Αποσύνθεση

Μια κοινωνία που βρίσκεται σε αποσύνθεση. Μια κοινωνία που βράζει μέσα της βαθειά όμως πιστεύει πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μια κυβέρνηση η οποία θεωρεί πως όλα βαίνουν καλώς και πως δεν πρέπει να αλλάξει κάτι. Μια αντιπολίτευση η οποία προσπαθεί να πιαστεί απο το παραμικρό για να μπορέσει να κερδίσει απλά κάποιες μονάδες περισσότερες στα γκάλοπ.

Όλα τριγύρω αλλάζουν, κι όλα τα ίδια μένουν...

Το πιστεύεις κι εσύ αυτό; Μια εξοργισμένη νεολαία, μια "απογοητευμένη" αστυνομία, μια κυβέρνηση και πολλά πολιτικά σχήματα τα οποία πρέπει να αλλάξουν εκ βάθρων. Νοοτροπία ωχ αδελφισμού, ποιος θα αρπάξει τα περισσότερα και ποιος θα φανεί περισσότερο.

Απο τα γεγονότα τις τελευταίες μέρες είμαι απογοητευμένος, θυμωμένος, προβληματισμένος.
Θύμωσα με την αστυνομία και την αντιμετώπισή της απέναντι σε όλους αυτούς που καταστρέφανε (καθώς δεν προκαλούσαν απλά ζημιές), θύμωσα με όλους αυτούς που καταστρέφανε χωρίς να σκέφτονται, απογοητεύτηκα με τους διοικούντες οι οποίοι δεν πήραν καμία σωστή απόφαση κατα την άποψή μου και προβληματίστηκα με το τι ακολουθεί.

Θύμωσα με όλους αυτούς οι οποίοι καταστρέφανε οτι βρίσκανε μπροστά τους χωρίς να τους ενδιαφέρει αν την επόμενη μέρα αυτός που έχει το κατάστημα θα πάει για δουλειά, αν θα έχει να φάει, αν οι υπάληλοι που απασχολούσε θα έχουν απασχόληση τον επόμενο καιρό. Αν κάποιος απο όλους αυτούς είχε οικογένεια και παιδιά για να θρέψει, αν είχε δάνεια και ο,τι άλλο. Θύμωσα με τα €50 εκ. ζημίες που προκλήθηκαν, με όλα τα κτήρια που καταστράφηκαν, με όλες αυτές τις εικόνες που το μοναδικό που προκαλούσαν ήταν, πόνος και θλίψη. Η Ελλάδα ξανακάηκε, μόνο που αυτή τη φωτιά ήταν στις πόλεις μέσα, καιγόταν το τσιμέντο και οι ζωές μας, απειλούνταν οι περιουσίες μας, οι ζωές μας. Θύμωσα με όλους αυτούς τους άγνωστους αλλά και γνωστούς.

φωτο: Εθνική Τράπεζα Ελλάδος, Λάρισα. Το κτίριο κάηκε ολόληρο και έγινε διάτρητο, απο τη μια πλευρά ως την άλλη. / Grigsgr.blogspot.com

Θύμωσα με την αστυνομία που το μόνο που έκανε ήταν να ρίχνει δακρυγόνα και να μην κάνει τίποτα άλλο. Με τα σκηνικά που γινόντουσαν και στα οποία η αστυνομία ήταν μπροστά αλλά δεν έκανε τίποτα παρά, μόνο κοιτούσε και "απολάμβανε" το θέαμα. Θύμωσα που απο ότι κατάλαβα, το όλο σκηνικό ήταν "στημένο" και όλα γινόντουσαν λες και ήταν προσχεδιασμένα. Οι "άγνωστοι" να καταστρέφουν όλόκληρα κτήρια, καίγοντάς τα και η αστυνομία να είναι λίγο πιο πάνω και απλά να κοιτάζει. Γιατί δεν κάνεις κάτι; Είσαι δίπλα; Χτύπησέ τον. Δώσε του να καταλάβει. Χτύπησέ τον όπως ο αστυνομικός (ειδικός φρουρός) χτύπησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Τι διαφορετικό είχε γίνει τότε και δυο μέρες μετά δεν μπορούσε να γίνει ξανά το ίδιο; Γιατί επιτέλους αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι - όπως τους αποκαλούν τα ΜΜΕ - δεν μπορούν να γίνουν απλά γνωστοί; Θύμωσα με όλα αυτά και με πολλά ακόμη, μα περισσότερο με την υπομονή σε λάθος καταστάσεις και συνθήκες.

Απογοητεύτηκα απο τους διοικούντες επειδή δεν μπορούν να αποφασίσουν - έστω για μια φορά μόνο - να αναλάβουν τις ευθύνες, παρά μόνο κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι τους και λένε οτι καταλαβαίνουν. Δεν κάηκε όμως το δικό τους κατάστημα, η δική τους επιχείρηση, δεν καταστράφηκε το δικό τους μέλλον. Δεν είναι εκείνοι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό για να τα βγάλουν πέρα. Το υπουργείο εξωτερικώ το οποίο έπαθε κάτι ζημιές αν θυμάμαι καλά, δεν ανήκει σε κάποιον υπουργό η οποιονδήποτε άλλο για να μπορέσει να νιώσει τι σημαίνει να σου καταστρέφουν κάτι που πονάς. Ε, καί; Θα ξαναγίνει, δικό μου είναι; Μακάρι να μπορούσαν έστω για μια στιγμή να καταλάβουν τους απλούς πολίτες. Αυτούς τους πολίτες που πληρώνουν τους φόρους, αυτούς που προσπαθούν να είναι τυπικοί επειδή δεν γίνεται αλλιώς, αυτούς που κάνουν 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα. Όλους όσους δεν έχουν αυτή την ειδική μεταχείριση λόγω της θέσης τους. Απογοητεύτηκα και απογοητεύομαι όσο περνάει ο καιρός.

Προβληματίστηκα και προβληματίζομαι με όσα θα ακολουθήσουν απο εδώ και πέρα. Περισσότερο προβληματίζομαι για το ότι, δεν θα αλλάξει τίποτα και όλα θα παραμείνουν τα ίδια. Τα γεγονότα που πέρασαν, θα γραφτούν στην ιστορία και απλά μπορεί να γίνει κάποια αναφορά ξανά. Δεν θα αλλάξει κάτι, σε κανέναν και σε τίποτα. Όλοι μας θα το ξεχάσουμε. Τα κανάλια, θα βρούν καινούργιο δρώμενο να προβάλουν, οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να κερδίζουν απο παντού και όλοι οι υπόλοιποι απλά θα σσυνεχίσουν να λένε πως δεν πάει άλλο, πάμε για ένα καφέ τώρα;


ΘΕΛΩ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ ΤΗΝ ΕΡΤ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΔΕΙΞΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΑΘΕΙΑ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΗΓΟΡΟΥΣΕ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ ΣΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. ΟΤΑΝ ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΛΑΜΒΑΝΑΝ ΧΩΡΑ ΣΕ ΑΘΗΝΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ Η ΝΕΤ ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ. ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ. ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΠΟΤΕ ΤΗ ΣΥΜΦΕΡΕΙ. ΚΑΛΑ ΚΑΝΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝΕ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΧΤΕΣ. ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΝ. Η ΙΔΙΑ Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΤ ΔΙΑΤΕΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ. ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΓΙΝΑΝ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ; ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ Η ΑΠΛΑ ΘΕΩΡΗΣΑΝ ΠΩΣ ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΟΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΗ;

Ναι, είμαι εκνευρισμένος. Ναι. Όμως και που είμαι, δεν καταλαβαίνει κανείς κάτι. Δεν έχουμε μάθει να αλλάζουμε κάτι που δεν είναι καλό. Αυτά θα ξαναγίνουν και τότε θα λέμε πάλι "πω πω, κοίτα τι κάνουν τα τσογλάνια". Τα τσογλάνια όμως και πάλι θα έχουν ένα λόγο που θα κάνουν ότι κάνουν. Το θέμα αρχικά θα είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι το τσογλάνι και ποιος είναι αυτός που δεν φταίει. Οι μαθητές που κάνανε τις πορείες το πρωί δεν κάνανε και τις καταστροφές το βράδυ. Άλλοι τις κάνανε, και αυτοί είναι γνωστοί αλλά κανείς δεν τους πιάνει καθώς αυτοί εξυπηρετούν κάποια άλλα συμφέροντα. Μπράβο μας!!!

1st of December | 1h Δεκεμβρίου (World AIDS Day)

Εδώ είμαστε πάλι όπως και το καλοκαίρι. Να αναρωτιόμαστε τι κάνουμε και να ευχόμαστε όλοι σε όλους καλό μήνα καταλήγοντας οτι, "Α!!! σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS, είδες τι κάνουν στην Αριστοτέλους;".
Τα πυροτεχνήματα αυτή τη στιγμή εκπυρσοκροτούν έξω και στην πλατεία Αριστοτέλους το γιορτάζουν. Πιστεύετε πως είναι μέρα για εορτασμούς; Να γιορτάσουμε τι; Το οτι φέτος μέχρι και τον Οκτώβριο του 2008 δηλώθηκαν 547 νέες περιπτώσεις ήτοι περισσότερες απο οτι ολόκληρο το 2007 (517)σε σύνολο και πάλι μέχρι και τον Οκτώβρη του 2008 9.229; Σοβαρά μιλάμε; Δεν πιστεύω οτι είναι καμία μέρα για τέτοιες κινήσεις. Ας μάθουμε επιτέλους να χρησιμοποιούμε το προφυλακτικό και να το έχουμε πάντα ώς απαραίτητο συστατικό σεξουαλικής απόλαυσης και υγείας. Ας μάθουμε να μην φοβόμαστε τους οροθετικούς ανθρώπους. Ας μάθουμε να μην κάνουμε διακρίσεις. Όλοι μας!!!

Καλό μήνα σε όλους μας.

Ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με τον ιό HIV συνεχίζει να αυξάνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας. Σήμερα 33 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με τον ιό σε παγκόσμια κλίμακα και για την Ελλάδα, ο αριθμός των νέων περιστατικών μέχρι το τέλος Οκτωβρίου (547) έχει ήδη ξεπεράσει το συνολικό αριθμό για το 2007 (517). Και η συλλογή δεδομένων συνεχίζεται.

Τι είναι ο ιός HIV;

Ο HIV είναι ένας ιός που επιτίθεται στον ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού. Σύμφωνα με τα τελευταία επιστημονικά στοιχεία, το 70-90% των ατόμων εκδηλώνουν συμπτώματα της λοίμωξης, εντός λίγων ημερών από τη μόλυνση τους. Τρία συμπτώματα που εκδηλώνονται ταυτόχρονα μπορεί να θεωρηθούν ως ισχυρός προγνωστικός δείκτης λοίμωξης από τον ιό HIV: πυρετός, εξανθήματα και σοβαρός πονόλαιμος. Τα συμπτώματα αυτά, συνήθως εξαφανίζονται εντός δύο ή τριών εβδομάδων. Βέβαια μερικά άτομα μπορεί να μην εμφανίσουν τα συμπτώματα αυτά. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις, χωρίς αποτελεσματική φαρμακευτική αγωγή το ανοσοποιητικό σύστημα τελικά θα αποδυναμωθεί πάρα πολύ και δεν θα μπορεί τελικά να καταπολεμήσει τη λοίμωξη.

