Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία (or so they say)

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία, λέει ένα γνωστό σε όλους μας τραγούδι που σίγουρα το έχουμε τραγουδήσει όλοι ή οι περισσότεροι.

Το κείμενο αυτό έχει σαν έναυσμα τη διαδρομή μου κέντρο - πολίχνη πηγαίνοντας προς ένα φίλο μου. Όλοι γνωρίζουμε (οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης) πως οι δυτικές συνοικίες δεν είναι και ότι καλύτερο υπάρχει στην πόλη.

Έτσι λοιπόν πήρα κι εγώ το λεωφορείο να πάω στην πολίχνη να βρώ ένα φίλο μου να πιούμε ένα καφεδάκι, Στο λεωφορείο μέσα, εκτός απο πολλές εθνικότητες λαών, ανάμεσά τους και έλληνες, εβρίσκοντο και δύο παιδία τα οποία ήτο πέριξ τας ηλικίας 16-18. Εδώ οφείλουμε όπως σημειώσουμεν πως ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης κατα κόσμον ΟΑΣΘ έχει εγκαταστήσει ένα καινούργιο σύστημα ειδοποίησης στάσεων δια διευκόλυνσης του έπιβατικού κοινού.

Διανύοντας λοιπόν την απόστασιν κέντρο πολίχνη ακούγεται μια φωνή η οποία ανήγγηλε τη στάση που φτάναμε. Με το που ξεκινά την αναγγελία, το ένα παιδίον εκ των δύο ξεκίνησε να βρίζει και να λέει τα κλασσικά γ**ώ την εκκλησία σου, την κοινωνία σου και όλα αυτά τα διακοσμητικά. Ήταν δύο παιδιά απο αυτά που νομίζουν πως κάνουν αντίσταση με το να βρίζουν συνεχώς και το καθετί, να φοράνε ρούχα που δεν φοράνε όλοι οι υπόλοιποι και να το παίζουν μάγκες μπροστά στον οποιοδήποτε, μόνο που είναι "τζάμπα μάγκες".

Τέλος πάντων. Καθώς ήμουν μπροστά σε αυτό το γεγονός κάθησα και σκέφτηκα. Γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν έτσι (κάποια απο αυτά, όχι όλα). Όλοι μας περνάμε την περίοδο της αντίδρασης και της επανάστασης όπου και καλά κάτι κάνουμε. Βλακείες.

Τους κοιτούσα λοιπόν καθώς κατέβαιναν απο το λεωφορείο και σκεφτόμουν πως όλα αυτά τα παιδιά τα δήθεν και καλά αντιστασιακά και που κάνουν την επανάστασή τους με το που βγούν στην πραγματική κοινωνία και όχι να ζούν σε αυτή την κατάσταση θα στρώσουν και στρώνουν δηλαδή. Μπαίνουν όρια μετά στη συμπεριφορά, στις εκφράσεις, στο ντύσιμο, στις κινήσεις, στα πάντα. Αλλάζουν πολλά, συνήθειες, νοοτροπία και πολλά ακόμη και αρκετά απο αυτά έως πάρα πολλά γίνονται άλλοι άνθρωποι κυριολεκτικά.

Τι είναι άραγε αυτό που τα κάνει όλα αυτά τα παιδιά να αντιδρούνε και να λειτουργούνε έτσι όσο είναι παιδιά; Το γιατί αλλάζουν αργότερα είναι εμφανές και γνωστό.

Δεν μπορούν να διορθωθούν όσο είναι μικρά; Δεν μπορώ να ακούω παιδιά να βρίζουν ανεξέλεγκτα, χωρίς κανένα φραγμό και όριο και χωρίς να γνωρίζουν τη σημασία των φράσεων και εκφράσεων όλων όσων λένε.

Λέω λοιπόν σε όλα αυτα τα παιδιά "χαιρετίσματα λοιπόν, απο την εξουσία. τους περιμένουμε για να τους αλλάξουμε."

Και μην το εκλάβετε άσχημα, απλά έτσι είναι η ζωή. Όσα η κοινωνία δεν δέχεται προσπαθεί να τα αλλάξει. Και όσα δεν αλλάζουν απλά απορρίπτονται.

Εξάλλου αν αυτά τα παιδιά επιλέξουν να είναι αντιδραστικά και στη μετέπειτα ζωή τους τότε απλά περιοθωριοποιούνται απο μόνα τους. Ο καθένας σε αυτή τη ζωή επιλέγει το τί θα κάνει. Καλή τύχη σε όλους. Εγώ έχω διαλέξει πλευρά.