουν να περάσεις. Στο συγκεκριμένο σημείο στη φωτό έτυχε να πρέπει να περάσουν κάποιες κυρίες απο το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο και επειδή δεν μπορούσαν αλλιώς, αναγκάστηκαν να βγάλουν τα παπούτσια τους και να περπατήσουν ξυπόλητες μέσα απο το νερό. Έτσι μπόρεσα να δω μέχρι που έφτανε το νερό, το οποίο στην καλύτερη των περιπτώσεων έφτανε στο χαμηλότερο ύψος μέχρι τον αστράγαλο. Η φάση είχε πολύ γέλιο εκείνη την ώρα και οι κυρίες το αντιμετώπισαν ψύχραιμα.




Σε αυτή τη φωτό βλέπουμε το δρόμο πως είναι μισό μέτρο πιο πάνω. Περισσότερο λεπτομερής εικόνες δεν μπορούσα να βγάλω καθώς θα έπρεπε να πατήσω μέσα στο "ποτάμι" και να τραβήξω αυτές τις φωτογραφίες.
Ευτυχώς αυτή τη φορά η βροχή δεν κατέβασε μαζί της και κουβάδες απο μπογιές, απο σφουγγάρισμα και άλλα τέτοια χρήσιμα αντικείμενα για οικιακές εργασίες, καθώς μια προηγούμενη φορά που έβρεχε τόσο, τέτοια πράγματα "κουβαλούσε" μαζί της. Μπράβο μας, είμαστε ωραίοι σαν έλληνες.


Και για να τελειώνω αυτό το αφιέρωμα στη μοναδικά φτιαγμένη και νοικοκυρεμένη μας πόλη ας δούμε και το νερό στην κασσάνδρου.
Κοιτάζοντας στη φωτογραφία μπορούμε να καταλάβουμε φαντάζομαι μέχρι που έφτανε το νερό. Όπως βλέπουμε τα κάγκελα, να πώ οτι δύο κάγκελα πιο δίπλα και κάτω, υπάρχει ένα φρεάτιο το οποίο υπο λογικές συνθήκες πρέπει να συνδέεται με κάποιο υπόνομο. Να πω κάπου εδώ πως ώρες ώρες απορώ αν σε αυτή την πόλη έχουμε υπονόμους, και δεν αναφέρομαι στους υπονόμους που βλέπαμε να υπάρχουν στην πόλη της Νέας Υόρκης, μέσα απο τα χελονονιντζάκια αλλά, απλοί υπόνομοι οι οποίοι να διοχετεύουν προς κάποιο μέρος τα νερά αυτά. Το συγκεκριμένο φρεάτιο μέσα στο πρώτο λεπτό της βροχής είχε εξαφανιστεί επίσης κάτω απο το νερό μαζί με τον δρόμο και το πεζοδρόμιο και μην μου πει κάποιος πως μπορεί να ήταν βουλωμένο, δεν ήταν το είδα. Ήταν πεντακάθαρο.
Κάπου εδώ θα τελειώσω αυτή την υπέροχη παρουσίαση σε ένα σημείο της πόλης. Θα πω ξανά ένα μεγάλο μπράβο στο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης για όλα αυτά που κάνει. Πανηγύρια και άλλα πολλά τέτοια. Θα του πω επίσης πως τα καινούργια πεζοδρόμια στην Ολυμπιάδος, Κασσάνδρου και Αγ. Δημητρίου είναι πάρα πολύ καλά και όμορφα αλλά θα ήταν πιο χρήσιμο και εξυπηρετικό αν πρώτα σκεφτόταν να φτιάξει τους δρόμους και να εξαφανίσει τις λακκούβες που είναι κατα το μήκος των δύο πρώτων.
ΜΠΡΑΒΟ!!!

Κυριακή 20 Μαΐου 2007

The lonely ones...

Υπάρχουν άνθρωποι σε αυτή την πόλη - και όχι μόνο - που ζουν μονάχοι. Είναι αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι πολίτες που τους βλέπεις στο δρόμο και τους χαίρεσαι, δείχνουν τόσο μα τόσο ευτυχισμένοι, τόσο μα τόσο ικανοποιημένοι απο τη ζωή τους λες και τα έχουν πετύχει όλα και, όταν γυρίζουν στο σπίτι τους βγάζουν τη μάσκα του ευτυχισμένου ανθρώπου και μεταμορφώνονται σε αυτούς που πραγματικά είναι. Δυστυχισμένοι, μόνοι τους και χωρίς έναν άνθρωπο να μπορεί να τους σταθεί και να τους, πει μια καλή κουβέντα.
Απο την άλλη υπάρχουν και αυτοί που δεν το διάλεξαν να είναι μόνοι τους, όμως είναι καθώς δεν έχουν άλλη επιλογή. Κάποιοι απο αυτούς είναι άνθρωποι όντως αξιόλογοι (το λέω αυτό καθώς ένας πολύ καλός μου φίλος γνώρισε ένα τέτοιο άτομο στην Αθήνα πριν απο λίγο καιρό) και αξίζουν την προσοχή μας και κάποιοι δεν αξίζουν ούτε να τους κοιτάμε.
Προσέξτε, πολλοί απο αυτούς τους "μόνους" δεν ζητάνε τίποτε άλλο παρά μόνο ίσως την προσοχή σας, λίγο ενδιαφέρον ίσως απο τον άλλο, το συνάνθρωπό τους, αυτόν που τους περιφρονεί και τους προσπερνά στο δρόμο σα να είναι σκουπίδια. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, αν τους δείτε στο δρόμο χαμογελάστε τους, μπορεί να σας το ανταποδώσουν.
Υπάρχει ένας δρόμος απο τον οποίο περνάω πολύ συχνά, εκεί βλέπω πολλά άτομα άστεγα τα οποία αν τα παρακολουθήσεις θα νομίζεις πως είναι άχρηστοι άνθρωποι οι οποίοι δεν αξίζουν ούτε την προσοχή μας. Τις προάλλες περνούσα και μου φάνηκε πολύ παράξενη μια εικόνα που είδα. Μια απο αυτούς τους άστεγους είχε τελειώσει με το φαγητό της και όταν περνούσα εγώ, είχε πάρει ένα μπουκάλι νερό και με περισσή φροντίδα και προσοχή καθάριζε την κατσαρόλα στην οποία είχε μαγειρέψει το φαγητό της. Μου φάνηκε πολύ παράξενο σαν εικόνα αυτό.
Ώρες ώρες νιώθω οτι θέλω να σταματήσω να καθίσω μαζί τους και να μάθω για τη ζωή τους, τι τους έφερε σε αυτή την κατάσταση, τι τους κρατά εδώ, και πολλές άλλες απορίες που σίγουρα όλοι μας θα έχουμε. Δεν ξέρω αν θα το κάνω ποτέ και δεν νομίζω καθώς, είμαι κι εγώ ένας απο αυτούς που προσπερνούν, που δεν κοιτάζουν δίπλα τους, μήπως δεν τους αρέσει αυτό που θα δουν...

Στη φωτογραφία είναι μια γιαγιά που κυκλοφορεί γύρω απο το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης και καθαρίζει τα πεζοδρόμια εκεί πέρα. Είναι μια γλυκύτατη γριούλα την οποία αμα δεις απο κοντά το πρώτο πράγμα που θα πείς είναι πως δεν αντέχεις τη μυρωδιά της. Είναι όμως κάθε μέρα σχεδόν εκεί και καθαρίζει το χώρο γύρω απο το υπουργείο, λές και της το ζήτησε κάποιος να το κάνει για χάρη του, να του το κάνει σαν επιθυμία του, λες και την πληρώνουν πράγμα που δεν νομίζω. Είναι όμως εκεί κάθε μέρα, κάθε μεσημέρι που περνώ τη βλέπω να μαζεύει τα σκουπίδια και ο κόσμος περνάει απο δίπλα της και δεν τη βλέπει καν. Τι κρίμα και φαίνεται οτι έχει πολλές ιστορίες να πει και πολλές εμπειρίες να διηγηθεί. Τόσα χρόνια περάσαν και εκείνη παραμένει εκεί. Η ζωή τελικά είναι λίγο άδικη αλλά δίνει και ευκαιρίες.

Αυτά προς το παρόν απο τη μικρή μας πόλη που τη λέμε Θεσσαλονίκη. Εν καιρώ θα έρχονται τέτοια κείμενα για να μας μιλάνε για τους ήρωες αυτής της πόλης, τους ανθρώπους που δεν βλέπουμε ή, που κάνουμε οτι δεν βλέπουμε και όμως είναι εκεί, πάντα και κάθε μέρα, να μας θυμίζουν οτι τίποτα δεν είναι ρόδινο αλλά υπάρχει και καλή και η άσχημη πλευρά.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2007

Sometimes i wonder

Νιώθω οτι εχω στερέψει απο έμπνευση. Κάτι που βέβαια δεν είναι αλήθεια καλό μου blog. Όταν κάτι το αγαπάς, δεν το αφήνεις μόνο του. Του κάνεις παρέα, του μιλάς, του δείχνεις οτι σου αρέσει. Αυτό κάνω κι εγώ με εσένα. Μου αρέσει που σου λέω οτι σκέφτομαι, αυτά που με ενοχλούν και αυτά που μου αρέσουν.
Θα σου τα πω όμως κάποια άλλη στιγμη. Τώρα πρέπει να την πέσω έχω μάθημα άυριο. Έχω να σου πω και για τη σχολή μου, πολλά...

Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

Turkey vs Greece (Τουρκία εναντίον Ελλάδας)

par...alogίζομαι

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στον παράλογο. Οπότε κι εγώ είπα να παραλογιστώ και να το βγάλω "ον λάιν".


1: Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να εχω επιτύχει τους στόχους μου προσωπικούς και επαγγελματικούς και να απολαμβάνω τη ζωή μου με καλή παρέα προσωπική και να είμαι ήρεμος.

2: Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το ξυπνητήρι αρχικά αλλά και η συνήθεια να ξυπνάω νωρίς.

3: Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Τι με ρωτάς τώρα; Συνεχώς γελάω. Δεν υπάρχει στιγμή που να μην το κάνω. Το μεσημέρι αν θέλεις να γίνω πιο συγκεκριμένος.

4: Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Η χαρά. Είμαι συνεχώς χαρούμενος και ευδιάθετος.

5: Το βασικό ελάττωμά σας;
Δεν εκφράζω αυτά που νιώθω. Είμαι πολύ εγωιστής.

6: Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που κάνουμε αλλά όταν τα κάναμε το θέλαμε και το γουστάραμε.

7: Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τη Σαμάνθα απο το Sex and the City.

8: Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Οι νυκοκυρές σε απόγνωση.

9: Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Αχ δεν ξέρω. Μια διαδρομή θα σου πω που λατρεύω. Θεσσαλονίκη - Λάρισα και αντίστροφα με το τραίνο.

10: Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο κοέλο θα σου πω αλλά, δεν είναι και απόλυτο αυτό.

11: Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Σε έναν άντρα. Χμμμμ....Θα σου πώ τι κοιτάζω πρώτα και είναι και κάτι που προτιμώ σαν αρετή. Πόσο large τύπος είναι. Αλλά πάνω απο όλα να είναι ευχάριστος τύπος και να έχει γοητευτικό χαμόγελο.

12: ... και σε μια γυναίκα;
Κοιτάζω πρώτα το στήθος. Είναι το πρώτο που μετράει. Μετά κοιτάζω αν ξέρει να ρίχνει έναν άντρα και το πως μπορεί να τον γοητεύσει και φυσικά να ΜΗΝ είναι πουτάνα (μεταφορικά και κυριολεκτικά)

13: Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Τι να σου πώ. Δεν ασχολήθηκα ποτέ, δεν ξέρω.

14: Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
New york new york (και απο τον Moby και απο τη Liza Mineli).

15: Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Αυτό που γράφω εγώ τώρα.

16: Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι. Δεν συγκρατώ ταινίες. Ίσως το... ή το άλλο... δεν θυμάμαι.

17: Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Δεν έχω. Σιγα μην είχα και αγαπημένο ζωγράφο. Αυτός που θα μου κάνει το πορτρέτο μου καλά.

18: Το αγαπημένο σας χρώμα;
Πράσινο ασυζητητή.

19: Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Μέχρι τώρα; Το οτι δεν αγχώνομαι και πολύ για τίποτα και τα κάνω όλα στο χαλαρό.

20: Το αγαπημένο σας ποτό;
Νερό με δύο φέτες λεμόνι κι ένα καλαμάκι παρακαλώ.

21: Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για το οτι κάποιες φορές μιλάω απερίσκεπτα.

22: Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τους δήθεν και τα δήθεν γενικότερα.

23: Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Μουσική, ίντερνετ και sex.

24: Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να μην πετύχω τα όνειρά μου και τους στόχους μου.

25: Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Εκεί που εγώ δεν θεωρώ οτι πρέπει να πώ αλήθεια.

26: Ποιο είναι το μότο σας;
Ε, καλά. Δεν έγινε και τίποτα όλα καλά θα πάνε.

27: Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Λες να έχω καθήσει να το σκεφτώ;; Σίγουρα πάντως δεν θα ήθελα να το ξέρω οτι θα πεθάνω.Ίσως στον ύπνο μου, έτσι απλά και ήρεμα.

28: Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Δεν θα ήθελα να μου πεί τι αμαρτίες έχω κάνει και να τις κρίνει πάνω απο όλα.Το φοβάμαι λίγο αυτό.

29: Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Στην καλύτερη όπως πάντα. Και μην ακούτε τι λένε οι κακές γλώσσες.

Το μόνο που θυμάμαι...

Το μόνο που θυμάμαι είναι το barman να λέει πως: "απόψε ετοιμάσου να φύγεις λιώμα" κι εμένα να του απαντώ "δεν νομίζω αλλά μπορείς να με δοκιμάσεις". Τελικά το δοκίμασε και κατάφερε να με ζαλίσει με τα τόόόόόόόόόόσα σφηνάκια που έφερε στο bar. Το πρωί έχω μάθημα και είμαι ήδη ζαλισμένος, όλα όμως πάνε καλά. Περάσαμε ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ, χορέψαμε, γελάσαμε, γνωρίσαμε και στέλνουμε πολλά χαιρετίσματα στη Θάλεια που μας έκανε να τη θυμόμαστε μέχρι τώρα.
Θα τα ξαναπούμε αγαπητό μου blog, καθώς πρέπει να σε αφήσω για να πάω για νάνι καθώς αύριο δεν θα ξυπνώ. Θα σου γράψω περισσότερες λεπτομέρειες (ίσως) όταν γίνω καλά και πάλι.
Μάκια....

Κυριακή 13 Μαΐου 2007

Imagine!


Και να φανταστείς δεν ήπια τίποτα....

Αυτήν ήταν η τελευταία κουβέντα που είπα στη φίλη μου και μετά ξεκίνησα να επιστρέψω σπίτι.


Imanige what i would have done if i had drunk...

That's the last words i said to my friend and then i took my way back home.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2007

OFF



Κάντε αυτο που λέει η "τοιχογραφία" για το καλό μας...

Useful information...

Figure It Out By Phone


Laura Schaefer



If the eyes are the windows into the soul, our voices just might be the key to everything else. Studies show that information on our height, weight, level of attractiveness, ability to be faithful, and much more can all be revealed in the sound of our voice. So the next time you embark on a first phone call with a new sweetie, listen for more than just what he or she says. You might find out all you need to know about a potential match…before the first date. (Suddenly, “You had me at hello” has a whole new meaning.)

The ear: a surprisingly accurate instrument
Sure, photos may seem to speak a thousand words. But according to one study, subjects can guess someone’s age, height, and weight through voice alone as accurately as someone who’s shown a photo! Personality also shines through: In a study at Stanford University involving 72 participants, voices that were louder and faster were correctly judged to belong to the extroverted, while voices that were softer and slower were correctly judged to go with the introverted.

The eye -candy/ear-candy connection
If you dig the sound of someone’s voice, chances are you will like what you see face to face as well. According to psychology professor Gordon Gallup Jr. at SUNY Albany, people who sound attractive are usually conventionally attractive. In the study, 149 men and women rated the sound of participants’ voices on a 10-point scale, then underwent body measurements. Results found that highly rated voices in women matched with slim waists, while highly rated voices in men matched with broad shoulders both considered appealing qualities in the looks department.

Pleasing voice = player?
Eye candy, however, isn’t the end of the story. Not only do people with pleasing voices usually wind up being attractive, they also have more sex partners and are more likely to be unfaithful. So, be warned, if you like what you hear, you may be playing with fire.

Your date cannot tell a lie
According to a Harvard study, liars give their fib away in their voice and all it takes is 20 seconds. Participants who listened to two 10 second clips of doctors being sued for malpractice were able to correctly separate guilty parties from innocent ones. How? A tone that showed “low concern levels” and “high dominance” were the most reliable indicators. So the next time your gut tells you someone’s being blasé or bullying take note: He or she could be fudging the truth.

