Οι σκέψεις μερικές φορές πονάνε και σε κάνουν να νοσταλγείς

Τρία χρόνια.
Τρία ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει απο τότε που αποχαιρέτησα την παλιά ζωή και ξεκίνησα για μια καινούργια.
Δεν ξέρω πλέον αν μου λείπει όλη αυτήν η παλιά ζωή. Έχω αναμνήσεις, εικόνες, γεύσεις μυρωδιές, αισθήσεις, πολλά πράγματα γεμίζουν τις σκέψεις μου όμορφα όταν επιστρέφω εκεί. Θυμάμαι όταν ήταν να φύγω έλεγα τι ωραία, φεύγω και δεν θα επιστρέψω ποτέ ξανά. Οι φίλοι μου με ρωτούσαν "δεν θέλεις;" κι εγώ έλεγα όχι. Εκεί μου λέγανε οτι λέω βλακείες και πως θα το επιζητήσω κάποια στιγμή να επιστρέψω ή τουλάχιστον να έρχομαι κάπου κάπου. Εγώ έλεγα οτι αποκλείεται.
Τρία χρόνια.
Πόσα αλλάζουν τελικά...

Θυμάμαι τις τελευταίες μέρες που ήμουν στο χωριό μου μία γειτόνισα με ρώτησε, "δεν θα σου λείψει τίποτα απο εδώ;" της απάντησα πως το μόνο που θα μου λείψει απο το χωριό μου είναι ο ουρανός του, τίποτα άλλο και γέλασε περιπαικτικά. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να μου λείψει και να με κάνει να θέλω να γυρίσω πίσω. Τελικά όλα αλλάζουν στην πορεία και θα συνεχίσουν να αλλάζουν.

Τώρα κάθε φορά που σκέφτομαι το χωριό μου μου λείπουν πολλά περισσότερα πράγματα. Μου λείπουν οι φίλοι μου (οι οποίοι έχουν περάσει οι μισοί Θεσσαλονίκη) τους οποίους πλέον δεν μπορώ και δεν προλαβαίνω να δω καθόλου.
Μου λείπει το χωριό, η ησυχία του, η απόλαυση του να βγαίνεις στη βεράντα και να μην ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις. Τη θάλασσα; Τον όλυμπο ή τον κίσσαβο; Δεν ξέρω. Τα αμπέλια (που θυμάμαι με έπαιρνε ο παππούς μου και ραντίζαμε μαζί, τριγούσαμε, έπαιζα εγώ στα αμπέλια), οι ελίες, ο μπαχτσές κάτω απο το σπίτι μου που κάθε πρωί άκουγα τη γιαγιά μου να μαλώνει με τον παππού μου για να πάρει φαγητό μαζί του όταν πήγαινε στο αμπέλι και λίγο αργότερα άκουγα τον χαρακτηριστικό ήχο της τσάπας στο χώμα και έβλεπα τη γιαγιά μου να σκάβει και να φυτεύει ντομάτες, κολοκυθιές, φασολιές, αγγούρια, μελιτζάνες, πιπεριές και πολλά ακόμη. Θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου χαμογελάει και να με φωνάζει "μικρούτσκο" και να μου λέει καλημέρα.
Θυμάμαι τη μανταρινιά που κάθε φορά που ήταν έτοιμη να βγάλει καρπούς γέμιζε τον τόπο όλο με τις υπέροχες μυρωδιές που έβγαιναν απο τα άνθη της. Τον ήλιο να βγαίνει απο τη θάλασσα κόκκινος και μεγάλος και το φώς να "χύνεται" παντού, την πρωινή δροσιά του καλοκαιριού, τον ήχο απο τα τριζόνια το βράδυ, τον ήχο απο τον άνεμο να διαπερνά τα δέντρα το φθινόπωρο, το χιόνι να πέφτει το χειμώνα, και τη γλυκιά μελαγχολία απο το Σεπτέμβρη μέχρι το Φλεβάρη, η υπέροχη ζεστασιά όταν καθόμασταν μαζί με τους παππούδες μου στο ίδιο δωμάτιο και μιλούσαμε, γελούσαμε, συζητούσαμε. Η κατανόηση και η αγάπη, η συντροφιά και η μοναξιά. Οι μέρες και οι νύχτες. Η έλλειψη της μητρικής εικόνας και η προσπάθεια του παππού μου, της γιαγιάς μου και της θείας μου να μην μου λείψει τίποτα. Η αδερφή μου, που έχω πολύ καιρό να δω και την οποία δεν αισθάνομαι πλέον δίπλα μου καθώς χαθήκαμε εντελώς. (τι να κάνει άραγε το μικρό της; είμαι και θείος)



