Πόσες νομίζεις ότι μπορείς να βρείς; (ανανεωμένο - Upd).

Το σάββατο που μας πέρασε ήμουν με ένα φίλο μου και την αδερφή μου στο χωριό μας και βγήκαμε έξω. Μέχρι το τέλος της βραδιάς όπως μπορείς να δεις και στη φωτογραφία, την είχαμε ακούσει Smirnoffωνικά! Εντελώς όμως. Περιττό να πω ότι περάσαμε πολύ ωραία!!! Εξαιτίας όμως εκείνης της βραδιάς καθήσαμε την επόμενη (κυριακή δηλαδή) και τη μεθεπόμενη και "στίψαμε" το μυαλό μας να βρούμε λέξεις με τις οποίες μπορεί κάποιος να περιγράψει την κατάσταση στην οποία είχαμε περάσει αφού την είχαμε ακούσει. Εσύ νομίζεις πως μπορείς να μας βοηθήσεις να μεγαλώσουμε τη λίστα με τις λέξεις,προσθέτοντας καινούργιες στις ήδη υπάρχουσες; Σου δίνω τη λίστα μου δίνεις κι άλλες καινούργιες λέξεις που δεν τις γνωρίζουμε και φυσικά δεν υπάρχουν στη λίστα. Δίκαιη μοιρασιά, δεν βρίσκεις; Άντε λοιπόν σε περιμένω.


AΛOIΦH
AΛΦAΔI
ΓKOΛ
ΓKOYPΛA
ZANTA
ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ
KOKKAΛO
ΚΟΜΜΑΤΙΑ
ΚΟΝΤΥΛΟ
ΚΟΥΜΠΟΥΡΙ
KOYPOYMΠEΛO
ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙ
KOYΦOTHΛIO
ΚΟΥΡΚΟΥΤΙ
ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΣ
KPOYΠ'
ΛIAPΔA
ΛIΩMA
ΜΠΑΟΥΛΟ
ΜΠΟΧΑΛΟΣ
NTANAΛIA
ΝΤΑΒΑΝΟΣ
ΝΤΙΡΛΑ
ΟΦ
ΠATAΛIA
ΠΙΤΑ
ΣKNHΠA
ΣΟΥΡΑ
ΣTOYΠI
ΤΑΡΤΑ
TATIA
TΣATΣAΛOΣ
ΤΥΦΛΑ
ΦΕΣΙ
XΩMΑ


Καινούργιες προσθήκες με τη βοήθεια του κοινού. Νέες αφίξεις ή όπως θέλεις βρε παιδί μου πες το. Απλά πές το... σε εμάς να το γράψουμε να ξέρουμε πως θα το λέμε.

Αουτ
Κουδούνι
Λάσπη
Λινάτσα
Ντεντ (απο το γνωστό αγγλικό Dead)
Σόλα
Φυτίλια

Δοκίμασε τις γνώσεις σου. Μην πίνεις μόνο, μάθε και να το περιγράφεις την επόμενη μέρα!

Where Are Our Manners?

Where Are Our Manners?

By: Rebecca Brown | DivineCaroline.com
(http://www.divinecaroline.com/article/22360/56313-manners-)

As I crammed myself onto a crowded train this morning, I noticed there was a very pregnant woman standing near me, jammed in tightly and hanging on for dear life. I looked at the passengers sitting in the seats that are supposed to be surrendered to the elderly, physically challenged, and other people who need to sit, and all of them were listening to iPods. Most of them were also texting or reviewing email, one person was reading on a Kindle, and two people were watching movies. Not one of them even looked up; everyone was too absorbed in what they were listening to, reading, or watching to even notice the protruding belly and flushed face of the pregnant passenger.

Over the past few years, there have been countless discussions on minding our manners within our new modes of communication. Is it rude to text someone and ask him on a date? When is it appropriate to forward an email? Do we befriend someone on a social networking site we’ve only met once?

But while we’ve been debating the dos and don’ts of technology etiquette, it appears that many of us have forgotten some of the old school manners that our parents, grandparents, and teachers taught us—manners that have nothing to do with a keyboard or a monitor, but have everything to do with the long-forgotten Golden Rule. Maybe technology has eroded our brains so much that we can never go back to those golden days, but there are a few simple courtesies that I’d like to see make a comeback.