Expressive men get the girl
We’ve always kind of known that men who speak in a monotone put us to sleep, but now, science backs this up. Research shows that men who can widely vary the pitch and tone in their voice have more success with women than those who do not.

The deeper her voice, the bigger her paycheck?
Hey guys find a deep, Demi-Moore style voice incredibly sexy? It may also suggest she can bring home the bacon as well. Women who are in or seeking positions of power in the workplace pitch their voices lower to sound more authoritative, according to a new study that analysed the quality of women’s voices over time (and found that on average, women’s voices have deepened considerably since the 1940s).

Laura Schaefer is the author of Man with Farm Seeks Woman with Tractor: The Best and Worst Personal Ads of All Time.


text taken from http://match.engb.msn.com/matchscene/article.aspx?articleid=8087&TrackingID=523976&BannerID=568008&ER=sessiontimeout&trackingid=511021

Πέμπτη 10 Μαΐου 2007

Bad day


Today the day is going to be very hot.
I woke up early today as you can see from the time my post got online. I want to go to Larissa today so, i loggen on to ose.gr to see the schedule of the itinerary. I was dissapointed. None of them was quite good for me. I tried though to see what's goin on with KTEL. When i logged on to ktel.org a surprise was waiting for me on the front page.
"Sorry but we are closed cause a company that offers services that find a telephone number started giving away information about the itinerary without our permission".

I know now that the day will be very hot... not because of something specific but i do not know. I am not feeling good about this day.
Anyway we'll see...

Τετάρτη 9 Μαΐου 2007

Το ημερολόγιο της Surlulu

(Η Λουλού* είναι νέα ηθοποιός που ψάχνει να βρεί το δρόμο της στην σύγχρονη Αθήνα. Κάνει από κανένα σπηκάζ πότε-πότε, παίζει σε περιφερειακούς θιάσους, χτυπάει γκόμενους σε όλα τα γνωστά στέκια, φοράει σέξυ κυλότες και είναι πηδιόλα (με την καλή έννοια). Και επειδή θέλει να γίνει συγγραφέας όταν μεγαλώσει, κρατάει ημερολόγιο.)



3 Ιανουαρίου: τόσο μου πήρε να συνέλθω από Γιορτές και πανηγύρια, δυόμισυ μέρες – και να πείς ότι έκανα κάτι σπέσιαλ; Με γκόμενό-μου-Λευτέρη-ποδοσφαιριστή-μπάρα έτρεχα δεξιά-αριστερά σε μπουζουξίδικα, μπαρ, εστιατόρια και δεν συμμαζεύεται. Επειδή είμαι αδίστακτος άνθρωπος πήγα και σε οικογενειακό γεύμα με γονείς Λευτέρη (δεν θέλεις να ξέρεις) ίσα για να πειστώ ότι ΟΛΕΣ οι ελληνικές οικογένειες είναι βλαμμένες. Γιατί ο Λευτέρης έχει (α) μαμά ψυχωτική νοικοκυρά που σου παίρνει το πιάτο πριν τελειώσεις το φαί σου και το βάζει στο πλυντήριο, (β) μπαμπά που τα έχει χαμένα και οδηγούσε νταλίκα ως πρόσφατα αλλά τώρα απλώς σαβουριάζει τα πάντα, (γ) αδερφή-τέρας, που θα γινόταν πουτάνα αν βλεπότανε αλλά επειδή δεν βλέπεται έγινε θεούσα, (δ) αδερφό 17χρονο που καπνίζει τζόιντς λες και πρόκειται να αποσυρθούνε σήμερα. Επίσης έχει (ε) δύο ηλίθιες θείες τσεμπεροειδείς που λένε μαλακίες γύρω από τραπέζι και (στ) ξαδερφάκι εντελώς τσίου που την επόμενη φορά που θα το δω θα του χώσω τη ντουντούκα στον κώλο του, δεν υπάρχει περίπτωση. Με τούτα και με κείνα ήταν ένα γεύμα αξέχαστο. Όπως όλα τα Πρωτοχρονιάτικα, δηλαδή, σε όλα τα ελληνικά σπίτια.

4 Ιανουαρίου: με αόριστη υποψία ότι έχω χάσει το κολλάι, πάω από σπίτι Σταμάτη/Σάντυ που επειδή φιλοξενεί μαμά του, κυκλοφορεί ως άντρας με τζην, αμάνικο φανελάκι και δυστυχισμένη μούρη. Του λέω «δεν αντέχω, πάμε στο μπάνιο ΤΩΡΑ να σου πετάξω τα μάτια όξω!». Διαμαρτύρεται ότι η μαμά του και λοιπά. Λέω «δεν με ενδιαφέρει, έχω λυσσάξει, ας καταλάβει η μάνα σου ότι είμαι γκόμενά σου, και τι έγινε;» Ψήνεται, μ΄αυτό – θέλει να΄χει μαμά με το μέρος του, ήδη ο μπαμπάς τον έχει αποκληρώσει. Λέει «μαμά εμείς πάμε χμ στο μπάνιο χμ πέντε λεπτά να κάνουμε χμ μία αποτρίχωση που επείγει και να βάλουμε και μία πλύση». Η μαμά λέει «μα το πλυντήριο δεν είναι στο μπάνιο». Ο Σταμάτης λέει «εσένα τι σε νοιάζει». Και, αγαπημένο μου, γιορτάζω την Νέα Χρονιά με υπέροχο φανταστικό καυτό πήδο πάνω σε μπιντέ, με τον Σταμάτη στα γόνατα να λέει «μωρή δεν μπορώ να το κάνω αυτό» ενώ η πουλή του λέει «μπορείς, μπορείς!» με φόρα, κι εμένα να φωνάζω «ξέσκισέ με» και «είσαι θεός» και «τι μπούτσος είναι αυτός», καθώς ταυτόχρονα η μαμά του έξω από πόρτα μπάνιου ρωτάει «μήπως είναι εκεί μέσα το μασσαζοκαλσόν μου» κι εμείς δεν της δίνουμε σημασία. Μα καμία, όμως.

6 Ιανουαρίου: εννοείται δεν έκανα τίποτα απο δουλειά αυτή τη βδομάδα, τι να κάνω; Περιμένω να αρχίσουν να κλωτσάνε οι εταιρείες παραγωγής, που ακόμα ανοίγουν τα δώρα τους απ΄όσο ξέρω.

7 Ιανουαρίου: χαζομάρες, τίποτα. Με έχει φάει η πλήξη, τόσο που σκέφτομαι να πάω να κάνω ακτινογραφίες επειδή πονάει η λεκάνη μου. Πονάει λόγω του πήδου στο μπιντέ, αλλά αυτό δεν είναι θέμα.

8 Ιανουαρίου: ο Λευτέρης αρχίζει προπονήσεις, και δικαιούται μια καλή πίπα, οπότε δεν έχω αντίρρηση – ποτέ δεν έχω τέτοιες αντιρρήσεις επειδή ως προσωπικότητα είμαι τσιμπούκια ο Τίγρης ούτως ή άλλως. Και δεν ξέρω, ενώ κατά καιρούς θέλω να τον χωρίσω, όποτε τον βλέπω γυμνό, κάτι μου κάνει. Κοιλιακοί φέτες, μπούτια-πέτρες, κώλος-κοτρώνες…κι ας μη μιλήσουμε για μπράτσα, ούτε καν για μπάρα, που είναι κορυφαία στο είδος της. Ευτυχώς που είναι χαζός γιατί αν ήταν έξυπνος δεν θα με πηδούσε ποτέ και θα την έβγαζε μόνο με πίπες. Αλλά υποψιάζομαι ότι του αρέσει. Να με πηδάει εννοώ, ηλίθια. Τι άλλο, ο τζιγιεροσαρμάς; Που, του αρέσει δεν του αρέσει, εμένα νι μου;



Αρχίσαμε γυρίσματα (πάλι!) αν και κανείς δεν ξέρει πότε θα «βγούμε στον αέρα» (πάλι!). Κάνω υπομονή (πάλι) και σεξ (ε, καλά: πάλι, λέμε!)