Μου λείπουν πολλά, τα οποία δεν μπορώ να κερδίσω πλέον επειδή χάθηκαν και χάνονται καθώς περνάει ο χρόνος. Μου λείπει το να καθήσω με τον παππού μου στη βεράντα του σπιτιού μου, να κοιτάζουμε πέρα μακρυά και να μου λέει ιστορίες απο τότε... (πόσα χρόνια άραγε να πέρασαν)
Απο τότε που ήταν μικρός, που δούλευε να βοηθήσει την οικογένειά του να ζήσουν, τα χρόνια στον πόλεμο, τα χρόνια στη δουλειά, τις ευκαιρίες και τις κακοτοπιές. Τις προσωπικές επιλογές και τις επιτηδευμένες επιλογές. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να γράψω κάπου όλες αυτές τις αναμνήσεις που έχει. Πόσα έζησε και πόσα δεν έχω ζήσει. Να τα συγκρίνω με την εποχή μας τώρα, να δω πόσα άλλαξαν. Ίσως όμως να είναι και καλύτερα να μην τα γράψω πουθενά, μπορεί και όχι. Πάντως μου αρέσει να τα ακούω.

Μου λείπει το να καθήσω με την αδερφή μου να μιλήσουμε, να μάθω πόσα έχουν αλλάξει στη ζωή της, πόσα θα ήθελε να μην είχαν γίνει όπως έγιναν, τι είναι αυτό που την ενοχλεί και τι θέλει να κάνει. Με ενοχλεί που δεν έχω χρόνο να μπορέσω να τα μάθω όλα αυτά. Στεναχωριέμαι που σκέφτομαι οτι ίσως θα ήθελε να κάνει και κάτι άλλο αλλά, ίσως να μην μπορεί. Χαίρομαι όμως που ξέρω οτι με σκέφτεται. Κι εγώ τη σκέφτομαι. Δεν το ξέρει όμως μάλλον... Λες να το διαβάει ποτέ αυτό το κείμενο; Δεν ξέρω αν θα ήθελα.

Μου λείπουν όλα αυτά και κάθε φορά που γυρίζω πίσω τα επιζητώ. Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις οτι οι άλλου δεν θέλουν να φύγεις κι εσύ να πρέπει να φύγεις. Είναι πολύ άσχημο το να καταλαβαίνεις απο το τηλέφωνο το πόσο πολύ λείπεις σε κάποιον και να μην μπορείς να κάνεις κάτι παρά μόνο το να λές "κι εμένα μου λείπετε". Είναι πολύ άσχημο.

Η Θεσσαλονίκη μου έχει δώσει πολλά και πάνω απο όλα, οξυγόνο και ελευθερία κινήσεων. Έχω αποκομίσει πολλές εικόνες και εμπειρίες, έχω κερδίσει και έχω χάσει. Ακόμη γελάω όμως. Γελάω και σκέφτομαι όσα είναι να έρθουν. Προσπαθώ για το καλύτερο και δεν θα σταματήσω. Θα παλέψω και θα κερδίσω και όχι μόνο για εμένα.
Αλλά θα νικήσω!!!