Σκότωσέ με, Μπορείς! Αποτελείωσέ με.

Τώρα που σου γράφω αυτές τις λέξεις δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι, δεν μπορώ να σταματήσω να δακρύζω για εσένα. Πριν λίγο γύρισα σπίτι, ήμουν έξω απόψε, δεν ήθελα να είμαι μόνος μου. Δεν ήθελα. Φοβόμουν. Φοβόμουν αυτό που γίνεται τώρα.

Το ραδιόφωνο παίζει τραγούδια ερωτικά. Παλιότερα θυμάμαι το έβαζα για να μην σε σκέφτομαι, τώρα δεν μπορώ να μην σε σκέφτομαι. Κάθομαι στο κρεβάτι και σου γράφω. Αυτό το γράφω προσωπικά για εσένα. Για εσένα, μόνο εσένα. Κάθομαι στο κρεβάτι και προσπαθώ να σε αφήσω να με καταλάβεις, να μπορέσεις να δεις πως νιώθω, να νιώσεις πως είμαι.
Η ανάσα μου είναι βαριά, τα μάτια μου είναι υγρά και σε κάθε σου σκέψη δακρύζω. Κοιτάζω αριστερά μου, εκεί που την παρασκευή το βράδυ είχες ξαπλώσει κι εγώ καθόμουν δίπλα σου, σε αγκάλιαζα και ένιωθα τόσο όμορφα. Κάναμε όλο το βράδυ έρωτα. Το Σάββατο θα έφευγα για Αθήνα και μου είχες πει πως όλα αυτά μου τα κάνεις για να σε σκέφτομαι, ΜΟΝΟ ΕΣΕΝΑ. Κι εγώ το έκανα. Θα το έκανα ούτως η άλλως χωρίς να μου το ζήτήσεις επειδή είσαι εσύ. Για εσένα.

Χριστέ μου, ένιωσα τόσο άσχημα σήμερα, απόψε το βράδυ όταν βρεθήκαμε. Ένιωσα τόσο άσχημα όταν ξεκίνησες να μου λές όσα μου είπες, τόσο άσχημα που σε κάποια φάση δεν μπορούσα να σταθώ άλλο όρθιος, ήταν τότε που σου ζήτησα να καθήσουμε λίγο. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο όρθιος. Έτρεμα. Απο μέσα μου έλεγα πως δεν γίνεται να λες αλήθεια, δεν γίνεται όλα αυτά να τα ακούω πραγματικά, δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ήταν όλα τόσο όμορφα αυτή την εβδομάδα. Την τελευταία εβδομάδα που δυστυχώς ήταν και η πρώτη μαζί σου. Η πρώτη πραγματικά μαζί σου, κι εσύ ήσουν μαζί μου. Όπως φανταζόμουν οτι θα ήταν όταν ερχόσουν πίσω. Όπως ακριβώς φανταζόμουν οτι θα γινόταν. Οι δυο μας μόνο. Όλα θα ήταν τόσο όμορφα, τόσο δυνατά, τόσο ερωτικά. Και ήταν. ΗΤΑΝ. Παρελθόν. Αυτήν είναι η λέξη που πλέον μπαίνει στο τέλος. Παρελθόν. ΗΤΑΝ.

Μου είπες οτι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Οτι φοβάσαι. Οτι δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Δεν σου είπα τίποτα. Μακάρι να μπορούσα. Μόνο να μπορούσα να σου πω. Να σε κάνω να νιώσεις. Να σε κάνω να με πιστέψεις. Να πιστέψεις όσα πιστεύω κι εγώ. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, τρομάζεις, φοβάσαι. Δεν σε κατηγορώ, μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι. Να κάνω κάτι για να μην σε χάσω. Να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω να νιώσεις ασφαλής. Δεν μπορώ.

Ένα καλοκαίρι. Μερικά λεπτά. Μια στιγμή ανάγκης και όλα άλλαξαν. Εσύ. Εγώ. "Εμείς".
Το πιο όμορφο καλοκαίρι. Τα πιο άσχημα λεπτά. Εσύ. Εγώ.

