Για την Αμαλία 2

"την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων"

ας ταξιδεύουν τα λόγια αυτά απο άκρη σε άκρη σε αυτή τη χώρα και να μας γίνει μάθημα.

Η ιστορία της Αμαλίας

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

We live here

Και επειδή ζούμε στη Θεσσαλονίκη και κάτι που απο οτι προβλέπεται ξεκίνησε με ενα πολύ σημαντικό όραμα και σκοπό το παραθέτω για να το μάθουμε οσο περισσότεροι μπορούμε.

Η πρώτη Biennale (έκθεση σύγχρονης τέχνης ) είναι γεγονός!

Για την Αμαλία

Λίγο καθυστερημένα μπορεί να πει κάποιος και μετά απο όλους. Δεν πιστεύω οτι είναι έτσι. Δεν θέλω να κρύβομαι πίσω απο τους άλλους αλλά ούτε και να τους ακολουθώ. Το κάνω επειδή το νιώθω.
Για την Αμαλία είχα ακούσει πρίν απο λίγο καιρό μέσα απο μια εφημερίδα. Για την Αμαλία διάβασα προχτές μέσα απο την εφημερίδα πάλι. Μόνο που εν τω μεταξύ τα νέα έγιναν απο δυσάρεστα έως ουδέτερα εντελώς δυσάρεστα με την ανακοίνωση του θανάτου της. Όταν το διάβασα λυπήθηκα.
Δεν θα καθήσω να γράψω πολλά. Απλά και μόνο δυο λόγια.
Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε σαν χώρα που γίνονται αυτά και ακόμη περισσότερο τα ΜΜΕ τα οποία έχουν μεγαλύτερη δύναμη για να αλλάξουν τα πράγματα πιο γρήγορα και δεν κάνουν τίποτα. Θα έπρεπε να ντρέπονται. Πολλοί είναι αυτοί οι δημοσιογράφοι που διάβαζαν το blog και απο οτι λέει και η ίδια στα κείμενα της δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Θα έπρεπε να ντρέπονται. Δεν θα μιλήσω για υπουργούς και γενικότερα ανώτερα στελέχη, εκείνα θα έπρεπε να έχουν κλειστεί σπίτι τους και να μην έβγαιναν απο εκεί αλλά τί τους νοιάζει. Λες και εκείνοι παθαίνουν κάτι; Όταν χρειάζονται βοήθεια έχουν τα χρήματα και έχουν τους καλύτερους γιατρούς. Τέλος πάντων.
Θέλω να πω καλό ταξίδι στην Αμαλία, πως όλοι μας τη σκεφτόμαστε παρόλο που δεν τη γνωρίζουμε και δεν τη γνωρίσαμε αλλά, πάνω απο όλα θαυμάσαμε τη δύναμη της και τις αντοχές της να περνάει όλα όσα περνούσε και ακόμη περισσότερο να τα γράφει και σε εμάς. Επιτέλους ας κάνει κάποιος κάτι.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΜΑΛΙΑ!