The lonely ones...

Υπάρχουν άνθρωποι σε αυτή την πόλη - και όχι μόνο - που ζουν μονάχοι. Είναι αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι πολίτες που τους βλέπεις στο δρόμο και τους χαίρεσαι, δείχνουν τόσο μα τόσο ευτυχισμένοι, τόσο μα τόσο ικανοποιημένοι απο τη ζωή τους λες και τα έχουν πετύχει όλα και, όταν γυρίζουν στο σπίτι τους βγάζουν τη μάσκα του ευτυχισμένου ανθρώπου και μεταμορφώνονται σε αυτούς που πραγματικά είναι. Δυστυχισμένοι, μόνοι τους και χωρίς έναν άνθρωπο να μπορεί να τους σταθεί και να τους, πει μια καλή κουβέντα.

Απο την άλλη υπάρχουν και αυτοί που δεν το διάλεξαν να είναι μόνοι τους, όμως είναι καθώς δεν έχουν άλλη επιλογή. Κάποιοι απο αυτούς είναι άνθρωποι όντως αξιόλογοι (το λέω αυτό καθώς ένας πολύ καλός μου φίλος γνώρισε ένα τέτοιο άτομο στην Αθήνα πριν απο λίγο καιρό) και αξίζουν την προσοχή μας και κάποιοι δεν αξίζουν ούτε να τους κοιτάμε.
Προσέξτε, πολλοί απο αυτούς τους "μόνους" δεν ζητάνε τίποτε άλλο παρά μόνο ίσως την προσοχή σας, λίγο ενδιαφέρον ίσως απο τον άλλο, το συνάνθρωπό τους, αυτόν που τους περιφρονεί και τους προσπερνά στο δρόμο σα να είναι σκουπίδια. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, αν τους δείτε στο δρόμο χαμογελάστε τους, μπορεί να σας το ανταποδώσουν.
Υπάρχει ένας δρόμος απο τον οποίο περνάω πολύ συχνά, εκεί βλέπω πολλά άτομα άστεγα τα οποία αν τα παρακολουθήσεις θα νομίζεις πως είναι άχρηστοι άνθρωποι οι οποίοι δεν αξίζουν ούτε την προσοχή μας. Τις προάλλες περνούσα και μου φάνηκε πολύ παράξενη μια εικόνα που είδα. Μια απο αυτούς τους άστεγους είχε τελειώσει με το φαγητό της και όταν περνούσα εγώ, είχε πάρει ένα μπουκάλι νερό και με περισσή φροντίδα και προσοχή καθάριζε την κατσαρόλα στην οποία είχε μαγειρέψει το φαγητό της. Μου φάνηκε πολύ παράξενο σαν εικόνα αυτό.
Ώρες ώρες νιώθω οτι θέλω να σταματήσω να καθίσω μαζί τους και να μάθω για τη ζωή τους, τι τους έφερε σε αυτή την κατάσταση, τι τους κρατά εδώ, και πολλές άλλες απορίες που σίγουρα όλοι μας θα έχουμε. Δεν ξέρω αν θα το κάνω ποτέ και δεν νομίζω καθώς, είμαι κι εγώ ένας απο αυτούς που προσπερνούν, που δεν κοιτάζουν δίπλα τους, μήπως δεν τους αρέσει αυτό που θα δουν...

Στη φωτογραφία είναι μια γιαγιά που κυκλοφορεί γύρω απο το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης και καθαρίζει τα πεζοδρόμια εκεί πέρα. Είναι μια γλυκύτατη γριούλα την οποία αμα δεις απο κοντά το πρώτο πράγμα που θα πείς είναι πως δεν αντέχεις τη μυρωδιά της. Είναι όμως κάθε μέρα σχεδόν εκεί και καθαρίζει το χώρο γύρω απο το υπουργείο, λές και της το ζήτησε κάποιος να το κάνει για χάρη του, να του το κάνει σαν επιθυμία του, λες και την πληρώνουν πράγμα που δεν νομίζω. Είναι όμως εκεί κάθε μέρα, κάθε μεσημέρι που περνώ τη βλέπω να μαζεύει τα σκουπίδια και ο κόσμος περνάει απο δίπλα της και δεν τη βλέπει καν. Τι κρίμα και φαίνεται οτι έχει πολλές ιστορίες να πει και πολλές εμπειρίες να διηγηθεί. Τόσα χρόνια περάσαν και εκείνη παραμένει εκεί. Η ζωή τελικά είναι λίγο άδικη αλλά δίνει και ευκαιρίες.

Αυτά προς το παρόν απο τη μικρή μας πόλη που τη λέμε Θεσσαλονίκη. Εν καιρώ θα έρχονται τέτοια κείμενα για να μας μιλάνε για τους ήρωες αυτής της πόλης, τους ανθρώπους που δεν βλέπουμε ή, που κάνουμε οτι δεν βλέπουμε και όμως είναι εκεί, πάντα και κάθε μέρα, να μας θυμίζουν οτι τίποτα δεν είναι ρόδινο αλλά υπάρχει και καλή και η άσχημη πλευρά.