Όλα τελείωσαν. Απόψε. Με μια σου λέξη. Όλα τελείωσαν και μαζί τους κι εγώ. Έτσι αισθάνομαι. Πως όλα τελείωσαν. Η τελευταία μας βόλτα ήταν απόψε. Στην τελευταία μας βόλτα με πήρες αγκαλιά. Ένιωσα τόσο όμορφα. Αλλά...

Όλο αυτό τον καιρό ένιωθα τόσο όμορφα, τόσο δυνατός. Ένιωθα τόσο χαρούμενος, όταν σε σκεφτόμουν, όταν σε έβλεπα. Τόσο χαρούμενος. Ένιωθα τόσο δυνατός και μόνο που ήξερα πως ήσουν μαζί μου. Σε σκεφτόμουν και όλα αλλάζανε, σε σκεφτόμουν και δεν είχα πια προβλήματα. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά, τόσο όμορφα, τόσο ξεχωριστά. Τελικά δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω τις στιγμές μαζί σου κάτι περισσότερο απο στιγμές. Θα μείνουν έτσι. Δεν θα μάθω ποτέ...

Στο σπίτι σου. Στο σπίτι σου όλα τελείωσαν εντελώς. Στεκόμουν στην πόρτα και σε κοιτούσα αλλά, δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ένιωθα κενός. <<Να προσέχεις>>, μου είπες. Θα προσέχω; Μου το έλεγες συνέχεια κάθε φορά που μιλούσαμε και απο κοντά και απο το τηλέφωνο. <<Να προσέχεις>>, το γράφω και νιώθω οτι μου το λές. Πως είσαι δίπλα μου και μου το λές. Έχω το πρόσωπό σου μπροστά μου. Δεν είμαι καλά. Δεν πρέπει να είμαι καλά. Δεν έχω λειτουργήσει ποτέ ξανά έτσι. Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά έτσι. Δεν έχω ερωτευτεί ποτέ ξανά τόσο πολύ. Όταν άνοιξα την πόρτα και έφυγα κοντοστάθηκα στον τοίχο. Δεν μπορούσαν να με κρατήσουν τα πόδια μου. Έφτασα με δυσκολία στο σπίτι.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω. Αν μου έστελνες ένα μήνυμα τώρα, θα... δεν θα το σκεφτόμουν καν. Θα ήμουν ήδη εκεί. Δεν θα έκανα τίποτα. Θα ερχόμουν, τρέχοντας. Να σε πάρω αγκαλιά, να μου πείς πως όλα ήταν ένα ψέμα. Κοιτάζω το κινητό μου μήπως με σκεφτόσουν. Τίποτα. Κενό. Έχω τα μηνύματά σου μέσα. Δεν μπορώ να τα σβήσω, νιώθω οτι σβήνω εσένα απο εμένα. Δεν θέλω να σε σβήσω. Με πονάει. Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως δεν θα ξυπνήσω μαζί σου αύριο.

Να ήξερα πως όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι. Μόνο να το ήξερα. Δεν είναι όμως, είναι αλήθεια. Αλήθεια που δύσκολα θα προσπεράσω. Θα τη βρώ την άκρη. Όλα θα γίνουν, εσύ όμως θα παραμείνεις εκεί. Δεν θα ξανανιώσω έτσι. Δεν θα βιώσω ποτέ μου τόσο έντονα συναισθήματα. Δεν θα προσπαθήσω ποτέ ξανά. Δεν αρνούμαι κάτι απλά, ξέρω πως δεν θα ξαναγίνει. Ήσουν εκεί μαζί μου απο την πρώτη στιγμή. Μέχρι το τέλος. Δυσκολεύομαι να δω την οθόνη του υπολογιστή τώρα. Αυτό όμως είναι για εσένα. Δεν σταματώ. Δεν σταματώ να νιώθω.

Με έκανες τόσο χαρούμενο που ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψω. Με έκανες να ξεχάσω όσα έπρεπε να ξεχάσω, να διώξω τις άσχημες σκέψεις, να κρατήσω μόνο τις καλές. Εσύ με έκανες να το καταφέρω αυτό. Όσο περνούσε ο καιρός δεν σκεφτόμουν τίποτα περισσότερο παρά μόνο εσένα κι εμένα. Εμάς. Είχα ξεχάσει όλα τα υπόλοιπα. Και με σκότωσες. Μπόρεσες και το έκανες. Ήταν δύσκολο, το ξέρω. Το έβλεπα στα μάτια σου όταν δάκρυζες. Το ένιωθα όταν σε έβλεπα. Ήταν δύσκολο, έγινε όμως. Δεν είσαι τώρα πια εδώ...