Hold doors for people.
This doesn’t just mean men holding doors for women—anyone who has the arm strength to hold a door for someone should. Holding a door shows that we’re paying attention to what’s going on around us and that we care about others even if they’re a complete stranger. That little bit of awareness also helps take our minds off the busy, crappy day we might be having. Plus, it’s a nice and unexpected way to pay it forward, kind of like smiling at a stranger. Hold the door for someone and someone else will hold it for you later.

Give up seats.
Lizzie Post, great-great granddaughter of Emily Post and author of How Do You Work This Life Thing?, says this is one practice she’d like to see happen more often. “Giving up your seat to someone is so easy. Even when people don’t accept your offer, I think it’s nice to get up and stay standing so they know you’re sincere. The more that we become the good example, the more it will catch on.”

Most of us were taught that it’s good manners to give up our seat to the elderly, pregnant, and physically challenged. But if we pay attention on trains, buses, in waiting areas, and other places where people stand, we might notice someone else outside those categories who could also use a seat—like someone carrying a bulky box or a heavy load of groceries. Common sense should prevail; if you see a situation where you think you’d prefer to sit, it’s a good idea to offer your seat.

Let those inside the elevator exit before you enter.
You know the scene. The elevator doors open and a crowd of people waiting to get on rushes toward you, making it difficult to get out. Post says the onus of politeness falls on those waiting for an elevator, meaning they should clear the exit path for anyone getting off and not enter the elevator until it’s clear. She also recommends that waiting until all people exit is a good rule to follow before entering anything—restaurants, shops, dressing rooms, etc.

Mind your telephone manners.
Our chief etiquette concern back in the “olden” days of telephones was remembering to write down a message when someone called. Now that we can take our phones anywhere and use them to do scores of things beyond just making telephone calls, our problems have spiraled out of control. Obnoxious ringtones, picking up calls in public places, sending a text message when a call would be more appropriate, and subjecting innocent bystanders to inappropriate conversations are just a few common telephone missteps.

But Post says that many of our phone snafus could be corrected if we’d follow one simple rule. “Excusing yourself to take a phone call in a private place is something I’d like to see more of. We’re so used to people being on the phone now that this isn’t a common practice anymore.” But what if we we’re in a place where we can’t step out to take a call? Post recommends to keep it brief and to keep the conversation appropriate. “Making plans is okay,” she says. “[But] if you’re gossiping, talking badly about someone, or saying something inappropriate, those should be closed-door conversations.”

Introduce people.
In Bridget Jones’s Diary, Bridget’s friend Shazza nails it when she advises Bridget to “introduce people with thoughtful detail.” Walking up to a group of people and never getting introduced is awkward and rude. This is often a sign that the person who should do the introductions has forgotten a name, which makes a great case for simply asking the person in question to tell you their name again. It also proves that introducing someone with some details and flair makes a difference; the person on the receiving end of the introduction will have more information to use when committing a name to memory.

Say please, thank you, and you’re welcome.
It sounds simple, but the magic words really do work magic. Using them shows our appreciation for what someone is about to do or has done for us. Says Post, “Pretty much everyone says thank you, which is fantastic. But I would love to hear more people use ‘please’ and ‘you’re welcome.’ If I say ‘thank you’ back to you and not ‘you’re welcome,’ that’s overriding your ‘thank you.’” Our moms weren’t just being cute when they told us we would catch more flies with honey. “Please,” “thank you,” and “you’re welcome” are some of the sweetest—and most useful—words in our language.

Respect elders.
Recently someone I know well surprised me by saying that he thought respecting our elders was a silly courtesy since not everyone deserves to be respected just because of his or her age. Touché. But how about simply showing them civility and common courtesy? An elder is, by definition, someone who has lived longer than we have, so they’ve accumulated more experiences and thus, more wisdom. We don’t have to agree with their wisdom, but acknowledging that there might be some helpful information that comes from their experience is nice. It’s also considerate to express gratitude to a related elder who helped pave the way and/or care for you or a family member who came before you, such as a mother or uncle.

Handwrite thank-you notes.
Paper correspondence in general seems to be a dying practice and unfortunately, handwritten thank-you notes are part of the casualties. I know I’m often guilty of sending a thank-you email when I’m pressed for time, which seems to have made its way on the list of accepted practices. But it’s that taking of time that really shows our appreciation. Anyone can send an email, but finding a nice piece of stationery or note card, handwriting our thanks, finding a stamp (who has those anymore?), and then getting to a mailbox to actually send it goes above and beyond in expressing our gratitude.

