Να θυμάσαι τους νεκρούς, αυτούς που χάθηκαν. Σημαίνει κάτι για εσένα;
Να θυμάσαι τους νεκρούς σημαίνει να τιμάς τη μνήμη τους, να αναπωλείς τις στιγμές τους, να χαμογελάς με τις όμορφες στιγμές που περνάγατε και να λυπάσαι που δεν μπορείτε πλέον να περνάτε αυτές τις στιγμές. Να ζητάς την παρέα τους- παρότι γνωρίζεις πως δεν μπορείς να την έχεις - μόνο και μόνο επειδή σου λείπουν .
Να θυμάσαι τους νεκρούς.
Δεν είναι κάτι κακό, δεν θα σε κατηγορήσει κανείς που το κάνεις. Οι περισσότεροι νιώθουμε την έλλειψη που προκαλείται απο την απώλεια ενός προσώπου, αγαπημένου, γνωστού, συγγενικού. Είναι καλό αντιθέτως να θυμάσαι πως υπήρξαν, πως ήσασταν μαζί, πως γελάγατε.
Να θυμάσαι τους νεκρούς.
Οι αναμνήσεις είναι σαν τα συναισθήματα που δεν πρόλαβαν να ωριμάσουν. Κρυμμένες πολύ καλά μέσα στο μυαλό μας, βγαίνουν στην επιφάνεια όποτε θέλουν χωρίς να σε προειδοποιούν.
Μην ξεχάσεις.
Να θυμάσαι τους νεκρούς.
Αυτούς που έχασες, που αγάπησες, που λάτρεψες, που δεν πρόλαβες να γνωρίσεις, που δεν είχες την ευκαιρία να ζήσεις, αυτούς που πάλεψαν για εσένα και έφυγαν γρήγορα, αυτούς που σε υπερασπιζόντουσαν στις δύσκολες στιγμές σου, αυτούς που δεν μπόρεσες να αποχαίρετήσεις επειδή "έφυγαν" γρήγορα και δεν ήσουν εκεί, αυτούς που σου κρατούσαν το χέρι μέχρι την τελευταία στιγμή.
Να θυμάσαι. Σ'αγάπησαν. Να τους έχεις πάντα μέσα στην καρδιά σου.
Τα φαντάσματα της ζωής μας γυρνάνε γύρω μας συνέχεια. Είναι συνέχεια μέσα μας, δίπλα μας, στο μυαλό μας. Είναι πάντα εκεί.
Φοβόμαστε να παλέψουμε, να αντιμετωπίσουμε, να αντιδράσουμε. Τρέμουμε στην ιδέα να έρθουμε αντιμέτωποι με υποθέσεις που δεν έχουν κλείσει μέσα μας. Φοβόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με όσους μας πλήγωσαν, με αυτούς που στο πέρασμα του χρόνου γίνονται τα φαντάσματά μας, οι αναμνήσεις που μας πονάνε, οι ελλείψεις μας, οι ανάγκες μας και όλα όσα ζητάμε στις χειρότερες στιγμές μας.
Δεν φοβόμαστε τόσο να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά τα φαντάσματα αλλά, περισσότερο το πως θα αντιδράσουμε σε αυτά που θα μας πούνε, σε αυτά που θα ακούσουμε. Δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε ίσως τον εαυτό μας γιατί τα φαντάσματα τα δημιουργήσαμε μόνοι μας, τα διατηρούμε μόνοι μας και, δεν μπορούμε να τα καταστρέψουμε και να τα νικήσουμε.
Δεν φοβάμαι τον εαυτό μου, ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω. Φοβάμαι όσα πιστεύω πως δεν κατάλαβες ποτέ, όσα πιστεύω πως δεν ένιωσες ποτέ για εμένα, όσα πιστεύω πως είναι αλήθεια μήπως τελικά δεν είναι, παρά μόνο φαινόντουσαν έτσι. Φοβάμαι να σε συναντήσω γιατί δεν ξέρω πως θα αντιδράσω. Φοβάμαι μήπως τα χάσω, μήπως δεν μπορέσω να σου μιλήσω, να σε αντικρίσω, να σε αντιμετωπίσω. Δεν φοβάμαι την αλλαγή, φοβάμαι τη σύγκριση. Φοβάμαι όσα θα έχω να σκέφτομαι και όλα αυτά στα οποία θα έχω να κρατιέμαι. Δεν φοβάμαι να έρθω αντιμέτωπος με τις σκέψεις μου, φοβάμαι τη δύναμη μονάχα με την οποία θα με χτυπάνε.
