Είναι μια παράσταση που, μαζί με την Οδύσσεια, μας μαθαίνει αρχικά ότι η Ζέτα Δούκα μπορεί και υποκρίνεται. Το σχολιάζω, μιας και δεν είναι κάτι που το πιστεύει κανείς βλέποντάς την να το κάνει μέσα απο σειρές με τον Πέτρο Φιλιππίδη (αυτή μου ήρθε πρώτη).
Μέσα απο την παράσταση, θα διακρίνεις πολλά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τον φεμινισμό, μπορεί να ενοχληθείς και λίγο, θα διακρίνεις στοιχεία που έχουν να κάνουν με την άρνηση (της ζωής, της υπακοής), με την αντίδραση που απορρέει απο την άρνηση και γενικότερα θα δείς πολλά στοιχεία που θα σε κάνουν να νιώσεις λίγο ότι αυτό το έργο είναι μια "γροθιά" στα κοινωνικά πρότυπα, ίσως αυτής της κοινωνίας, ίσως κάποιας άλλη εποχής αλλά, απο την πλευρά της γυναίκας που προσπαθεί να σπάσει τις αλυσίδες με τις οποίες την δένουν τα κοινωνικά πρότυπα. Είναι μια παράσταση που ίσως να πείς ότι άξιζε που την είδες (δεν είμαι σίγουρος γι'αυτό). Το σίγουρο είναι ότι η παράσταση θα σε "αγγίξει", θα σε κάνει να σφιχτείς λίγο και η κα Δούκα είναι καλή.
Προσωπικά με ενόχλησε ελαφρώς το ότι υπήρχαν στιγμές που γελούσαν κάποιες γυναίκες μόνο, μέσα απο κάποιες φράσεις που προφανώς τις βρήκαν αστείες. Με έκανε να νιώσω λίγο εκτός αυτό εμένα. Λίγο ότι δεν καταλάβαινα το αστείο επειδή ήταν φτιαγμένο για γυναίκες (;), λίγο ότι ίσως και να με ενοχλούσε (φαντάζομαι όταν γραφόταν το βιβλίο, αυτό το σκοπό είχε) αυτό που άκουγα. Γενικότερα ήταν μια παράσταση που φεύγοντας έλεγα ότι ήταν καλή έχοντας όμως τις αμφιβολίες μου να με συγκρατούν απο το να πω ότι ήταν μια πολύ καλή παράσταση.
Γενικότερα, η παράσταση, είναι μια παράσταση που θα ήθελες να δεις. Σκέψου το αν προλαβαίνεις καθότι δεν γνωρίζω μέχρι πότε θα έχει παραστάσεις.
Εάν έχεις κάποια παρατήρηση ή διαφωνία, μπορείς να τη σημειώσεις στα σχόλια.
Εάν έχεις κάποια παρατήρηση ή διαφωνία, μπορείς να τη σημειώσεις στα σχόλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου