Ο θάνατος. Η ξαφνική απώλεια. Ο απρόσμενος πόνος. Η απότομη αλλαγή μιας κατάστασης και μιας σειράς παγιωμένων καθημερινών κινήσεων και συνηθειών. Ο λάθος τρόπος να χάσεις έναν άνθρωπο που αγαπάς. Ο σωστός τρόπος να θυμάσαι αυτόν που έχασες. Δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και ο λάθος τρόπος να χάνεις κάποιον, κάποιον που αγαπάς, που πονάς, που ζητάς και που σε κάνει να αισθάνεσαι δυνατός. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, όπως δεν υπάρχει και η κατάλληλη στιγμή. Δεν μπορείς να ξέρεις, δεν μπορείς όμως και να το φαντάζεσαι.
Είσαι έξω με φίλους, σε βλέπω, κάθομαι στο απέναντι τραπέζι, γελάς, γλεντάς, περνάς τόσο όμορφα, νιώθεις τόσο δυνατός, τίποτα δεν θα σου συμβεί, είσαι ο κυρίαρχος του κόσμου. Πέρασε η ώρα, ετοιμάζεσαι να φύγεις και σηκώνεσαι απο το τραπέζι, χαιρετισμός απο μακρυά, ένα χαμόγελο κι ένα κλείσιμο του ματιού, στρίβεις και φεύγεις. Η σκιά σου χάνεται στη γωνία και λίγα λεπτά μετά κορνάρεις και χάνεσαι στο σκοτάδι της νύχτας.
Την επόμενη μέρα ένα ρίγος διαπερνά το κορμί μου. Δεν επέστρεψες ποτέ, δεν ξαναξάπλωσες στο κρεβάτι σου απο εχτές. Συγκλονίζομαι. Χάθηκες. <<Χτές το βράδυ καθώς γυρνούσε απο έξω χτύπησε με το αυτοκίνητο>>, αυτήν η φράση αντηχεί στα αυτιά μου συνεχώς. Φεύγω. Δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια μου χωρίς να το καταλάβω. Κρύβομαι, δεν θέλω να με βλέπει ο ήλιος. Πλέον βρίσκεσαι τρία μέτρα στο χώμα, πλέον δεν θα ξαναγελάσεις, δεν θα ξανανιώσεις δυνατός. Η απώλεια, ο πόνος, η συνήθεια. Δυσβάσταχτα. Να προσέχεις, θα μας λείψεις.
<<Καθώς γυρνούσε σπίτι με το αυτοκίνητο, δεν ξέρουμε τι έγινε. Πάνω στο δρόμο, βρέθηκε καρφωμένος πάνω στη γέφυρα>>*.
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στους γονείς ενός φίλου της αδερφής μου, γνωστό δικό μου και άνδρα μιας παλιάς μου καθηγήτριας. Σε αυτούς τους δύο ανθρώπους οι οποίοι χάθηκαν ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΑ χτες το βράδυ γυρνώντας στο χωριό τους. Χάθηκαν τόσο άδικα και ξαφνικά και οι δύο μαζί. Δεν τους γνώρισα ποτέ νομίζω όμως ξέρω πως σήμερα το πρωί, με το άκουσμα και μόνο της είδησεις συγκλονίστικα πάρα πολύ. Δεν τους ήξερα, κι όμως ένιωσα κάτι να με ενοχλεί. Ελπίζω να είναι μαζί πλέον. Το άσχημο να ξεχαστεί γρήγορα και να είναι μόνο οι όμορφες αναμνήσεις που θα μείνουν πίσω. Απο εδώ μέσα τα συλληπητήριά μου και ελπίζω να φανείς δυνατός Αχιλλέα. Μπορώ να νιώσω τον πόνο σου. Το έχω περάσει. Να τους σκέφτεσαι.
ΓΙΑΝΝΗ και ΑΓΓΕΛΙΚΗ, Καλό Ταξίδι για εκεί...
*Δεν είναι γνωστός ο τρόπος που έγινε οτι έγινε.
Είσαι έξω με φίλους, σε βλέπω, κάθομαι στο απέναντι τραπέζι, γελάς, γλεντάς, περνάς τόσο όμορφα, νιώθεις τόσο δυνατός, τίποτα δεν θα σου συμβεί, είσαι ο κυρίαρχος του κόσμου. Πέρασε η ώρα, ετοιμάζεσαι να φύγεις και σηκώνεσαι απο το τραπέζι, χαιρετισμός απο μακρυά, ένα χαμόγελο κι ένα κλείσιμο του ματιού, στρίβεις και φεύγεις. Η σκιά σου χάνεται στη γωνία και λίγα λεπτά μετά κορνάρεις και χάνεσαι στο σκοτάδι της νύχτας.
Την επόμενη μέρα ένα ρίγος διαπερνά το κορμί μου. Δεν επέστρεψες ποτέ, δεν ξαναξάπλωσες στο κρεβάτι σου απο εχτές. Συγκλονίζομαι. Χάθηκες. <<Χτές το βράδυ καθώς γυρνούσε απο έξω χτύπησε με το αυτοκίνητο>>, αυτήν η φράση αντηχεί στα αυτιά μου συνεχώς. Φεύγω. Δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια μου χωρίς να το καταλάβω. Κρύβομαι, δεν θέλω να με βλέπει ο ήλιος. Πλέον βρίσκεσαι τρία μέτρα στο χώμα, πλέον δεν θα ξαναγελάσεις, δεν θα ξανανιώσεις δυνατός. Η απώλεια, ο πόνος, η συνήθεια. Δυσβάσταχτα. Να προσέχεις, θα μας λείψεις.
<<Καθώς γυρνούσε σπίτι με το αυτοκίνητο, δεν ξέρουμε τι έγινε. Πάνω στο δρόμο, βρέθηκε καρφωμένος πάνω στη γέφυρα>>*.
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στους γονείς ενός φίλου της αδερφής μου, γνωστό δικό μου και άνδρα μιας παλιάς μου καθηγήτριας. Σε αυτούς τους δύο ανθρώπους οι οποίοι χάθηκαν ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΑ χτες το βράδυ γυρνώντας στο χωριό τους. Χάθηκαν τόσο άδικα και ξαφνικά και οι δύο μαζί. Δεν τους γνώρισα ποτέ νομίζω όμως ξέρω πως σήμερα το πρωί, με το άκουσμα και μόνο της είδησεις συγκλονίστικα πάρα πολύ. Δεν τους ήξερα, κι όμως ένιωσα κάτι να με ενοχλεί. Ελπίζω να είναι μαζί πλέον. Το άσχημο να ξεχαστεί γρήγορα και να είναι μόνο οι όμορφες αναμνήσεις που θα μείνουν πίσω. Απο εδώ μέσα τα συλληπητήριά μου και ελπίζω να φανείς δυνατός Αχιλλέα. Μπορώ να νιώσω τον πόνο σου. Το έχω περάσει. Να τους σκέφτεσαι.
ΓΙΑΝΝΗ και ΑΓΓΕΛΙΚΗ, Καλό Ταξίδι για εκεί...
*Δεν είναι γνωστός ο τρόπος που έγινε οτι έγινε.