Sophisticated technology doesn’t mean that good manners have to be a thing of the past. In fact, Post says she defines good manners using three simple, everyday principles: consideration, respect, and honesty. “Apply those to any situation and toward all the people involved—including yourself—and [the solution] will make sense.”

Εκείνο το βράδυ... Θυμάσαι;

Πλησιάζανε μεσάνυχτα. Ήταν ένα ήρεμο βράδυ σε ένα σπίτι κάπου στη Θεσσαλονίκη. Μια παρέα δυο παιδιών είχε ξεμείνει απο ένα πάρτυ εκείνο το βράδυ στο σπίτι και, συζητούσαν πλέον οι δυό τους.

- Σε λίγη ώρα θα βγούνε τα φαντάσματα. Κάθε μέρα, ξεκινάνε τη βόλτα τους την ίδια ώρα. Το λένε όλοι.
- Μα είναι ακόμη 11 το βράδυ. Μην λες βλακείες και με τρομάζεις. Δεν βγαίνουν τόσο νωρίς τα φαντάσματα.
- Κι όμως. Τέτοια ώρα περίπου βγαίνουν, το λένε όλοι. Μας το είχε πει και η Αναστασία, δεν θυμάσαι; Δεν θυμάσαι την ιστορία που μας είχε πει και είχαμε τρομάξει όλοι μας;
- Δεν μπορείς απλά να σταματήσεις να λες βλακείες και να με τρομάζεις συνέχεια; Αφού στο έχω πει πολλές φορές πως δεν μου αρέσει να μου μιλάνε για αυτά. Δεν μπορώ να επιστρέψω σπίτι μετά.
- Καλά. Ας δούμε τηλεόραση.

Καθήσανε στον καναπέ και έβλεπαν τηλεόραση χωρίς να μιλάνε. Μόνο η τηλεόραση ακουγόταν και τα χρώματα απο τις εικόνες φαινόντουσαν στους τοίχους του διαμερίσματος, πότε να φωτίζουν και πότε να σκοτεινιάζουν το δωμάτιο.

- Θα φύγω. Βαρέθηκα, πέρασε και η ώρα. Πρέπει να πάω σπίτι, αύριο έχω πρωινό ξύπνημα.
- Εντάξει κούκλα, όπως θέλεις. Δεν σηκώνομαι να σε πάω μέχρι την πόρτα, βαριέμαι. Καλό δρόμο να έχεις και να μου κάνεις αναπάντητη όταν φτάσεις σπίτι να ξέρω οτι είσαι καλά. Αν τρομάξεις στο δρόμο, πάρε με τηλέφωνο να μιλάμε, να έχεις παρέα.
- Εντάξει. Καληνύχτα.

Η ώρα είχε περάσει και αυτός ήταν μόνος του στο διαμέρισμά του πλέον. Καθόταν και συνέχισε να βλέπει τηλεόραση ενώ τον είχε μισοπάρει ο ύπνος. Μέχρι που τον ξύπνησε το κινητό.

- Ναι, έλα, τι έγινε; Φοβάσαι και πήρες τηλέφωνο να σου κάνω παρέα μέχρι να πας σπίτι;
- Δεν ξέρω, τρομάζω τώρα που περπατώ στο δρόμο. Έχω την αίσθηση πως κάποιος με ακολουθεί. Νιώθω πολύ παράξενα και πως κάθε βήμα μου το ακολουθεί ένα ακόμη ξένο.
- Είσαι χαζό. Άλλη φορά δεν θα σου ξαναπώ τέτοιες ιστορίες αλλιώς, θα κοιμάσαι σπίτι μου.
- Μην είσαι βλάκας ρε. Σου λέω αλήθεια. Κάποιος με ακολουθεί μόνο που δεν μπορώ να τον εντοπίσω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται. Φοβάμαι. Να γυρίσω πίσω να κοιμηθώ σε εσένα;
- Αφού σχεδόν έχεις φτάσει, τώρα θα γυρίσεις πίσω; Έχεις κάνει τη μισή και βάλε διαδρομή. Δεν φοβάσαι να γυρίσεις πίσω;
- Φοβάμαι αλλά, φοβάμαι περισσότερο να συνεχίσω για το σπίτι και να μείνω μόνη μου απόψε.
- Εντάξει έλα. Όπως θέλεις. Θα σου στρώσω και σε περιμένω. Ναι; Μην αργήσεις. Ο,τι και να γίνει να με πάρεις τηλέφωνο. Έλα, φιλιά προς το παρόν.
- Μάλιστα. Θα τα πούμε σε λίγο.

