Μοναξιά μου όλα...

Και εκεί που είσαι μόνος σου και περνάς καλά, ξαφνικά ο έρωτας (τουλάχιστον έτσι θέλει να δείχνει) σου "χτυπά" την πόρτα. Σηκώνεσαι - μέσα στην απορία - και πας να ανοίξεις. Φτάνοντας ρωτάς, αλλά, δεν παίρνεις απάντηση οπότε λες, ας ανοίξω να δω τι θέλουν και ξαφνικά νιώθεις κάτι να σε χτυπά και όλα αλλάζουν. Αρχίζεις το τραγούδι, "έρωτα, έρωτα, έρωτα..." και όλα σου φαίνονται ρόδινα, όλα σου φαίνονται υπέροχα, πανέμορφα και τίποτα δεν σε ενοχλεί πλέον. Ε, ναι λοιπόν, πλέον είσαι ερωτευμένος και φαίνεται στον τρόπο που κοιτάς, που περπατάς, που μιλάς, που χαζεύεις τα πάντα, όλα είναι "εναντίον" σου. Πλέον σταματάς να βλέπεις τα πάντα και να μιλάς για όλα βάζοντας μπροστά το "εγώ" και ξεκινάς με το "εμείς", εμείς θα κάνουμε εκείνο, εμείς το άλλο, εμείς το δίπλα μέχρι που αρχίζεις να σπάς τα νεύρα των γύρω σου. Ο μοναχικός δρόμος της απόλυτης ελευθερίας που ακολουθούσες τόσο καιρό χάθηκε, τα απομεινάρια που αφήνεις πίσω σου καθώς περπατάς πλέον δεν είναι ένα αλλά δύο και κάτω απο την ομπρέλα είναι δυο άτομα αγκαλιασμένα προχωρώντας μαζί.
Όλα κυλούν υπέροχα, τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα χάδια, οι πονηρές ματιές όλο νόημα ανταλλάσσονται συνεχώς και το χαμόγελο ευτυχίας είναι διαρκώς ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου. Μπράβο λοιπόν, πλέον είσαι ευτυχισμένος, νιώθεις γεμάτος, και αρχίζεις να νιώθεις άνετα με τη σύντροφό σου, ενώ ο καιρός περνάει. Έχεις αρχίσει να φτάνεις στο σημείο όπου θέλεις να είσαι περισσότερο μαζί της, όχι επειδή είναι η αρχή, αλλά, επειδή σου λείπει και θέλεις να την έχεις συνεχώς μαζί σου, να τη βλέπεις, να ξυπνάς και να είναι δίπλα σου, να της κάνεις πρωινό, να τη γεμίζεις με φιλιά και φυσικά να κάνετε σεξ το πρωί, που είναι και πολύ καλό - για να ξεκινάς τη μέρα με χαμόγελο. Το νιώθεις, το χαμόγελό της είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα, λύπες, χαρές, στεναχώριες, προβλήματα, τα πάντα και σκέφτεσαι οτι δεν θέλεις τίποτα άλλο.
Μετά απο καιρό, έχεις αρχίσει να νιώθεις οτι πλήττεις, πως κάτι σου λείπει, είσαι ικανοποιημένος και πάλι αλλά κάτι σου λείπει και προσπαθείς να σκεφτείς τι είναι αυτό άραγε. Καταλήγεις πως είναι πολλά και μικρά. Το ότι πλέον περνάει λιγότερο χρόνο με εσένα γιατί απλά έχει και φίλους/φίλες, το οτι κουράζεται να τα λέτε και σου λέει πως κι εσύ δεν κάνεις τίποτα, πράγμα που μπορεί να είναι αλήθεια. Όλα αυτά σε ενοχλούν, σε ενοχλεί το οτι δεν μπορείς να τη βλέπεις όπως παλιότερα επειδή πλέον θέλει να βλέπει και τις φίλες της, τις οποίες είχε χάσει τόσο καιρό. Εσύ όμως δεν το βλέπεις έτσι, εσύ δεν θέλεις να δεις τους φίλους σου, επειδή θέλεις να είσαι μαζί της. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν...

Όπως η μέλισσα η οποία πάει απο το ένα λουλούδι στο άλλο όμως ποτέ δεν είναι σταθερή σε ένα λουλούδι, έτσι και ο έρωτας σιγά σιγά αρχίζει να φεύγει και να πάει σε άλλο λουλούδι και αφήνει πίσω του τη συνήθεια του να είσαι με κάποιον με τον οποίο έχεις περάσει πολλές όμορφες και ευχάριστες στιγμές και αυτό είναι ικανό να σας κρατήσει μαζί για λίγο καιρό αλλά με πολλές προστριβές. Με πολλές διαφωνίες και διαμάχες για μικρά και χαζά θέματα, μέχρι μεγάλα και σημαντικά. Το θέμα όμως είναι πως η μέλισσα μερικές φορές επιστρέφει στο ίδιο λουλούδι απο το οποίο έφυγε πριν απο λίγο για να καθίσει και να το απολαύσει ούτως ώστε μετά να πάει πίσω στη φωλιά της και να βγάλει μέλι. Έτσι κι ο έρωτας, ο οποίος μην το ξεχνάμε πριν απο λίγο έφυγε μπορεί να επιστρέψει και να σε χτυπήσει ξανά και πολύ δυνατά αυτή τη φορά με αποτέλεσμα ακόμη πιο εμφανές, το θέμα είναι όμως αν εσύ θα τον αφήσεις να καθίσει ή θα τον διώξεις. Τι απο τα δύο προτιμάς - οέο;
Αν δεν ξέρεις, τότε καλή σου τύχη με την απόφαση που θα πάρεις, δεν υπάρχει λύση για αυτό και δεν μπορώ να σε βοηθήσω, αν όμως ξέρεις τι θέλεις τότε είναι καλύτερα να το πεις, αν κάποιος δεν είναι έτοιμος τότε ατυχία, αλλά, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αναμονή σκοτώνει και σκοτώνει αυτόν που περιμένει να μάθει με αποτέλεσμα να αντιδρά άσχημα, σαν τα λουλουδάκια, αυτά τα πράσινα που όταν ένα έντομο καθήσει επάνω τους κλείνουν και το αιχμαλωτίζουν μέσα τους, έτσι και αυτά τα άτομα απο την αναμονή και επειδή ακούνε αυτό που δεν θέλουν, σκοτώνουν τα πάντα.
Αυτό είναι πολύ άσχημο... πρόσεχέ το γιατί δεν είναι καλό. Κράτα την ψυχραιμία σου και προχώρα... μην περιμένεις, πλέον δεν φταίς εσύ, η άλλη πλευρά της σχέσης είναι η αιτία. Καλή συνέχεια λοιπόν και να θυμάσαι πως, το να είσαι μόνος, μερικές φορές είναι καλό αλλά όχι όταν σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου. Εκεί σου εύχομαι, καλό καφέ... (με φίλους φυσικά, πολλούς η με έναν που κάνει για πολλούς)
Έχεις μήπως αντίθετη άποψη; Γράψε το στα σχόλια...