Φαντάσματα

"Θέλω να μ'αγαπάς"

Τα φαντάσματα της ζωής μας γυρνάνε γύρω μας συνέχεια. Είναι συνέχεια μέσα μας, δίπλα μας, στο μυαλό μας. Είναι πάντα εκεί.

Φοβόμαστε να παλέψουμε, να αντιμετωπίσουμε, να αντιδράσουμε. Τρέμουμε στην ιδέα να έρθουμε αντιμέτωποι με υποθέσεις που δεν έχουν κλείσει μέσα μας. Φοβόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με όσους μας πλήγωσαν, με αυτούς που στο πέρασμα του χρόνου γίνονται τα φαντάσματά μας, οι αναμνήσεις που μας πονάνε, οι ελλείψεις μας, οι ανάγκες μας και όλα όσα ζητάμε στις χειρότερες στιγμές μας. 

Δεν φοβόμαστε τόσο να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά τα φαντάσματα αλλά, περισσότερο το πως θα αντιδράσουμε σε αυτά που θα μας πούνε, σε αυτά που θα ακούσουμε. Δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε ίσως τον εαυτό μας γιατί τα φαντάσματα τα δημιουργήσαμε μόνοι μας, τα διατηρούμε μόνοι μας και, δεν μπορούμε να τα καταστρέψουμε και να τα νικήσουμε. 

Δεν φοβάμαι τον εαυτό μου, ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω. Φοβάμαι όσα πιστεύω πως δεν κατάλαβες ποτέ, όσα πιστεύω πως δεν ένιωσες ποτέ για εμένα, όσα πιστεύω πως είναι αλήθεια μήπως τελικά δεν είναι, παρά μόνο φαινόντουσαν έτσι. Φοβάμαι να σε συναντήσω γιατί δεν ξέρω πως θα αντιδράσω. Φοβάμαι μήπως τα χάσω, μήπως δεν μπορέσω να σου μιλήσω, να σε αντικρίσω, να σε αντιμετωπίσω. Δεν φοβάμαι την αλλαγή, φοβάμαι τη σύγκριση. Φοβάμαι όσα θα έχω να σκέφτομαι και όλα αυτά στα οποία θα έχω να κρατιέμαι. Δεν φοβάμαι να έρθω αντιμέτωπος με τις σκέψεις μου, φοβάμαι τη δύναμη μονάχα με την οποία θα με χτυπάνε.

Η εσωτερική μας δύναμη έχει όρια, οι αντοχές μας επίσης. Σε κάθε "Γιατί", σε κάθε "Μου λείπει", σε κάθε "Τι να κάνεις" πονάω, κλαίω, σφίγγομαι, σε κάθε σκέψη μου πως είσαι σε άλλη αγκαλιά τρομάζω. Κρατάω ζωντανές τις αναμνήσεις σου ακόμη, μιλάω για εσένα ακόμη, σε σκέφτομαι ακόμη έντονα. Οι γόπες απο τα τσιγάρα σου είναι ΑΚΟΜΗ στο τασάκι έξω στο μπαλκόνι στη Θεσσαλονίκη, τις είδα τις προάλλες που καθάριζα. Δεν τις άγγιξα, δεν ακούμπισα καν το τασάκι. Φοβάμαι να ακουμπήσω τα πράγματά σου ακόμη. 

Είναι καλό να αλλάζει η ζωή μας σε μια στιγμή; Πόσο εύκολα αντιμετωπίζουμε κάποιες αλλαγές. Πόσο αντέχουμε;

Τα φαντάσματα πεθαίνουν, μέσα μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας. Τι μένει όταν πεθαίνουν; Ένα κενό; Μια ανάμνηση απλά; Μια ελπίδα για κάτι καινούριο; Ή μήπως απλα ξαλαφρώνουμε απο το βάρος;