AIDS και HIV: είναι το ίδιο;

Όχι. Όταν κάποιος χαρακτηρίζεται ως ζων με HIV, σημαίνει ότι ο ιός HIV βρίσκεται στον οργανισμό του. Όταν ένα άτομο όμως περιγράφεται ως έχον εκδηλώσει AIDS, σημαίνει ότι το ανοσοποιητικό του σύστημα έχει αποδυναμωθεί τόσο πολύ ώστε να μη μπορεί να καταπολεμήσει μια ευρεία γκάμα ασθενειών, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα το έκανε επιτυχώς.

Δεν γνωρίζω κάποιος με HIV. Ή μήπως γνωρίζω;

Σύμφωνα με στοιχεία του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ.), ο συνολικός αριθμός των HIV οροθετικών ατόμων (συμπεριλαμβανομένων των περιπτώσεων AIDS) που δηλώθηκαν στην Ελλάδα μέχρι την 31η Οκτωβρίου 2008 ανέρχεται σε 9.229. Από αυτά, τα 7.409 (80,3%) ήταν άνδρες, τα 1.772 (19,2%) γυναίκες, ενώ για ένα μικρό ποσοστό το φύλο δεν δηλώθηκε. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι η επιδημία έχει αυξητικές τάσεις με 547 νέες περιπτώσεις να έχουν δηλωθεί μέχρι και τον Οκτώβριο του 2008. Συνεπώς, ακόμη και κάποιο άτομο του στενού κοινωνικού περιβάλλοντος μας, υπάρχει πιθανότητα να ζει με τον HIV, αλλά να μην αισθάνεται την ανάγκη να το κοινοποιήσει.

Υπάρχει θεραπεία για τον HIV;

Προς το παρόν όχι. Αλλά τα θεραπευτικά σχήματα που τηρούν τον ιό υπό έλεγχο και το ανοσοποιητικό σύστημα σε καλή κατάσταση, είναι γεγονός. Τα άτομα που κάνουν αντιρετροϊκή αγωγή ζουν σήμερα μια υγιή, ενεργή ζωή, αν και μπορεί να παρουσιάζουν παρενέργειες στα πλαίσια της θεραπείας. Αν ο HIV διαγνωστεί αργά, η θεραπεία μπορεί να είναι λιγότερο αποτελεσματική στην πρόληψη της εκδήλωσης του AIDS.

Πως είναι η ζωή με τον HIV;

Αν το άτομο που μολυνθεί από τον ιό HIV διαγνωστεί έγκαιρα και ανταποκρίνεται καλά στην θεραπεία, μπορεί να έχει μια σχετικά υγιή ζωή, να εξακολουθεί να εργάζεται, να έχει κοινωνική και ερωτική ζωή, όπως ο καθένας μας, και τελικά να έχει ένα καλό προσδόκιμο επιβίωσης. Πάντως θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η διάγνωση του HIV και η ανταπόκριση στην αγωγή είναι δύσκολη και τα άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό χρειάζονται την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια των επαγγελματιών του χώρου της υγείας, της οικογένειας και των φίλων τους, καθώς και όλων όσων εμπλέκονται στην καταπολέμηση της μάστιγας του AIDS.

Γιατί είναι δύσκολο να παραδεχθεί κάποιος ότι είναι φορέας του HIV;

Οι άνθρωποι που ζουν με τον HIV είναι φυσικό να δυσκολεύονται να μιλήσουν για την κατάστασή τους καθώς κατά το παρελθόν έχουν βιώσει την απόρριψη, την κοινωνική απομόνωση. Ακόμη και σήμερα, υπάρχει πάντα ο φόβος της κοινωνικής απομόνωσης και της προκατάληψης από την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους. Επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που οι φορείς του HIV γίνονται αντικείμενο διακρίσεων στον εργασιακό τους χώρο, ενώ ρατσιστική συμπεριφορά μπορεί να αντιμετωπίσουν ακόμη και από επαγγελματίες του χώρου της υγείας. Τέλος, προβληματικός εξακολουθεί να είναι και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν το ζήτημα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Η προκατάληψη γύρω από τον HIV είναι συχνά το αποτέλεσμα της άγνοιας για τους τρόπους μετάδοσης του ιού και του αθεμελίωτου φόβου για τους τρόπους μόλυνσης. Η ενθάρρυνση της δημόσιας συζήτησης για τον HIV και των επιστημονικά τεκμηριωμένων μεθόδων προφύλαξης, είναι μονόδρομος για την καταπολέμηση της προκατάληψης και του φόβου που περιβάλλει την σοβαρή αυτή κοινωνική μάστιγα.

Πως μεταδίδεται ο HIV;

Ο ιός μπορεί να μεταδοθεί μέσω μετάγγισης μολυσμένου αίματος, του σπέρματος, των κολπικών υγρών ή του μητρικού γάλακτος (θηλασμός). Οι συχνότεροι τρόποι μετάδοσης είναι:

*
ερωτική επαφή χωρίς χρήση προφυλακτικού με άτομο που είναι φορέας ή νοσεί
*
η χρήση μη αποστειρωμένης σύριγγας ή άλλων μη αποστειρωμένων ιατρικών εργαλείων
*
από HIV-θετική μητέρα (στο παιδί) κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού ή του θηλασμού

Ο HIV μεταδίδεται μέσω του στοματικού έρωτα;

Η ερωτική στοματική επαφή ενέχει χαμηλότερο κίνδυνο από την διεισδυτική ερωτική επαφή, αλλά ο HIV μπορεί να μεταδοθεί μέσω πιθανών αμυχών ή ελκών της στοματικής κοιλότητας ή λοιμώξεων των ούλων, αν έλθουν σε επαφή με μολυσμένα στοματικά υγρά.

Ο HIV μεταδίδεται με το φιλί;

Όχι. Ο HIV δεν μεταδίδεται:

*
Με το φιλί ή το άγγιγμα
*
Μέσω των πτυέλων, του βήχα ή του φτερνίσματος
*
Τις πισίνες, το κάθισμα της τουαλέτας, τα οικιακά σκεύη

Οι γυναίκες που έχουν μολυνθεί από τον HIV μπορούν να αποκτήσουν παιδιά;

Ναι. Ο HIV μπορεί να μεταδοθεί από την μητέρα στο παιδί, αλλά υπάρχουν μέτρα που μπορούν να ληφθούν και να μειωθούν οι πιθανότητες (κάτω του 1%) του παιδιού να επιμολυνθεί από τον HIV. Στα μέτρα αυτά περιλαμβάνεται η χορήγηση αντιρετροϊκής αγωγής στην μητέρα και το παιδί, η διενέργεια του τοκετού με καισαρική τομή και η απαγόρευση του θηλασμού του νεογνού.

Μπορώ να μολυνθώ κι εγώ;

Αν είμαι σεξουαλικά ενεργό άτομο ή μοιράζομαι με άλλους ιατρικό υλικό (βελόνες, σύριγγες), διατρέχω κίνδυνο μόλυνσης από τον ιό. Αν και οποιοσδήποτε μπορεί να μολυνθεί, μερικές κοινωνικές ομάδες διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο, όπως οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες, οι αμφισεξουαλικοί άνδρες και γυναίκες και οι χρήστες ουσιών.

Πως μπορώ να προστατευθώ;

Η χρήση προφυλακτικού κατά την ερωτική επαφή (περιλαμβανομένου και του στοματικού έρωτα) είναι απαραίτητη. Μάλιστα, στην επιλογή του προφυλακτικού πρέπει πάντα να ελέγχουμε αν αυτό φέρει το σηματάκι ασφαλείας CE της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και φυσικά να μην μοιραζόμαστε ποτέ σύριγγες ή βελόνες ή άλλον ιατρικό εξοπλισμό με κανέναν.

Τι κάνω σε περίπτωση που έχω θέσει τον εαυτό μου σε κίνδυνο;

Αν πιστεύετε ότι με οποιοδήποτε τρόπο έχετε εκτεθεί σε κίνδυνο μόλυνσης από τον ιό HIV, μπορεί να απευθυνθείτε στο πλησιέστερο νοσοκομείο και να ζητήσετε να υποβληθείτε στις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. Αν μάλιστα αυτό γίνει εντός 72 ωρών από την πιθανή έκθεση στον HIV, ζητήστε να υποβληθείτε σε PEP (post-exposure prophylaxis), αγωγή που χορηγείται σε περίπτωση έκθεσης στον ιό, από τμήματα επειγόντων περιστατικών των νοσοκομείων. Η θεραπεία PEP μπορεί να συμβάλλει στην αναστολή της λοίμωξης μετά την έκθεση στον HIV. Όσο μάλιστα νωρίτερα ξεκινήσει η αγωγή τόσο πιθανότερη είναι η αποτελεσματικότητα της.

πηγή health.in.gr

Atlantis The Palm, Dubai

We have never seen anything like this before. The most extravaganza fireworks you've ever seen. Maybe one of the most luxurious hotels in the world (7 Stars) and a new way of holiday-ing. Enjoy the video and see all other related videos you can see. You will be impressed by the effort and the time people who made this happen have given to the whole idea of making something that has never happen.
Enjoy the video below and be impressed!!!

Where the Hell is Matt? (2008) - Κάτι που μου άρεσε πολύ. Δες το βίντεο.

An inspiring moment.
A unique dance.
One who has united many.
The purpose to do something without having anything to gain.

The WORLD.
The PEOPLE.
The FEELING.


Enjoy the video.

Παράθυρο στη θάλασσα

Να εκεί πέρα μακρυά, πίσω απο τη θάλασσα θέλω να παω. Το βλέπεις; Είναι ωραία εκει.
Δεν το βλέπεις; Είναι ακριβώς απο πίσω. Μου έχουν πει πως ειναι ήσυχα και πολύ όμορφα.

- Φορές φορές έχω την αίσθηση πως το ονειρεύομαι, ότι είμαι σε ενα καράβι επάνω και ταξιδεύω προς εκεί. Πώς το ζω όταν κοιμάμαι. Είναι αλήθεια. Και στον ύπνο μου οταν το βλέπω είναι πολύ όμορφα. Να, εκεί περα απο τη θάλασσα. Εκεί που δειχνει το δάχτυλό μου, έχω ενα όνειρο να κυνηγήσω. Θα το κυνηγήσω. Έχω ανάγκη να ονειρεύομαι, εχω ανάγκη να ζήσω. Θέλω!!! Θα το κυνηγήσω στ'ορκίζομαι.
- Δεν φοβάσαι, μην χαθείς στο δρόμο προς το όνειρο; Τι θα συμβεί στη διαδρομή; Μπορεί να είναι πάρα πολύ δύσκολο να φτάσεις.
- Όχι δεν φοβάμαι. Ίσα ίσα, θέλω πολύ να φτάσω. Μπορεί να γίνει οτιδήποτε, εγώ θα φανώ δυνατός. Δεν θα το αφήσω να μου περάσει. Είναι η πρώτη φορά που κυνηγάω ένα όνειρό μου και η πρώτη φορά που βλέπω πως η διαδρομή τελικά αξίζει και μου αρέσει.
- Θέλω να σου χαμογελάσω και να σε υποστηρίξω αλλά, φοβάμαι. Δεν ξέρω. Κάτι με κρατάει. Φοβάμαι να πονέσω, φοβάμαι να φοβηθώ. Μαζί σου πονάω κι εγώ, μαζί σου γελάω κι εγώ. Φοβάμαι τι θα αντιμετωπίσεις. Κι αν μείνεις μόνος; Τότε;
- Μην φοβάμαι. Όλα θα τα περάσω. Θα νικήσω στο τέλος. Θα βγώ εγώ ο νικητής.
- Κι αν μείνεις μόνος; Τότε τι θα κάνεις;
- Αν μείνω μόνος........


