Ελληνική Κοινωνία. Πόσο θλίβομαι.

Τρίτη μεσημέρι κι εγώ γυρίζω σπίτι μετά απο μία μέρα όπου έγραφα - να ήμουν και σίγουρος οτι έγραψα όμως. Στο δρόμο περνώντας απο την πλατεία της παλιάς λαχαναγοράς με κατεύθυνση προς το σπίτι μου είδα κάτι παιδιά να είναι μπροστά απο ένα μέρος του τοιχείου της οχύρωσης της πόλης (τα αρχαία που λέμε). Απο αυτα τα αρχαία που είναι γεμάτη όλη η άνω πόλη και ένα μέρος του κέντρου. Απο μακρυά φαινόταν οσαν να έπαιζαν, πλησιάζοντας όμως είδα πως το ένα είχε βάλει το ένα του πόδι μέσα σε μια τρύπα και κλοτσούσε τις πέτρες για να πέσουν. Το έκανε με τόση μανία λες και θα έπαιρνε μετάλλειο. Βέβαια να ήταν μόνο αυτό καλά θα ήταν. Πλησιάζοντας κι άλλο και αφού είχα φτάσει δίπλα πλέον απο τα παιδιά και με τα ακουστικά στα αυτιά μου να ακούω μουσική, άκουσα τα μικρά να φωνάζουν και να βρίζουν ασταμάτητα λες και ήταν δεν ξέρω κι εγώ που, στο γήπεδο ας πούμε οι οπαδοί λιγότερο βρίζουν όταν είναι εκνευρισμένοι. Και να φωνάζουν τις βρισιές με τέτοιο πάθος λες και είχε κάνει κάποιος κατιτίς τρομερό και δεν άντεχαν αν δεν το έβγαζαν απο μέσα τους.

Σε κάποια φάση τρόμαξα. Νόμιζα οτι θα άρχιζαν να πλακώνονται κι όλα, έτσι, για το Θεαθήναι. Προσπέρασα και έφυγα. Δεν ήθελα ούτε να σκεφτώ, ούτε να δω, ούτε να κρίνω παρά μόνο να σχολιάσω και να το μοιραστώ.

Θλίβομαι όταν σκέφτομαι την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας. Μια κοινωνία αδιάφορη πλέον για το τι συμβαίνει γύρω της. Δεν ενδιαφέρει κανένα πλέον το αν ο δίπλα μας πεθαίνει, αν είναι καλά ή αν χρειάζεται τη βοήθειά μας. Να είμαστε καλά εμείς και απο εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα είναι καλά. Όσο δεν συμβαίνει σε εμάς δεν τρέχει μία. Το είδαμε παλιότερα, το είδαμε και τώρα με τις φωτιές. Όλοι μας τρέξαμε να "δώσουμε", να βοηθήσουμε. Τώρα όμως; Ένα μήνα μετά; ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Ξεχάσαμε. Πέρασε. Δεν το πάθαμε κι εμείς δα, γιατί να καθήσουμε να σκάσουμε;

Θλίβομαι όταν ακούω και βλέπω μικρά παιδιά να συμπεριφέρονται έτσι και να φωνάζουν και να βρίζουν. Ενοχλούμαι όταν ακούω ανθρώπους μεγαλύτερους να χρησιμοποιούν λέξεις και εκφράσεις χωρίς να γνωρίζουν ή να σκέφτονται τι σημαίνουν και αν και κατά πόσο είναι βαριές σε νόημα αυτές οι λέξεις. Και το πιο σημαντικό όταν απο αυτούς τους ανθρώπους παραδειγματίζονται μικρά παιδιά και μεγαλώνουν με λάθος τρόπο. Δεν μπορώ να κάνω κάτι όμως πέραν του να το σχολιάσω. Η ανατροφή των παιδιών δεν είναι δική μου υπόθεση. Κάποιος όμως πρέπει να τους εμφυσήσει την όρεξη για μόρφωση, γνώση, αυτοσεβασμό, αυτοκυριαρχία και όρεξη για προσφορά. Ποιός όμως;
Εδώ είναι το πρόβλημα. ΠΟΙΟΣ;