Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Σκότωσέ με, Μπορείς! Αποτελείωσέ με.

Τώρα που σου γράφω αυτές τις λέξεις δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι, δεν μπορώ να σταματήσω να δακρύζω για εσένα. Πριν λίγο γύρισα σπίτι, ήμουν έξω απόψε, δεν ήθελα να είμαι μόνος μου. Δεν ήθελα. Φοβόμουν. Φοβόμουν αυτό που γίνεται τώρα.

Το ραδιόφωνο παίζει τραγούδια ερωτικά. Παλιότερα θυμάμαι το έβαζα για να μην σε σκέφτομαι, τώρα δεν μπορώ να μην σε σκέφτομαι. Κάθομαι στο κρεβάτι και σου γράφω. Αυτό το γράφω προσωπικά για εσένα. Για εσένα, μόνο εσένα. Κάθομαι στο κρεβάτι και προσπαθώ να σε αφήσω να με καταλάβεις, να μπορέσεις να δεις πως νιώθω, να νιώσεις πως είμαι.
Η ανάσα μου είναι βαριά, τα μάτια μου είναι υγρά και σε κάθε σου σκέψη δακρύζω. Κοιτάζω αριστερά μου, εκεί που την παρασκευή το βράδυ είχες ξαπλώσει κι εγώ καθόμουν δίπλα σου, σε αγκάλιαζα και ένιωθα τόσο όμορφα. Κάναμε όλο το βράδυ έρωτα. Το Σάββατο θα έφευγα για Αθήνα και μου είχες πει πως όλα αυτά μου τα κάνεις για να σε σκέφτομαι, ΜΟΝΟ ΕΣΕΝΑ. Κι εγώ το έκανα. Θα το έκανα ούτως η άλλως χωρίς να μου το ζήτήσεις επειδή είσαι εσύ. Για εσένα.

Χριστέ μου, ένιωσα τόσο άσχημα σήμερα, απόψε το βράδυ όταν βρεθήκαμε. Ένιωσα τόσο άσχημα όταν ξεκίνησες να μου λές όσα μου είπες, τόσο άσχημα που σε κάποια φάση δεν μπορούσα να σταθώ άλλο όρθιος, ήταν τότε που σου ζήτησα να καθήσουμε λίγο. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο όρθιος. Έτρεμα. Απο μέσα μου έλεγα πως δεν γίνεται να λες αλήθεια, δεν γίνεται όλα αυτά να τα ακούω πραγματικά, δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ήταν όλα τόσο όμορφα αυτή την εβδομάδα. Την τελευταία εβδομάδα που δυστυχώς ήταν και η πρώτη μαζί σου. Η πρώτη πραγματικά μαζί σου, κι εσύ ήσουν μαζί μου. Όπως φανταζόμουν οτι θα ήταν όταν ερχόσουν πίσω. Όπως ακριβώς φανταζόμουν οτι θα γινόταν. Οι δυο μας μόνο. Όλα θα ήταν τόσο όμορφα, τόσο δυνατά, τόσο ερωτικά. Και ήταν. ΗΤΑΝ. Παρελθόν. Αυτήν είναι η λέξη που πλέον μπαίνει στο τέλος. Παρελθόν. ΗΤΑΝ.

Μου είπες οτι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Οτι φοβάσαι. Οτι δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Δεν σου είπα τίποτα. Μακάρι να μπορούσα. Μόνο να μπορούσα να σου πω. Να σε κάνω να νιώσεις. Να σε κάνω να με πιστέψεις. Να πιστέψεις όσα πιστεύω κι εγώ. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, τρομάζεις, φοβάσαι. Δεν σε κατηγορώ, μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι. Να κάνω κάτι για να μην σε χάσω. Να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω να νιώσεις ασφαλής. Δεν μπορώ.

Ένα καλοκαίρι. Μερικά λεπτά. Μια στιγμή ανάγκης και όλα άλλαξαν. Εσύ. Εγώ. "Εμείς".
Το πιο όμορφο καλοκαίρι. Τα πιο άσχημα λεπτά. Εσύ. Εγώ.

Όλα τελείωσαν. Απόψε. Με μια σου λέξη. Όλα τελείωσαν και μαζί τους κι εγώ. Έτσι αισθάνομαι. Πως όλα τελείωσαν. Η τελευταία μας βόλτα ήταν απόψε. Στην τελευταία μας βόλτα με πήρες αγκαλιά. Ένιωσα τόσο όμορφα. Αλλά...

Όλο αυτό τον καιρό ένιωθα τόσο όμορφα, τόσο δυνατός. Ένιωθα τόσο χαρούμενος, όταν σε σκεφτόμουν, όταν σε έβλεπα. Τόσο χαρούμενος. Ένιωθα τόσο δυνατός και μόνο που ήξερα πως ήσουν μαζί μου. Σε σκεφτόμουν και όλα αλλάζανε, σε σκεφτόμουν και δεν είχα πια προβλήματα. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά, τόσο όμορφα, τόσο ξεχωριστά. Τελικά δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω τις στιγμές μαζί σου κάτι περισσότερο απο στιγμές. Θα μείνουν έτσι. Δεν θα μάθω ποτέ...

Στο σπίτι σου. Στο σπίτι σου όλα τελείωσαν εντελώς. Στεκόμουν στην πόρτα και σε κοιτούσα αλλά, δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ένιωθα κενός. <<Να προσέχεις>>, μου είπες. Θα προσέχω; Μου το έλεγες συνέχεια κάθε φορά που μιλούσαμε και απο κοντά και απο το τηλέφωνο. <<Να προσέχεις>>, το γράφω και νιώθω οτι μου το λές. Πως είσαι δίπλα μου και μου το λές. Έχω το πρόσωπό σου μπροστά μου. Δεν είμαι καλά. Δεν πρέπει να είμαι καλά. Δεν έχω λειτουργήσει ποτέ ξανά έτσι. Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά έτσι. Δεν έχω ερωτευτεί ποτέ ξανά τόσο πολύ. Όταν άνοιξα την πόρτα και έφυγα κοντοστάθηκα στον τοίχο. Δεν μπορούσαν να με κρατήσουν τα πόδια μου. Έφτασα με δυσκολία στο σπίτι.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω. Αν μου έστελνες ένα μήνυμα τώρα, θα... δεν θα το σκεφτόμουν καν. Θα ήμουν ήδη εκεί. Δεν θα έκανα τίποτα. Θα ερχόμουν, τρέχοντας. Να σε πάρω αγκαλιά, να μου πείς πως όλα ήταν ένα ψέμα. Κοιτάζω το κινητό μου μήπως με σκεφτόσουν. Τίποτα. Κενό. Έχω τα μηνύματά σου μέσα. Δεν μπορώ να τα σβήσω, νιώθω οτι σβήνω εσένα απο εμένα. Δεν θέλω να σε σβήσω. Με πονάει. Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως δεν θα ξυπνήσω μαζί σου αύριο.

Να ήξερα πως όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι. Μόνο να το ήξερα. Δεν είναι όμως, είναι αλήθεια. Αλήθεια που δύσκολα θα προσπεράσω. Θα τη βρώ την άκρη. Όλα θα γίνουν, εσύ όμως θα παραμείνεις εκεί. Δεν θα ξανανιώσω έτσι. Δεν θα βιώσω ποτέ μου τόσο έντονα συναισθήματα. Δεν θα προσπαθήσω ποτέ ξανά. Δεν αρνούμαι κάτι απλά, ξέρω πως δεν θα ξαναγίνει. Ήσουν εκεί μαζί μου απο την πρώτη στιγμή. Μέχρι το τέλος. Δυσκολεύομαι να δω την οθόνη του υπολογιστή τώρα. Αυτό όμως είναι για εσένα. Δεν σταματώ. Δεν σταματώ να νιώθω.

