Εκεί που ζεις την καθημερινότητά σου θυμάσαι ότι, πρέπει να πας Θεσσαλονίκη. Κανονίζεις λοιπόν τα εισιτήρια, ημερομηνίες, τις υποχρεώσεις σου και περιμένεις να έρθει η ημέρα που θα φύγεις.
Η ημέρα λοιπόν ήρθε. Ετοιμάζεσαι και ξεκινάς για το αεροδρόμιο. Πρώτη αγωνία. Αν θα φτάσεις. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που ξεκινάνε πάντα τελευταία στιγμή. Έτσι λοιπόν και αυτή τη φορά, ξεκίνησα ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ όμως για να πάω αεροδρόμιο. Πετούσα στις 17:50 και ξεκίνησα απο το σπίτι στις 16:40. Πρόλαβα το μετρό που πήγαινε μέχρι Δουκίσσης Πλακεντίας και μετά απο εκεί πήρα τον προαστιακό που για καλή μου τύχη ερχόταν την ώρα που ανέβαινα στην αποβάθρα. Με το ίδιο εισιτήριο που είχα απο το μετρό (αν και κανονικά ο προαστιακός έχει διαφορετικό και πιο φθηνό) κατευθύνθηκα προς το αεροδρόμιο. Έφτασα εκεί στις 17:35. Τρέχοντας πήγα στο Check In και έβγαλα το εισιτήριο, με μια κυρία που ξύνισε όταν με είδε μιας και ήθελε να κλήσει την πύλη (λες και θα αργούσε αυτή να αναχωρήσει), και τρέχοντας έφτασα στην πύλη για το αεροπλάνο. Μερικά λεπτά μετά, ήμουν στον αέρα για τη Θεσσαλονίκη.
Πετάξαμε με Cyprus Air, της οποία εταιρείας οι αεροσυνοδοί είναι πολύ ευγενικοί (πραγματικά πολύ) και ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι. Φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Κατεβήκαμε απο το αεροπλάνο, τραβήξαμε μια τζούρα Σαλονικιότικο αέρα και ξεκινήσαμε για την πόλη.
Γραμμή 79 (όχι το Ν) για Θεσσαλονίκη. Αποβίβαση απο το λεωφορείο στην Αριστοτέλους. Συνάντηση με παλιούς φίλους. Χαμόγελα, εκρήξεις αναμνήσεων, αγκαλιές, φιλιά, ερωτήσεις, απορίες, προβληματισμοί. Όλα ήρθαν στην επιφάνεια. Όλα απαντήθηκαν και, όλα ερωτήθηκαν.
Στάση πρώτη. Φαγητό! Τι άλλο. Ικτίνου. Saltsa Bar. Όχι στη γωνία. Στον δίπλα χώρο. Δεν τρελένεσαι για το μαγαζί και ειδικά για τον δίπλα χώρο. Είναι τόσο αδιάφορος όσο δεν πάει. Έχει ωραίο φαγητό και καλούτσικες τιμές. Ήταν αρκετό όμως. Φάγαμε και σηκωθήκαμε με την απορία στο μυαλό που θα συνεχίσουμε. Και συνεχίσαμε στην Προξένου Κορομηλά. Αφού είδαμε όλα τα μαγαζιά, και τα παλιά και τα νέα, καθίσαμε στο Flipside.
Πολύ ωραίο μαγαζί, πολύ ωραία διακόσμηση, πολύ ευγενική η κοπέλα που μας εξυπηρετούσε εκείνο το βράδυ και, ο DJ έπαιζε πολύ ωραία μουσική. Καφές και κρασί. Περάσαμε πολύ ωραία. Πέρασε η ώρα. Συνεχίστηκαν οι απορίες αλλά έπρεπε να χωριστούμε. Και έγινε.
Κατεύθυνση για το σπίτι. Σκέψη γλυκιάς θαλπορής και ενός κρεβατιού που θα σε αγκαλιάσει και θα ξεκουραστείς. Φτάνεις στην πολυκατοικία, βάζεις το κλειδί μέσα και!!!! δεν ανοίγει. Να ανακαλύπτεις στις 00:30 ότι αλλάξανε την κλειδαριά και δεν μπορείς να μπείς στην πολυκατοικία. Τηλέφωνο σε φίλους και μένεις εκεί.
Επόμενη μέρα. Ξυπνάς νωρίς γιατί έχεις δουλειές. Ξεκινάς απο τη μία άκρη του κέντρου και φτάνεις στην άλλη. Με τα πόδια (γιατί στη Θεσσαλονίκη περπατάς) δεν παίρνεις απαραίτητα μετρό. Εκεί όλα είναι κοντά και όλα τα φτάνεις. Σου αρέσει. Χαμογελάς. Είχες καιρό να το κάνεις. Τελειώνεις με τις δουλειές και έχουν ήδη ξεκινήσει τα τηλέφωνα.
Καφέδες. Επιπλέον αυτών της προηγούμενης ημέρας. The Blues Bar, στην Ολύμπου εκεί που είναι η αρχαία αγορά. Πάνω δεξιά γωνία. Πολύ ωραίο μαγαζί ΑΛΛΆ αν έχει πολύ κόσμο και καπνίζουν, ίσως να είναι καλύτερα να καθίσεις έξω ή να μην πας καθόλου. Ευγενικό προσωπικό, όχι και τόσο καλός καφές αλλά το μαγαζί, ο περιβάλλον χώρος και ότι έχεις άνοιγμα μπροστά σου (αν καθίσεις έξω) και σε χτυπάει ο ήλιος είναι συνθήκες που τις απολαμβάνεις και ευχαριστιέσαι που βγήκες.
Επόμενος καφές. Απέναντι, στο Φρειδερίκο Αγάπη Μου. Όπως με ρώτησε η φιλή μου που πήγαμε και καθίσαμε, για ΠΟΙΟ λόγο υπάρχει αυτό το μαγαζί; Η απάντησή μου ήταν, για κανέναν. Το μαγαζί είναι απλά (δεν θα πω άθλιο) αλλά τόσο αδιάφορο όσο και ΟΧΙ ωραίο. Τίποτα το ενδιαφέρον, πολύ κρύο μαγαζί, απο διακόσμηση δεν λέει τίποτα παρά το ότι είναι ίδιο με το Pasta Flora Darling και γενικότερα είναι μαγαζί στο οποίο δεν θα σου συνιστούσα να πας ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ. Τον ήπιαμε όμως. Δεν θα τον ξαναπιούμε βέβαια.
Και φύγαμε. Σπίτι (μπορέσαμε και μπήκαμε στην πολυκατοικία τελικά). Πήρες αυτά που ήθελες, ξεκουράστηκες λίγο κι έφυγες. Στο δρόμο για το αεροδρόμιο πάλι. Νωρίς αυτή τη φορά. Έφτασες. Επιβιβάστηκες στο αεροπλάνο. Olympic Air (Airlines). Δεν ξέρω αν τους το έχει πει κανείς αλλά, το προσωπικό τους ίσως και να ήθελε επανεκπαίδευση ή να θέλει απόλυση και πρόσληψη νέων. Υπήρχε μια αγένεια και μια άνεση πολύ μεγάλη που κάπου ενοχλεί. Καλώς όρισες Αθήνα.
Πτώμα έφτασα σπίτι αλλά, ήταν ένα ωραίο ταξίδι, γρήγορο, σύντομο, ουσιαστικό, απολαυστικό και έχοντας τελειώσει όλες μου τις δουλειές. Την επόμενη φορά στη Θεσσαλονίκη ελπίζω να είναι το ίδιο ωραία.
Αν κουράστηκες και μόνο που το διάβασες, φαντάσου εμένα που το ζούσα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου