Overclocking *

Αυτές τις άκυρες ώρες, που δεν μπορείς να κάνεις και πολλά και, το μυαλό σου δουλεύει πολύ και γρήγορα είναι, που σκέφτεσαι πολλά. Σήμερα είναι μια απο τις βραδιές που δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι ούτε ένα δευτερόλεπτο. Το μυαλό μου δουλεύει ασταμάτητα,ακόμη κι όταν πέφτω για ύπνο. Σκεφτόμουν πόσο σημαντικό και βασικό για την ανθρώπινη προσωπικότητα, είναι, η αναγνώριση. Αναγνώριση αυτών που έχει καταφέρει κάποιος, αυτών που προσφέρει, της καλής θέλησης που μπορεί να έχει, ακόμη και της διαθέσεως που μπορεί να δείχνει.
Η αναγνώριση των πράξεων και προθέσεων ενός, εμψυχώνουν το άτομο ούτως ώστε, να συνεχίσει πρός αυτή την κατεύθυνση. Του δημιουργούν βεβαιότητα πως δεν κάνει κάτι λάθος και ότι προσφέρει ευχαρίστηση στους ανωτέρους του καθώς και, στους κατώτερούς του. Ευχαρίστηση που δεν έχει να κάνει με την ευχαριστήση που μπορεί να προσλαμβάνει κάποιος, πηγαίνοντας ένα ταξίδι αναψυχής αλλά, με τη διευκόλυνση εκτέλεσης εργασιών ή,την τυχόν βελτίωση των συνθηκών (εργασίας,μετακίνησης, κ.α.). Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να πενεύουμε συνεχώς κάποιον. Αν γίνει αυτό τότε, δεν θα υπάρχει κίνητρο βελτίωσης μακροπρόθεσμα. Τα αποτελέσματα θα είναι σύντομα και απο ενα σημείο και έπειτα, θεωρώντας πως λειτουργεί και πράττει σωστά, θα λειτουργεί απερίσκεπτα, βεβιασμένα και εν τέλει λανθασμένα.
Πρέπει και οφείλουμε να σημειώσουμε όμως ότι, η μη ύπαρξη της αναγνώρισης (καθώς επίσης η ύπαρξη τιμωρίας που αρκετά άτομα τα οποία δεν αναγνωρίζουν, εφαρμόζουν) δημιουργεί πολλά προβλήματα στο άτομο που δεν τη δέχεται. Πρώτο και σημαντικότερο μπορεί να θεωρηθεί ο κατακερματισμός της προσωπικότητάς του. Η εξαφάνιση της αυτοπεποίθησης και η κυριαρχία του ατόμου απο το φόβο. Φόβος γιατί (στην περίπτωση που κάποιος όχι μόνο δεν αναγνωρίζει αλλά τουναντίον τιμωρεί) αρχίζει να νομίζει πως ότι κάνει είναι λάθος, πως και σωστό να είναι αυτό που κάνει,δεν θ'αναγνωριστεί ενω,μπορεί και να "ακούσει" φωνές. Ο φόβος που προκύπτει απο τη συγκεκριμένη συμπεριφορά να τονιστεί πως, είναι καταστροφικός. Εάν το άτομο δεν μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό και εν τέλει να το απορρίψει, μπορεί να έχει πολύ άσχημες εξελίξεις και συνέπειες. Σαν απόρροια αυτού, ακολουθεί ο κατακερματισμός της προσωπικότητας (δεν συμβαίνει εξαρχής και άμεσα). Θα σκεφτεί κανείς, πως γίνεται. Δεν είναι δύσκολο, θα απαντήσω. Όλα τα παραπάνω δημιουργούν σύγχυση, κάνοντας το άτομο να πιστεύει πως όλα όσα κάνει-σκέφτεται είναι λάθος. Όλα όμως οσα σκεφτόμαστε (και κατ'επέκταση πράττουμε) είναι αποτέλεσμα των ερεθισμάτων, επιρροών, και προβλημάτων που έχουμε αντιμετωπίσει κατά καιρούς. Λειτουργώντας μέσα απο το φόβο λοιπόν, αλλάζουν συνεχώς οι αντιδράσεις μας και τα πιστεύω, θεωρώντας πως έτσι προστατεύουμε τον εαυτό μας.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή εδώ. Ήρεμες αντιδράσεις, πολύ σκέψη, ανάλυση και, φυσικά, άτομα να το συζητήσεις μαζί τους. Καπου εδώ τελειώνει η ανάλυσή μου, αν και, οι σκέψεις μου συνεχίζονται. Θα τα πούμε ξανά σύντομα.

Μέχρι την επόμενη σκοπιά, σας καληνυχτίζω ή, καλημερίζω.  