Με έκανες τόσο χαρούμενο που ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψω. Με έκανες να ξεχάσω όσα έπρεπε να ξεχάσω, να διώξω τις άσχημες σκέψεις, να κρατήσω μόνο τις καλές. Εσύ με έκανες να το καταφέρω αυτό. Όσο περνούσε ο καιρός δεν σκεφτόμουν τίποτα περισσότερο παρά μόνο εσένα κι εμένα. Εμάς. Είχα ξεχάσει όλα τα υπόλοιπα. Και με σκότωσες. Μπόρεσες και το έκανες. Ήταν δύσκολο, το ξέρω. Το έβλεπα στα μάτια σου όταν δάκρυζες. Το ένιωθα όταν σε έβλεπα. Ήταν δύσκολο, έγινε όμως. Δεν είσαι τώρα πια εδώ...

Θέλω να σου πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Το πιο βαθύ, το πιο δυνατό, το πιο ειλικρινές. Ευχαριστώ. Επειδή ήσουν εκεί. Μαζί μου. Ήσουν δίπλα μου, κοντά μου. Όσο κι αν με πονάει τώρα που τα γράφω, Σ'ευχαριστώ. Επειδή ήσουν εσύ. Επειδή με ήθελες και το ένιωθα. Ευχαριστώ που με έκανες να νιώσω όπως ποτέ ξανά, που με έκανες να ερωτευτώ όπως ποτέ ξανά, που με έκανες να αγαπήσω για πρώτη φορά, που με έκανες να σκέφτομαι οτι είμαι με κάποιον και να ξέρω πως μόνο με αυτό τον κάποιον θέλω να είμαι. Ευχαριστώ για όλα. Βαθειά, Ειλικρινά, Έντονα.

Θα μου λείψεις. Σ'αγαπώ. Σ'ευχαριστώ. Θα σε σκέφτομαι. Εδώ τελειώνουν όλα και όσο κι αν δεν μου αρέσει, είναι αλήθεια. Εδώ τελειώνουν όλα.

Τέλος.


Υ.Γ.1 Δεν σε μισώ, δεν σου κρατώ κακία, δεν σκέφτομαι αρνητικά για εσένα. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Σ'αγαπώ. Δεν υπάρχει άλλη λέξη για να με κάνει να εκφράσω καλύτερα αυτό που σκέφτομαι και νιώθω. Σ'αγαπώ.
Υ.Γ.2 Δεν πίστεψα ποτέ μου οτι υπάρχει κάτι μέτριο σε εσένα. Ποτέ μου. Μακάρι να μην το έκανες αυτό το λάθος.

3 σχόλια:

Grigsgr είπε...

kat. μου, δεν ξέρω τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις όπως μου περιέγραψες στο σχόλιό σου στο προηγούμενο κείμενό μου, ελπίζω πάντως να είσαι καλύτερα απο οτι είμαι εγώ τώρα.

MTdoggie είπε...

ο χρονος ο χρονος μονο βοηθαει...και εγω πριν 2 εβδομαδες ημουνα στην ιδια φαση,εκλαιγα στο αυτοκινητο, στο δρομο, στον υπνο μου, στη δουλεια, αλλα τωρα αρχισα να βλεπω την αληθεια. ολοι πληγωνομαστε και πληγωνουμε και το ξεπερναμε σιγα σιγα οταν βγει ο αλλος απο την καθημερινοτητα μας.το ξερω οτι δε θες να βγει απο την καθημερινοτητα σου, αλλα αν το εχει αποφασισει εκεινη...φαση ειναι θα περασει και θα ξανιωσεις ετσι και καλυτερα αλλα δωσε χρονο στον εαυτο σου, μην τον αναγκαζεις ουτε να ξανανιωσει καλα εδω και τωρα ουτε να καθεσαι να στεναχωριεσαι.να βγαινεις εξω με φιλους, θα τους πρηξεις για λιγο αλλα θα σε βοηθησει!

kat. είπε...

τι σου συμβαίνει; χαζή ερώτηση..
χώρισες;
γιατί;
γιατί;

κάνε μου μια χάρη και χαμογέλα λίγο! κάντο για μένα.. συνήθως οι "ξένοι" μας παρακινούν πιο εύκολα και μας κάνουν να αισθανόμστε πιο λογικά!
χαμογέλα απέναντι στα πάντα..

δεν είμαι πολύ καλύτερα και εγώ.