Μήπως είμαι τρελός...(μήπως τα'χω χαμένα);;;

Ώρες ώρες, αισθάνομαι, λες και δεν ξέρω κι εγώ τι... Υπάρχουν μέρες που βγαίνω στο δρόμο και είναι όλα τόσο όμορφα, τόσο ζεστά, τόσο οικεία που είναι, λες και είμαι σπίτι μου. Περπατώ και έχω την αίσθηση πως οι άλλοι με κοιτάν και με κοροϊδεύουν, επειδή έχω ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό μου λες και είμαι χαζό. Μήπως τελικά είμαι;
Υπάρχουν μέρες στις οποίες βγαίνω απο το σπίτι και όλα μου φαίνονται τόσο όμορφα. Περπατώ στο δρόμο και δεν με απασχολούν τα προβλήματα των άλλων, παρά μόνο, τους βλέπω όλους κατσούφηδες, με το άγχος στο πρόσωπό τους να τρέχουν να προλάβουν, να προλάβουν ένα φανταστικό όριο. Ένα όριο όπου απο εκεί και πέρα, όλα μετά θα αρχίσουν να πάνε στραβά, ενώ αν το προλάβουμε όλα θα πάνε καλά, ή τουλάχιστον δεν θα γίνουν χειρότερα απο ότι ήταν. Κι αν δεν το προλάβουν το όριο, τι θα γίνει; Το έχουν σκεφτεί ποτέ, μήπως κάποια άλλα πράγματα πάνε απο το κακό στο καλό, ή γενικότερα καλυτερεύσουν κάποιες καταστάσεις.
Γιατί δεν παίρνουν ένα καφέ και να απολαύσουν τη διαδρομή τουλάχιστον μέχρι το σημείο όπου θα πούνε μόλις φτάσουν, ουφ! πρόλαβα. Να το απολαύσουν όπως απολαμβάνουν τα μωρά τον ύπνο τους, όπως απολαμβάνει ένα ερωτευμένο ζευγάρι τη στιγμή που βρίσκονται και οι δύο μαζί στο κρεβάτι, όπως απολαμβάνει ένας απόφοιτος τη στιγμή που του δίνουν το πτυχίο. Σε αγχώνουν αυτοί οι άνθρωποι και σε κοιτάνε λες και δεν ζεις στο κόσμο, δεν ξέρεις τα προβλήματά του, δεν ξέρεις ότι τρέχουν για να προλάβουν να τρέχουν και την επόμενη μέρα και κάθε μέρα. Σε κοιτάνε λες και ποιος ξέρει, τι...
Ε, εκείνοι χάνουν... εσύ απλά απολαμβάνεις τη βόλτα σου. Άσε το χρόνο να περνά και πάρε το δικό σου χρόνο, παρατήρησε τα πάντα και νιώσε τον αέρα να σε χτυπά, πάρε μια ανάσα και προχώρα. Μπορεί να μην πας μακρυά, όμως θα έχεις βγει έστω και για μια μικρή βόλτα χωρίς άγχος και στεναχώριες. Είσαι ΝΙΚΗΤΗΣ.