Είναι 07:49, 3 Φεβρουαρίου 2011, σε λίγο θα χτυπήσει για δεύτερη φορά το ξυπνητήρι. Είμαι ξύπνιος απο τις 07:00 και δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ. Και σήμερα, όπως και κάθε μέρα σχεδόν, εδώ και εφτά μήνες η πρώτη μου σκέψη είσαι εσύ. Τι να κάνεις; Που να είσαι; Να κοιμάσαι με παρέα ή όχι; Να με σκέφτεσαι;
Δεν σε νιώθω πλέον, δεν νιώθω τίποτα, τον περισσότερο καιρό δεν νιώθω τίποτα. Έχω την αίσθηση οτι απλά ζω, χωρίς λόγο, χωρίς να έχω κάποιο στόχο. Απλά ζω, για να μην στεναχωρηθούν οι δικοί μου.
Παλιότερα σε ένιωθα, σε ένιωθα όπως γινόταν και όταν ήμασταν μαζί, θυμάσαι όποτε σου έλεγα οτι το νιώθω οτι δεν είσαι καλά; Έτσι το ένιωθα και έπειτα.Όχι όμως πλέον. Σταμάτησε αυτό.Σταμάτησες κι εσυ να με σκέφτεσαι μάλλον. Πέρασε, έφυγε. Αυτό ήταν λοιπόν.
Τις τελευταίες μέρες έχω κουραστεί πάρα πολύ, θέλω να ξεκουραστώ. Νιώθω απίστευτα μόνος τις τελευταίες μέρες. Οι μοναδικές καλές στιγμές είναι οταν είμαι με παρέα και λέμε συνέχεια αστεία, εκεί, ξεχνιέμαι και δεν σκέφτομαι τίποτα. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να φύγουμε, επιστρέφω εκεί που ήμουν πριν. Περπατώ στο δρόμο, με τα ακουστικά στα αυτιά μου, μουσική να παίζει, κι εγώ να κοιτάζω το πεζοδρόμιο, να μετράω τα πλακάκια, νε σκέφτομαι εσένα και να προσπαθώ να κρύψω απο τους περαστικούς το βλέμμα μου γιατί, είναι δακρυσμένο. Προσπαθώ να κρύψω τα πάντα. Έχουν μάθει να είμαι ένας χαμογελαστός άνθρωπος και έτσι περιμένουν οτι θα είμαι. Δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν, ίσως και γι'αυτό να νιώθω μόνος.
Σήμερα δίνω εξετάσεις για οδήγηση, δεν ξέρω αν θα περάσω αλλά, θα παω να δώσω.Ξύπνησα τόσο νωρίς για να διαβάσω κάτι θεωρίες που έχω αλλά, το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι εσένα, να σου γράφω αυτό το γράμμα και να σκουπίζω τα μάτια μου για να βλέπω. Μου λείπεις. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πως νιώθω, σίγουρα όμως, μου λείπεις. Και μου λείπεις πολύ. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να σε πάρω τηλέφωνο και να σου έλεγα όλα αυτά που νιώθω, όλα αυτά που φοβάμαι, αυτά που σκέφτομαι.
Είμαι χάλια τελικά. Ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω. Σκατά και σήμερα.
Τη δευτέρα παρουσιάζομαι. Στην Κοζάνη, στο Μαυροδένρι. Φαντάζομαι μπορείς να "νιώσεις" τι θέλω να σου πω.
Χτες δεν ήμουν καλά και βγήκα με ένα φίλο. Μιλούσαμε και, μου έλεγε οτι πρέπει να προσπαθήσω να χαμογελάσω, οτι δεν πρέπει να είμαι όπως χτες. Μου μίλησε και για σχέση, για δέσμευση, για το επόμενο άτομο που θα έρθει στη ζωή μου. Τα άκουγα αυτά και ξεκίνησα να φοβάμαι. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω. Χτες όταν άκουγα αυτές τις λέξεις, ξεκίνησα να φοβάμαι. Φοβήθηκα αυτό που ακολουθεί όλες αυτές τις λέξεις και τις έννοιες. Φοβάμαι πλέον, πως θα γίνει ότι έγινε και με εσένα.
Ότι δηλαδή θα παίζω σε ένα παιχνίδι για δυο, μόνος μου. Θα παίζω μέχρι τη στιγμή που θα μου ξαναπούν οτι βαρέθηκαν, που θα μου ζητήσουν να τελειώσουμε το παιχνίδι σε εκείνο το σημείο γιατί δεν μπορούν να συνεχίσουν άλλο. Που θα μου ανακοινώσουν απλά οτι δεν μπορούν άλλο, χωρίς εμένα να με ρωτήσει κανείς. Χωρίς να θεωρήσει οτι συμμετέχω.