* http://en.m.wikipedia.org/wiki/Overclocking

Μέτρα τ'αστέρια.

Λέξεις,σκέψεις,κουβέντες,πράξεις που δεν γίνονται. Αυτό το βράδυ είναι παράξενο,αυτή η μέρα πέρασε γρήγορα. Όλα προχωράνε, περνάνε,φεύγουν,κάποιες φορές ξεχνιούνται,κάποιες όχι,άλλες παραμένουν σαν μια γλυκιά ανάμνηση,κάποιες άλλες απλά μια εικόνα και μια σκέψη που πονάει. Απλά γράφω αυτά που σκέφτομαι. Αδειάζω το μυαλό μου, αδειάζω την καρδιά μου, δε νιώθω, προσπαθώ να τα διαγράψω όλα. Να ξεχάσω, να προσπεράσω.  Καληνύχτα.

Απο σήμερα, 5 μέρες φυλακή, αμέσως μόλις τελειώσουν αυτές,2 μέρες κράτηση. Για κάτι που δεν έφταιγα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αποφύγω.

Πρωτομαγιά. Θυμάσαι;

Καλό μήνα. Αυτό γράφω και "κολλάω",δεν ξέρω τι άλλο να γράψω.Σκέφτομαι,κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου,περνάω τα δάχτυλά μου μπροστά απο την οθόνη.Μαύρες σκιές μπροστά απο ενα εικονικό πληκτρολόγιο.Όπως κατέληξαν να είναι και οι σκέψεις μου όταν εκφράζονται.Εικονικές και ψηφιακές.

Σήμερα κανονίσαμε να πάμε στη Λίμνη Κερκίνη,στις Σέρρες. Αργήσαμε να πάμε όμως επειδή τελικά,δεν είχε καλό καιρό και, μαζευτήκαμε,φάγαμε σε σπίτι και μετά φύγαμε.

Και σήμερα ήσουν στο μυαλό μου,και σήμερα ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο.Για μια ακόμη μέρα είχα ανοίξει την επαφή σου και κρατιόμουν για να μην πατήσω τον αριθμό σου και σε καλέσω. Πόσο ακόμη. Πόσες μέρες, πόσα πρωινά, πόσα βράδια;

Ήταν παράξενα σήμερα το πρωί. Ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πήρα τσάντα μαζί μου σήμερα και έβαλα τα κλειδιά στη μπροστά μικρή θήκη. Μέσα εκεί,βρήκα αυτό το χαρτάκι που βλέπεις στη φωτογραφία. Σου θυμίζει κάτι; Σου φέρνει κάτι στο μυαλό; Θυμάσαι; Σκέφτηκα να το πετάξω. Το δίπλωσα και το ξαναέβαλα εκεί που ήταν.

Για μια ακόμη φορά καταλήγω να διακρίνω με δυσκολία τι γράφω.Βλέπω απλά μια θολούρα. Πόσο θέλω να έρθεις δίπλα μου εδώ,να μου κρατήσεις το χέρι και να με πάρεις αγκαλιά. Πόσο πολύ μου λείπεις. ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΗ;

Δεν ξέρω αν τα διαβάζεις αυτά πλέον. Δεν ξέρω καν, αν υπάρχει ακόμη στα αγαπημένα σου το blog μου. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό που τα γράφω. Με κάνει ομως να αισθάνομαι ότι έτσι σου μιλάω.

Άσε με να ζω στ'όνειρό μου. Τουλάχιστον αυτό το όνειρο είναι βγαλμένο απο ωραίες αναμνήσεις,απο υπέροχες στιγμές και έντονα,αληθινά,πραγματικά συναισθήματα. Όλα δηλαδή όσα παλεύω να ξεχάσω,να αφήσω πίσω μου,να σταματήσω να ζητάω. Όλα όσα με κάνουν να κλαίω,να μ'ενοχλούν οι ίδιες εικόνες που μ'ενοχλούσαν και στην αρχή, όλα αυτά που με κάνουν να πιστεύω πως έχεις προχωρήσει,πως είσαι "αλλού". Όλα όσα με κάνουν ν'αναρωτιέμαι πως γίνεται να λειτουργήσω όπως κι εσύ.Δηλαδή να τα ξεχάσω όλα τόσο γρήγορα,να παγώσω τα πάντα και να είναι σα να μην έγινε τίποτα.Όλα μια ανάμνηση,όλα παλιά,όλα σα να ήταν χρόνια πρίν. Τι γράφω Θεέ μου. Ούτε να σκεφτώ λογικά δεν μπορώ όταν σκέφτομαι εσένα.

Καληνύχτα και καλό μήνα.