Καληνύχτα και καλή τύχη!

Είναι ο τίτλος της καταπληκτικής ταινίας του Τζορτζ Κλούνεϊ, με θέμα τις δημοσιογραφικές μάχες ενός διάσημου ρεπόρτερ και τηλεπαρουσιαστή του CBS της εποχής του Μακαρθισμού στην Αμερική. Με αυτή τη φράση έκλεινε πάντα την εκπομπή του. Και τη δανείζομαι απλώς και μόνο για να εκφράσω το κλίμα της βραδιάς των εκλογών.

Αν και μπήκα στον πειρασμό να γράψω άρθρο μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, λίγο πριν από τις εκλογές συγκρατήθηκα. Και αυτό διότι αποφεύγω –ή τουλάχιστον προσπαθώ– να εκφράζομαι εν θερμώ. Ας δούμε, εν πάση περιπτώσει, τι έγινε και πού βρισκόμαστε σήμερα.

Ο Κ. Καραμανλής πήρε μια νέα ευκαιρία από τον ελληνικό λαό, ο οποίος αποφάσισε ότι είναι προτιμότερη μια μέτρια κυβέρνηση Καραμανλή, παρά καμία κυβέρνηση. Αυτή είναι η αλήθεια, με την ελπίδα επίσης ότι ίσως ο Καραμανλής εισέπραξε ταυτόχρονα και τη δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος και μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικός και αποφασιστικός. Αν φυσικά μπορεί να γίνει... Διότι δεν αρκεί να θέλεις κάτι, πρέπει και να μπορείς να το υλοποιήσεις.


Αν κάνουμε μια αναδρομή της μέχρι σήμερα διακυβέρνησης Καραμανλή –με σκοπό να διαπιστώσουμε τι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί στο μέλλον–, θα λέγαμε ότι τα κυριότερα προβλήματα ήταν η βραδύτητα στη λήψη αποφάσεων, η αναποφασιστικότητα, η αδυναμία πρόβλεψης και η έλλειψη ικανότητας συντονισμού του κυβερνητικού έργου. Όταν, για παράδειγμα, καίγεται από παντελή ανικανότητα και εγκληματική αμέλεια ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας, οφείλεις αποφασιστικά και με ταχύτητα να διώξεις με τις κλωτσιές το φανφάρα και επικίνδυνο υπουργό σου Βύρωνα Πολύδωρα, αφού θα πρέπει να προβλέψεις στοιχειωδώς ότι πολλά δεινά θα ακολουθήσουν με τέτοιο ανίκανο υπουργό σε τόσο κρίσιμο πόστο.


Ταυτόχρονα οφείλεις να συντονίσεις τους συναρμόδιους υπουργούς σου, ώστε να μην επαναληφθούν τα λάθη, οι αμέλειες και οι αστοχίες της περίπτωσης της Πάρνηθας. Αν δεν το πράξεις, είσαι υπεύθυνος για τα επόμενα δεινά, τα οποία με μαθηματική ακρίβεια θα ακολουθήσουν. Η Πεντέλη, ο Υμηττός, το Πήλιο, το Αίγιο, η Ηλεία, η Ολυμπία κ.λπ. Κατά τη γνώμη μου, σχετικά απλά είναι τα πράγματα, αν έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι κρίσεις και έχεις την εμπειρία να τις αντιμετωπίσεις. Απ’ ό,τι ξέρω, πάντως, μόνο στην πραγματική ζωή και στο πεζοδρόμιο το μαθαίνεις αυτό και όχι στα πανεπιστήμια... Οπότε, πάλι καλά που δεν κάηκε και η Ακρόπολη...


Πέραν των παραπάνω, ως ηγέτης οφείλεις να απομακρύνεις πάραυτα (είπαμε, με αποφασιστικότητα και ταχύτητα) όσους κομματάρχες κάθε είδους ξερογλείφονται κάθε φορά που βλέπουν δημόσιο χρήμα. Αν καθυστερείς και εκεί, πάλι οι ευθύνες πέφτουν πάνω σου ακόμη και αν δε φταις. Θα έπρεπε να διδαχτεί από τον προκάτοχό του, Κ. Σημίτη.