Περιμένω να παω φαντάρος για να ησυχάσω. Να γλιτώσω απο όλα. Να μπω να μην σκέφτομαι τίποτα παρά, μόνο αυτά που θα πρέπει να γίνουν μέσα. Να μην έχω άλλες έγνοιες. Τίποτα. Να είμαι μόνο εκεί. Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ και τρέχω να προλάβω τους πάντες και τα πάντα. Να τους δω όλους, να τους χαιρετήσω, να προλάβω να τους δω έστω για λίγο πριν μπω. Αφού μπω όλα είναι σχεδόν ξεκάθαρα. Τους χαμογελώ τώρα και τους λεω οτι είμαι καλά όταν με ρωτάνε. Φοράω αυτό το ψεύτικο χαμόγελο και λέω "Είμαι καλά, ευχαριστώ". Μόνο εγώ ξέρω πως είμαι εκείνη την ώρα.
Νομίζω πως έχω "καεί" πλέον. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο. Έχω μαζέψει τα πράγματά σου, τα έχω βάλει στην άκρη. Δεν τα ακουμπάω καν. Όταν ήθελα να πάρω τα πράγματά σου και να τα βάλω κάπου για να μην τα έχω στη μέση του δωματίου, φώναξα το Δημήτρη, τα πήρε και τα συμάζεψε μόνος του. Εγώ δεν τα ακουμπάω πλέον. Έχω βάλει τις κουβέρτες σου μαζί με τις δικές μου και πλέον χρησιμοποιώ άλλες κουβέρτες. Που δεν τις είχα χρησιμοποιήσει ποτέ 6 χρόνια. Σε όλα αυτά έχω αναμνήσεις. Έχω πράγματα να θυμάμαι, να βιώνω κάθε φορά που τα ακουμπούσα. Θυμόμουν τις αγκαλιές που κάναμε, τα φιλιά που δίναμε, τις όμορφες νύχτες που περάσαμε αγκαλιά ενώ κοιμόμασταν. Θυμάμαι το πως με πρόσεχες την ημέρα που είχα ανεβάσει θερμοκρασία. Δεν μπορώ να τα περνάω όλα αυτά κάθε φορά που ανοίγω τις θήκες, και έτσι παραμένουν κλειστά. Παραμένουν εκεί, απομονομένα, με τις αναμνήσεις τους κλειστές, να τις κρατάνε μόνα τους.
Θα μπώ φαντάρος και μετά θα φύγω.Δεν θα ξαναέρθω στη Θεσσαλονίκη. Δεν μπορώ. Με διώχνει η πόλη απο μόνη της. Έχω απορρίψει τα μαγαζιά που πηγαίναμε. Πάω σε καινούργια, νέα, που δεν έχουμε πάει μαζί. Να μην έχω τίποτα να μου θυμίζει εσένα, να μην υπάρχει τίποτα. Όλα όμως πάλι σε εσένα γυρνάνε. Όσοι δεν ξέρουν, με ρωτάνε για σένα. Με ρωτάνε τι κάνεις, αν είσαι καλά. Πως περνάς. Η θεία μου με ρωτάει συνέχεια τι κάνεις και πως περνάς. Κι εγώ χαμογελάω και λέω "καλά, την τελευταία φορά που μιλήσαμε, ήταν καλά", και, ξαναπέφτω στο δικό μου κόσμο. Στον κόσμο μου χωρίς εσένα. Εκεί όπου συμβαίνουν τόσα που θέλω να σου πω, που θέλω να ξέρεις, να μαθαίνεις, που δεν μπορώ να σου πω.
Αν Μ'αγαπάς - Μιχάλης Χατζηγιάννης - Νίκος Μωραΐτης.(και με αυτό το τραγούδι περνάω τις ώρες μου)
7 μήνες μετά. Πολλά βράδια χωρίς ύπνο, ατελείωτες ώρες σκέψης, ασταμάτητες μέρες που έκλαιγα, απερίγραπτα μεγάλες προσπάθειες να μην σε πάρω τηλέφωνο, να μην σου στείλω μήνυμα, να μην, να μην, να μην. Τόσα να μην. Τόσες προσπάθειες, τόσος πόνος, τόσο κλάμα, για τι; Για να σκέφτομαι αν αξίζουν όλα αυτά. Να σκέφτομαι και να προσπαθώ να καταλάβω αν τελικά αυτό που είχαμε ήταν αληθινό, αν ήταν επειδή το θέλαμε ή επειδή απλά εγώ ήμουν σε φάση τέτοια κι εσύ ήθελες παρέα. Να μην καταλήγω πουθενά. Να βγαίνω για να είμαι σε κόσμο και να μην νιώθω εντελώς μόνος, να κρυώνω με το παραμικρό και να τρομάζω στη σκέψη σου. Να πίνω για να περνάω καλά. Για να έχω περισσότερο κέφι. Να....
Αλλά αυτά είναι δικά μου θέματα. Όχι δικά σου. Έτσι όπως τα έκανες όλα έδειξες με τον τρόπο σου οτι δεν σε ένοιαζε και δεν σε ένοιαξε, τίποτα απο όλα αυτά. Αυτά "αγγίζουν" εμένα, όχι εσένα. Εσύ είσαι αλλού.
Τι αξίζει τελικά σε όλα αυτά; Ας μου απαντήσει κάποιος. Εγώ έχω καταλήξει αλλά, ας μου απαντήσει κάποιος κάτι καλό.