9 Ιανουαρίου: σε πανικό, τρέχω σε στούντιο στην Κυψέλη – και καλά, όλα τα διαμερίσματα της Κυψέλης είναι πλέον στούντια. Είμαι ακόμα ειδικός Τέχνης, πηδάω ακόμα τον Θανάση…ή όχι; Ο Θανάσης μου βρήκε το ρόλο, άρα θα τον πηδάω. Αλλά τον ρόλο τον έχει επειδή τα έφτιαξε με την πολύ αγάμητη και ελαφρώς απλύτογλου σκηνοθέτιδα. Οπότε; Ποιος είναι ο ρόλος μου; Είχα ένα επεισόδιο γαμώτη αλλά κάτι με τις γιορτές, κάτι με το χέστηκα, ούτε ξέρω που είναι…

10 Ιανουαρίου: κάνουμε γυρίσματα στο άσχετο, για να «βρούμε το φήλινγκ», όπως λέει και η σκηνοθέτιδα (βλέπε: πιο πάνω) που λέγεται Ουρανία – δεν σου κάνω πλάκα. Καλύτερα θα της πήγαινε «αηδία» αλλά έχει κόλλημα με το Ουρανία.

11 Ιανουαρίου: στο μεταξύ μου ξαναδίνουν το πρώτο επεισόδιο, το ξαναχάνω, κάτι σαν να θυμάμαι ότι θα παίζω την χορεύτρια χορού της κοιλιάς (όχι τσιφτετέλια) και θα έχω κάνει ένα φόνο…κοίτα να δείς, ο Θανάσης φέρνει στα γυρίσματα τέλειο σταφ από την Κομοτινή, με αποτέλεσμα να μην ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι, γι αυτό με βλέπεις λίγο χαμένη. Αλλά θα συνέλθω, είναι θέμα χρόνου.

12 Ιανουαρίου: καλά, το μπλέξιμό μου είναι απερίγραπτο: αφ΄ενός παίζω την ειδική στα έργα Τέχνης στο σήριαλ του Σταμάτη/Σάντυ, το οποίο τελειώνει όπου νάναι, αφ΄ετέρου παίζω την ειδική στον χορό της κοιλιάς στο σήριαλ του Θανάση/Θανάση. Ευτυχώς που γλυτώσαμε από το θέατρο, γιατί θα αναγκαζόμουν να παίζω και την ειδική στους πήδους-τρίο με τους άλλους κουλούς που ήδη ξεχνάω τα ονόματά τους. Πάω ως το μεσημέρι στα γυρίσματα Σάντυ και από το μεσημέρι ως το βράδι στα γυρίσματα Θανάση. Και από λεφτά είμαι στα ίδια, μηδέν. Καλέ τι θα απογίνω;

13 Ιανουαρίου: κανονίζω να πάρω προκαταβολή μετά από ξερό πήδο που ρίχνει για πάρτη μου ο Θανάσης στην σκηνοθέτιδα Ουρανία (κοντεύω να ξεράσω που τους ακούω στο διπλανό δωμάτιο). Αυτοί είναι οι φίλοι, όμως. Τώρα του χρωστάω εγώ….γαμώτη…

14 Ιανουαρίου: βραδιά σεξ με γκόμενο Λευτέρη-ποδοσφαιριστή-μπάρα, που παίζει με Οφι ή κάποιον ανάλογο μεθαύριο και θέλει πήδουλο για γούρι. Εχουμε εξαντλήσει τους χώρους σπιτιού μου και δοκιμάζουμε ασανσέρ σπιτιού μου, πράγμα ζόρικο μια και μένω στον πρώτο, αλλά τα βολεύουμε (πατάω το στοπ).

15 Ιανουαρίου: γυρίσματα. Τρεχάλες με ταξί. Δουλειές με φούντες. Το βασίλειό μου για ένα γκόμενο άσχετο, από το πουθενά, σαν ξεκούραση. Αλλά δεν έχω και βασίλειο. Χέσε μέσα.



Νομίζω πως δεν θα ξανακάνω ποτέ σήριαλ – αυτό με το «τελειώσαμε τα γυρίσματα!» που συνοδεύεται από το «εμμμ, έχουμε κάτι επιπλέον γυρισματάκια»…κάπως με αφήνει άναυδη. Ή και τσαντίλω ακόμα.

16 Ιανουαρίου: μωρ’ πότε θα στρώσει αυτή η παλιοχρονιά; Με πρήξανε ότι ειδικά φέτος θα βγάλω λεφτά, θα πάω καλά, θα κάνω τρελλή καριέρα…και που είναι; Μαλακίες, τίποτα δεν έκατσε, ούτε καν προκαταβολή της προκοπής – αυτή που κανόνισε να πάρω ο Θανάσης ήτανε 1000 ευρώ. Τσίπηδες, παιδί μου. Τζάμπα πηδούσε την σκηνοθέτιδα Ουρανία/αηδία ο κακόμοιρος ο Θανάσης.

17 Ιανουαρίου: ή κάνουν πουλάκια τα μάτια μου, ή μου τηνε πέφτει η Ουρανία. Όχι πως έχω τίποτα εναντίον, κάθε άλλο, αφηρημένη έχω πάει με κάποιες γυναίκες στη ζωή μου, κυρίως επειδή είχανε σεξ απήλ και υπερμοντέρνους δονητές απ΄αυτούς που ακόμα δεν έχουνε καλοβγεί απ΄το αυγό τους. Απλώς η συγκεκριμένη είναι χαλίου. Εδώ κι ο Θανάσης, που της χρωστάει τη δουλειά, με το ζόρι της τον φοράει. Κι εγώ της χρωστάω τη δουλειά, αλλά κάνω ότι δεν το καταλαβαίνω.

18 Ιανουαρίου: στριμώχνω Θανάση στο διαμέρισμα-πλατώ στην Κυψέλη και του λέω να μαζέψει το γκομενάκι του (την Ουρανία, ντε) γιατί σαν πολύ μου πιάνει τα βυζιά. «Η συμφωνία ήτανε να πηδάω εσένα», του λέω, «που δεν έχω κανένα θέμα, δηλαδή και χωρίς συμφωνία πιθανόν να σε πήδαγα. Όχι την λεχρίτω γκόμενά σου, που έχει να κάνει μπιντέ από το ’96. Πες της τίποτα γιατί θα παραιτηθώ!» Πανικός. Τον βλέπω (τον πανικό) στο βλέμμα του Θανάση, που δεν είναι και ό,τι λαμπρότερο στις καλύτερες των συνθηκών. Υπόσχεται να της κάνει σκηνή ζηλοτυπίας, μπάς και συμμαζευτεί.

20 Ιανουαρίου: ο Σταμάτης/Σάντυ περνάει την γνωστή κρίση «κάτι έχω πολύ σοβαρό που όμως δεν ξέρω τι είναι», που την περνάνε όλοι οι σεναριογράφοι ανα τον κόσμο όταν τελειώνει το σήριαλ που κουτσογράφουνε. Πάω μαζι του να κάνει τεστ κάθε είδους, μέχρι και Παπ, για να βεβαιωθεί ότι δεν πεθαίνει. Περνάμε υπέροχη μέρα σε φριχτό κέντρο εξετάσεων με λωλές υπαλλήλους που νομίζουν ότι είναι επιστημονικό προσωπικό αλλά δεν κάνουν ούτε για βίζιτες, μπηλίβ μη.

21 Ιανουαρίου: κρατάω τον Σταμάτη ενέχυρο στο σπίτι μου, μια και λείπει ο Λευτέρης-γκόμενός-μου-ποδοσφαιριστής-μπάρα. Ο Σταμάτης, τώρα που περνάει κρίση, δεν ντύνεται Σουβλίτσα αλλά Κλούβιος, θα το΄λεγα: φαρδιά παντελόνια μιλιταίρ και χαχόλικα μπλουζάκια. Κλαίει, ότι επειδή έχει καιρό να πάει γυμναστήριο έχει χάσει τους δικέφαλούς του. Του λέω ότι μόλις τους βρώ, θα τους επιστρέψω αμέσως. Δεν γελάει παρά συνεχίζει να κλαίει. Αναστενάζω. Πέφτω στα γόνατα, του βγάζω το μιλιταίρ παντελόνι και του παίρνω θεϊκή πίπα. Ενώ διαμαρτύρεται στην αρχή μετά σαν να του καλαρέσει, και στο φινάλε με πηδάει υπέροχα ξεχνώντας μάνι-μάνι ότι είναι τραβεστί στις ελεύθερες ώρες του. Μα τι κάνει μία πίπα, αδερφέ μου…ακόμη και στην αδερφή, δηλαδή…



Σε κάποιον θέλω να κάνω σκηνή (ζηλοτυπίας, αντίσκηνο, γουατέβερ) αλλά δεν βρίσκω άτομο αυτή τη στιγμή. Λέω να πάω για ένα ποτό. ‘Η για τέσσερα (ποτά).