Θέλω να σου πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Το πιο βαθύ, το πιο δυνατό, το πιο ειλικρινές. Ευχαριστώ. Επειδή ήσουν εκεί. Μαζί μου. Ήσουν δίπλα μου, κοντά μου. Όσο κι αν με πονάει τώρα που τα γράφω, Σ'ευχαριστώ. Επειδή ήσουν εσύ. Επειδή με ήθελες και το ένιωθα. Ευχαριστώ που με έκανες να νιώσω όπως ποτέ ξανά, που με έκανες να ερωτευτώ όπως ποτέ ξανά, που με έκανες να αγαπήσω για πρώτη φορά, που με έκανες να σκέφτομαι οτι είμαι με κάποιον και να ξέρω πως μόνο με αυτό τον κάποιον θέλω να είμαι. Ευχαριστώ για όλα. Βαθειά, Ειλικρινά, Έντονα.

Θα μου λείψεις. Σ'αγαπώ. Σ'ευχαριστώ. Θα σε σκέφτομαι. Εδώ τελειώνουν όλα και όσο κι αν δεν μου αρέσει, είναι αλήθεια. Εδώ τελειώνουν όλα.

Τέλος.

Υ.Γ.1 Δεν σε μισώ, δεν σου κρατώ κακία, δεν σκέφτομαι αρνητικά για εσένα. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Σ'αγαπώ. Δεν υπάρχει άλλη λέξη για να με κάνει να εκφράσω καλύτερα αυτό που σκέφτομαι και νιώθω. Σ'αγαπώ.
Υ.Γ.2 Δεν πίστεψα ποτέ μου οτι υπάρχει κάτι μέτριο σε εσένα. Ποτέ μου. Μακάρι να μην το έκανες αυτό το λάθος.

Λές άραγε να σε παρακινήσω καθόλου;

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι πως θα ήταν καλύτερα να μην είχες μάθει αυτό που τελικά έμαθες. Στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Στιγμές που προσπαθείς να ξεφύγεις και δεν τα καταφέρνεις.

Υπάρχουν ώρες ατελείωτες. Το κάθε τους λεπτό περνάει μαρτυρικά. Ώρες που φαίνονται σαν μέρες.

Υπάρχουν μέρες που μπορούν να σε κάνουν να πεις οτι θέλεις να τα παρατήσεις όλα.

Ξεχνάς όμως πως όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Η ζωή μας είναι ένα παιχνίδι. Κερδίζεις και χάνεις. Παίζεις και απολαμβάνεις. Απολαμβάνεις και γεύεσαι τη γλύκα της επιτυχίας και την πίκρα της αποτυχίας. Μετά απο ένα σημείο καμπής το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να ανέβεις. Όσο μπορείς. Δεν μπορείς να πας πιο κάτω όταν φτάσεις στον πάτο, τι φοβάσαι; Τα αποτελέσματα; Και τι πιστεύεις οτι θα καταφέρεις έτσι;

Γέλα, Τραγούσα, Πέρνα Καλά, Κλάψε, Στεναχωρήσου, Πόνεσε, Πέτυχε, Κυνήγησε, Θέσε Στόχους, Ήλπιζε. Κάνε τα όλα αυτά για εσένα. Να θυμάσαι πως εσύ αξίζεις πάντα τα καλύτερα. Μην το ξεχάσεις, μην καταδικάσεις τον εαυτό σου!!!


Άσχετα: Σήμερα Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου συναρμολογούσαν το τρυπάνι για την έναρξη της εκσκαφής για το μετρό. Ανοίγει αύριο το Praktiker μετά τη φωτιά που το είχε καταστρέψει. Μου έχει περισσέψει ένα εισιτήριο για τη συναυλία της Madonna το Σάββατο στο ΟΑΚΑ και μάλλον θα το πετάξω αφού θα μείνει αχρησιμοποίητο. :)

Αυτά προς το παρόν και να προσέχεις.

Η ξαφνική απώλεια. Ο λάθος τρόπος.

Ο θάνατος. Η ξαφνική απώλεια. Ο απρόσμενος πόνος. Η απότομη αλλαγή μιας κατάστασης και μιας σειράς παγιωμένων καθημερινών κινήσεων και συνηθειών. Ο λάθος τρόπος να χάσεις έναν άνθρωπο που αγαπάς. Ο σωστός τρόπος να θυμάσαι αυτόν που έχασες. Δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και ο λάθος τρόπος να χάνεις κάποιον, κάποιον που αγαπάς, που πονάς, που ζητάς και που σε κάνει να αισθάνεσαι δυνατός. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, όπως δεν υπάρχει και η κατάλληλη στιγμή. Δεν μπορείς να ξέρεις, δεν μπορείς όμως και να το φαντάζεσαι.

Είσαι έξω με φίλους, σε βλέπω, κάθομαι στο απέναντι τραπέζι, γελάς, γλεντάς, περνάς τόσο όμορφα, νιώθεις τόσο δυνατός, τίποτα δεν θα σου συμβεί, είσαι ο κυρίαρχος του κόσμου. Πέρασε η ώρα, ετοιμάζεσαι να φύγεις και σηκώνεσαι απο το τραπέζι, χαιρετισμός απο μακρυά, ένα χαμόγελο κι ένα κλείσιμο του ματιού, στρίβεις και φεύγεις. Η σκιά σου χάνεται στη γωνία και λίγα λεπτά μετά κορνάρεις και χάνεσαι στο σκοτάδι της νύχτας.

Την επόμενη μέρα ένα ρίγος διαπερνά το κορμί μου. Δεν επέστρεψες ποτέ, δεν ξαναξάπλωσες στο κρεβάτι σου απο εχτές. Συγκλονίζομαι. Χάθηκες. <<Χτές το βράδυ καθώς γυρνούσε απο έξω χτύπησε με το αυτοκίνητο>>, αυτήν η φράση αντηχεί στα αυτιά μου συνεχώς. Φεύγω. Δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια μου χωρίς να το καταλάβω. Κρύβομαι, δεν θέλω να με βλέπει ο ήλιος. Πλέον βρίσκεσαι τρία μέτρα στο χώμα, πλέον δεν θα ξαναγελάσεις, δεν θα ξανανιώσεις δυνατός. Η απώλεια, ο πόνος, η συνήθεια. Δυσβάσταχτα. Να προσέχεις, θα μας λείψεις.

<<Καθώς γυρνούσε σπίτι με το αυτοκίνητο, δεν ξέρουμε τι έγινε. Πάνω στο δρόμο, βρέθηκε καρφωμένος πάνω στη γέφυρα>>*.


Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στους γονείς ενός φίλου της αδερφής μου, γνωστό δικό μου και άνδρα μιας παλιάς μου καθηγήτριας. Σε αυτούς τους δύο ανθρώπους οι οποίοι χάθηκαν ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΑ χτες το βράδυ γυρνώντας στο χωριό τους. Χάθηκαν τόσο άδικα και ξαφνικά και οι δύο μαζί. Δεν τους γνώρισα ποτέ νομίζω όμως ξέρω πως σήμερα το πρωί, με το άκουσμα και μόνο της είδησεις συγκλονίστικα πάρα πολύ. Δεν τους ήξερα, κι όμως ένιωσα κάτι να με ενοχλεί. Ελπίζω να είναι μαζί πλέον. Το άσχημο να ξεχαστεί γρήγορα και να είναι μόνο οι όμορφες αναμνήσεις που θα μείνουν πίσω. Απο εδώ μέσα τα συλληπητήριά μου και ελπίζω να φανείς δυνατός Αχιλλέα. Μπορώ να νιώσω τον πόνο σου. Το έχω περάσει. Να τους σκέφτεσαι.

ΓΙΑΝΝΗ και ΑΓΓΕΛΙΚΗ, Καλό Ταξίδι για εκεί...


*Δεν είναι γνωστός ο τρόπος που έγινε οτι έγινε.