- Δεν ξέρω. Ελπίζω να μην γίνει κάτι τέτοιο. Ελπίζω να είναι πάντα μαζί μου όπως τόσο πολύ θέλω. Να είναι αλήθεια όσα μου λέει και να παραμείνουν για πάντα. Να με στηρίζει και να με βοηθάει όταν πρέπει. Να είναι εκεί να μου χαμογελάει. Να χαίρεται μαζί μου και να λυπάται μαζί μου όμως, πάντα να είναι εκεί. Μου αρκεί.
- Μακάρι...
- Κοίτα τη θάλασσα, είναι γαλήνια. Κάποτε θα βγώ και θα πετάξω. Θα σταματήσω να κοιτάζω τη θάλασσα απο το παράθυρο. Θα ταξιδέψω μαζί της. Θα την αφήσω να με κάνει μούσκεμα, να με φυσήξει ο αέρας της. Θα πετάξω απο πάνω της κάποτε. Θα σταματήσω να μένω κλειδωμένος πίσω απο ένα παράθυρο στη θάλασσα.
Στο ορκίζομαι.

Πόσες νομίζεις ότι μπορείς να βρείς; (ανανεωμένο - Upd).

Το σάββατο που μας πέρασε ήμουν με ένα φίλο μου και την αδερφή μου στο χωριό μας και βγήκαμε έξω. Μέχρι το τέλος της βραδιάς όπως μπορείς να δεις και στη φωτογραφία, την είχαμε ακούσει Smirnoffωνικά! Εντελώς όμως. Περιττό να πω ότι περάσαμε πολύ ωραία!!! Εξαιτίας όμως εκείνης της βραδιάς καθήσαμε την επόμενη (κυριακή δηλαδή) και τη μεθεπόμενη και "στίψαμε" το μυαλό μας να βρούμε λέξεις με τις οποίες μπορεί κάποιος να περιγράψει την κατάσταση στην οποία είχαμε περάσει αφού την είχαμε ακούσει. Εσύ νομίζεις πως μπορείς να μας βοηθήσεις να μεγαλώσουμε τη λίστα με τις λέξεις,προσθέτοντας καινούργιες στις ήδη υπάρχουσες; Σου δίνω τη λίστα μου δίνεις κι άλλες καινούργιες λέξεις που δεν τις γνωρίζουμε και φυσικά δεν υπάρχουν στη λίστα. Δίκαιη μοιρασιά, δεν βρίσκεις; Άντε λοιπόν σε περιμένω.


AΛOIΦH
AΛΦAΔI
ΓKOΛ
ΓKOYPΛA
ZANTA
ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ
KOKKAΛO
ΚΟΜΜΑΤΙΑ
ΚΟΝΤΥΛΟ
ΚΟΥΜΠΟΥΡΙ
KOYPOYMΠEΛO
ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙ
KOYΦOTHΛIO
ΚΟΥΡΚΟΥΤΙ
ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΣ
KPOYΠ'
ΛIAPΔA
ΛIΩMA
ΜΠΑΟΥΛΟ
ΜΠΟΧΑΛΟΣ
NTANAΛIA
ΝΤΑΒΑΝΟΣ
ΝΤΙΡΛΑ
ΟΦ
ΠATAΛIA
ΠΙΤΑ
ΣKNHΠA
ΣΟΥΡΑ
ΣTOYΠI
ΤΑΡΤΑ
TATIA
TΣATΣAΛOΣ
ΤΥΦΛΑ
ΦΕΣΙ
XΩMΑ


Καινούργιες προσθήκες με τη βοήθεια του κοινού. Νέες αφίξεις ή όπως θέλεις βρε παιδί μου πες το. Απλά πές το... σε εμάς να το γράψουμε να ξέρουμε πως θα το λέμε.

Αουτ
Κουδούνι
Λάσπη
Λινάτσα
Ντεντ (απο το γνωστό αγγλικό Dead)
Σόλα
Φυτίλια

Δοκίμασε τις γνώσεις σου. Μην πίνεις μόνο, μάθε και να το περιγράφεις την επόμενη μέρα!

Where Are Our Manners?

Where Are Our Manners?

By: Rebecca Brown | DivineCaroline.com
(http://www.divinecaroline.com/article/22360/56313-manners-)

As I crammed myself onto a crowded train this morning, I noticed there was a very pregnant woman standing near me, jammed in tightly and hanging on for dear life. I looked at the passengers sitting in the seats that are supposed to be surrendered to the elderly, physically challenged, and other people who need to sit, and all of them were listening to iPods. Most of them were also texting or reviewing email, one person was reading on a Kindle, and two people were watching movies. Not one of them even looked up; everyone was too absorbed in what they were listening to, reading, or watching to even notice the protruding belly and flushed face of the pregnant passenger.

Over the past few years, there have been countless discussions on minding our manners within our new modes of communication. Is it rude to text someone and ask him on a date? When is it appropriate to forward an email? Do we befriend someone on a social networking site we’ve only met once?

But while we’ve been debating the dos and don’ts of technology etiquette, it appears that many of us have forgotten some of the old school manners that our parents, grandparents, and teachers taught us—manners that have nothing to do with a keyboard or a monitor, but have everything to do with the long-forgotten Golden Rule. Maybe technology has eroded our brains so much that we can never go back to those golden days, but there are a few simple courtesies that I’d like to see make a comeback.

Hold doors for people.
This doesn’t just mean men holding doors for women—anyone who has the arm strength to hold a door for someone should. Holding a door shows that we’re paying attention to what’s going on around us and that we care about others even if they’re a complete stranger. That little bit of awareness also helps take our minds off the busy, crappy day we might be having. Plus, it’s a nice and unexpected way to pay it forward, kind of like smiling at a stranger. Hold the door for someone and someone else will hold it for you later.

Give up seats.
Lizzie Post, great-great granddaughter of Emily Post and author of How Do You Work This Life Thing?, says this is one practice she’d like to see happen more often. “Giving up your seat to someone is so easy. Even when people don’t accept your offer, I think it’s nice to get up and stay standing so they know you’re sincere. The more that we become the good example, the more it will catch on.”

Most of us were taught that it’s good manners to give up our seat to the elderly, pregnant, and physically challenged. But if we pay attention on trains, buses, in waiting areas, and other places where people stand, we might notice someone else outside those categories who could also use a seat—like someone carrying a bulky box or a heavy load of groceries. Common sense should prevail; if you see a situation where you think you’d prefer to sit, it’s a good idea to offer your seat.

Let those inside the elevator exit before you enter.
You know the scene. The elevator doors open and a crowd of people waiting to get on rushes toward you, making it difficult to get out. Post says the onus of politeness falls on those waiting for an elevator, meaning they should clear the exit path for anyone getting off and not enter the elevator until it’s clear. She also recommends that waiting until all people exit is a good rule to follow before entering anything—restaurants, shops, dressing rooms, etc.

Mind your telephone manners.
Our chief etiquette concern back in the “olden” days of telephones was remembering to write down a message when someone called. Now that we can take our phones anywhere and use them to do scores of things beyond just making telephone calls, our problems have spiraled out of control. Obnoxious ringtones, picking up calls in public places, sending a text message when a call would be more appropriate, and subjecting innocent bystanders to inappropriate conversations are just a few common telephone missteps.

But Post says that many of our phone snafus could be corrected if we’d follow one simple rule. “Excusing yourself to take a phone call in a private place is something I’d like to see more of. We’re so used to people being on the phone now that this isn’t a common practice anymore.” But what if we we’re in a place where we can’t step out to take a call? Post recommends to keep it brief and to keep the conversation appropriate. “Making plans is okay,” she says. “[But] if you’re gossiping, talking badly about someone, or saying something inappropriate, those should be closed-door conversations.”

Introduce people.
In Bridget Jones’s Diary, Bridget’s friend Shazza nails it when she advises Bridget to “introduce people with thoughtful detail.” Walking up to a group of people and never getting introduced is awkward and rude. This is often a sign that the person who should do the introductions has forgotten a name, which makes a great case for simply asking the person in question to tell you their name again. It also proves that introducing someone with some details and flair makes a difference; the person on the receiving end of the introduction will have more information to use when committing a name to memory.

Say please, thank you, and you’re welcome.
It sounds simple, but the magic words really do work magic. Using them shows our appreciation for what someone is about to do or has done for us. Says Post, “Pretty much everyone says thank you, which is fantastic. But I would love to hear more people use ‘please’ and ‘you’re welcome.’ If I say ‘thank you’ back to you and not ‘you’re welcome,’ that’s overriding your ‘thank you.’” Our moms weren’t just being cute when they told us we would catch more flies with honey. “Please,” “thank you,” and “you’re welcome” are some of the sweetest—and most useful—words in our language.

Respect elders.
Recently someone I know well surprised me by saying that he thought respecting our elders was a silly courtesy since not everyone deserves to be respected just because of his or her age. Touché. But how about simply showing them civility and common courtesy? An elder is, by definition, someone who has lived longer than we have, so they’ve accumulated more experiences and thus, more wisdom. We don’t have to agree with their wisdom, but acknowledging that there might be some helpful information that comes from their experience is nice. It’s also considerate to express gratitude to a related elder who helped pave the way and/or care for you or a family member who came before you, such as a mother or uncle.

Handwrite thank-you notes.
Paper correspondence in general seems to be a dying practice and unfortunately, handwritten thank-you notes are part of the casualties. I know I’m often guilty of sending a thank-you email when I’m pressed for time, which seems to have made its way on the list of accepted practices. But it’s that taking of time that really shows our appreciation. Anyone can send an email, but finding a nice piece of stationery or note card, handwriting our thanks, finding a stamp (who has those anymore?), and then getting to a mailbox to actually send it goes above and beyond in expressing our gratitude.

Sophisticated technology doesn’t mean that good manners have to be a thing of the past. In fact, Post says she defines good manners using three simple, everyday principles: consideration, respect, and honesty. “Apply those to any situation and toward all the people involved—including yourself—and [the solution] will make sense.”

Εκείνο το βράδυ... Θυμάσαι;

Πλησιάζανε μεσάνυχτα. Ήταν ένα ήρεμο βράδυ σε ένα σπίτι κάπου στη Θεσσαλονίκη. Μια παρέα δυο παιδιών είχε ξεμείνει απο ένα πάρτυ εκείνο το βράδυ στο σπίτι και, συζητούσαν πλέον οι δυό τους.

- Σε λίγη ώρα θα βγούνε τα φαντάσματα. Κάθε μέρα, ξεκινάνε τη βόλτα τους την ίδια ώρα. Το λένε όλοι.
- Μα είναι ακόμη 11 το βράδυ. Μην λες βλακείες και με τρομάζεις. Δεν βγαίνουν τόσο νωρίς τα φαντάσματα.
- Κι όμως. Τέτοια ώρα περίπου βγαίνουν, το λένε όλοι. Μας το είχε πει και η Αναστασία, δεν θυμάσαι; Δεν θυμάσαι την ιστορία που μας είχε πει και είχαμε τρομάξει όλοι μας;
- Δεν μπορείς απλά να σταματήσεις να λες βλακείες και να με τρομάζεις συνέχεια; Αφού στο έχω πει πολλές φορές πως δεν μου αρέσει να μου μιλάνε για αυτά. Δεν μπορώ να επιστρέψω σπίτι μετά.
- Καλά. Ας δούμε τηλεόραση.

Καθήσανε στον καναπέ και έβλεπαν τηλεόραση χωρίς να μιλάνε. Μόνο η τηλεόραση ακουγόταν και τα χρώματα απο τις εικόνες φαινόντουσαν στους τοίχους του διαμερίσματος, πότε να φωτίζουν και πότε να σκοτεινιάζουν το δωμάτιο.