Η εσωτερική μας δύναμη έχει όρια, οι αντοχές μας επίσης. Σε κάθε "Γιατί", σε κάθε "Μου λείπει", σε κάθε "Τι να κάνεις" πονάω, κλαίω, σφίγγομαι, σε κάθε σκέψη μου πως είσαι σε άλλη αγκαλιά τρομάζω. Κρατάω ζωντανές τις αναμνήσεις σου ακόμη, μιλάω για εσένα ακόμη, σε σκέφτομαι ακόμη έντονα. Οι γόπες απο τα τσιγάρα σου είναι ΑΚΟΜΗ στο τασάκι έξω στο μπαλκόνι στη Θεσσαλονίκη, τις είδα τις προάλλες που καθάριζα. Δεν τις άγγιξα, δεν ακούμπισα καν το τασάκι. Φοβάμαι να ακουμπήσω τα πράγματά σου ακόμη.
Είναι καλό να αλλάζει η ζωή μας σε μια στιγμή; Πόσο εύκολα αντιμετωπίζουμε κάποιες αλλαγές. Πόσο αντέχουμε;
Τα φαντάσματα πεθαίνουν, μέσα μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας. Τι μένει όταν πεθαίνουν; Ένα κενό; Μια ανάμνηση απλά; Μια ελπίδα για κάτι καινούριο; Ή μήπως απλα ξαλαφρώνουμε απο το βάρος;
Είναι 30 Ιουνίου 2011, πάνω στην αλλαγή με 01 Ιουλίου 2011.
Στις 29 Ιουνίου, μιλούσα με ένα φίλο μου στο twitter και, σχολιάζαμε το γεγονός πως έφτασε ο καιρός που τελειώνει απο την πόλη στην οποία σπουδάζει. "6 χρόνια μετά. Πως ήρθαμε, πως φεύγουμε, τέλος εποχής!", αυτά ήταν ακριβώς όλα όσα είπε. Ήταν αρκετά για να με βάλουν σε σκέψεις. Σκέψεις όχι και τόσο περίεργες, όχι και τόσο παράξενες αλλά, σκέψεις που δεν τις είχα κάνει ποτέ.
Τι κάνω; Απο εδώ και πέρα, τι; Τι έκανα μέχρι τώρα;
Με έκανε να σκεφτώ, να θυμηθώ, να αναπωλήσω, να πεθυμίσω τις στιγμές που πέρασα. Τα χρόνια που αφιέρωσα στην Θεσσαλονίκη, στη σχολή μου, στην ζωή μου εκεί. Φιλίες, γνωριμίες, αναζητήσεις, ανακαλύψεις, απορρίψεις, χαρά, θλίψη, γέλιο, όμορφες στιγμές, περίπατοι με φίλους στην παραλία, η θάλασσα, ο ουρανός, το σπίτι μου, η ζεστασιά, το κρύο, τα τηλέφωνα οποιαδήποτε ώρα για να μιλήσεις με άτομα που έχεις ανάγκη, οι προσκλήσεις για έξοδο, οι απρόσμενες επισκέψεις στο σπίτι, τα δείπνα, τα χριστούγεννα, η πρωτοχρονιά, το πάσχα, τα χρόνια πολλά, τα χαμόγελα, οι αγωνίες, οι ορκομωσίες, οι χαρές πάλι, οι εορτασμοί χωρίς λόγο, η αναχώριση του καθένα μας για το μέρος του, για το σπίτι του, η λιγότερη και πιο αρραιή επικοινωνία, οι αγκαλιές, τα φιλιά, η ανακούφιση απο τα χαμόγελα, οι βόλτες με το ποδήλατο, οι ατελείωτες ώρες γυρνώντας την πόλη, η IKEA, το Πλατεία, το Cosmos, τα κάστρα, ο Χορτιάτης, το Πανόραμα, ο Εύοσμος, η Καλαμαριά, το Ya Mas, το Pollock Bar, η Συμφωνία, το Tribecca, το Kitchen Bar και, τόσα ακόμη μέρη. Νύχτα - μέρα.
Αγάπησα Θεσσαλονίκη, τη λάτρεψα, περνούσα όμορφα τελικά. Έζησα τόσα, βίωσα τόσα, πόνεσα τόσο πολύ. Το δικό μου τέλος εποχής, δεν το βίωσα ποτέ. Δεν είχα το χρόνο. Δεν πρόλαβα να κλείσω το δικό μου κύκλο στην πόλη όπως έπρεπε, έκλεισε βίαια, απότομα, άσχημα, αρνητικά. Χάθηκαν όλα αμέσως. Όλα όσα περιέγραψα πιο πάνω.
Ένα χρόνο μετά τα σκέφτομαι, τα θυμάμαι, επανασυγκροτώ τις εικόνες, τις γεύσεις, την αίσθηση. Ναι, την αγάπησα τη Θεσσαλονίκη και, προσπαθούσα τους ανθρώπους που είχα γύρω μου, να τους κάνω να δούνε την πόλη μέσα απο τα δικά μου μάτια, απο τη δική μου οπτική. Να δούνε την όμορφη πλευρά. Εϊχε και άσχημη πλευρά. Όμως εγώ, κρατούσα την όμορφη.
Η δύση του ήλιου, η πανσέληνος, οι συννεφιασμένες μέρες, οι βροχερές κυριακές.
Δεν πρόλαβα να τελειώσω την εποχή μου και η κουβέντα που κάναμε στο twitter, τα επανέφερε όλα, απότομα, γρήγορα, βίαια, ένιωσα άσχημα, όχι για την πόλη, για τους φίλους μου. Έφυγα χωρίς να χαιρετίσω όπως έπρεπε, χωρίς να κάνω τις αγκαλιές μου. Μιλάμε στο τηλέφωνο, μου λείπουν, όλοι τους.
Και τώρα, καινούρια ζωή, στρατός, Λάρισα, αγωνία, το μετά, η οικονομική κατάσταση, τα κατακερματισμένα συναισθήματά μου, τα απότομα ξεσπάσματα, οι προσπάθειες για να μην φαίνομαι λυπημένος, για να μην κάνουν ερωτήσεις, η αποφυγή του να δωθούν απαντήσεις σε ερωτήσεις για συγκεκριμένα άτομα. Όλα.
Ο φόβος του να ξαναπάω στην Θεσσαλονίκη. Οι αναμνήσεις των τελευταίων δύο ετών, οι αναμνήσεις του Ιουλίου του 2010, ο φόβος, το τρέμουλο, οι αγωνίες, το νοσοκομείο, ο Ιούλιος, ο Αύγουστος, εσύ, ο Σεπτέμβριος, η Ιταλία, το Μιλάνο, το 2010! 1η ΙΟΥΛΙΟΥ αυτη τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο. Μπήκε. Καλό μήνα. Εσύ που ξέρεις, καταλαβαίνεις, δεν θα το αναλύσω.
Τα δάκρυα που τρέχουν αυτή τη στιγμή απο τα μάτια μου, είναι απο την έλλειψη σας και, όσων περάσαμε μαζί, Ραφαέλα, Πασχάλη, Λίνα, Σοφία, Σούλα. Στη λίστα, στο μυαλό μου, είναι κι άλλα άτομα αλλά, θα μείνουν στο μυαλό μου. Με το στρατό ψιλοχαθήκαμε, άλλα ωράρια, άλλο πρόγραμμα.
Πιστεύω πως το τέλος της δικής μου εποχής, πέρασε, δεν το κατάλαβα γιατί δεν με άφηνε το μυαλό μου, ήταν απασχολημένο με άλλα.
Απο τη Λάρισα, ώρα 00:24, καλό μήνα. Πέρασα πολύ όμορφα. Ευχαριστώ.
1 Ιουλίου 2011 | 3 χρόνια. 4 Ιουλίου 2011 | 1 χρόνος.
Νεκρά συναισθήματα σήμερα. Κάτι τελειώνει,κάτι άλλο ξεκινά. Δεν θα επεκταθώ. Τα κρατώ για εμένα τα υπόλοιπα. Εσύ που πρέπει να καταλάβεις,αν "μπείς" ποτέ στον κόπο να το κάνεις,ίσως το επιτύχεις.
Αυτές τις άκυρες ώρες, που δεν μπορείς να κάνεις και πολλά και, το μυαλό σου δουλεύει πολύ και γρήγορα είναι, που σκέφτεσαι πολλά. Σήμερα είναι μια απο τις βραδιές που δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι ούτε ένα δευτερόλεπτο. Το μυαλό μου δουλεύει ασταμάτητα,ακόμη κι όταν πέφτω για ύπνο. Σκεφτόμουν πόσο σημαντικό και βασικό για την ανθρώπινη προσωπικότητα, είναι, η αναγνώριση. Αναγνώριση αυτών που έχει καταφέρει κάποιος, αυτών που προσφέρει, της καλής θέλησης που μπορεί να έχει, ακόμη και της διαθέσεως που μπορεί να δείχνει.
