Ωδή στην πόλη....

Ταξίδεψέ με μακρυά, πέρα απο τον ορίζοντα
άσε με να φτάσω εκεί που δε βλέπεις
φύσα τα πανιά μου και σπρώξε με πέρα
Δώσε μου φτερά και ελευθέρωσέ με
άσε με να φύγω να κυνηγήσω τα όνειρά μου

Όλοι μας ζούμε σε μια καθημερινότητα (αν μπορώ να το πω έτσι), η διαδρομή που κάνουμε οι περισσότεροι είναι, σπίτι - δουλειά - σπίτι και ίσως με μικρές παρακάμψεις για να δούμε φίλους και γνωστούς πίνοντας ένα καφέ - κι αυτόν πολλές φορές στα γρήγορα. Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τις μικρές στιγμές της ζωής και να τις απολαύσουμε σα να είναι μεγάλες και σημαντικές. Χάνουμε κομμάτια απο το παζλ, τα οποία μετά δεν μπορούμε να βρούμε όσο και να ψάξουμε, όσο και να προσπαθήσουμε να τα ζήσουμε αργότερα για να συμπληρώσουμε αυτά που λείπουν.

Εν έτη 2007, το άγχος μεγαλώνει, η πίεση της απόδοσης σε λιγότερο χρόνο αλλά σε περισσότερα πράγματα όλο και αυξάνεται, τα νεύρα σου κοντεύουν να σπάσουν και νιώθεις πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει, όλα σου φταίνε και τίποτα δεν μπορεί να σε ηρεμήσει. Ε, χαλάρωσε λοιπόν, δες την εικόνα πιο πάνω, μπες στη βάρκα και γίνε ο καπετάνιος, πιάσε το κουπί και ξεκίνα, άσε τα αυτοκίνητα να στριγγλίζουν, τους ανθρώπους να τρέχουν, το κινητό να χτυπά και φύγε μακρυά, οδήγησε τον εαυτό σου, σε μια μυστική παραλία ολόδικη σου και απόλαυσε τη διαδρομή. Κοίτα το βυθό της θάλασσας πόσο ήρεμος φαίνεται να είναι, παρατήρησε το παιχνίδι με τα χρώματα και το φως του ήλιου, νιώσε τον αέρα της θάλασσας να σε χτυπά και άσε τη δροσιά της στα δάχτυλά σου, να σε γαργαλά.

Άνοιξε τα φτερά σου και πέτα, ακολούθησε τα όνειρά σου, κυνήγησε τους πόθους σου, αλλά πάνω απο όλα, πέτα ψηλά, εκεί όπου θα βλέπεις τα πάντα τόσο μικρά και θα σου φαίνονται τόσο ασήμαντα, τόσο μικρά, όπως όταν κοιτάζεις τα μυρμήγκια στο χώμα. Θα τα κοιτάς απο μακρυά και θα γελάς με αυτά, θα παίρνεις μια βαθιά ανάσα και θα χαμογελάς, συνεχίζοντας το πέταγμά σου, έχοντας βάλει σημάδι το φάρο, αυτόν που φωτίζει τους ναυτικούς τις νύχτες για να μην πνιγούν σε απότομες πλαγιές και σε σημεία όπου η θάλασσα κρύβει τα μυστικά της.


Ξαφνικά, η βόλτα σου τελείωσε, το κινητό σου χτυπά και εσύ επανέρχεσαι στην πραγματικότητα, κοιτάζεις γύρω σου χαμογελώντας, σηκώνεσαι, παίρνεις το τηλέφωνο και απαντάς στην κλήση. Μόλις γύρισες πίσω στην καθημερινότητα, η μικρή σου απόδραση έχει τελειώσει, όμως εσύ νιώθεις πολύ όμορφα και ήρεμα. Περπατάς και χαμογελάς, νιώθεις ανανεωμένη, όμως, σκέφτεσαι και τι σε περιμένει στο σπίτι όπου θα πας τώρα. Ο ήχος της θάλασσας καθώς χτυπά στο λιμάνι είναι σα να σε χαιρετά και να σου λέει "γεια σου, να ξαναέρθεις να ταξιδέψεις", γυρίζεις πίσω και κοιτάζεις, δεν σε χαιρετάει κανείς και όμως εσύ νιώθεις ότι κάποιος σε χαιρέτησε, δεν πειράζει μπορεί και να έγινε. Χαμογέλασε, απόλαυσε τη μέρα σου ότι και να κάνεις, κοιτάξου στον καθρέφτη και πες πόσο όμορφη είσαι και σήμερα, δώσε ενα φιλί στον εαυτό σου, πες του μπράβο που τα κατάφερε και σήμερα, ετοιμάσου για αύριο και πήγαινε να "κατακτήσεις" τον κόσμο.

Να θυμάσαι όμως πάντα, πως, οι δικές σου στιγμές θα είναι πάντα εκεί για εσένα, θα σε περιμένουν και θα σε ταξιδεύουν πάντα στα πιο όμορφα μέρη.

Αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν πως η ζωή τους γίνεται βαρετή, σε αυτούς που η καθημερινότητα αισθάνονται οτι τους πνίγει και σε όλους αυτούς, οι οποίοι περιμένουν το μεγάλο "μπαμ" για να περάσουν καλά. Οι μικρές χαρές είναι αυτές που μας προσφέρουν, μεγάλες απολαύσεις.