- Θα φύγω. Βαρέθηκα, πέρασε και η ώρα. Πρέπει να πάω σπίτι, αύριο έχω πρωινό ξύπνημα.
- Εντάξει κούκλα, όπως θέλεις. Δεν σηκώνομαι να σε πάω μέχρι την πόρτα, βαριέμαι. Καλό δρόμο να έχεις και να μου κάνεις αναπάντητη όταν φτάσεις σπίτι να ξέρω οτι είσαι καλά. Αν τρομάξεις στο δρόμο, πάρε με τηλέφωνο να μιλάμε, να έχεις παρέα.
- Εντάξει. Καληνύχτα.

Η ώρα είχε περάσει και αυτός ήταν μόνος του στο διαμέρισμά του πλέον. Καθόταν και συνέχισε να βλέπει τηλεόραση ενώ τον είχε μισοπάρει ο ύπνος. Μέχρι που τον ξύπνησε το κινητό.

- Ναι, έλα, τι έγινε; Φοβάσαι και πήρες τηλέφωνο να σου κάνω παρέα μέχρι να πας σπίτι;
- Δεν ξέρω, τρομάζω τώρα που περπατώ στο δρόμο. Έχω την αίσθηση πως κάποιος με ακολουθεί. Νιώθω πολύ παράξενα και πως κάθε βήμα μου το ακολουθεί ένα ακόμη ξένο.
- Είσαι χαζό. Άλλη φορά δεν θα σου ξαναπώ τέτοιες ιστορίες αλλιώς, θα κοιμάσαι σπίτι μου.
- Μην είσαι βλάκας ρε. Σου λέω αλήθεια. Κάποιος με ακολουθεί μόνο που δεν μπορώ να τον εντοπίσω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται. Φοβάμαι. Να γυρίσω πίσω να κοιμηθώ σε εσένα;
- Αφού σχεδόν έχεις φτάσει, τώρα θα γυρίσεις πίσω; Έχεις κάνει τη μισή και βάλε διαδρομή. Δεν φοβάσαι να γυρίσεις πίσω;
- Φοβάμαι αλλά, φοβάμαι περισσότερο να συνεχίσω για το σπίτι και να μείνω μόνη μου απόψε.
- Εντάξει έλα. Όπως θέλεις. Θα σου στρώσω και σε περιμένω. Ναι; Μην αργήσεις. Ο,τι και να γίνει να με πάρεις τηλέφωνο. Έλα, φιλιά προς το παρόν.
- Μάλιστα. Θα τα πούμε σε λίγο.

Λίγη ώρα μέτα το τηλέφωνο χτυπά παλι. Καθώς πάει να το σηκώσει χαμογελάει σκεφτόμενος οτι φοβήθηκε πάλι και, της απαντά.

- Ναι, έλα Μαράκι. Τι έγινε; Πάλι φοβάσαι;
- (Σιωπή)
- Μαράκι; Είσαι εκεί;
Ένας μακρινός θόρυβος ακουγόταν απο το βάθος του τηλεφώνου και κάποιος σα να παλεύει. Η Μαρία δεν απαντούσε.
- Μαράκι; Μαρία; Είσαι καλά; Τι γίνεται; Τι παθαίνεις;
- Γιώργο!!!! Γιώργο. Βοήθεια. Γιώργο. Με ακούς;
- Μάρια; Τι γίνεται γαμώτο, Μαρία, είσαι καλά; Που είσαι; Μαρία;
- (Κενό) και ξαφνικά, η γραμμή κλείνει.
- Όχι ρε πούστη μου, οχι ρε να πάρει. Τι έγινε; Τι έπαθε;

Την ξαναπήρε πίσω. Άφησε το τηλέφωνο να χτυπήσει μέχρι που έκλεισε μόνο του. Ξαναπήρε. Τίποτα. Αγωνία. Άρχισε να περπατά πάνω κάτω στο δωμάτιο προσπαθώντας να σκεφτεί τι να κάνει. Η νύστα που είχε πιο πρίν, πλέον είχε αποχωρήσει και τώρα τον είχε κυριεύσει μια αγωνία. Αγωνία και περιέργια για το τι μπορεί να είχε γίνει. Δεν το πολυσκέφτηκε. Ντύθηκε, φορώντας ότι πιο πρόχειρό βρήκε, και βγήκε στο δρόμο να τη βρεί.

Έψαχνε για λίγη ώρα γύρω απο το σπίτι του και περνώντας απο ένα στενάκι όπου επικρατούσε ησυχία, άκουσε κάποιον να κλαίει και να κάνει λες και τον είχαν χτυπήσει. Κοκκάλωσε. Δεν ήθελε να σκέφτεται πως αυτήν είναι η Μαρία. Δεν ήθελε να υποθέσει πως αυτός φταίει για όλο αυτό. Πήγε κοντά να δεί ποιος είναι. Η Μαρία. Το φοβήθηκε και βγήκε αλήθεια. Το φοβήθηκε και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Έτρεξε κοντά της.

- Μαρία, Μαρία, ξύπνα. Μαρία, είσαι καλά; Τι σου κάνανε;
- Γιώργ...
- Μαρία, μίλα μου. Μαρία, μην κοιμάσαι.

Βγάζει το κινητό του και τηλεφωνεί στο 166.

Μαρία, μίλησέ μου σε παρακαλώ. Μίλησέ μου. Μην κλείνεις τα μάτια σου, μην κοιμηθείς. Ποιος σε χτύπησε. Τι έγινε; Μπορείς να κρατηθείς λίγο ακόμη; Έρχεται ασθενοφόρο να μας πάει στο νοσοκομείο, θα γίνεις καλά. Μαρία, σε παρακαλώ μην κοιμάσαι. Δεν πρέπει να κοιμηθείς τώρα. Όχι τώρα. Όχι. Μη. Δεν πρέπει τώρα. Μαρία, μή!!!

Η νύχτα πέρασε στο νοσοκομείο. Ο Γιώργος ήταν συνεχώς δίπλα στη Μαρία. Περίμενε υπομονετικά να τελειώσει η επέμβαση που της έκαναν οι γιατροί για να κλείσει η πληγή και τώρα ήταν δίπλα της και της κρατούσε το χέρι. Δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Να μην το πει σε κανέναν και να μείνει μαζί της; Να επικοινωνήσει με τους δικούς της για να τους το πεί και να έρθουν να τη δούνε και να είναι κοντά της; Να πάρει στους φίλους τους τηλέφωνο και να τους πει τι έγινε; Δεν ήξερε. Μόνο καθόταν εκεί μαζί της, δίπλα απο το κρεβάτι και της κρατούσε το χέρι. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο προς το παρόν. Θα περίμενε να ξημερώσει και μετά θα έβλεπε τι θα έκανε.

Το επόμενο πρωί, ήρθε και, τον βρήκε να κοιμάται κρατώντας σφιχτά το χέρι της στα δικά του για να τη νιώθει. Τον ξύπνησε εκείνη, του χαίδεψε το κεφάλι, και του χαμογέλασε την ώρα που αυτός σήκωνε το κεφάλι του έντρομος μήπως έγινε κάτι. Του χαμογέλασε και του μίλησε με ένα ήσυχο και απαλό τόνο στη φωνή της καθώς ήταν εξαντλημένη. Δεν ήξερε τι να πεί. Τι να της πει. Τα μάτια του είχαν βουρκώσει, ένιωθε πολύ άσχημα. Της μίλησε και της είπε πως ένιωθε. Δεν ήξερε τι γινόταν. Δεν ήξερε τι έγινε. Ήθελε να μάθει. Να μάθει τι έγινε και να την προστατέψει απο εδώ και πέρα. Να τη βοηθήσει να γίνει καλά πάλι.

Η Μαρία, ανάρρωσε γρήγορα. Ο οργανισμός της ήταν δυνατός και εκείνη αποδείχτηκε δυνατή επίσης. Ο Γιώργος ένιωσε καλύτερα πλέον. Τώρα που την έβλεπε να καλυτερεύει και να ξανανιώθει δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό της. Είχε περάσει πολύ δύσκολα εκείνη την περίοδο. Απο εκείνο το βράδυ και έπειτα. Όταν η Μαρία είχε γίνει καλά και είχε βγεί απο το νοσοκομείο, για κάποιο καιρό, έβλεπε ένα ψυχολόγο για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Να μπορέσει να κάνει κάτι για να γίνει καλύτερα.

Λίγο καιρό μετά, μίλησε και με το Γιώργο. Τον πήρε αυτή τηλέφωνο. Του είπε πως θέλει να τον δεί και πως θέλει να μιλήσουνε. Κανονίσανε να βρεθούνε σπίτι της. Είχε αλλάξει σπίτι πλέον. Έμενε σε άλλη γειτονιά, μακρυά απο εκεί. Και ο Γιώργος είχε αλλάξει γειτονιά. Δεν μπορούσε να μένει άλλο εκεί. Του ήταν δύσκολο πλέον.
Πήγε απο το σπίτι της και καθήσανε και μιλήσανε. Του έκανε καφέ, βγήκανε στη βεράντα και κοιτάζοντας προς την πόλη και τη θάλασσα απο ψηλά, τη ρώτησε τι έγινε και εκείνη ξεκίνησε να του μιλά. Του μίλησε για όλα, για εκείνο το βράδυ. Για όλα. Του είπε για το πως ένιωθε αρχικά όταν τον πήρε τηλέφωνο. Του είπε με κάθε λεπτομέρεια σχεδόν τα πάντα. Όσα μπορούσε να περιγράψει λεπτομερώς. Τα υπόλοιπα τα προσπερνούσε απλά αναφερόμενη σε αυτά. Του είπε για όλα. Για το κυνηγητό, για το οτι έβγαλε το κινητό της να τον πάρει τηλέφωνο και το μόνο που πρόλαβε να κάνει ήταν να δει το όνομά του. Δεν ήξερε αν είχε προλάβει να καλέσει. Του είπε για τον τύπο, για το βιασμό, για το μαχαίρι, για την τσάντα, για το κάρφωμα, για το αίμα. Του τα είπε όλα, του τα περιέγραψε. Τα έβγαλε απο μέσα της και ένιωθε πως όσο μιλόυσε και του τα έλεγε, ένα βάρος έφευγε απο μέσα της. Τα έλεγε και ένιωθε όμορφα. Κοιτούσε ακόμη τη θάλασσα όταν τελείωσε.
- Και εσύ ήσουν εκεί. Σε θυμάμαι. θυμάμαι που είπα το όνομά σου πριν, "χαθώ"... Σ'ευχαριστώ.
- Αχ ρε Μαράκι. Την πήρε στην αγκαλιά του. Δεν την άφησε μέχρι τη στιγμή που εκείνη χαλάρωσε. Καθήσανε όλο το βράδυ μαζί. Φάγανε και χαζολογήσανε. Η νύχτα πέρασε όμορφα. Η Μαρία ήταν καλά. Το έβλεπε κι εκείνος, το ένιωθε και αυτή. Ένιωσε καλύτερα απο όταν τα συζητούσε όλα αυτά με το γιατρό. Ένιωσε καλύτερα τώρα που τα είπε στο Γιώργο. Κι εκείνος ένιωσε καλύτερα που κατάλαβε πως η Μαρία δεν του κρατούσε κακία για τίποτα. Ήταν όλα πολύ καλά. Καλύτερα απο πρίν. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε εκεί. Της κρατούσε το χέρι όταν κοιμόντουσαν. Δεν την άφησε.