Το είδες εσύ αυτό;

Αθήνα 2008. Στάση ΟΑΣΑ. Δεν ξέρω ποια. Κέντρο είναι πάντως. Μεταξύ συντάγματος και ομόνοιας νομίζω. Άντε για να βάζουν κάποιοι μυαλό.

Να νιώθεις. Να πονάς. Να ζητάς. Να δίνεις. Να αγαπάς. Ακόμη ένα κείμενο για εσένα.

Νιώθω παγιδευμένος. Παγιδευμένος σε έναν έρωτα που μέχρι τώρα μου έχει προσφέρει κάποιες στιγμές χαράς και πολύ πίκρα, πόνο, δάκρυ, στεναχώρια.

Παραμένω μαζί σου, και παραμένω ερωτευμένος με εσένα και όσα σου έχω γράψει χάρη σε αυτές τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε. Σε εκείνες τις στιγμές που έκλαιγα όταν κάναμε έρωτα επειδή σε ήθελα τόσο πολύ και σε είχα, που ένιωθα να διαλύομαι σε κόκκους άμμου όταν σε έβλεπα να στρίβεις απο τη γωνία και ήξερα πως δεν θα σε ξαναδώ για αρκετό καιρό, σε εκείνες τις στιγμές που μου χαμογελούσες όταν έκανες χαζομάρα και ήξερες πως δεν υπήρχε τρόπος να το διορθώσεις, σε εκείνες τις στιγμές που απλά με κρατούσες αγκαλιά και ένιωθα πως τα πάντα πλέον έχουν ολοκληρωθεί. Χάρη σε αυτές τις στιγμές είμαι ακόμη μαζί σου, ερωτευμένος, χάρη σε αυτές τις στιγμές δυσκολεύομαι να σου εκφράσω όσα νιώθω επειδή οι λέξεις δεν μπορούν πάντα να εκφράζουν όσα νιώθεις. Πλέον όμως νιώθω παγιδευμένος.

Νιώθω παγιδευμένος επειδή αυτές οι στιγμές έχουν χαθεί, στο χρόνο. Έχουν ξεφτίσει, δεν υπάρχουν στο κορμί μου παρα μόνο στο μυαλό μου. Θυμάσαι κάποτε που σου είχα πει οτι κάθε φορά που σκεφτόμουν την πρώτη εκείνη φορά που γίναμε ένα - για αρκετό καιρό μετά - ένιωθα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου; Τα θυμάσαι όλα αυτά; Δεν τα νιώθω πλέον. Δεν νιώθω έτσι πλέον. Δεν έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για εσένα και δεν έχω σταματήσει να νιώθω όπως ένιωθα απλά, οχι τόσο έντονα πλέον.

Αυτό ήθελες και θέλεις άραγε; Αξίζει; Νιώθεις μήπως όπως κι εγώ; Με σκέφτεσαι; Ξέρεις οτι κοιτάζω το κινητό μου μήπως με έχεις πάρει τηλέφωνο και δεν έχω προλάβει να το απαντήσω η δεν το έχω ακούσει; Ξέρεις πόσο πολύ σε θέλω; Τις προάλλες πήρα μια απόφαση.
Δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα στο κινητό, ποτέ. Θα σε αφήσω να με παίρνεις μόνο εσύ τηλέφωνο. Δεν θα σε ενοχλώ ποτέ εγώ. Όποτε εσύ πιστεύεις οτι πρέπει και αν θέλεις. Θα σε αφήσω να το σβήσεις μόνος σου αν θέλεις. Εγώ αν το σβήσεις θα το βάλω σε ένα πολύ όμορφο ντουλαπάκι στην καρδιά μου και απο εκεί δεν θα το βγάλω ποτέ. Αν δεν το σβήσεις, τότε θα... τότε θα... δεν ξέρω.

Δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Πονάει τελικά ο έρωτας. Και μάλλον ισχύει και αυτό που λένε πως, συμβαίνει μια φορά μόνο κάτι τέτοιο. Έχω βυθιστεί στις σκέψεις μου τόσο πολύ που έχω την αίσθηση πως αρχίζω σιγά σιγά να πετάω. Είναι πολλά γαμώτο που με κρατάνε και κάποια που με κάνουν να σκέφτομαι. Δεν θέλω να σκέφτομαι μαζί σου, θέλω να νιώθω. Να νιώθω και να ζώ. Να ζώ και να θυμάμαι. Να θυμάμαι και να χαμογελάω. Βοήθησέ με να το ζήσω μαζί σου. Να το ζήσουμε μαζί.