22 Ιανουαρίου: η καριέρα μου είναι πλέον μία αφηρημένη έννοια, εφ΄όσον τίποτα απ΄όσα έχω κάνει δεν προβάλλεται πουθενά…δηλαδή μια τσόντα προχείρου μόνο, που την δείχνουν στο Ιντερνετ (ούτε καν μοιάζω!). Ο Σταμάτης/Σάντυ που την έχει τσεκάρει λέει πως αν μισοκλείσεις τα μάτια διακρίνεις το σημάδι βατσίνας στο δεξί κωλομέρι μου, ατράνταχτη απόδειξη ότι είμαι εγώ. Λες και δεν έχουν άλλες γκόμενες βατσίνες στο ίδιο σημείο, ή λες και δεν έχουν πηδηχτεί άλλες με τον Θανάση σε τσόντα, μόνο εγώ είμαι.

23 Ιανουαρίου: εκπτώσεις, και πάω να σηκώσω ένα μαγαζί, οποιοδήποτε. Σπάζομαι που στην ηλίθια Ζάρα δεν βγάζουν στο σφυρί τα ζιβάγκο φορεματάκια – είναι λέει «νέα σαιζόν». Πως αγάπη μου είναι νέα σαιζόν αφού αγόρασα ένα πριν τα Χριστούγεννα; Παλιά σαιζόν είναι, απλώς έχετε πάρει ψηλά τον αμανέ εδώ στην Ζάρα και βγάζετε σε προσφορές μόνον τα τσέτουλα…σαν δε ντρέπεστε, μεγάλες γυναίκες.

24 Ιανουαρίου: Γυρίσματα. Του νέου σήριαλ που μοιάζει όλο και περισσότερο με το παλιό, διότι ναι μεν δεν το γράφει ο Σταμάτης/Σάντυ, ζήτησα δε να τον φέρουμε σύμβουλο σεναρίου…δηλαδή, το σενάριο ήταν απελπισία, σελίδες επι σελίδων που ρωτούσα «Τι εννοείς;» και μου απαντούσαν «Ξέρεις τι εννοώ», και συμπλήρωνα «όχι, δεν ξέρω τι εννοείς», και ξανα-απαντούσαν «έλα, που δεν ξέρεις», και πάει λέγοντας. Είχα σκηνή 3 σελίδες τις προάλλες στις οποίες 3 σελίδες κανένας δεν έλεγε τίποτα, παρά αναρωτιόταν τι εννοούσα – εγώ, που ανάθεμα κι αν ήξερα. Το ότι αυτό το σήριαλ έχει πάρει πράσινο φώς από κανάλι, δεν είναι απλώς απίστευτο. Είναι γκραν γκινιόλ.

26 Ιανουαρίου: ε ναι, πήδηξα μια μέρα. Τι, να πηδάω μόνο γκόμενους; Κέφι μου.

27 Ιανουαρίου: εδώ που τα λέμε, από πήδο έχω μείνει πίσω κάπως. Εχω τον Λευτέρη σπίτι με αμυγδαλές, άρα ακατάλληλο μεν, μπάστακα δε – πώς να τον στείλω για καφέ, ψήνεται στον πυρετό ο καημένος. Όχι ότι φοβάμαι μην κολλήσω, δεν κολλάω ποτέ τίποτα (εκτός από μουνόψειρες, τότε με κείνο το λόχο στη Λέσβο…αααχ, τι μου θύμισες!). Απλώς είναι ξάπλα, σκεπασμένος με οκτώ παπλώματα, και τρίζει (από τον πυρετό). Τι να του κάνω; Το πολύ-πολύ μια κοτόσουπα.

28 Ιανουαρίου: με επηρρεάζει αυτή η ατμόσφαιρα νταουνιάσματος, έχω νταουνιάσει κι εγώ, τρέχω να ψωνίσω κυλότες μπάς και ανέβει το ψυχολογικό μου. Αχου, ξέχασα. Είναι Κυριακή. Φοράω μία από τις παλιές (κυλότες) και πάω για ποτό. Οπου να΄ναι, καλέ. Σκασίλα μου.

29 Ιανουαρίου: πάαααααλι γυρίσματα. Εχω χτυπήσει μια ολόκληρη εβδομάδα χωρίς σεξ, χωρίς καν έναν δονητή να κάνω δουλίτσα μου, χωρίς ελπίδα, χωρίς τίποτα…Τζήσους, δηλαδή…ελπίζω αυτή (η βδομάδα) να΄ναι πιο τσίλικη γιατί αλλοιώς με βλέπω να το γυρνάω το θέμα. Να γίνομαι αδερφή…


Βλέπω κάτι όνειρα τελευταία τόσο κομπλικέ, που δεν τα έχει κανένας ονειροκρίτης και σκιάζομαι – μπας κι είμαι μέντιουμ; Σαν την Πατρίτσια Αρκέτ σ΄αυτό το αμερικάνικο σήριαλ, που βρίσκει δολοφόνους με τη μυρωδιά; Λες;

30 Ιανουαρίου: με ευχαρίστηση θα δω τον μήνα να πηγαίνει στο διάολο, τίποτα δεν τσούλησε, μάλιστα μόλις έμαθα ότι το προηγούμενο σήριαλ (τάλε κουάλε με το τωρινό) όπου υποδυόμουν την ειδική στα έργα Τέχνης και όλο πηδιόμανε, θα προβληθεί του χρόνου – Σεπτέμβριο-Οκτώβριο. Την άλλη σαιζόν…αυτή τη σαιζόν είμαι τσέτουλο, αγαπημένο. Και καλά εγώ, τσίμπησα προκαταβολή όσο να΄ναι. Ο Σταμάτης/Σάντυ, που έγραψε 20 επεισόδια κι έχει πληρωθεί τα 8; Θα περιμένει να πάρει λεφτά του το φθινόπωρο και στο μεταξύ θα βγάζει μουστάκια…ή μπουστάκια…

1 Φεβρουαρίου: το μόνο που χαίρομαι μ΄αυτό το μήνα είναι που είναι κοντοτσούτσουνος και τελειώνει στο πιτς-φυτίλι. Πηγαίνω στα γυρίσματα παρ΄όλ΄αυτά, ενώ ο Λευτέρης-γκόμενός-μου-ποδοσφαιριστής-μπάρα συνέρχεται από τις αμυγδαλές. (Τώρα, αυτό γιατί το αναφέρω; Φαντάσου, πόσο ελάχιστα πράγματα μου συμβαίνουν δηλαδή!)

2 Φεβρουαρίου: τρελό γύρισμα με Θανάση-συμπρωταγωνιστή-πρώην-τσοντά-στραβή-μπάρα. Η σκηνοθέτης εξακολουθεί να είναι ερωτευμένη μαζί του και να του βάζει χέρι αλλά επειδή έχει πάρει φόρα, βάζει χέρι σ΄όλο τον κόσμο. Σου είπα πως την λένε Ουρανία; Στο είπα. Που πήγε κι έκανε περμανάντ και είναι σαν σφουγγαρίστρα όμως, δεν στο είπα. Οταν τη βλέπω μού΄ρχεται να τη γυρίσω ανάποδα και να πάρω τις γωνίες.

3 Φεβρουαρίου: Σάββατο, γυρίσματα γιοκ, πάω στον Σταμάτη/Σάντυ για καφέ. Μόλις ξεπέρασε το σοκ «πεθαίνω, κάτι έχω» και κατέληξε ότι δεν έχει τίποτα εκτός από ακατάσχετες καύλες. Θέλει κάποιον τεχνικό από τα γυρίσματα και ο τεχνικός είναι παντρεμένος με δύο παιδιά και γενικά χέστηκε. Αποτέλεσμα; Ο Σταμάτης έβγαλε τα φρύδια του τρίχα-τρίχα από τον πόνο, έκλαψε πάρα πολύ και μου την έπεσε να με πηδήξει αλλά είπα όχι (βαριόμανε). Άλλη μέρα. Δεν μπορώ δηλαδή, όποτε έχει κέφια αυτή να το παίζει άντρας, να στέκομαι εγώ απίκο.

4 Φεβρουαρίου: μια και συνήλθε Λευτέρης-γκόμενός-μου κλπ., ρίχνουμε κάτι πήδους ξεγυρισμένους – αλλά νωρίς επειδή το βράδι έχει να δεί ματς. Οσο βλέπει το ματς (ώρες!) πετιέμαι μια στιγμίτσα στον Σταμάτη/Σάντυ γιατί έχουμε αφήσει ατέλειωτες μπίζνες – και τον βρίσκω βιδωμένο μπροστά στην Νόβα, αγαπημένο μου, να βλέπει κι αυτός το ματς με μανία! Με βγαλμένα φρύδια! Με νεγκλιζέ! Δεν υπάρχουν οι άντρες, μιλάμε…

5 Φεβρουαρίου: φτάνω στο γύρισμα με μία ώρα καθυστέρηση (τράφφικο) και με πιάνουν από τα μούτρα. Ωωωωχου, ξέρεις πώς είναι να σε πιάνουν από τα μούτρα, αισθάνεσαι και λίγο ενοχές και λίγο γάμα τα. Ζητάω υποστήριξη από Θανάση: αν δεν μου σταθείς, του λέω, γαμήσια τέρμα. Εννοείται μου στέκεται σαν κι εγώ δεν ξέρω τι – λέει στην σκηνοθέτη ότι μου έτυχε κάτι μυστικοειδές και δεν μπορώ να το αποκαλύψω και τέτοια. Σιγά το θέμα, μια ωρίτσα! Τώρα περιμένω πότε θα ζητήσει τον πήδο-ανταμοιβή του, που δεν με χαλάει κι όλας, εδώ που τα λέμε….



Τι ήθελα και ενοχλήθηκα με τα όνειρα που έβλεπα η ηλίθια; Τώρα έχω αυπνίες. Δεν βλέπω τίποτα, μόνο ντουβάρι απέναντί μου και Λευτέρη (ντουβάρι το λες). Ούτε καν τσόντες δεν χαζεύω, έχω ντεζαβύ…

6 Φεβρουαρίου: είναι μία μονοτονία η ζωή μου ή έτσι νομίζω; Πάλι είχα γύρισμα, πάλι μ΄έκανε καραγκιόζο η μεηκαπατζού…μα συνεννοημένες είναι μεταξύ τους; Λέει η μία στην άλλη «όταν έρθει αυτή, να της βάλεις περλέ σκιά και στρόγγυλα ρουζ στα μάγουλα, όπως τούρτα γενεθλίων, και μετά να την πλακώσεις με το σεσουάρ να’ρθει να τσιτώσει». Αλλοιώς δεν εξηγείται – όποτε με πιάνει στα χέρια της μακιγιέζ (όποιου!) σήριαλ, με κάνει σα τα μούτρα της…

7 Φεβρουαρίου: πάνω που λέω «τους έχω εξαντλήσει όλους (τους γκόμενους, καλέ)», σκάει καινούργιος ηχολήπτης – ο παλιός παραιτήθηκε μετά από σφαγή με άθλια σκηνοθέτη Ουρανία/μαλακία. (Σόρρυ που γίνομαι χυδαία αλλά έχω θέματα). Ο νέος ηχολήπτης λέγεται Στράτος, είναι 25 χρονών και στις ελεύθερες ώρες του γράφει τραγούδια, αγάπη! Μουσική δηλαδή – στίχους πώς να γράψει, δεν είναι και ο Γκάτσος ακριβώς…αλλά: είναι νόστιμος. Λέμε μερικά χαζά, ίσα για να εδραιώσουμε το γεγονός ότι κάτι κάνει ο ένας στον άλλον κι ότι αμφότεροι έχουμε γκόμενους (μη παίρνουμε αέρα). Κάπως το καθυστερούμε, με άλλα λόγια, να μη βγάλουμε τα μάτια μας με το «χαίρω πολύ».

9 Φεβρουαρίου: μετά το γύρισμα μου λέει ο Στράτος, «πάμε για ένα ποτό κάπου εδώ κοντά;» και λέω «αμέ!» και πάμε. Το «εδώ κοντά» αποδείχθηκε ότι ήταν διαμέρισμά του/στούντιο, επειδή η γκόμενά του λείπει στην Πάτρα για το γουηκ-εντ και το πεδίο είναι ελεύθερο. Τώρα, τι είδους άτομο πάει στην Πάτρα για γουηκ-εντ, δεν με απασχολεί, αγαπημένο μου. Το θέμα είναι ότι μετά από 2 ποτά μόνον, πηδηχτήκαμε υπέροχα, υ-πέ-ρο-χα – κάπως μου είχε λείψει το σεξ με 25χρονο, που έχει ενέργεια, δικό του στούντιο και ασταμάτητη διάθεση επειδή ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ συνέχεια. Πέρασα τέλεια. Μήπως και ερωτευτώ κι όλας;

10 Φεβρουαρίου: ανταλλάσσουμε γραπτά μηνύματα με Στράτο-25χρονο, επειδή είναι σπίτι Λευτέρης-γκόμενός-μου-ποδοσφαιριστής-μπάρα-ρίχνει-ανάποδες, και δεν θέλω να παίζω με την τύχη μου.

11 Φεβρουαρίου: κουλή ομάδα τύπου Εργοτέλης ή Πραξιτέλης παίζει με ομάδα άσχετη, που όμως Λευτέρης ψοφάει να δεί το ματς. Του λέω «πάω να δώ μια φίλη που μόλις γέννησε» και δεν με παρακολουθεί καν (που την βρήκα καλέ εγώ την ετοιμόγεννη; Τόσο μυαλό δεν έχει ο άνθρωπός μου; Όχι. Ευτυχώς…) Τρέχω στο σπίτι Στράτου όπου κάνουμε καυτούς πήδους και…ΜΟΛΙΣ έχουμε ντυθεί ανοίγει πόρτα και μπαίνει γκόμενά του Τζούλια. Ο Στράτος της λέει «να, κάτι τραγούδια λέμε εδώ με την Λουλού να κάνουμε, είναι ηθοποιός και τραγουδίστρια κι όλας» και σκέφτομαι «πάλι καλά που δεν είπε ότι γέννησα πριν πέντε λεφτά». Μιλάμε για λίγο. Η Τζούλια με κοιτάει με μισό μάτι. Τα μαζεύω και τζους – άλλο να λες μουσαντά σε άντρα κι άλλο σε γυναίκα….



Κείμενο απο το www.surlulu.gr

Τρίτη 8 Μαΐου 2007

Empty thoughts.


Tonight i wanted to write something in my blog so i sat down infront of my pc and logged on to my blogger. I tried to write something but i couldn't make it. I do not know why but my thoughts where empty. There was nothing to think of and so i had nothing to write about. I tried to find out why, is it because sometimes some thoughts are stronger than other?
I'm thinking of one person, one smile, one kiss, one touch. I'm imagining the feeling of being touched by that person, feeling my pulse beating faster, sweating, not being able to control my breath and wanting to be kissed as never before.
To feel the humidity of the lips touching my lips, to feel the body touching my body, to surrender and never resist. To give in to my desires and let them control my mind, body and soul.
When you meet a person sometimes the feelings that you have for him/her are so strong that you do not know why. What is this that made you feel like that? What's goin' on?
Is it worth trying to find out where does this feeling come from or we should let it happen and enjoy it?



Subscribe Free
Add to my Page

Things are changing...



Πότε: 6 μέρες πριν
Πού: Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.
Οδός: Αγίου Δημητρίου
Έργο: Ανάπλαση των πεζοδρομίων της πόλης.

Στη φωτο βλέπουμε ενα στιγμιότυπο απο το μηχάνημα, να σκάβει τα πεζοδρόμια για να διαλύσει το παλιό πλακάκι και να αρχίσουν σιγά σιγά να περνάν τα καινούργια, πιο όμορφα θα είναι, πιο καλά και φυσικά θα γλιστράν και πιο πολύ γιατί ποιος ο λόγος να τα βάλουμε αν δεν γλιστράν τόσο πολύ; Δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική διαλέγουν και βάζουν τα συγκεκριμένα πλακάκια. Ο δήμαρχος, μου φαίνεται πως δεν περπατάει καθόλου πάνω σε αυτά. Μια φορά (απο τις πολλές) με είχε πετύχει η βροχή στην τσιμισκή να περπατώ και, μόνο που δεν "έφαγα τα μούτρα μου". Τέτοιο γλίστρημα δεν έχω ξαναπεράσει σε πεζοδρόμιο.
Και τώρα... τώρα τι; Τώρα ο δήμαρχος πήρε και τα έβαλε και στην ολυμπιάδος και στην αγίου δημητρίου. Βοήθειά μας.

Όσο για το έργο, αυτό καθεαυτό, δεν μπορώ να καταλάβω πόσο χρόνο μπορεί να θέλει να γίνει. Θυμάμαι ακόμη τα έργα που είχαν ξεκινήσει στην ολυμπιάδος, τα θυμάμαι να γίνονται περίπου ένα χρόνο πρίν και, ακόμη υπάρχουν σημεία που δεν τα έχουν κάνει (εκτός και αν εγώ δε τα έχω δεί μέσα σε αυτό το μήνα). Με ποια λογική λειτουργούν ποτέ δεν κατανόησα. Και τώρα, σκέφτηκαν να το κάνουν και στην αγίου δημητρίου. Άντε να δούμε πότε θα τελειώσουν τώρα. Ένας Θεός ξέρει μόνο.


Και κάτι ακόμη που έχει σχέση με το υπουργείο και τα πεζοδρόμια αλλά, οχι με τα πλακάκια. Αυτά τα παιδιά της αστυνομίας έχουν ένα κόλλημα μάλλον. Όσο πιο κοντά στο υπουργείο τόσο πιο καλά. Περνούσα τις προάλλες απο εκεί και ενώ ήταν μια μέρα μετά το σκάψιμο και είχαν βάλει αυτά τα πορτοκαλί κορδελάκια που είναι σαν δίχτυ για να απαγορεύουν στον καθένα να μπαίνει μέσα, έ, αυτά τα παιδιά δεν ξέρω γιατί αλλά έπρεπε να είναι μέσα σε αυτό, καθώς σου λέει, μπορεί να μην είμαι στον προαύλιο χώρο του υπουργείου αλλά γιατί να μην ακουμπώ το τοιχάκι που χωρίζει το πεζοδρόμιο απο τον προαύλιο χώρο. Κάποιες φορές λειτουργούν εντελώς άκυρα...

Τέλος πάντων, ας μην το συνεχίσω το θέμα υπουργείο, έχω πολλά να γράψω απο πολλές φάσεις, καθώς είναι σήμα κατατεθέν πλέον και έχω και μάθημα στις 10 στη Σίνδο (που να βουλιάξει ολόκληρη στο βάλτο που είναι χτισμένη και να φέρουν το ΤΕΙ στο κέντρο).
Κάποια στιγμή ίσως το θίξω αυτό το θέμα με το σήμα κατατεθέν του υπουργείου.

Σημείωση: το σημείο που είναι έξω απο το υπουργείο, ακόμη το σκάβουν, εδώ και 6 μέρες και είναι μια απόσταση 50 μέτρων. Βγάλτε τα συμπεράσματα μόνοι σας...

Κυριακή 6 Μαΐου 2007

Outrageous !!!



Όταν καταλαβαίνεις πως είσαι έγκυος (εσύ η γυναίκα, σε εσένα μιλάω) χαίρεσαι πολύ καθώς είναι κάτι που πάντα ήθελες και τώρα που επιτέλους έχεις την ευκαιρία και τη δυνατότητα να το αποκτήσεις (δεν είναι μπλουζάκι με μπερδεύεστε) προετοιμάζεσαι.
Περνάει ο καιρός και το μωρό σου μεγαλώνει, όσο όμως μεγαλώνει τόσο πλησιάζει και η ώρα της βάφτισης. Και πρέπει να βρείς κουμπάρος και ποιος θα το βαφτίσει και όλα αυτά, εκκλησίες κλπ κλπ κλπ
Προχτές που λέτε είχα τη χαρά να βγώ με ένα φίλο μου στην αγορά για να δούμε και να ψάξουμε για βαφτιστικά. Πέραν του ότι στο κέντρο της πόλης (Μητροπόλεως - Τσιμισκή ) δεν υπάρχει μεγάλη γκάμα απο προϊόντα και μαγαζιά βρήκαμε κάποια πολύ ωραία κομμάτια. Έλα όμως που εγώ δεν είχα ξαναβγεί και δεν ήξερα τι παίζει. Όταν όμως ανακάλυψα τι πρέπει να αγοράσει κανείς για μια μέρα και μάλιστα δυο ωρίτσες το πολύ έπαθα ΣΟΚ.
Χίλια δυό πραγματάκια, μικρά, μεγάλα που είναι για μια μόνο φορά. Ρουχαλάκια για το μωρό, τα εσώρουχα, καραβόπανο για το νονό για να κρατήσει το μωρό, το μπουκάλι για το λάδι, ειδικό (;) σαπούνι για το μωρό την ώρα της βάφτισης!!! μια τσάντα για να τα βάλεις όλα αυτά μέσα, κάτι άλλα χαζά και όλα αυτά το σύνολο που είναι πολύ απλά μπορεί να κοστίσουν απο 500 και κάτι μέχρι 1000 €.
Όταν αναφέρθηκαν οι τιμές κόντεψα να πέσω κάτω αλλά δεν το έκανα καθώς έχουμε κι ένα στυλ, το χειρίστηκα απαλά. Ποιος είπε πως οι γονείς και οι κουμπάροι εν τέλει έχουν τόσα πολλά χρήματα να δώσουν. Και ποιος είπε πως είναι λογικό ένα φόρεμα για μωρά να έχει όσο έχει μια μπλούζα Hermes!!!!!!!! Είναι εξωφρενικό, πως είναι δυνατόν το φορεματάκι για ενα κοριτσάκι ενός έτους να κάνει €250. Οι τιμές είναι παράλογες.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως παρόλο που τα φορεματάκια είναι πάρα πολύ όμορφα που είδαμε και τελικά διαλέξαμε είναι πολύ ακριβα, βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα τα αγοράσεις αφού τα χρειάζεσαι. Το καλύτερο λοιπόν είναι να καθήσεις να το ράψεις εσύ στην τελική το φόρεμα / κοστούμι για το μωρό. Πιο φθηνά θα σου βγει.
Ελπίζω κάποτε να λογικευτούν λίγο οι τιμές όλων αυτών των προϊόντων.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

Υστε - Ρικα

Το ταλέντο και πώς να (μην) το αναγνωρίσετε
«E» 20/4
Το ταλέντο και πώς να (μην) το αναγνωρίσετε

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

Ο βιολονίστας Τζόσουα Μπελ είναι ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή μουσικούς της εποχής του. Αυτή η ιδιοφυϊα, τον περασμένο χειμώνα, συμφώνησε να πάρει μέρος σε ένα μίνι κοινωνικό πείραμα: κατέβηκε στον κεντρικό σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον, σε ώρα αιχμής, άνοιξε τη θήκη του βιολιού του (ένα ανεκτίμητο Στραντιβάριους του 1713) στο πάτωμα και άρχισε να παίζει με την ψυχή του. Ακριβώς όπως ερμηνεύει στα κονσέρτα του, που χαλάνε κόσμο διεθνώς.

Οι οργανωτές του πειράματος στην αρχή φοβήθηκαν μήπως σχηματιστεί τέτοιο πλήθος που θα δημιουργούσε κίνδυνο από το στριμωξίδι. Κακώς φοβήθηκαν.

Σιγά το πλήθος. Μέσα σε σαράντα λεπτά, επτά άνθρωποι κοντοστάθηκαν να ακούσουν για λίγο αυτήν τη μουσική, που γεμίζει θέατρα και πουλάει εκατομμύρια δίσκους. Μετά βίας συγκεντρώθηκαν στη θήκη του Στραντιβάριους τριάντα δολάρια σε ψιλά.

Ενας ταχυδρομικός υπάλληλος κι ένας σερβιτόρος στάθηκαν την περισσότερη ώρα μπροστά στον «πλανόδιο» (τι χαστούκι στους σνομπ μουσικόφιλους της πόλης), ενώ το μεγαλύτερο κομπλιμέντο το έκανε η λουστραδόρα που γυάλιζε τα παπούτσια των επιβατών, απέναντί του. («Παίζει πολύ δυνατά», σχολίασε, «αλλά είναι ο μόνος μουσικάντης που ήρθε στο πόστο μου και δεν φώναξα την αστυνομία»).

Τι είναι σήμερα η τέχνη χωρίς το μάρκετινγκ που τη συνοδεύει; Υπάρχει ταλέντο χωρίς κοινό να το θαυμάσει; Χωρίς έναν παγκοσμιοποιημένο Ηλία Ψινάκη να το εκθειάσει; Εχει νόημα να αγωνίζεσαι για το όνειρό σου, χαμένος μέσα στο πλήθος, χωρίς κανείς να σε αναγνωρίζει;

Αυτά είναι ερωτήματα που δεν απαντά, απλώς ξαναθέτει, το «μίνι πείραμα» που διεξήγαγε μεγάλης κυκλοφορίας έντυπο της πρωτεύουσας των ΗΠΑ.

Το ερώτημα, όμως, στο οποίο καλούμεθα όλοι να απαντήσουμε είναι ένα: αν ένα μεσημέρι στο μετρό άγγιζε τα αυτιά μας η μουσική του Θεού, με ποιους θα είμαστε εμείς;

Με τους χιλιάδες που προσπέρασαν ή με τους επτά που κοντοστάθηκαν για να την ακούσουν;



κείμενο απο το Εθνος της 20/4

Τετάρτη 2 Μαΐου 2007

Talk dirty to me...