Μια φιλία δυνατή γεννήθηκε εκείνο το βράδυ. Την αγάπησε σαν την αδελφή του και την προστάτευε πάντα. Και όλα αυτά εξαιτία εκείνης της νύχτας.

Εκείνη τη νύχτα που τη σκότωσε. Ο φοίνηκας όμως ξαναγεννιέται απο τις στάχτες του.

Night view

Acropolis at night!

A confession to make

Το να μεγαλώνεις σημαίνει πως αλλάζεις. Αλλάζεις χαρακτήρα, εμφάνιση, απόψεις, πιστεύω. Αυτό συμβαίνει μέσα απο μια διαδικασία ωρίμανσης και ολοκλήρωσης. Ωριμάζεις και ολοκληρώνεσαι σαν άνθρωπος και σαν χαρακτήρας κάθε μέρα. Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τι πραγματικά θέλεις μέσα απο αυτά που κάνεις, απο αυτά που σου συμβαίνουν και απο τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις όποιες δυσκολίες σου παρουσιάζονται.

Καθώς μεγαλώνεις, μυρίζεις, αισθάνεσαι, γεύεσαι, βλέπεις, ανακαλύπτεις, ζείς, νιώθεις, ζηλεύεις, ζητάς, δίνεις, παίρνεις. Συνεχώς αισθάνεσαι και συνεχώς νιώθεις καινούργια ερεθίσματα.

Κάποιες στιγμές υπάρχουν κάποια σημεία που σε κάνουν να αλλάζεις. Στην πορεία της ζωής σου, υπάρχουν κάποιες καμπές και κάποιες επάλξεις. Θέλεις να κάνεις πράγματα, θέλεις να βιώσεις πράγματα, να αλλάξεις, να μείνεις σταθερός. Θέλεις να κάνεις πολλά επειδή νιώθεις και ξέρεις ότι μπορείς. Κάθε άνθρωπος ωριμάζει διαφορετικά, κάποιοι πιο γρήγορα, κάποιοι πιο αργά και κάποιοι παραμένουν παιδιά. Δεν μπορείς όμως να το ξέρεις εκ των προτέρων.

Υπάρχουν κάποιοι που μεγαλώνοντας θέλουν να γευτούν, να νιώσουν, να ζήσουν, να κάνουν, όλο και περισσότερα, όλο και διαφορετικά και με όλο και διαφορετικά άτομα. Υπάρχουν κάποιοι άλλοι οι οποίοι μεγαλώνοντας θέλουν και αυτοί να γευτούν και να κάνουν όσα και οι υπόλοιποι, ίσως και λιγότερα όμως, θέλουν να τα κάνουν με ένα άτομο. Με κάποιο συγκεκριμένο άτομο που θα τους γεμίζει και θα τους κάνει να νιώθουν καλά και ευτυχισμένοι που είναι με αυτό το άτομο.

Για να μιλήσω λίγο προσωπικά θέλω να κάνω όσα μπορώ να κάνω με ένα συγκεκριμένο άτομο πλέον. Δεν θέλω να νιώθω πως αναλώνομαι απο εδώ και απο εκεί. Θέλω να ξέρω πως δεν θα πρέπει να σκέφτομαι τίποτα άλλο εκτός απο το πως να κάνω την κάθε μέρα καλύτερη απο την προηγούμενη. Θέλω να τα βιώσω όλα αυτά με το συγκεκριμένο άτομο (ξέρει αυτό πιο είναι) και να κρατήσει πολύ. Πάρα πολύ. Όσο πιο πολύ γίνεται. Και κάθε μέρα να γίνεται όλο και καλύτερο, όλο και πιο δυνατό, όλο και πιο απολαυστικό, όλο και πιο αμοιβαίο. Κάθε μέρα να αλλάζει, εμάς, εσένα, εμένα, τα πάντα γύρω μας και να παραμένουν σταθερά. Μπορείς να το καταφέρεις αυτό; Μπορώ να το καταφέρω αυτό; Θα προσπαθήσουμε;

Βοήθησε με να αλλάξουμε τα πάντα και να παραμείνουμε σταθεροί. Θέλεις;

+1η

Οι τουρίστες που οργώνουν την πόλη. Η μητέρα που βγήκε με την οικογένειά της βόλτα το σάββατο. Ο μηχανόβιος που σταμάτησε στην παραλία και κάθησε στα παγκάκια να απολαύσει τον ήλιο. Ο ήλιος που καίει σήμερα, μια ζεστή μέρα. Η θάλασσα που σε ταξιδεύει τόσο γαλήνια και νωχελικά που κινείται. Τα ψάρια που κινούνται δίπλα στην παραλία στα νερά του θερμαϊκού. Ένας ψαράς μαζεύει το καλάμι του που τσιμπάει. Οι ποδηλάτες που κυρίευσαν την παραλία. Παγωτό στο χέρι κι ας είναι φθινόπωρο, κοντό μανίκι μπλουζάκι κι ας κάνει κρύο τις τελευταίες μέρες. Γυαλιά ηλίου κι ας έχει ξεσκιστεί να βρέχει. Αυτή είναι η θεσσαλονίκη σήμερα και, δεν είναι η δική μου θεσσαλονίκη μόνο. Κάθομαι και την αγναντεύω απο την κρήνη, δίπλα απο το λιμανάκι, σε αυτό το κομμάτι τσιμέντου που μπαίνει στη θάλασσα και ακούω το κύμα να χαϊδεύει την άμμο. Τι άλλο μπορεί να ζητήσεις για σήμερα; θα πάρω το δρόμο της επιστροφής σε λίγο πάνω στο ποδήλατό μου. Επιστροφή στο κέντρο.

Title-less

Επέστρεψα. Καλύτερος και ανανεωμένος.

Σήμερα το πρωί, έκανα κλασικά κάτι που κάνω κάθε μέρα. Άνοιξα τον υπολογιστή μόλις ξύπνησα. Αφού ήπια το γαλατάκι μου (ναι, υπάρχουν άνθρωποι που πίνουν ακόμη γάλα το πρωί και όχι καφέ), έπλυνα τα πιάτα που είχαν μαζευτεί (μια ώρα μου πήρε να τελειώσω με την κουζίνα) και ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι με τον υπολογιστή στα γόνατα (να είναι καλά το ασύρματο) ξεκίνησα να ενημερώνομαι για θέματα που με ενδιαφέρουν. Και ανακάλυψα μέσα απο αυτά που διάβασα και απο τα γύρω - γύρω πως:

Η κα. (για τυπικούς λόγους το βάζω αυτό) Τζούλια Αλεξανδράτου διαφημίζει τη σελίδα στοιχημάτων!!!!!!!!!!!! απο το διαδίκτυο vistabet. Άκουσον, άκουσον. Σελίδα στοιχημάτων. Όχι τίποτα άλλο, δεν είναι πως έχει κάνει απλά μια φωτογράφηση και της έχουνε κοτσάρει απο δίπλα τη διαφήμιση. Έχει κάνει και βίντεο που απορώ αν γνωρίζει τίποτα απο όλα αυτά που αναφέρει στο βίντεο. Βρε Τζούλια μου (με όλο το θάρρος που μου δίνει η συχνή επικοινωνία μας μέσα απο τα ΜΜΕ - δηλαδή το STAR), πρόσεξε λίγο. Εντάξει, είναι καλό να βγάζεις χρήματα και ο καθένας όπως μπορεί. Αλλά εσυ, το έχεις βγάλει τα μάτια. Διαφημίζεις τα πάντα, κάνε ένα διαχωρισμό. Σε λίγο θα σε δούμε να διαφημίζεις και σερβιέτες και πάνες για μωρά έτσι όπως πάς. Όχι τίποτα άλλο, εντάξει με τις σερβιέτες αλλά, με τις πάνες; Πως θα το συνδυάσεις; Θα βάλεις το μωρό κάπου μακρυά να κλαίει κι εσύ θα φωνάξεις τη νταντά να πάει να το καθαρίσει επειδή κάνει φασαρία; Έχεις κι ένα κύρος (πόσα ψέμματα έχω γράψει σε αυτή την παράγραφο), μην το καταστρέφεις έτσι.

Περνώντας όμως και σε πιο σοβαρά θέματα και αφήνοντας για λίγο τα κοινωνικά ας αναφερθώ στο 3ο ετήσιο Greek Roadshow που πραγματοποιεί το Χ.Α σε συνεργασία με το Bloomberg, στο Λονδίνο, στο κτίριο του οργανισμού που βρίσκεται στην καρδιά του City. Αυτό το City θέλει κάποιος να με βοηθήσει και να μου πεί τι είναι και τι ρόλο παίζει στο όλο Λονδίνο; Δηλαδή, είναι οικονομικό κέντρο, είναι μια περιοχή που έχει υπηρεσίες, τράπεζες, ή οτι άλλο μπορεί να έχει; Βοηθήστε με να μάθω κι εγώ ο άσχετος με την περιοχή. Τέλος πάντων. Έγινε που λές καλέ μου αναγνώστη αυτό, το ετήσιο Ελληνικό Θέαμα του Δρόμου (εξού και το Roadshow). Και σύμφωνα με τα όσα ακούστηκαν εκφράστηκαν πολλοί προβλημαστισμοί καθώς και σκέψεις για το ελληνικό χρημαστιστήριο, όπως και για τις σκέψεις για μείωση θέσεων στο Χ.Α. από θεσμικά κεφάλαια του εξωτερικού. Και όπως λέει και η γνωστή Carrie Bradshow, I couldn't help but, wonder... πότε πήγαινε καλά το Ελληνικό Χρηματιστήριο για να πάει και τώρα; Πότε οι κινήσεις της εκάστοτε κυβέρνησης το βοήθησαν να γίνει καλύτερο και πιο ανταγωνιστικό μέσα απο ένα καλύτερο οικονομικό κλίμα και περιβάλλον; Πότε; Έχω την αίσθηση με τα ελάχιστα που γνωρίζω και το πολύ λίγο που ασχολούμαι πως τον τελευταίο καιρό γίνονται κάποιες προσπάθειες και αυτές φυσικά, όχι απο την κυβέρνηση αλλά, απο το ίδιο το Χ.Α. Τεσπα. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και να υπάρχουν και σημεία που θα δείχνουν μια καλή εξέλιξη και καλά αποτελέσματα για το τρίτο θέαμα του δρόμου (Roadshow).

Συνεχίζοντας την κουβέντα μας καλό μου ιστολόγιο που σου έχω πεί, τόσα και τόσα, θα σου πω οτι η Κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα ο κύριος Αλογοσκούφης, δεσμεύτηκε πολιτικά για τις καταθέσεις. Τι σημαίνει βέβαια αυτό θα με ρωτήσεις τώρα εσύ που το καψερό δεν κάνεις ούτε δήλωση στην εφορία και - αλοίμονο αν είχες - δεν έχεις και καταθέσεις στις τράπεζες. Για να καταλάβεις σου παραθέτω ένα μέρος απο το κείμενο στο capital.gr στο οποίο το διάβασα κι εγώ και ότι καταλάβεις, κατάλαβες.

"Με τη δήλωση αυτή η κυβέρνηση ουσιαστικά δεσμεύεται πολιτικά ότι, σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο μπορεί να συμβεί στην οικονομική διαχείριση τραπεζών, το δημόσιο θα εγγυηθεί για το 100% των τραπεζικών καταθέσεων.