Κάποτε μου είχες πει, <<Να με θυμάσαι>>, σου είχα απαντήσει <<Κάνε με, να μην σε ξεχάσω>>. Μην το αφήσεις να συμβεί, δεν θέλω, δεν θέλω. Είναι το τελευταίο κείμενο που γράφω για εσένα. Έτσι νιώθω. Ξέρεις τι νιώθω; Πως σιγά σιγά, κάπου θα τελειώσει, και σύντομα μάλιστα. Έτσι νιώθω. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται ακριβώς μαζί σου. Σε θέλω τόσο πολύ που δεν θέλω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Πονάω στην ιδέα. Τρομάζω στη σκέψη. Μπορεί να σκεφτείς υπερβολές. Ίσως. Ο έρωτας δεν βάζει όρια. Αυτό είναι, δεν βάζει όρια. Θα μπορούσα να κάνω πολλά για εσένα, όμως όσο κι αν θέλω δεν με κάνεις να νιώθω οτι μπορώ πλέον.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ χαίρομαι όταν βλέπω στην οθόνη του κινητού μου το όνομά σου να με καλεί. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μόνος ένιωθα όταν σου έστελνα μηνύματα και το μόνο που λάμβανα απο εσένα ήταν (και είναι) η απόλυτη σιωπή. Ένιωθα λες και κοιτούσες τα μηνύματα και τα έσβηνες μετά κατευθείαν. Ένιωθα τόσο άσχημα. Και κοιτούσα το κινητό μου μήπως μου είχες απαντήσει και δεν το είχα δεί. Μήπως μου είχες τηλεφωνήσει για να μου πείς κι εσύ οτι με σκέφτεσαι ίσως, οτι σου λείπω, οτι... οτι... οτι... οτιδήποτε. Τίποτα. Κι όλα γινόντουσαν χειρότερα.

Δεν θα σου ξαναγράψω. Δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα. Έχω σταματήσει προ πολού να σε παίρνω τηλέφωνο (υπάρχει λόγος γι'αυτό τον οποίο και σέβομαι). Δεν μου αρέσει που λέω οτι θα τα κάνω αυτά. Δεν μου αρέσει που κάποια έχουν γίνει ήδη. Και μόνο που κάνω τη σκέψη αυτή δεν μου αρέσει καθόλου. Με πονάει να προσπαθώ να μην σου στείλω μήνυμα. Θα το κάνω όμως για να είμαι εγώ καλά. Για να μην περιμένω απάντησή σου. Για να μην κοιτάζω συνέχεια το κινητό μου. Για να συνεχίσω να σε θέλω και να σε ποθώ.

- Να με θυμάσαι.
- Κάνε με, να μην σε ξεχάσω.

Δεν ζητάω πολλά, μόνο να μου δείχνεις με τον δικό σου τρόπο οτι είσαι μαζί μου. Οτι δεν προχωράω μόνος μου σε κάτι που φαντάζομαι οτι είμαστε μαζί. Για να πω την αλήθεια, νιώθω πως ζητιανεύω. Ζητιανεύω κάποια πράγματα που για εμένα είναι δεδομένα. Για κάποιους άλλους όχι.

Δεν ξέρω αν θα το διαβάσεις ποτέ αυτό και όλα τα υπόλοιπα κείμενα. Δεν ξέρω αν πρέπει ή αν θέλω. Αν τα διαβάσεις ποτέ θέλω να ξέρεις πως όσα γράφω τα γράφω επειδή σε θέλω τόσο πολύ και σε σκέφτομαι συνέχεια και μου λείπεις γαμώτο. Νιώθω όπως ένιωθα και πριν απο ένα μήνα, και δύο μήνες απλά, οχι τόσο έντονα. Θέλω να αρχίσω να νιώθω τόσο έντονα πάλι. Θέλεις να με βοηθήσεις;