To all those who love making love, talking dirty and making the most of it everytime it happens...




Bilingual - Jose Nunez

The only aphrodisiac I need is your voice
Hearing you speak my name
Beckoning me to answer
Telling me you want me
So I tell you that you're the answer to every question I've ever had about love

Without words I use my tongue to tell the tale of us
Tracing your shadowscape
Kneeling before you my eyes feast upon your masculinity and
All its divinity and I praise you
Because all of that is for me

I begin to indulge myself of your delicacies
Digesting semi-sweet dark chocolate decadence as it melts
Dripping down my chin
Your taste is something Godiva couldn't re-create

Needing every atom of your anatomy
Necessity is placed upon me knowing you are the source of my serendipity
Dipping in and out of me stroking more than my consciesness
Subconsciously I find myself rewinding our love scenes
In my daydreams
Seeing that face you make when you're making me cum
And it makes me want you right there and then

Thinking of you in inappropriate places I get
Tingling sensations in private locations where I wish to be caught between a rock and your hard place

As wetness develops my legs begin to open and my spot turns to a backdraft and all I want you to do is extinguish it
You know my body like the back of your hands
And touch me and send me into ecstacy

My thighs quiver in anticipation of deep penetration which gets me high
Body rising
Sweating
Panting
Make-up melting
Pulling my hair and
Scratching my back
I get a temporary case of tourettes because all I can say are four letter words in a four octave-range screaming your name
You fucking me makes me bilingual

I see your tongue pink between your lips and I want it between mine
And I struggle
As you lick torturing me
I try to get away but
Not really

Running out of room begging for more up against the wall that has been scuffed by my stilletos
Again
You pry apart my thighs and tell me to be still
And I willingly submit to you because I love the way you dominate me
Demanding that I cum for you so I do as I'm told

You've molded me so I'm good to no-one else but you
You've conquered this once orgasmicless world and multiplied it
Again and
Again

My face radiates with after-glow
My pillow scented by you
A fragrance which haunts me
My room smells of the best sex
I
Covered in body prints and finger prints and you above me
Your name written indelibly upon my body in your genetic history

You fucking me makes me bilingual

Thougths in the daylight....


See my eyes flashing by seeing you...

Listen to me, whispering your name...

Feel my breath "touching" your face...

Taste my lips...

Hear my heart beating in the rythm of your love...

Make my body ask for more...

Manipulate my thoughts...

Hug me like never before, set my body and senses free.

I'm yours forever.

Don't waste it, just give me your love!

Τρίτη 1 Μαΐου 2007

Sunday night fever...

Ώρα: 12 παρά κάτι το βράδυ
Ημέρα: Κυριακή
Μέρος: Αεροδρόμιο
Μαγαζί: Odeon
Σχήμα: Τερζής - Παπαρίζου - Νίνο

Ώρα 12 παρά κάτι το βράδυ φτάνουμε στο odeon για να δούμε κι εμείς το σχήμα τερζής - παπαρίζου - νίνο. Η πρώτη εντύπωση είναι πολύ θετική αλλά και αποκαρδιωτική ταυτόχρονα καθώς φτάνοντας στο μαγαζί είδαμε όλη την είσοδο του (και μιλάμε για μεγάλη είσοδο) όχι απλά να έχει πολύ κόσμο αλλά, να είναι "φίσκα". Δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα ενώ ταυτόχρονα συνέχιζε να έρχεται κόσμος και φυσικά ήρθαν και 5 σχολία εκείνη τη βραδιά. Εκεί ήταν που είχαμε αρχίσει να απελπιζόμαστε σαν παρέα. Ευτυχώς η ουρά προχωρούσε πάρα πολύ γρήγορα λες και είχαν βάλει το FFW. Βλέποντας όλο αυτό τον κόσμο απο έξω εγώ ο έξυπνος που σκεφτόμουν "μήπως τελικά πάμε λίγο νωρίς", άλλαξα γνώμη. Πληρώνουμε και μπαίνουμε μέσα για να πάθω ένα μεγαλύτερο σοκ απο αυτό που είχα πάθει στην είσοδο. Το μαγαζί ήταν ήδη γεμάτο με 2500 κόσμο μέσα και υποδεχόταν και άλλο. Καθόμαστε λοιπόν και περιμένουμε να ξεκινήσει το πρόγραμμα ενώ ταυτόχρονα στα ηχεία έπαιζαν οι Pink Martini με το τελευταίο τους CD. Πως συνδυάζεται ο τερζής με τους Martini αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Κατά τις 12 ξεκινάει λοιπόν το πρόγραμμα, βγαίνουν οι πρώτοι τραγουδιστές, με αδιάφορες φωνές και απο φωνή μουνί.
Περνάν απαρατήρητοι λοιπόν αυτοί και, έρχεται η στιγμή για το Νίνο, ο οποίος έκανε είσοδο απο τα βάθη της πίστας και αναδύθηκε οσάν ένας νέος ποσειδώνας. Ξεκινάει κάνει το πρόγραμμά του - δεν ξέρω αν έκανε και μεγάλη αίσθηση στον κόσμο στο μαγαζί, ή μόνο στα κοριτσάκια απο τα σχολεία - πάντως πέρασε και έφυγε έτσι για την πλάκα. Εγώ πάντως όση ώρα ο Νίνο τραγουδούσε μόνο τη μουσικη άκουγα και απο καμιά φορά το νίνο. Βέβαια όση ώρα ήταν στην πίστα περισσότερο τραγουδούσε ο κόσμος παρά ο κύριος Νίνος.
Έρχεται επιτέλους η ευλογημένη στιγμή να βγεί η Έλενα και το μαγαζί έχει ήδη ζεσταθεί. Κάνει την εμφάνισή της η οποία είναι αρκετά εντυπωσιακή και πολύ καλή. Εντυπωσιακή παρουσία, ζεστός χαρακτήρας - ακόμη και απο την πίστα την καταλαβαίνεις - και πολύ καλή φωνή. Χόρεψε, γέλασε, τραγούδησε, ανέβασε το κέφι του κόσμου και απλά άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν υπάρχουν πολλά να πω για την Έλενα, τα πάντα είναι θετικά και δεν είμαι τόσο καλός άνθρωπος για να το κάνω αυτό.

Έρχεται λοιπόν η ώρα του τερζή να βγεί στην πίστα. Όταν το κοινό κατάλαβε οτι βγαίνει το μαγαζί (3500+βάλε) είχε σηκωθεί σχεδόν όλο όρθιο και επευφημούσε τον τραγουδιστή ο οποίος δεν μπόρεσε να σταυρώσει λέξη για 5 λεπτά απο το χειροκρότημα. Το κοινό είχε ξεσηκωθεί εντελώς πλέον και τα σχολία είχαν αρχίσει να μπαίνουν στο κλίμα του να διασκεδάζουν σε ένα μαγαζί με 3500 άτομα. Πανικός γινόταν και όσο πήγαινε γινόταν και καλύτερο. Ο τερζής όσο πήγαινε ανέβαζε κι άλλο το θερμόμετρο και δεν σταματούσε. Ο κόσμος χόρευε, γλεντούσε και περνούσε καλά και όλοι το ευχαριστιόμασταν.
Έτσι κάπως, φτάσαμε στις 4 το πρωί και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε καθώς είχαμε και μάθημα την επόμενη μέρα. Το πρώτο του εξαμήνου...


Tips της βραδιάς: 1 Όταν ο Νίνο είχε βγεί τη δεύτερη φορά στην πίστα για να "τραγουδήσει", την ώρα που είχε τελειώσει το πρόγραμμά του και μας αποχαιρετούσε, ένα μαγαζί όλο χειροκροτούσε μόνο και μόνο επειδή φεύγει και θα μας άφηνε ήσυχους.
2 Όταν ο τερζής την ώρα που τραγουδούσε γυρίζει και φωνάζει απο το μικρόφωνο, "δώσε φώς στο κίτρινο πάνω στο μπαρ" . Μια γκόμενα του έδινε να καταλάβει επάνω στο μπαρ και ο τερζής απλά της έδωσε το χώρο της στο μαγαζί στέλνοντας όλα τα φώτα επάνω της.


Εκνευριστηκά: Όταν όλα τα μικρά είχαν μαζευτεί γύρω απο τον τερζή και δεν τον άφηναν να τραγουδήσει καθώς θελαν να βγάλουν φωτογραφίες. Έλεος επιτέλους με αυτές τις φωτογραφίες.