Η αναγνώριση των πράξεων και προθέσεων ενός, εμψυχώνουν το άτομο ούτως ώστε, να συνεχίσει πρός αυτή την κατεύθυνση. Του δημιουργούν βεβαιότητα πως δεν κάνει κάτι λάθος και ότι προσφέρει ευχαρίστηση στους ανωτέρους του καθώς και, στους κατώτερούς του. Ευχαρίστηση που δεν έχει να κάνει με την ευχαριστήση που μπορεί να προσλαμβάνει κάποιος, πηγαίνοντας ένα ταξίδι αναψυχής αλλά, με τη διευκόλυνση εκτέλεσης εργασιών ή,την τυχόν βελτίωση των συνθηκών (εργασίας,μετακίνησης, κ.α.). Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να πενεύουμε συνεχώς κάποιον. Αν γίνει αυτό τότε, δεν θα υπάρχει κίνητρο βελτίωσης μακροπρόθεσμα. Τα αποτελέσματα θα είναι σύντομα και απο ενα σημείο και έπειτα, θεωρώντας πως λειτουργεί και πράττει σωστά, θα λειτουργεί απερίσκεπτα, βεβιασμένα και εν τέλει λανθασμένα.
Πρέπει και οφείλουμε να σημειώσουμε όμως ότι, η μη ύπαρξη της αναγνώρισης (καθώς επίσης η ύπαρξη τιμωρίας που αρκετά άτομα τα οποία δεν αναγνωρίζουν, εφαρμόζουν) δημιουργεί πολλά προβλήματα στο άτομο που δεν τη δέχεται. Πρώτο και σημαντικότερο μπορεί να θεωρηθεί ο κατακερματισμός της προσωπικότητάς του. Η εξαφάνιση της αυτοπεποίθησης και η κυριαρχία του ατόμου απο το φόβο. Φόβος γιατί (στην περίπτωση που κάποιος όχι μόνο δεν αναγνωρίζει αλλά τουναντίον τιμωρεί) αρχίζει να νομίζει πως ότι κάνει είναι λάθος, πως και σωστό να είναι αυτό που κάνει,δεν θ'αναγνωριστεί ενω,μπορεί και να "ακούσει" φωνές. Ο φόβος που προκύπτει απο τη συγκεκριμένη συμπεριφορά να τονιστεί πως, είναι καταστροφικός. Εάν το άτομο δεν μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό και εν τέλει να το απορρίψει, μπορεί να έχει πολύ άσχημες εξελίξεις και συνέπειες. Σαν απόρροια αυτού, ακολουθεί ο κατακερματισμός της προσωπικότητας (δεν συμβαίνει εξαρχής και άμεσα). Θα σκεφτεί κανείς, πως γίνεται. Δεν είναι δύσκολο, θα απαντήσω. Όλα τα παραπάνω δημιουργούν σύγχυση, κάνοντας το άτομο να πιστεύει πως όλα όσα κάνει-σκέφτεται είναι λάθος. Όλα όμως οσα σκεφτόμαστε (και κατ'επέκταση πράττουμε) είναι αποτέλεσμα των ερεθισμάτων, επιρροών, και προβλημάτων που έχουμε αντιμετωπίσει κατά καιρούς. Λειτουργώντας μέσα απο το φόβο λοιπόν, αλλάζουν συνεχώς οι αντιδράσεις μας και τα πιστεύω, θεωρώντας πως έτσι προστατεύουμε τον εαυτό μας.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή εδώ. Ήρεμες αντιδράσεις, πολύ σκέψη, ανάλυση και, φυσικά, άτομα να το συζητήσεις μαζί τους. Καπου εδώ τελειώνει η ανάλυσή μου, αν και, οι σκέψεις μου συνεχίζονται. Θα τα πούμε ξανά σύντομα.
Μέχρι την επόμενη σκοπιά, σας καληνυχτίζω ή, καλημερίζω.
Λέξεις,σκέψεις,κουβέντες,πράξεις που δεν γίνονται. Αυτό το βράδυ είναι παράξενο,αυτή η μέρα πέρασε γρήγορα. Όλα προχωράνε, περνάνε,φεύγουν,κάποιες φορές ξεχνιούνται,κάποιες όχι,άλλες παραμένουν σαν μια γλυκιά ανάμνηση,κάποιες άλλες απλά μια εικόνα και μια σκέψη που πονάει. Απλά γράφω αυτά που σκέφτομαι. Αδειάζω το μυαλό μου, αδειάζω την καρδιά μου, δε νιώθω, προσπαθώ να τα διαγράψω όλα. Να ξεχάσω, να προσπεράσω. Καληνύχτα.
Απο σήμερα, 5 μέρες φυλακή, αμέσως μόλις τελειώσουν αυτές,2 μέρες κράτηση. Για κάτι που δεν έφταιγα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αποφύγω.
Καλό μήνα. Αυτό γράφω και "κολλάω",δεν ξέρω τι άλλο να γράψω.Σκέφτομαι,κοιτάζω την οθόνη του κινητού μου,περνάω τα δάχτυλά μου μπροστά απο την οθόνη.Μαύρες σκιές μπροστά απο ενα εικονικό πληκτρολόγιο.Όπως κατέληξαν να είναι και οι σκέψεις μου όταν εκφράζονται.Εικονικές και ψηφιακές.
Σήμερα κανονίσαμε να πάμε στη Λίμνη Κερκίνη,στις Σέρρες. Αργήσαμε να πάμε όμως επειδή τελικά,δεν είχε καλό καιρό και, μαζευτήκαμε,φάγαμε σε σπίτι και μετά φύγαμε.
Και σήμερα ήσουν στο μυαλό μου,και σήμερα ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο.Για μια ακόμη μέρα είχα ανοίξει την επαφή σου και κρατιόμουν για να μην πατήσω τον αριθμό σου και σε καλέσω. Πόσο ακόμη. Πόσες μέρες, πόσα πρωινά, πόσα βράδια;
Ήταν παράξενα σήμερα το πρωί. Ένιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι. Πήρα τσάντα μαζί μου σήμερα και έβαλα τα κλειδιά στη μπροστά μικρή θήκη. Μέσα εκεί,βρήκα αυτό το χαρτάκι που βλέπεις στη φωτογραφία. Σου θυμίζει κάτι; Σου φέρνει κάτι στο μυαλό; Θυμάσαι; Σκέφτηκα να το πετάξω. Το δίπλωσα και το ξαναέβαλα εκεί που ήταν.
Για μια ακόμη φορά καταλήγω να διακρίνω με δυσκολία τι γράφω.Βλέπω απλά μια θολούρα. Πόσο θέλω να έρθεις δίπλα μου εδώ,να μου κρατήσεις το χέρι και να με πάρεις αγκαλιά. Πόσο πολύ μου λείπεις. ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΗ;
Δεν ξέρω αν τα διαβάζεις αυτά πλέον. Δεν ξέρω καν, αν υπάρχει ακόμη στα αγαπημένα σου το blog μου. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό που τα γράφω. Με κάνει ομως να αισθάνομαι ότι έτσι σου μιλάω.
Άσε με να ζω στ'όνειρό μου. Τουλάχιστον αυτό το όνειρο είναι βγαλμένο απο ωραίες αναμνήσεις,απο υπέροχες στιγμές και έντονα,αληθινά,πραγματικά συναισθήματα. Όλα δηλαδή όσα παλεύω να ξεχάσω,να αφήσω πίσω μου,να σταματήσω να ζητάω. Όλα όσα με κάνουν να κλαίω,να μ'ενοχλούν οι ίδιες εικόνες που μ'ενοχλούσαν και στην αρχή, όλα αυτά που με κάνουν να πιστεύω πως έχεις προχωρήσει,πως είσαι "αλλού". Όλα όσα με κάνουν ν'αναρωτιέμαι πως γίνεται να λειτουργήσω όπως κι εσύ.Δηλαδή να τα ξεχάσω όλα τόσο γρήγορα,να παγώσω τα πάντα και να είναι σα να μην έγινε τίποτα.Όλα μια ανάμνηση,όλα παλιά,όλα σα να ήταν χρόνια πρίν. Τι γράφω Θεέ μου. Ούτε να σκεφτώ λογικά δεν μπορώ όταν σκέφτομαι εσένα.
Δεν έχω πολλά να γράψω.
Πως θα μπορέσω να σου πω ότι μου λείπεις; Μόνο απο εδώ μπορώ. Δεν έχω πλέον την άνεση να στο επικοινωνήσω αλλιώς. Μακάρι να με διαβάζεις ακόμη και να το δείς. Σε σκέφτομαι συνέχεια τις τελευταίες μέρες. Μου λείπεις και νιώθω την ανάγκη να σε έχω δίπλα μου,κοντά μου.Σε ζητώ ακόμη και στα ονειρά μου.
Μου λείπεις.
Άλλη μια Φορά - Νατάσα Θεοδωρίδου | Στίχοι - Μουσική: Γιώργος Μουκίδης
Καθημερινά ζούμε, διάφορες και διαφορετικές εμπειρίες. Άλλες δυνατές και άλλες λιγότερο, όλες όμως μας επηρεάζουν και μας κάνουν να νιώθουμε πράγματα και συναισθήματα που δεν είχαμε βιώσει ή, που είχαμε βιώσει με διαφορετικό τρόπο όμως και ένταση. Οι καταστάσεις που έχουν τη δύναμη να μας μάθουν κάτι είναι, οι άσχημες, όπως χαρακτηρίζονται. Αυτές δηλαδή που όταν τις βιώνουμε πονάμε και "υποφέρουμε".