Λίγη ώρα μέτα το τηλέφωνο χτυπά παλι. Καθώς πάει να το σηκώσει χαμογελάει σκεφτόμενος οτι φοβήθηκε πάλι και, της απαντά.

- Ναι, έλα Μαράκι. Τι έγινε; Πάλι φοβάσαι;
- (Σιωπή)
- Μαράκι; Είσαι εκεί;
Ένας μακρινός θόρυβος ακουγόταν απο το βάθος του τηλεφώνου και κάποιος σα να παλεύει. Η Μαρία δεν απαντούσε.
- Μαράκι; Μαρία; Είσαι καλά; Τι γίνεται; Τι παθαίνεις;
- Γιώργο!!!! Γιώργο. Βοήθεια. Γιώργο. Με ακούς;
- Μάρια; Τι γίνεται γαμώτο, Μαρία, είσαι καλά; Που είσαι; Μαρία;
- (Κενό) και ξαφνικά, η γραμμή κλείνει.
- Όχι ρε πούστη μου, οχι ρε να πάρει. Τι έγινε; Τι έπαθε;

Την ξαναπήρε πίσω. Άφησε το τηλέφωνο να χτυπήσει μέχρι που έκλεισε μόνο του. Ξαναπήρε. Τίποτα. Αγωνία. Άρχισε να περπατά πάνω κάτω στο δωμάτιο προσπαθώντας να σκεφτεί τι να κάνει. Η νύστα που είχε πιο πρίν, πλέον είχε αποχωρήσει και τώρα τον είχε κυριεύσει μια αγωνία. Αγωνία και περιέργια για το τι μπορεί να είχε γίνει. Δεν το πολυσκέφτηκε. Ντύθηκε, φορώντας ότι πιο πρόχειρό βρήκε, και βγήκε στο δρόμο να τη βρεί.

Έψαχνε για λίγη ώρα γύρω απο το σπίτι του και περνώντας απο ένα στενάκι όπου επικρατούσε ησυχία, άκουσε κάποιον να κλαίει και να κάνει λες και τον είχαν χτυπήσει. Κοκκάλωσε. Δεν ήθελε να σκέφτεται πως αυτήν είναι η Μαρία. Δεν ήθελε να υποθέσει πως αυτός φταίει για όλο αυτό. Πήγε κοντά να δεί ποιος είναι. Η Μαρία. Το φοβήθηκε και βγήκε αλήθεια. Το φοβήθηκε και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Έτρεξε κοντά της.

- Μαρία, Μαρία, ξύπνα. Μαρία, είσαι καλά; Τι σου κάνανε;
- Γιώργ...
- Μαρία, μίλα μου. Μαρία, μην κοιμάσαι.

Βγάζει το κινητό του και τηλεφωνεί στο 166.

Μαρία, μίλησέ μου σε παρακαλώ. Μίλησέ μου. Μην κλείνεις τα μάτια σου, μην κοιμηθείς. Ποιος σε χτύπησε. Τι έγινε; Μπορείς να κρατηθείς λίγο ακόμη; Έρχεται ασθενοφόρο να μας πάει στο νοσοκομείο, θα γίνεις καλά. Μαρία, σε παρακαλώ μην κοιμάσαι. Δεν πρέπει να κοιμηθείς τώρα. Όχι τώρα. Όχι. Μη. Δεν πρέπει τώρα. Μαρία, μή!!!

Η νύχτα πέρασε στο νοσοκομείο. Ο Γιώργος ήταν συνεχώς δίπλα στη Μαρία. Περίμενε υπομονετικά να τελειώσει η επέμβαση που της έκαναν οι γιατροί για να κλείσει η πληγή και τώρα ήταν δίπλα της και της κρατούσε το χέρι. Δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Να μην το πει σε κανέναν και να μείνει μαζί της; Να επικοινωνήσει με τους δικούς της για να τους το πεί και να έρθουν να τη δούνε και να είναι κοντά της; Να πάρει στους φίλους τους τηλέφωνο και να τους πει τι έγινε; Δεν ήξερε. Μόνο καθόταν εκεί μαζί της, δίπλα απο το κρεβάτι και της κρατούσε το χέρι. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο προς το παρόν. Θα περίμενε να ξημερώσει και μετά θα έβλεπε τι θα έκανε.

Το επόμενο πρωί, ήρθε και, τον βρήκε να κοιμάται κρατώντας σφιχτά το χέρι της στα δικά του για να τη νιώθει. Τον ξύπνησε εκείνη, του χαίδεψε το κεφάλι, και του χαμογέλασε την ώρα που αυτός σήκωνε το κεφάλι του έντρομος μήπως έγινε κάτι. Του χαμογέλασε και του μίλησε με ένα ήσυχο και απαλό τόνο στη φωνή της καθώς ήταν εξαντλημένη. Δεν ήξερε τι να πεί. Τι να της πει. Τα μάτια του είχαν βουρκώσει, ένιωθε πολύ άσχημα. Της μίλησε και της είπε πως ένιωθε. Δεν ήξερε τι γινόταν. Δεν ήξερε τι έγινε. Ήθελε να μάθει. Να μάθει τι έγινε και να την προστατέψει απο εδώ και πέρα. Να τη βοηθήσει να γίνει καλά πάλι.

Η Μαρία, ανάρρωσε γρήγορα. Ο οργανισμός της ήταν δυνατός και εκείνη αποδείχτηκε δυνατή επίσης. Ο Γιώργος ένιωσε καλύτερα πλέον. Τώρα που την έβλεπε να καλυτερεύει και να ξανανιώθει δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό της. Είχε περάσει πολύ δύσκολα εκείνη την περίοδο. Απο εκείνο το βράδυ και έπειτα. Όταν η Μαρία είχε γίνει καλά και είχε βγεί απο το νοσοκομείο, για κάποιο καιρό, έβλεπε ένα ψυχολόγο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Να μπορέσει να κάνει κάτι για να γίνει καλύτερα.

Λίγο καιρό μετά, μίλησε και με το Γιώργο. Τον πήρε αυτή τηλέφωνο. Του είπε πως θέλει να τον δεί και πως θέλει να μιλήσουνε. Κανονίσανε να βρεθούνε σπίτι της. Είχε αλλάξει σπίτι πλέον. Έμενε σε άλλη γειτονιά, μακρυά απο εκεί. Και ο Γιώργος είχε αλλάξει γειτονιά. Δεν μπορούσε να μένει άλλο εκεί. Του ήταν δύσκολο πλέον.
Πήγε απο το σπίτι της και καθήσανε και μιλήσανε. Του έκανε καφέ, βγήκανε στη βεράντα και κοιτάζοντας προς την πόλη και τη θάλασσα απο ψηλά, τη ρώτησε τι έγινε και εκείνη ξεκίνησε να του μιλά. Του μίλησε για όλα, για εκείνο το βράδυ. Για όλα. Του είπε για το πως ένιωθε αρχικά όταν τον πήρε τηλέφωνο. Του είπε με κάθε λεπτομέρεια σχεδόν τα πάντα. Όσα μπορούσε να περιγράψει λεπτομερώς. Τα υπόλοιπα τα προσπερνούσε απλά αναφερόμενη σε αυτά. Του είπε για όλα. Για το κυνηγητό, για το οτι έβγαλε το κινητό της να τον πάρει τηλέφωνο και το μόνο που πρόλαβε να κάνει ήταν να δει το όνομά του. Δεν ήξερε αν είχε προλάβει να καλέσει. Του είπε για τον τύπο, για το βιασμό, για το μαχαίρι, για την τσάντα, για το κάρφωμα, για το αίμα. Του τα είπε όλα, του τα περιέγραψε. Τα έβγαλε απο μέσα της και ένιωθε πως όσο μιλόυσε και του τα έλεγε, ένα βάρος έφευγε απο μέσα της. Τα έλεγε και ένιωθε όμορφα. Κοιτούσε ακόμη τη θάλασσα όταν τελείωσε.
- Και εσύ ήσουν εκεί. Σε θυμάμαι. θυμάμαι που είπα το όνομά σου πριν, "χαθώ"... Σ'ευχαριστώ.
- Αχ ρε Μαράκι. Την πήρε στην αγκαλιά του. Δεν την άφησε μέχρι τη στιγμή που εκείνη χαλάρωσε. Καθήσανε όλο το βράδυ μαζί. Φάγανε και χαζολογήσανε. Η νύχτα πέρασε όμορφα. Η Μαρία ήταν καλά. Το έβλεπε κι εκείνος, το ένιωθε και αυτή. Ένιωσε καλύτερα απο όταν τα συζητούσε όλα αυτά με το γιατρό. Ένιωσε καλύτερα τώρα που τα είπε στο Γιώργο. Κι εκείνος ένιωσε καλύτερα που κατάλαβε πως η Μαρία δεν του κρατούσε κακία για τίποτα. Ήταν όλα πολύ καλά. Καλύτερα απο πρίν. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε εκεί. Της κρατούσε το χέρι όταν κοιμόντουσαν. Δεν την άφησε.

Μια φιλία δυνατή γεννήθηκε εκείνο το βράδυ. Την αγάπησε σαν την αδελφή του και την προστάτευε πάντα. Και όλα αυτά εξαιτία εκείνης της νύχτας.

Εκείνη τη νύχτα που τη σκότωσε. Ο φοίνηκας όμως ξαναγεννιέται απο τις στάχτες του.

Night view

Acropolis at night!

A confession to make

Το να μεγαλώνεις σημαίνει πως αλλάζεις. Αλλάζεις χαρακτήρα, εμφάνιση, απόψεις, πιστεύω. Αυτό συμβαίνει μέσα απο μια διαδικασία ωρίμανσης και ολοκλήρωσης. Ωριμάζεις και ολοκληρώνεσαι σαν άνθρωπος και σαν χαρακτήρας κάθε μέρα. Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τι πραγματικά θέλεις μέσα απο αυτά που κάνεις, απο αυτά που σου συμβαίνουν και απο τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις όποιες δυσκολίες σου παρουσιάζονται.

Καθώς μεγαλώνεις, μυρίζεις, αισθάνεσαι, γεύεσαι, βλέπεις, ανακαλύπτεις, ζείς, νιώθεις, ζηλεύεις, ζητάς, δίνεις, παίρνεις. Συνεχώς αισθάνεσαι και συνεχώς νιώθεις καινούργια ερεθίσματα.

Κάποιες στιγμές υπάρχουν κάποια σημεία που σε κάνουν να αλλάζεις. Στην πορεία της ζωής σου, υπάρχουν κάποιες καμπές και κάποιες επάλξεις. Θέλεις να κάνεις πράγματα, θέλεις να βιώσεις πράγματα, να αλλάξεις, να μείνεις σταθερός. Θέλεις να κάνεις πολλά επειδή νιώθεις και ξέρεις ότι μπορείς. Κάθε άνθρωπος ωριμάζει διαφορετικά, κάποιοι πιο γρήγορα, κάποιοι πιο αργά και κάποιοι παραμένουν παιδιά. Δεν μπορείς όμως να το ξέρεις εκ των προτέρων.

Υπάρχουν κάποιοι που μεγαλώνοντας θέλουν να γευτούν, να νιώσουν, να ζήσουν, να κάνουν, όλο και περισσότερα, όλο και διαφορετικά και με όλο και διαφορετικά άτομα. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι οι οποίοι μεγαλώνοντας θέλουν και αυτοί να γευτούν και να κάνουν όσα και οι υπόλοιποι, ίσως και λιγότερα όμως, θέλουν να τα κάνουν με ένα άτομο. Με κάποιο συγκεκριμένο άτομο που θα τους γεμίζει και θα τους κάνει να νιώθουν καλά και ευτυχισμένοι που είναι με αυτό το άτομο.

Για να μιλήσω λίγο προσωπικά θέλω να κάνω όσα μπορώ να κάνω με ένα συγκεκριμένο άτομο πλέον. Δεν θέλω να νιώθω πως αναλώνομαι απο εδώ και απο εκεί. Θέλω να ξέρω πως δεν θα πρέπει να σκέφτομαι τίποτα άλλο εκτός απο το πως να κάνω την κάθε μέρα καλύτερη απο την προηγούμενη. Θέλω να τα βιώσω όλα αυτά με το συγκεκριμένο άτομο (ξέρει αυτό πιο είναι) και να κρατήσει πολύ. Πάρα πολύ. Όσο πιο πολύ γίνεται. Και κάθε μέρα να γίνεται όλο και καλύτερο, όλο και πιο δυνατό, όλο και πιο απολαυστικό, όλο και πιο αμοιβαίο. Κάθε μέρα να αλλάζει, εμάς, εσένα, εμένα, τα πάντα γύρω μας και να παραμένουν σταθερά. Μπορείς να το καταφέρεις αυτό; Μπορώ να το καταφέρω αυτό; Θα προσπαθήσουμε;

Βοήθησε με να αλλάξουμε τα πάντα και να παραμείνουμε σταθεροί. Θέλεις;

+1η

Οι τουρίστες που οργώνουν την πόλη. Η μητέρα που βγήκε με την οικογένειά της βόλτα το σάββατο. Ο μηχανόβιος που σταμάτησε στην παραλία και κάθησε στα παγκάκια να απολαύσει τον ήλιο. Ο ήλιος που καίει σήμερα, μια ζεστή μέρα. Η θάλασσα που σε ταξιδεύει τόσο γαλήνια και νωχελικά που κινείται. Τα ψάρια που κινούνται δίπλα στην παραλία στα νερά του θερμαϊκού. Ένας ψαράς μαζεύει το καλάμι του που τσιμπάει. Οι ποδηλάτες που κυρίευσαν την παραλία. Παγωτό στο χέρι κι ας είναι φθινόπωρο, κοντό μανίκι μπλουζάκι κι ας κάνει κρύο τις τελευταίες μέρες. Γυαλιά ηλίου κι ας έχει ξεσκιστεί να βρέχει. Αυτή είναι η θεσσαλονίκη σήμερα και, δεν είναι η δική μου θεσσαλονίκη μόνο. Κάθομαι και την αγναντεύω απο την κρήνη, δίπλα απο το λιμανάκι, σε αυτό το κομμάτι τσιμέντου που μπαίνει στη θάλασσα και ακούω το κύμα να χαϊδεύει την άμμο. Τι άλλο μπορεί να ζητήσεις για σήμερα; θα πάρω το δρόμο της επιστροφής σε λίγο πάνω στο ποδήλατό μου. Επιστροφή στο κέντρο.

Title-less

Επέστρεψα. Καλύτερος και ανανεωμένος.

Σήμερα το πρωί, έκανα κλασικά κάτι που κάνω κάθε μέρα. Άνοιξα τον υπολογιστή μόλις ξύπνησα. Αφού ήπια το γαλατάκι μου (ναι, υπάρχουν άνθρωποι που πίνουν ακόμη γάλα το πρωί και όχι καφέ), έπλυνα τα πιάτα που είχαν μαζευτεί (μια ώρα μου πήρε να τελειώσω με την κουζίνα) και ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι με τον υπολογιστή στα γόνατα (να είναι καλά το ασύρματο) ξεκίνησα να ενημερώνομαι για θέματα που με ενδιαφέρουν. Και ανακάλυψα μέσα απο αυτά που διάβασα και απο τα γύρω - γύρω πως:

Η κα. (για τυπικούς λόγους το βάζω αυτό) Τζούλια Αλεξανδράτου διαφημίζει τη σελίδα στοιχημάτων!!!!!!!!!!!! απο το διαδίκτυο vistabet. Άκουσον, άκουσον. Σελίδα στοιχημάτων. Όχι τίποτα άλλο, δεν είναι πως έχει κάνει απλά μια φωτογράφηση και της έχουνε κοτσάρει απο δίπλα τη διαφήμιση. Έχει κάνει και βίντεο που απορώ αν γνωρίζει τίποτα απο όλα αυτά που αναφέρει στο βίντεο. Βρε Τζούλια μου (με όλο το θάρρος που μου δίνει η συχνή επικοινωνία μας μέσα απο τα ΜΜΕ - δηλαδή το STAR), πρόσεξε λίγο. Εντάξει, είναι καλό να βγάζεις χρήματα και ο καθένας όπως μπορεί. Αλλά εσυ, το έχεις βγάλει τα μάτια. Διαφημίζεις τα πάντα, κάνε ένα διαχωρισμό. Σε λίγο θα σε δούμε να διαφημίζεις και σερβιέτες και πάνες για μωρά έτσι όπως πάς. Όχι τίποτα άλλο, εντάξει με τις σερβιέτες αλλά, με τις πάνες; Πως θα το συνδυάσεις; Θα βάλεις το μωρό κάπου μακρυά να κλαίει κι εσύ θα φωνάξεις τη νταντά να πάει να το καθαρίσει επειδή κάνει φασαρία; Έχεις κι ένα κύρος (πόσα ψέμματα έχω γράψει σε αυτή την παράγραφο), μην το καταστρέφεις έτσι.

Περνώντας όμως και σε πιο σοβαρά θέματα και αφήνοντας για λίγο τα κοινωνικά ας αναφερθώ στο 3ο ετήσιο Greek Roadshow που πραγματοποιεί το Χ.Α σε συνεργασία με το Bloomberg, στο Λονδίνο, στο κτίριο του οργανισμού που βρίσκεται στην καρδιά του City. Αυτό το City θέλει κάποιος να με βοηθήσει και να μου πεί τι είναι και τι ρόλο παίζει στο όλο Λονδίνο; Δηλαδή, είναι οικονομικό κέντρο, είναι μια περιοχή που έχει υπηρεσίες, τράπεζες, ή οτι άλλο μπορεί να έχει; Βοηθήστε με να μάθω κι εγώ ο άσχετος με την περιοχή. Τέλος πάντων. Έγινε που λές καλέ μου αναγνώστη αυτό, το ετήσιο Ελληνικό Θέαμα του Δρόμου (εξού και το Roadshow). Και σύμφωνα με τα όσα ακούστηκαν εκφράστηκαν πολλοί προβλημαστισμοί καθώς και σκέψεις για το ελληνικό χρημαστιστήριο, όπως και για τις σκέψεις για μείωση θέσεων στο Χ.Α. από θεσμικά κεφάλαια του εξωτερικού. Και όπως λέει και η γνωστή Carrie Bradshow, I couldn't help but, wonder... πότε πήγαινε καλά το Ελληνικό Χρηματιστήριο για να πάει και τώρα; Πότε οι κινήσεις της εκάστοτε κυβέρνησης το βοήθησαν να γίνει καλύτερο και πιο ανταγωνιστικό μέσα απο ένα καλύτερο οικονομικό κλίμα και περιβάλλον; Πότε; Έχω την αίσθηση με τα ελάχιστα που γνωρίζω και το πολύ λίγο που ασχολούμαι πως τον τελευταίο καιρό γίνονται κάποιες προσπάθειες και αυτές φυσικά, όχι απο την κυβέρνηση αλλά, απο το ίδιο το Χ.Α. Τεσπα. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και να υπάρχουν και σημεία που θα δείχνουν μια καλή εξέλιξη και καλά αποτελέσματα για το τρίτο θέαμα του δρόμου (Roadshow).

Συνεχίζοντας την κουβέντα μας καλό μου ιστολόγιο που σου έχω πεί, τόσα και τόσα, θα σου πω οτι η Κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα ο κύριος Αλογοσκούφης, δεσμεύτηκε πολιτικά για τις καταθέσεις. Τι σημαίνει βέβαια αυτό θα με ρωτήσεις τώρα εσύ που το καψερό δεν κάνεις ούτε δήλωση στην εφορία και - αλοίμονο αν είχες - δεν έχεις και καταθέσεις στις τράπεζες. Για να καταλάβεις σου παραθέτω ένα μέρος απο το κείμενο στο capital.gr στο οποίο το διάβασα κι εγώ και ότι καταλάβεις, κατάλαβες.

"Με τη δήλωση αυτή η κυβέρνηση ουσιαστικά δεσμεύεται πολιτικά ότι, σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο μπορεί να συμβεί στην οικονομική διαχείριση τραπεζών, το δημόσιο θα εγγυηθεί για το 100% των τραπεζικών καταθέσεων.

Σύμφωνα με πληροφορίες η κυβέρνηση έχει αποστείλει στην ΕΚΤ νομοθετική ρύθμιση βάσει της οποίας αυξάνεται σε 30.000 ευρώ (από 20.000 ευρώ που ισχύει σήμερα) το όριο των καταθέσεων για το οποίο δίδεται εγγύηση του δημοσίου.

Με τις σημερινές του δηλώσεις πάντως, ο υπουργός ξεκαθαρισε ότι το δημόσιο θα εγγυηθεί για το 100% των καταθέσεων."

Είναι φυσικό βέβαια η κυβέρνηση να εγγυάται τις καταθέσεις καθώς, μετά όλα αυτά χρήματα θα πάνε στην κυβέρνηση κάποια στιγμή (ελπίζουν οι του υπουργείου), αφού το νομοσχέδιο που περάσανε πριν απο καιρό αυτό λέει για τους λογαριασμούς που δεν θα κινηθούν. Άρα και πάλι μέσα απο αυτό, η κυβέρνηση κερδίζει. Λογικό δεν το βρίσκεις;

Θα σου έγραφα πολλά ακόμη καλό μου ιστολόγιο αλλά, ξύπνησε ο φίλος μου που φιλοξενώ αυτές τις μέρες και θα σε αφήσω να τον δώ λίγο καθώς με περιμένει και το ποδηλατάκι μου για βόλτα σήμερα που έχει καλή μέρα. Σε φιλώ και θα σου ξανάρθω δριμύτερος.