Τέλος Εποχής!

Είναι 30 Ιουνίου 2011, πάνω στην αλλαγή με 01 Ιουλίου 2011.

Στις 29 Ιουνίου, μιλούσα με ένα φίλο μου στο twitter και, σχολιάζαμε το γεγονός πως έφτασε ο καιρός που τελειώνει απο την πόλη στην οποία σπουδάζει. "6 χρόνια μετά. Πως ήρθαμε, πως φεύγουμε, τέλος εποχής!", αυτά ήταν ακριβώς όλα όσα είπε. Ήταν αρκετά για να με βάλουν σε σκέψεις. Σκέψεις όχι και τόσο περίεργες, όχι και τόσο παράξενες αλλά, σκέψεις που δεν τις είχα κάνει ποτέ. 

Τι κάνω; Απο εδώ και πέρα, τι; Τι έκανα μέχρι τώρα; 

Με έκανε να σκεφτώ, να θυμηθώ, να αναπωλήσω, να πεθυμίσω τις στιγμές που πέρασα. Τα χρόνια που αφιέρωσα στην Θεσσαλονίκη, στη σχολή μου, στην ζωή μου εκεί. Φιλίες, γνωριμίες, αναζητήσεις, ανακαλύψεις, απορρίψεις, χαρά, θλίψη, γέλιο, όμορφες στιγμές, περίπατοι με φίλους στην παραλία, η θάλασσα, ο ουρανός, το σπίτι μου, η ζεστασιά, το κρύο, τα τηλέφωνα οποιαδήποτε ώρα για να μιλήσεις με άτομα που έχεις ανάγκη, οι προσκλήσεις για έξοδο, οι απρόσμενες επισκέψεις στο σπίτι, τα δείπνα, τα χριστούγεννα, η πρωτοχρονιά, το πάσχα, τα χρόνια πολλά, τα χαμόγελα, οι αγωνίες, οι ορκομωσίες, οι χαρές πάλι, οι εορτασμοί χωρίς λόγο, η αναχώριση του καθένα μας για το μέρος του, για το σπίτι του, η λιγότερη και πιο αρραιή επικοινωνία, οι αγκαλιές, τα φιλιά, η ανακούφιση απο τα χαμόγελα, οι βόλτες με το ποδήλατο, οι ατελείωτες ώρες γυρνώντας την πόλη, η IKEA, το Πλατεία, το Cosmos, τα κάστρα, ο Χορτιάτης, το Πανόραμα, ο Εύοσμος, η Καλαμαριά, το Ya Mas, το Pollock Bar, η Συμφωνία, το Tribecca, το Kitchen Bar και, τόσα ακόμη μέρη. Νύχτα - μέρα. 

Αγάπησα Θεσσαλονίκη, τη λάτρεψα, περνούσα όμορφα τελικά. Έζησα τόσα, βίωσα τόσα, πόνεσα τόσο πολύ. Το δικό μου τέλος εποχής, δεν το βίωσα ποτέ. Δεν είχα το χρόνο. Δεν πρόλαβα να κλείσω το δικό μου κύκλο στην πόλη όπως έπρεπε, έκλεισε βίαια, απότομα, άσχημα, αρνητικά. Χάθηκαν όλα αμέσως. Όλα όσα περιέγραψα πιο πάνω. 

Ένα χρόνο μετά τα σκέφτομαι, τα θυμάμαι, επανασυγκροτώ τις εικόνες, τις γεύσεις, την αίσθηση. Ναι, την αγάπησα τη Θεσσαλονίκη και, προσπαθούσα τους ανθρώπους που είχα γύρω μου, να τους κάνω να δούνε την πόλη μέσα απο τα δικά μου μάτια, απο τη δική μου οπτική. Να δούνε την όμορφη πλευρά. Εϊχε και άσχημη πλευρά. Όμως εγώ, κρατούσα την όμορφη.

Η δύση του ήλιου, η πανσέληνος, οι συννεφιασμένες μέρες, οι βροχερές κυριακές. 

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την εποχή μου και η κουβέντα που κάναμε στο twitter, τα επανέφερε όλα, απότομα, γρήγορα, βίαια, ένιωσα άσχημα, όχι για την πόλη, για τους φίλους μου. Έφυγα χωρίς να χαιρετίσω όπως έπρεπε, χωρίς να κάνω τις αγκαλιές μου. Μιλάμε στο τηλέφωνο, μου λείπουν, όλοι τους. 

Και τώρα, καινούρια ζωή, στρατός, Λάρισα, αγωνία, το μετά, η οικονομική κατάσταση, τα κατακερματισμένα συναισθήματά μου, τα απότομα ξεσπάσματα, οι προσπάθειες για να μην φαίνομαι λυπημένος, για να μην κάνουν ερωτήσεις, η αποφυγή του να δωθούν απαντήσεις σε ερωτήσεις για συγκεκριμένα άτομα. Όλα. 

Ο φόβος του να ξαναπάω στην Θεσσαλονίκη. Οι αναμνήσεις των τελευταίων δύο ετών, οι αναμνήσεις του Ιουλίου του 2010, ο φόβος, το τρέμουλο, οι αγωνίες, το νοσοκομείο, ο Ιούλιος, ο Αύγουστος, εσύ, ο Σεπτέμβριος, η Ιταλία, το Μιλάνο, το 2010!   1η ΙΟΥΛΙΟΥ  αυτη τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο. Μπήκε. Καλό μήνα. Εσύ που ξέρεις, καταλαβαίνεις, δεν θα το αναλύσω.

Τα δάκρυα που τρέχουν αυτή τη στιγμή απο τα μάτια μου, είναι απο την έλλειψη σας και, όσων περάσαμε μαζί, Ραφαέλα, Πασχάλη, Λίνα, Σοφία, Σούλα. Στη λίστα, στο μυαλό μου, είναι κι άλλα άτομα αλλά, θα μείνουν στο μυαλό μου. Με το στρατό ψιλοχαθήκαμε, άλλα ωράρια, άλλο πρόγραμμα. 

Πιστεύω πως το τέλος της δικής μου εποχής, πέρασε, δεν το κατάλαβα γιατί δεν με άφηνε το μυαλό μου, ήταν απασχολημένο με άλλα. 

Απο τη Λάρισα, ώρα 00:24, καλό μήνα. Πέρασα πολύ όμορφα. Ευχαριστώ. 

1 Ιουλίου 2011 | 3 χρόνια.                 4 Ιουλίου 2011 | 1 χρόνος.