Αρκετοί πονάνε λόγω συναισθηματικών προβλημάτων, κάποιοι επειδή έχουν προβλήματα υγείας και αρκετοί για διάφορους άλλους λόγους που δεν είναι δυνατόν να τους γνωρίζει κανείς όλους. Καταλήγουν όμως όλοι στο ίδιο αποτέλεσμα, να πονάνε δηλαδή και να βιώνουν καταστάσεις.
Καθένας απο εμάς, αντιμετωπίζει διαφορετικά όλα αυτά τα προβλήματα και αντιδρά διαφορετικά στα διάφορα ερεθίσματα και στις προκλήσεις. Για κάποιους, το να βιώνουν δύσκολες καταστάσεις φαίνεται σαν πρόκληση, με αποτέλεσμα να προσπαθούν μέσα απο τη διαδικασία αντιμετώπισης να βγούν καλύτεροι και να έχουν επιτύχει το στόχο τους. Για κάποιους άλλους, οι δύσκολες καταστάσεις είναι καταστάσεις οι οποίες παραμένουν ως έχουν και καταλήγουν να γίνονται, μη αντιμετωπίσιμες. Συνήθως οι περισσότεροι απελπιζόμαστε και προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να προσπεράσουμε και να υπερπηδήσουμε το εμπόδιο που χαρακτηρίζουμε σαν πρόβλημα. Υπάρχουν όμως αρκετοί, οι οποίοι επιλέγουν σαν μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης την άρνηση.
Το να επιλέξεις σαν τρόπο αντίδρασης την άρνηση δεν σημαίνει πως έχεις επιλέξει και κάποιον τρόπο αντίδρασης. Αρνούμαι, σημαίνει οτι δεν βλέπω και δεν παραδέχομαι. Δεν παραδέχομαι, σημαίνει οτι δεν αναγνωρίζω. Δεν αναγνωρίζω, σημαίνει πως δεν πιστεύω οτι υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Το να αντιδράς όμως έτσι δεν είναι κάτι καλό και αυτό επειδή, μη αναγνωρίζοντας την ύπαρξη του προβλήματος και μή επιλέγοντας να το αντιμετωπίσω, δεν σημαίνει οτι το λύνω. Με το να εθελοτυφλώ τις περισσότερες φορές στην αρχή έχει αποτέλεσμα όμως, καταλήγει σε μεγαλύτερο πρόβλημα. Το πρόβλημα δημιουργείται επειδή, δεν λύνεται το υπάρχον αλλά παραβλέπεται, με αποτέλεσμα να συσσωρεύεται και στο τέλος να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες γιατί απλά έχουν γιγαντωθεί και είναι πιο δύσκολο.
Μην αντιδράς λοιπόν έτσι και μην προσπαθείς να προσπεράσεις το πρόβλημα που έχεις. Εμπειρικά μιλώντας, δεν λύνεται. Αν δεν έρθεις αντιμέτωπος μαζί του για να μπορέσεις να το "παλέψεις" τότε, δεν θα μπορέσεις και να πεις οτι απαλάχθηκα απο αυτό το βάρος. Εγώ δεν το έχω καταφέρει ακόμη, ίσως επειδή φοβάμαι, ίσως επειδή δεν θέλω. Ξέρω πάντως πως δεν είναι καλό.
Το να αρνούμαστε να δεχθούμε και να αντιμετωπίσουμε κάτι δεν είναι πάντα καλό.
Είναι 07:49, 3 Φεβρουαρίου 2011, σε λίγο θα χτυπήσει για δεύτερη φορά το ξυπνητήρι. Είμαι ξύπνιος απο τις 07:00 και δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ. Και σήμερα, όπως και κάθε μέρα σχεδόν, εδώ και εφτά μήνες η πρώτη μου σκέψη είσαι εσύ. Τι να κάνεις; Που να είσαι; Να κοιμάσαι με παρέα ή όχι; Να με σκέφτεσαι;
Δεν σε νιώθω πλέον, δεν νιώθω τίποτα, τον περισσότερο καιρό δεν νιώθω τίποτα. Έχω την αίσθηση οτι απλά ζω, χωρίς λόγο, χωρίς να έχω κάποιο στόχο. Απλά ζω, για να μην στεναχωρηθούν οι δικοί μου.