Τέλος, η κάθε χώρα χαρακτηρίζεται από την εικόνα της ηγεσίας της διεθνώς. Για μένα είναι εξαιρετικά λυπηρό ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ηγέτης μιας ταλαιπωρημένης Ελλάδας τότε, να είναι στενός φίλος και συνομιλητής του τότε Γάλλου προέδρου Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, και μερικές δεκαετίες αργότερα ο νυν πρόεδρος Σαρκοζί να μην καταδέχεται να δώσει κοινή συνέντευξη Τύπου με το νυν Έλληνα πρωθυπουργό (της σημερινής "ισχυρής" δήθεν Ελλάδας). Άντε να προωθήσεις τα συμφέροντα της χώρας σου με αυτές τις συνθήκες...

Για να μη λέμε, όμως, μόνο τα αρνητικά της προηγούμενης διακυβέρνησης, να πούμε και τα θετικά. Η οικονομία νοικοκυρεύτηκε, υπήρξε επενδυτική δραστηριότητα, πλην όμως διότι "τράβηξε" ο υπουργός Οικονομίας και το επιτυχημένο επιτελείο του. Το ίδιο και στον τουρισμό, όπου έγινε αξιόλογη δουλειά από την κα Πετραλιά με χειροπιαστά θετικά αποτελέσματα και όπου ας ελπίσουμε ότι ο νέος υπουργός Άρης Σπηλιωτόπουλος θα συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό. Αυτό, όμως, δεν ξέρω αν λέγεται κυβερνητικό έργο. Δηλαδή αν βγουν καλοί οι υπουργοί ο τομέας τους προχωράει, ενώ αν βγουν ατζαμήδες (όπως συνήθως...) ο τομέας πάει κατά διαόλου; Κάπου δηλαδή είναι θέμα τύχης;

Τώρα με τον Γιώργο Παπανδρέου δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ και να αναφέρω κάτι. Αφενός διότι δεν έχει νόημα, αφετέρου διότι και εσείς ως επιχειρηματίες δεν έχετε χρόνο να διαβάζετε πράγματα που όλοι γνωρίζουμε. Άλλωστε, στο ΠΑΣΟΚ οι εξελίξεις "τρέχουν". Όχι φυσικά ότι είμαι αισιόδοξος με όσα καταρχήν βλέπω... Μάλλον ο τίτλος του άρθρου ταιριάζει απόλυτα εδώ!


Εν πάση περιπτώσει, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιαίτερη χρονικά στιγμή. Ο Καραμανλής έχει μία ακόμη ευκαιρία να οδηγήσει τη χώρα μπροστά. Απέτυχε σε πάρα πολλά (με πρώτη και καλύτερη την... "αναδόμηση" του κράτους – τι όροι και αυτοί που χρησιμοποιούν), πέτυχε σε λίγα. Αν αλλάξει ύφος και στυλ διακυβέρνησης –εντός της κυβέρνησής του εννοώ–, μπορεί να επιτύχει. Το εύχομαι ολόψυχα και το ελπίζω. Οι επιχειρηματίες το περιμένουν. Επίσης, και με τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης δημιουργούνται κάποιες προσδοκίες λόγω των νέων προσώπων που αξιοποιούνται. Προσωπικά δεν έχω πια μεγάλες απαιτήσεις. Ο πήχης της χώρας είναι πια πολύ χαμηλά. Αν δεν τα καταφέρει και πάλι, προβλέπω τους επόμενους Έλληνες πρωθυπουργούς οι ξένοι ηγέτες να τους συναντούν πλέον στον προθάλαμο του γραφείου τους.


Καλή τύχη!

το κείμενο αυτό ανήκει στον capital.gr και στον συγγραφέα Θεοχάρη Α. Φιλιππόπουλου