Παλιότερα σε ένιωθα, σε ένιωθα όπως γινόταν και όταν ήμασταν μαζί, θυμάσαι όποτε σου έλεγα οτι το νιώθω οτι δεν είσαι καλά; Έτσι το ένιωθα και έπειτα.Όχι όμως πλέον. Σταμάτησε αυτό.Σταμάτησες κι εσυ να με σκέφτεσαι μάλλον. Πέρασε, έφυγε. Αυτό ήταν λοιπόν.
Τις τελευταίες μέρες έχω κουραστεί πάρα πολύ, θέλω να ξεκουραστώ. Νιώθω απίστευτα μόνος τις τελευταίες μέρες. Οι μοναδικές καλές στιγμές είναι οταν είμαι με παρέα και λέμε συνέχεια αστεία, εκεί, ξεχνιέμαι και δεν σκέφτομαι τίποτα. Όταν όμως έρχεται η στιγμή να φύγουμε, επιστρέφω εκεί που ήμουν πριν. Περπατώ στο δρόμο, με τα ακουστικά στα αυτιά μου, μουσική να παίζει, κι εγώ να κοιτάζω το πεζοδρόμιο, να μετράω τα πλακάκια, νε σκέφτομαι εσένα και να προσπαθώ να κρύψω απο τους περαστικούς το βλέμμα μου γιατί, είναι δακρυσμένο. Προσπαθώ να κρύψω τα πάντα. Έχουν μάθει να είμαι ένας χαμογελαστός άνθρωπος και έτσι περιμένουν οτι θα είμαι. Δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν, ίσως και γι'αυτό να νιώθω μόνος.
Σήμερα δίνω εξετάσεις για οδήγηση, δεν ξέρω αν θα περάσω αλλά, θα παω να δώσω.Ξύπνησα τόσο νωρίς για να διαβάσω κάτι θεωρίες που έχω αλλά, το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι εσένα, να σου γράφω αυτό το γράμμα και να σκουπίζω τα μάτια μου για να βλέπω. Μου λείπεις. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πως νιώθω, σίγουρα όμως, μου λείπεις. Και μου λείπεις πολύ. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να σε πάρω τηλέφωνο και να σου έλεγα όλα αυτά που νιώθω, όλα αυτά που φοβάμαι, αυτά που σκέφτομαι.
Είμαι χάλια τελικά. Ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω. Σκατά και σήμερα.
Τη δευτέρα παρουσιάζομαι. Στην Κοζάνη, στο Μαυροδένρι. Φαντάζομαι μπορείς να "νιώσεις" τι θέλω να σου πω.
Χτες δεν ήμουν καλά και βγήκα με ένα φίλο. Μιλούσαμε και, μου έλεγε οτι πρέπει να προσπαθήσω να χαμογελάσω, οτι δεν πρέπει να είμαι όπως χτες. Μου μίλησε και για σχέση, για δέσμευση, για το επόμενο άτομο που θα έρθει στη ζωή μου. Τα άκουγα αυτά και ξεκίνησα να φοβάμαι. Δεν θέλω να το ξαναπεράσω. Χτες όταν άκουγα αυτές τις λέξεις, ξεκίνησα να φοβάμαι. Φοβήθηκα αυτό που ακολουθεί όλες αυτές τις λέξεις και τις έννοιες. Φοβάμαι πλέον, πως θα γίνει ότι έγινε και με εσένα.
Ότι δηλαδή θα παίζω σε ένα παιχνίδι για δυο, μόνος μου. Θα παίζω μέχρι τη στιγμή που θα μου ξαναπούν οτι βαρέθηκαν, που θα μου ζητήσουν να τελειώσουμε το παιχνίδι σε εκείνο το σημείο γιατί δεν μπορούν να συνεχίσουν άλλο. Που θα μου ανακοινώσουν απλά οτι δεν μπορούν άλλο, χωρίς εμένα να με ρωτήσει κανείς. Χωρίς να θεωρήσει οτι συμμετέχω.
Περιμένω να παω φαντάρος για να ησυχάσω. Να γλιτώσω απο όλα. Να μπω να μην σκέφτομαι τίποτα παρά, μόνο αυτά που θα πρέπει να γίνουν μέσα. Να μην έχω άλλες έγνοιες. Τίποτα. Να είμαι μόνο εκεί. Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ και τρέχω να προλάβω τους πάντες και τα πάντα. Να τους δω όλους, να τους χαιρετήσω, να προλάβω να τους δω έστω για λίγο πριν μπω. Αφού μπω όλα είναι σχεδόν ξεκάθαρα. Τους χαμογελώ τώρα και τους λεω οτι είμαι καλά όταν με ρωτάνε. Φοράω αυτό το ψεύτικο χαμόγελο και λέω "Είμαι καλά, ευχαριστώ". Μόνο εγώ ξέρω πως είμαι εκείνη την ώρα.
Νομίζω πως έχω "καεί" πλέον. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο. Έχω μαζέψει τα πράγματά σου, τα έχω βάλει στην άκρη. Δεν τα ακουμπάω καν. Όταν ήθελα να πάρω τα πράγματά σου και να τα βάλω κάπου για να μην τα έχω στη μέση του δωματίου, φώναξα το Δημήτρη, τα πήρε και τα συμάζεψε μόνος του. Εγώ δεν τα ακουμπάω πλέον. Έχω βάλει τις κουβέρτες σου μαζί με τις δικές μου και πλέον χρησιμοποιώ άλλες κουβέρτες. Που δεν τις είχα χρησιμοποιήσει ποτέ 6 χρόνια. Σε όλα αυτά έχω αναμνήσεις. Έχω πράγματα να θυμάμαι, να βιώνω κάθε φορά που τα ακουμπούσα. Θυμόμουν τις αγκαλιές που κάναμε, τα φιλιά που δίναμε, τις όμορφες νύχτες που περάσαμε αγκαλιά ενώ κοιμόμασταν. Θυμάμαι το πως με πρόσεχες την ημέρα που είχα ανεβάσει θερμοκρασία. Δεν μπορώ να τα περνάω όλα αυτά κάθε φορά που ανοίγω τις θήκες, και έτσι παραμένουν κλειστά. Παραμένουν εκεί, απομονομένα, με τις αναμνήσεις τους κλειστές, να τις κρατάνε μόνα τους.
Θα μπώ φαντάρος και μετά θα φύγω.Δεν θα ξαναέρθω στη Θεσσαλονίκη. Δεν μπορώ. Με διώχνει η πόλη απο μόνη της. Έχω απορρίψει τα μαγαζιά που πηγαίναμε. Πάω σε καινούργια, νέα, που δεν έχουμε πάει μαζί. Να μην έχω τίποτα να μου θυμίζει εσένα, να μην υπάρχει τίποτα. Όλα όμως πάλι σε εσένα γυρνάνε. Όσοι δεν ξέρουν, με ρωτάνε για σένα. Με ρωτάνε τι κάνεις, αν είσαι καλά. Πως περνάς. Η θεία μου με ρωτάει συνέχεια τι κάνεις και πως περνάς. Κι εγώ χαμογελάω και λέω "καλά, την τελευταία φορά που μιλήσαμε, ήταν καλά", και, ξαναπέφτω στο δικό μου κόσμο. Στον κόσμο μου χωρίς εσένα. Εκεί όπου συμβαίνουν τόσα που θέλω να σου πω, που θέλω να ξέρεις, να μαθαίνεις, που δεν μπορώ να σου πω.
Αν Μ'αγαπάς - Μιχάλης Χατζηγιάννης - Νίκος Μωραΐτης.(και με αυτό το τραγούδι περνάω τις ώρες μου)
7 μήνες μετά. Πολλά βράδια χωρίς ύπνο, ατελείωτες ώρες σκέψης, ασταμάτητες μέρες που έκλαιγα, απερίγραπτα μεγάλες προσπάθειες να μην σε πάρω τηλέφωνο, να μην σου στείλω μήνυμα, να μην, να μην, να μην. Τόσα να μην. Τόσες προσπάθειες, τόσος πόνος, τόσο κλάμα, για τι; Για να σκέφτομαι αν αξίζουν όλα αυτά. Να σκέφτομαι και να προσπαθώ να καταλάβω αν τελικά αυτό που είχαμε ήταν αληθινό, αν ήταν επειδή το θέλαμε ή επειδή απλά εγώ ήμουν σε φάση τέτοια κι εσύ ήθελες παρέα. Να μην καταλήγω πουθενά. Να βγαίνω για να είμαι σε κόσμο και να μην νιώθω εντελώς μόνος, να κρυώνω με το παραμικρό και να τρομάζω στη σκέψη σου. Να πίνω για να περνάω καλά. Για να έχω περισσότερο κέφι. Να....
Αλλά αυτά είναι δικά μου θέματα. Όχι δικά σου. Έτσι όπως τα έκανες όλα έδειξες με τον τρόπο σου οτι δεν σε ένοιαζε και δεν σε ένοιαξε, τίποτα απο όλα αυτά. Αυτά "αγγίζουν" εμένα, όχι εσένα. Εσύ είσαι αλλού.
Τι αξίζει τελικά σε όλα αυτά; Ας μου απαντήσει κάποιος. Εγώ έχω καταλήξει αλλά, ας μου απαντήσει κάποιος κάτι καλό.