Σύμφωνα με πληροφορίες η κυβέρνηση έχει αποστείλει στην ΕΚΤ νομοθετική ρύθμιση βάσει της οποίας αυξάνεται σε 30.000 ευρώ (από 20.000 ευρώ που ισχύει σήμερα) το όριο των καταθέσεων για το οποίο δίδεται εγγύηση του δημοσίου.

Με τις σημερινές του δηλώσεις πάντως, ο υπουργός ξεκαθαρισε ότι το δημόσιο θα εγγυηθεί για το 100% των καταθέσεων."

Είναι φυσικό βέβαια η κυβέρνηση να εγγυάται τις καταθέσεις καθώς, μετά όλα αυτά χρήματα θα πάνε στην κυβέρνηση κάποια στιγμή (ελπίζουν οι του υπουργείου), αφού το νομοσχέδιο που περάσανε πριν απο καιρό αυτό λέει για τους λογαριασμούς που δεν θα κινηθούν. Άρα και πάλι μέσα απο αυτό, η κυβέρνηση κερδίζει. Λογικό δεν το βρίσκεις;

Θα σου έγραφα πολλά ακόμη καλό μου ιστολόγιο αλλά, ξύπνησε ο φίλος μου που φιλοξενώ αυτές τις μέρες και θα σε αφήσω να τον δώ λίγο καθώς με περιμένει και το ποδηλατάκι μου για βόλτα σήμερα που έχει καλή μέρα. Σε φιλώ και θα σου ξανάρθω δριμύτερος.

Σκότωσέ με, Μπορείς! Αποτελείωσέ με.

Τώρα που σου γράφω αυτές τις λέξεις δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι, δεν μπορώ να σταματήσω να δακρύζω για εσένα. Πριν λίγο γύρισα σπίτι, ήμουν έξω απόψε, δεν ήθελα να είμαι μόνος μου. Δεν ήθελα. Φοβόμουν. Φοβόμουν αυτό που γίνεται τώρα.

Το ραδιόφωνο παίζει τραγούδια ερωτικά. Παλιότερα θυμάμαι το έβαζα για να μην σε σκέφτομαι, τώρα δεν μπορώ να μην σε σκέφτομαι. Κάθομαι στο κρεβάτι και σου γράφω. Αυτό το γράφω προσωπικά για εσένα. Για εσένα, μόνο εσένα. Κάθομαι στο κρεβάτι και προσπαθώ να σε αφήσω να με καταλάβεις, να μπορέσεις να δεις πως νιώθω, να νιώσεις πως είμαι.
Η ανάσα μου είναι βαριά, τα μάτια μου είναι υγρά και σε κάθε σου σκέψη δακρύζω. Κοιτάζω αριστερά μου, εκεί που την παρασκευή το βράδυ είχες ξαπλώσει κι εγώ καθόμουν δίπλα σου, σε αγκάλιαζα και ένιωθα τόσο όμορφα. Κάναμε όλο το βράδυ έρωτα. Το Σάββατο θα έφευγα για Αθήνα και μου είχες πει πως όλα αυτά μου τα κάνεις για να σε σκέφτομαι, ΜΟΝΟ ΕΣΕΝΑ. Κι εγώ το έκανα. Θα το έκανα ούτως η άλλως χωρίς να μου το ζήτήσεις επειδή είσαι εσύ. Για εσένα.

Χριστέ μου, ένιωσα τόσο άσχημα σήμερα, απόψε το βράδυ όταν βρεθήκαμε. Ένιωσα τόσο άσχημα όταν ξεκίνησες να μου λές όσα μου είπες, τόσο άσχημα που σε κάποια φάση δεν μπορούσα να σταθώ άλλο όρθιος, ήταν τότε που σου ζήτησα να καθήσουμε λίγο. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο όρθιος. Έτρεμα. Απο μέσα μου έλεγα πως δεν γίνεται να λες αλήθεια, δεν γίνεται όλα αυτά να τα ακούω πραγματικά, δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ήταν όλα τόσο όμορφα αυτή την εβδομάδα. Την τελευταία εβδομάδα που δυστυχώς ήταν και η πρώτη μαζί σου. Η πρώτη πραγματικά μαζί σου, κι εσύ ήσουν μαζί μου. Όπως φανταζόμουν οτι θα ήταν όταν ερχόσουν πίσω. Όπως ακριβώς φανταζόμουν οτι θα γινόταν. Οι δυο μας μόνο. Όλα θα ήταν τόσο όμορφα, τόσο δυνατά, τόσο ερωτικά. Και ήταν. ΗΤΑΝ. Παρελθόν. Αυτήν είναι η λέξη που πλέον μπαίνει στο τέλος. Παρελθόν. ΗΤΑΝ.

Μου είπες οτι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Οτι φοβάσαι. Οτι δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Δεν σου είπα τίποτα. Μακάρι να μπορούσα. Μόνο να μπορούσα να σου πω. Να σε κάνω να νιώσεις. Να σε κάνω να με πιστέψεις. Να πιστέψεις όσα πιστεύω κι εγώ. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, τρομάζεις, φοβάσαι. Δεν σε κατηγορώ, μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι. Να κάνω κάτι για να μην σε χάσω. Να κάνω κάτι για να σε βοηθήσω να νιώσεις ασφαλής. Δεν μπορώ.

Ένα καλοκαίρι. Μερικά λεπτά. Μια στιγμή ανάγκης και όλα άλλαξαν. Εσύ. Εγώ. "Εμείς".
Το πιο όμορφο καλοκαίρι. Τα πιο άσχημα λεπτά. Εσύ. Εγώ.

Όλα τελείωσαν. Απόψε. Με μια σου λέξη. Όλα τελείωσαν και μαζί τους κι εγώ. Έτσι αισθάνομαι. Πως όλα τελείωσαν. Η τελευταία μας βόλτα ήταν απόψε. Στην τελευταία μας βόλτα με πήρες αγκαλιά. Ένιωσα τόσο όμορφα. Αλλά...

Όλο αυτό τον καιρό ένιωθα τόσο όμορφα, τόσο δυνατός. Ένιωθα τόσο χαρούμενος, όταν σε σκεφτόμουν, όταν σε έβλεπα. Τόσο χαρούμενος. Ένιωθα τόσο δυνατός και μόνο που ήξερα πως ήσουν μαζί μου. Σε σκεφτόμουν και όλα αλλάζανε, σε σκεφτόμουν και δεν είχα πια προβλήματα. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά, τόσο όμορφα, τόσο ξεχωριστά. Τελικά δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω τις στιγμές μαζί σου κάτι περισσότερο απο στιγμές. Θα μείνουν έτσι. Δεν θα μάθω ποτέ...

Στο σπίτι σου. Στο σπίτι σου όλα τελείωσαν εντελώς. Στεκόμουν στην πόρτα και σε κοιτούσα αλλά, δεν σκεφτόμουν τίποτα. Ένιωθα κενός. <<Να προσέχεις>>, μου είπες. Θα προσέχω; Μου το έλεγες συνέχεια κάθε φορά που μιλούσαμε και απο κοντά και απο το τηλέφωνο. <<Να προσέχεις>>, το γράφω και νιώθω οτι μου το λές. Πως είσαι δίπλα μου και μου το λές. Έχω το πρόσωπό σου μπροστά μου. Δεν είμαι καλά. Δεν πρέπει να είμαι καλά. Δεν έχω λειτουργήσει ποτέ ξανά έτσι. Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά έτσι. Δεν έχω ερωτευτεί ποτέ ξανά τόσο πολύ. Όταν άνοιξα την πόρτα και έφυγα κοντοστάθηκα στον τοίχο. Δεν μπορούσαν να με κρατήσουν τα πόδια μου. Έφτασα με δυσκολία στο σπίτι.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω. Αν μου έστελνες ένα μήνυμα τώρα, θα... δεν θα το σκεφτόμουν καν. Θα ήμουν ήδη εκεί. Δεν θα έκανα τίποτα. Θα ερχόμουν, τρέχοντας. Να σε πάρω αγκαλιά, να μου πείς πως όλα ήταν ένα ψέμα. Κοιτάζω το κινητό μου μήπως με σκεφτόσουν. Τίποτα. Κενό. Έχω τα μηνύματά σου μέσα. Δεν μπορώ να τα σβήσω, νιώθω οτι σβήνω εσένα απο εμένα. Δεν θέλω να σε σβήσω. Με πονάει. Δεν μπορώ να σκέφτομαι πως δεν θα ξυπνήσω μαζί σου αύριο.

Να ήξερα πως όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι. Μόνο να το ήξερα. Δεν είναι όμως, είναι αλήθεια. Αλήθεια που δύσκολα θα προσπεράσω. Θα τη βρώ την άκρη. Όλα θα γίνουν, εσύ όμως θα παραμείνεις εκεί. Δεν θα ξανανιώσω έτσι. Δεν θα βιώσω ποτέ μου τόσο έντονα συναισθήματα. Δεν θα προσπαθήσω ποτέ ξανά. Δεν αρνούμαι κάτι απλά, ξέρω πως δεν θα ξαναγίνει. Ήσουν εκεί μαζί μου απο την πρώτη στιγμή. Μέχρι το τέλος. Δυσκολεύομαι να δω την οθόνη του υπολογιστή τώρα. Αυτό όμως είναι για εσένα. Δεν σταματώ. Δεν σταματώ να νιώθω.

Με έκανες τόσο χαρούμενο που ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψω. Με έκανες να ξεχάσω όσα έπρεπε να ξεχάσω, να διώξω τις άσχημες σκέψεις, να κρατήσω μόνο τις καλές. Εσύ με έκανες να το καταφέρω αυτό. Όσο περνούσε ο καιρός δεν σκεφτόμουν τίποτα περισσότερο παρά μόνο εσένα κι εμένα. Εμάς. Είχα ξεχάσει όλα τα υπόλοιπα. Και με σκότωσες. Μπόρεσες και το έκανες. Ήταν δύσκολο, το ξέρω. Το έβλεπα στα μάτια σου όταν δάκρυζες. Το ένιωθα όταν σε έβλεπα. Ήταν δύσκολο, έγινε όμως. Δεν είσαι τώρα πια εδώ...

Θέλω να σου πω ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Το πιο βαθύ, το πιο δυνατό, το πιο ειλικρινές. Ευχαριστώ. Επειδή ήσουν εκεί. Μαζί μου. Ήσουν δίπλα μου, κοντά μου. Όσο κι αν με πονάει τώρα που τα γράφω, Σ'ευχαριστώ. Επειδή ήσουν εσύ. Επειδή με ήθελες και το ένιωθα. Ευχαριστώ που με έκανες να νιώσω όπως ποτέ ξανά, που με έκανες να ερωτευτώ όπως ποτέ ξανά, που με έκανες να αγαπήσω για πρώτη φορά, που με έκανες να σκέφτομαι οτι είμαι με κάποιον και να ξέρω πως μόνο με αυτό τον κάποιον θέλω να είμαι. Ευχαριστώ για όλα. Βαθειά, Ειλικρινά, Έντονα.

Θα μου λείψεις. Σ'αγαπώ. Σ'ευχαριστώ. Θα σε σκέφτομαι. Εδώ τελειώνουν όλα και όσο κι αν δεν μου αρέσει, είναι αλήθεια. Εδώ τελειώνουν όλα.

Τέλος.

Υ.Γ.1 Δεν σε μισώ, δεν σου κρατώ κακία, δεν σκέφτομαι αρνητικά για εσένα. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Σ'αγαπώ. Δεν υπάρχει άλλη λέξη για να με κάνει να εκφράσω καλύτερα αυτό που σκέφτομαι και νιώθω. Σ'αγαπώ.
Υ.Γ.2 Δεν πίστεψα ποτέ μου οτι υπάρχει κάτι μέτριο σε εσένα. Ποτέ μου. Μακάρι να μην το έκανες αυτό το λάθος.

Λές άραγε να σε παρακινήσω καθόλου;

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι πως θα ήταν καλύτερα να μην είχες μάθει αυτό που τελικά έμαθες. Στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Στιγμές που προσπαθείς να ξεφύγεις και δεν τα καταφέρνεις.

Υπάρχουν ώρες ατελείωτες. Το κάθε τους λεπτό περνάει μαρτυρικά. Ώρες που φαίνονται σαν μέρες.

Υπάρχουν μέρες που μπορούν να σε κάνουν να πεις οτι θέλεις να τα παρατήσεις όλα.

Ξεχνάς όμως πως όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Η ζωή μας είναι ένα παιχνίδι. Κερδίζεις και χάνεις. Παίζεις και απολαμβάνεις. Απολαμβάνεις και γεύεσαι τη γλύκα της επιτυχίας και την πίκρα της αποτυχίας. Μετά απο ένα σημείο καμπής το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να ανέβεις. Όσο μπορείς. Δεν μπορείς να πας πιο κάτω όταν φτάσεις στον πάτο, τι φοβάσαι; Τα αποτελέσματα; Και τι πιστεύεις οτι θα καταφέρεις έτσι;

Γέλα, Τραγούσα, Πέρνα Καλά, Κλάψε, Στεναχωρήσου, Πόνεσε, Πέτυχε, Κυνήγησε, Θέσε Στόχους, Ήλπιζε. Κάνε τα όλα αυτά για εσένα. Να θυμάσαι πως εσύ αξίζεις πάντα τα καλύτερα. Μην το ξεχάσεις, μην καταδικάσεις τον εαυτό σου!!!


Άσχετα: Σήμερα Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου συναρμολογούσαν το τρυπάνι για την έναρξη της εκσκαφής για το μετρό. Ανοίγει αύριο το Praktiker μετά τη φωτιά που το είχε καταστρέψει. Μου έχει περισσέψει ένα εισιτήριο για τη συναυλία της Madonna το Σάββατο στο ΟΑΚΑ και μάλλον θα το πετάξω αφού θα μείνει αχρησιμοποίητο. :)

Αυτά προς το παρόν και να προσέχεις.

Η ξαφνική απώλεια. Ο λάθος τρόπος.

Ο θάνατος. Η ξαφνική απώλεια. Ο απρόσμενος πόνος. Η απότομη αλλαγή μιας κατάστασης και μιας σειράς παγιωμένων καθημερινών κινήσεων και συνηθειών. Ο λάθος τρόπος να χάσεις έναν άνθρωπο που αγαπάς. Ο σωστός τρόπος να θυμάσαι αυτόν που έχασες. Δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και ο λάθος τρόπος να χάνεις κάποιον, κάποιον που αγαπάς, που πονάς, που ζητάς και που σε κάνει να αισθάνεσαι δυνατός. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, όπως δεν υπάρχει και η κατάλληλη στιγμή. Δεν μπορείς να ξέρεις, δεν μπορείς όμως και να το φαντάζεσαι.

Είσαι έξω με φίλους, σε βλέπω, κάθομαι στο απέναντι τραπέζι, γελάς, γλεντάς, περνάς τόσο όμορφα, νιώθεις τόσο δυνατός, τίποτα δεν θα σου συμβεί, είσαι ο κυρίαρχος του κόσμου. Πέρασε η ώρα, ετοιμάζεσαι να φύγεις και σηκώνεσαι απο το τραπέζι, χαιρετισμός απο μακρυά, ένα χαμόγελο κι ένα κλείσιμο του ματιού, στρίβεις και φεύγεις. Η σκιά σου χάνεται στη γωνία και λίγα λεπτά μετά κορνάρεις και χάνεσαι στο σκοτάδι της νύχτας.

Την επόμενη μέρα ένα ρίγος διαπερνά το κορμί μου. Δεν επέστρεψες ποτέ, δεν ξαναξάπλωσες στο κρεβάτι σου απο εχτές. Συγκλονίζομαι. Χάθηκες. <<Χτές το βράδυ καθώς γυρνούσε απο έξω χτύπησε με το αυτοκίνητο>>, αυτήν η φράση αντηχεί στα αυτιά μου συνεχώς. Φεύγω. Δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια μου χωρίς να το καταλάβω. Κρύβομαι, δεν θέλω να με βλέπει ο ήλιος. Πλέον βρίσκεσαι τρία μέτρα στο χώμα, πλέον δεν θα ξαναγελάσεις, δεν θα ξανανιώσεις δυνατός. Η απώλεια, ο πόνος, η συνήθεια. Δυσβάσταχτα. Να προσέχεις, θα μας λείψεις.

<<Καθώς γυρνούσε σπίτι με το αυτοκίνητο, δεν ξέρουμε τι έγινε. Πάνω στο δρόμο, βρέθηκε καρφωμένος πάνω στη γέφυρα>>*.


Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στους γονείς ενός φίλου της αδερφής μου, γνωστό δικό μου και άνδρα μιας παλιάς μου καθηγήτριας. Σε αυτούς τους δύο ανθρώπους οι οποίοι χάθηκαν ΤΟΣΟ ΑΔΙΚΑ χτες το βράδυ γυρνώντας στο χωριό τους. Χάθηκαν τόσο άδικα και ξαφνικά και οι δύο μαζί. Δεν τους γνώρισα ποτέ νομίζω όμως ξέρω πως σήμερα το πρωί, με το άκουσμα και μόνο της είδησεις συγκλονίστικα πάρα πολύ. Δεν τους ήξερα, κι όμως ένιωσα κάτι να με ενοχλεί. Ελπίζω να είναι μαζί πλέον. Το άσχημο να ξεχαστεί γρήγορα και να είναι μόνο οι όμορφες αναμνήσεις που θα μείνουν πίσω. Απο εδώ μέσα τα συλληπητήριά μου και ελπίζω να φανείς δυνατός Αχιλλέα. Μπορώ να νιώσω τον πόνο σου. Το έχω περάσει. Να τους σκέφτεσαι.

ΓΙΑΝΝΗ και ΑΓΓΕΛΙΚΗ, Καλό Ταξίδι για εκεί...


*Δεν είναι γνωστός ο τρόπος που έγινε οτι έγινε.

Το είδες εσύ αυτό;

Αθήνα 2008. Στάση ΟΑΣΑ. Δεν ξέρω ποια. Κέντρο είναι πάντως. Μεταξύ συντάγματος και ομόνοιας νομίζω. Άντε για να βάζουν κάποιοι μυαλό.

Να νιώθεις. Να πονάς. Να ζητάς. Να δίνεις. Να αγαπάς. Ακόμη ένα κείμενο για εσένα.

Νιώθω παγιδευμένος. Παγιδευμένος σε έναν έρωτα που μέχρι τώρα μου έχει προσφέρει κάποιες στιγμές χαράς και πολύ πίκρα, πόνο, δάκρυ, στεναχώρια.

Παραμένω μαζί σου, και παραμένω ερωτευμένος με εσένα και όσα σου έχω γράψει χάρη σε αυτές τις υπέροχες στιγμές που περάσαμε. Σε εκείνες τις στιγμές που έκλαιγα όταν κάναμε έρωτα επειδή σε ήθελα τόσο πολύ και σε είχα, που ένιωθα να διαλύομαι σε κόκκους άμμου όταν σε έβλεπα να στρίβεις απο τη γωνία και ήξερα πως δεν θα σε ξαναδώ για αρκετό καιρό, σε εκείνες τις στιγμές που μου χαμογελούσες όταν έκανες χαζομάρα και ήξερες πως δεν υπήρχε τρόπος να το διορθώσεις, σε εκείνες τις στιγμές που απλά με κρατούσες αγκαλιά και ένιωθα πως τα πάντα πλέον έχουν ολοκληρωθεί. Χάρη σε αυτές τις στιγμές είμαι ακόμη μαζί σου, ερωτευμένος, χάρη σε αυτές τις στιγμές δυσκολεύομαι να σου εκφράσω όσα νιώθω επειδή οι λέξεις δεν μπορούν πάντα να εκφράζουν όσα νιώθεις. Πλέον όμως νιώθω παγιδευμένος.

Νιώθω παγιδευμένος επειδή αυτές οι στιγμές έχουν χαθεί, στο χρόνο. Έχουν ξεφτίσει, δεν υπάρχουν στο κορμί μου παρα μόνο στο μυαλό μου. Θυμάσαι κάποτε που σου είχα πει οτι κάθε φορά που σκεφτόμουν την πρώτη εκείνη φορά που γίναμε ένα - για αρκετό καιρό μετά - ένιωθα ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί μου; Τα θυμάσαι όλα αυτά; Δεν τα νιώθω πλέον. Δεν νιώθω έτσι πλέον. Δεν έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για εσένα και δεν έχω σταματήσει να νιώθω όπως ένιωθα απλά, οχι τόσο έντονα πλέον.

Αυτό ήθελες και θέλεις άραγε; Αξίζει; Νιώθεις μήπως όπως κι εγώ; Με σκέφτεσαι; Ξέρεις οτι κοιτάζω το κινητό μου μήπως με έχεις πάρει τηλέφωνο και δεν έχω προλάβει να το απαντήσω η δεν το έχω ακούσει; Ξέρεις πόσο πολύ σε θέλω; Τις προάλλες πήρα μια απόφαση.
Δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα στο κινητό, ποτέ. Θα σε αφήσω να με παίρνεις μόνο εσύ τηλέφωνο. Δεν θα σε ενοχλώ ποτέ εγώ. Όποτε εσύ πιστεύεις οτι πρέπει και αν θέλεις. Θα σε αφήσω να το σβήσεις μόνος σου αν θέλεις. Εγώ αν το σβήσεις θα το βάλω σε ένα πολύ όμορφο ντουλαπάκι στην καρδιά μου και απο εκεί δεν θα το βγάλω ποτέ. Αν δεν το σβήσεις, τότε θα... τότε θα... δεν ξέρω.

Δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Πονάει τελικά ο έρωτας. Και μάλλον ισχύει και αυτό που λένε πως, συμβαίνει μια φορά μόνο κάτι τέτοιο. Έχω βυθιστεί στις σκέψεις μου τόσο πολύ που έχω την αίσθηση πως αρχίζω σιγά σιγά να πετάω. Είναι πολλά γαμώτο που με κρατάνε και κάποια που με κάνουν να σκέφτομαι. Δεν θέλω να σκέφτομαι μαζί σου, θέλω να νιώθω. Να νιώθω και να ζώ. Να ζώ και να θυμάμαι. Να θυμάμαι και να χαμογελάω. Βοήθησέ με να το ζήσω μαζί σου. Να το ζήσουμε μαζί.

Κάποτε μου είχες πει, <<Να με θυμάσαι>>, σου είχα απαντήσει <<Κάνε με, να μην σε ξεχάσω>>. Μην το αφήσεις να συμβεί, δεν θέλω, δεν θέλω. Είναι το τελευταίο κείμενο που γράφω για εσένα. Έτσι νιώθω. Ξέρεις τι νιώθω; Πως σιγά σιγά, κάπου θα τελειώσει, και σύντομα μάλιστα. Έτσι νιώθω. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται ακριβώς μαζί σου. Σε θέλω τόσο πολύ που δεν θέλω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο. Πονάω στην ιδέα. Τρομάζω στη σκέψη. Μπορεί να σκεφτείς υπερβολές. Ίσως. Ο έρωτας δεν βάζει όρια. Αυτό είναι, δεν βάζει όρια. Θα μπορούσα να κάνω πολλά για εσένα, όμως όσο κι αν θέλω δεν με κάνεις να νιώθω οτι μπορώ πλέον.

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ χαίρομαι όταν βλέπω στην οθόνη του κινητού μου το όνομά σου να με καλεί. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μόνος ένιωθα όταν σου έστελνα μηνύματα και το μόνο που λάμβανα απο εσένα ήταν (και είναι) η απόλυτη σιωπή. Ένιωθα λες και κοιτούσες τα μηνύματα και τα έσβηνες μετά κατευθείαν. Ένιωθα τόσο άσχημα. Και κοιτούσα το κινητό μου μήπως μου είχες απαντήσει και δεν το είχα δεί. Μήπως μου είχες τηλεφωνήσει για να μου πείς κι εσύ οτι με σκέφτεσαι ίσως, οτι σου λείπω, οτι... οτι... οτι... οτιδήποτε. Τίποτα. Κι όλα γινόντουσαν χειρότερα.

Δεν θα σου ξαναγράψω. Δεν θα σου ξαναστείλω μήνυμα. Έχω σταματήσει προ πολού να σε παίρνω τηλέφωνο (υπάρχει λόγος γι'αυτό τον οποίο και σέβομαι). Δεν μου αρέσει που λέω οτι θα τα κάνω αυτά. Δεν μου αρέσει που κάποια έχουν γίνει ήδη. Και μόνο που κάνω τη σκέψη αυτή δεν μου αρέσει καθόλου. Με πονάει να προσπαθώ να μην σου στείλω μήνυμα. Θα το κάνω όμως για να είμαι εγώ καλά. Για να μην περιμένω απάντησή σου. Για να μην κοιτάζω συνέχεια το κινητό μου. Για να συνεχίσω να σε θέλω και να σε ποθώ.

- Να με θυμάσαι.
- Κάνε με, να μην σε ξεχάσω.

Δεν ζητάω πολλά, μόνο να μου δείχνεις με τον δικό σου τρόπο οτι είσαι μαζί μου. Οτι δεν προχωράω μόνος μου σε κάτι που φαντάζομαι οτι είμαστε μαζί. Για να πω την αλήθεια, νιώθω πως ζητιανεύω. Ζητιανεύω κάποια πράγματα που για εμένα είναι δεδομένα. Για κάποιους άλλους όχι.

Δεν ξέρω αν θα το διαβάσεις ποτέ αυτό και όλα τα υπόλοιπα κείμενα. Δεν ξέρω αν πρέπει ή αν θέλω. Αν τα διαβάσεις ποτέ θέλω να ξέρεις πως όσα γράφω τα γράφω επειδή σε θέλω τόσο πολύ και σε σκέφτομαι συνέχεια και μου λείπεις γαμώτο. Νιώθω όπως ένιωθα και πριν απο ένα μήνα, και δύο μήνες απλά, οχι τόσο έντονα. Θέλω να αρχίσω να νιώθω τόσο έντονα πάλι. Θέλεις να με βοηθήσεις;

Use that FUCKING condom!!! Feel SAFE. | HIV/AIDS

Why do you have to be that stupid? Everyday a kid is dying of AIDS.
Thousands of people are being infected with the HIV virus every day. Do you wanna be one of them? USE CONDOM. It's the only way to feel safe.

Υποσαχάρια Αφρική 2005. Στατιστικά για να σου πιάνεται η καρδιά.

• Στην Υποσαχάρια Αφρική ζει το 68% όλων των ανθρώπων που έχουν μολυνθεί από τον ιό του HIV παγκοσμίως, περίπου 22,5 εκατομμύρια άνθρωποι.
• Δύο εκατομμύρια από αυτούς είναι παιδιά και νέοι μικρότεροι των 15 ετών.
• 9 στα 10 άτομα που ζουν με τον ιό παγκοσμίως και είναι έως 15 ετών ζουν στην Υποσαχάρια Αφρική.
• 1,7 εκατομμύρια άνθρωποι μολύνθηκαν μέσα στο 2007, και 1,6 εκατομμύρια ενήλικες και παιδιά έχασαν τη ζωή τους στην ίδια περιοχή. Αποτελούν το 1/3 όλων των θανάτων από AIDS παγκοσμίως.
• Περίπου 12 εκατομμύρια παιδιά έμειναν ορφανά λόγω AIDS το 2005 στην Υποσαχάρια Αφρική.
• Τα τρία τέταρτα όλων των γυναικών που έχει μολυνθεί με τον ιό παγκοσμίως ζουν στην ίδια περιοχή, κάπου 13,2 εκατομμύρια.
• Μόνο ένας στους έξι από τα 4,7 εκατομμύρια άτομα που χρειάζονται αντιρετροϊικά έχει πρόσβαση σε αυτά.
• Μόνο σε 3 χώρες (Μποτσουάνα, Ναμίμπια και Ουγκάντα) η πρόσβαση στα φάρμακα φτάνει στο 50%. Στις περισσότερες δε φτάνει ούτε το 20%.
• 5,5 εκατομμύρια άτομα με τον ιό ζουν στη Νότια Αφρική και τα ποσοστά στους νέους ηλικίας 15-24 συνεχώς αυξάνουν.
• Τα πολύ μεγάλα ποσοστά μόλυνσης στη Ναμίμπια και στη Σουαζιλάνδη συνεχίζονται, με τη Σουαζιλάνδη να αγγίζει το ασύλληπτο 33,4% των ενηλίκων.
• Στη Ζάμπια 10% των εγκύων γυναικών έχουν τον ιό.

Αναφορά UNAIDS 2007 για το HIV/AIDS στον κόσμο

Κι εσύ συνεχίζεις να έχεις ερωτικές επαφφές χωρίς προφυλακτικό; Σου αρκεί μόνο η 1η Δεκεμβρίου;

Καλως όρισες ταξιδευτή. Κάνε μια στάση και ηρέμησε.

Η μυρωδιά απο τα φρεσκοπλυμένα ρούχα στο δρόμο. Μια γιαγιά που ρωτάει τους περαστικούς τη μέρα έχουμε σήμερα. Ο ήλιος που όσο περνάει η ώρα καίει περισσότερο. Τα αυτοκίνητα που γέμισαν και πάλι τους δρόμους της πόλης. Όλοι εμείς που επιστρέψαμε και επιστρέφουμε απο τις διακοπές μας διατηρώντας ακόμη το μαύρισμά μας και κυρίως τις αναμνήσεις απο ένα όμορφο καλοκαίρι. Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης οι οποίοι όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο χάλια και φυσικά ο δήμαρχος δεν κάνει τίποτα καθότι αν στρώσει ένα δρόμο δεν υπάρχει λόγος να κάνει και πανηγύρι οπότε περνάει κατευθείαν στο δεύτερο και αφήνει το πρώτο. Ο λευκός ο πύργος. Ανοίξανε τον περιβάλλοντα χόρο που είχαν αποκλεισμένο τόσο καιρό. Απο οτι μπορούμε να δούμε όλοι μας, καλύψανε τα τείχη που βρήκανε αρχικά με χώμα γύρω γύρω και ανταυτών προσέθεσαν καινούργιες πέτρες του έτους 2008 ή 2007 πάνω απο τις αρχαίες για να μπορεί ο κόσμος να βλέπει που ήταν το τοίχος αλλά να μην χαλάει και η υψομετρική ισορροποία του τοπίου. Γεια σου ρε δήμαρχε, είσαι ψυχάρα.

Τα παράλογα αρχίζουν και πάλι. Μάλλον ποτέ δεν σταμάτησαν απλά εμείς είχαμε κατεβάσει τους διακόπτες. Υπομονή σε όλους. Ο σεπτέμβρης πλησιάζει και μαζί του και η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης μαζί με τις πορείες, τα παράπονα, τις ομιλίες και όλα τα συναφή. Καλές αντοχές σε όλους. Κάποιοι ξεκινάνε καινούργια ζωή, κάποιοι συνεχίζουν. Μην φοβάστε. Όλα καλά θα πάνε.

Να θυμάστε μόνο τα καλά και να διώχνετε τα άσχημα. Θα τα πούμε ίσως μετά απο λίγο καιρό καθώς την κάνω για σκόπελο τις επόμενες μέρες. Καλό Σεπτέμβρη να έχουμε όλοι μας.

Για εσένα!!!

Αυτό το κείμενο, είναι για εσένα που ξέρω πως δεν διαβάζεις το ιστολόγιό μου. Δεν το διαβάζεις αλλά δεν με ενοχλεί. Σ'ευχαριστώ. Μην αναρωτηθείς για τί. Ξέρεις πολύ καλά. Φορές φορές σου γράφω. Γράφω αυτά που νιώθω. Αυτά που θέλω να σου πω. Αυτά που με κρατάνε κοντά σου. Όπως και το παρακάτω.

Το κύμα έσκαγε πάνω στις πέτρες. Ξαφνικά έκανε πολύ φασαρία η θάλασσα.

Δεν ξέρω τι γίνεται. Τα πάντα μου θυμίζουν εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη μέρα που σε είχα δίπλα μου. Που σε κοιτούσα να μου χαμογελάς και ξεχνούσα τα πάντα. Τότε που ήταν η πρώτη φορά που σε άγγιζα, που σε φιλούσα, που το σώμα μου ποθούσε το δικό σου.

Δεν σε χόρτασα, ήταν όμως αρκετό για να νιώσω ξανά τώρα που φεύγω το πόσο μου λείπεις. Η θάλασσα με επηρρεάζει μάλλον. Με φέρνει κοντά σου και με απομακρύνει.

Ξέρω ότι μου λείπεις. Γνωρίζω πως σε λίγες μέρες θα σε έχω κοντά μου.

Λέξεις, φράσεις, νοήματα, έννοιες. Πίξελ στην οθόνη του κινητού μου. Ένα κείμενο ακόμη, με αφορμή εσένα. Συναισθήματα συγκεχυμένα.

Ξέρω τι θέλω. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να σε θέλω τόσο πολύ. Θέλω όμως να το ανακαλύψω. Μαζί σου!!!


Έφυγα απο την Κω και σε σκεφτόμουν. Ήθελα να έρθω να σε βρώ και να σε κρατώ αγκαλιά όλο το βράδυ. Ένιωθα πως κάτι άφηνα πίσω μου, όμως σε είχα στο μυαλό μου συνέχεια. Ήσουν μαζί μου. Να προσέχεις και να με σκέφτεσαι.

Πεκίνο 2008 | Beijing 2008

Μετά απο 4 χρόνια και την εκπληκτική (όπως παραδέχθηκαν άπαντες) διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων απο την Αθήνα, φτάσαμε στο Πεκίνο. Το Πεκίνο, το οποίο είναι υπερβολικά μολυνσμένο, πυκνοκατοικημένο, και γενικότερα πολύ. Το άσχημο στην όλη υπόθεση είναι το υπερβολικά μολυνσμένο, τα υπόλοιπα δεν μας αφορούν.

Είδα χτές την τελετή έναρξης των 29ων Ολυμπιακών Αγώνων και μπορώ να πω οτι καταρχήν δεν εντυπωσιάστηκα. Ήταν ίσως οι πιο φαντασμαγορικοί αγώνες που έχουμε όλοι μας δεί μέχει τώρα. Η χρήση της τεχνολογίας ήταν τρομακτική, τα εφέ μοναδικά και φαντασμαγορικά. Δεν μπορώ να πω επίσης κάτι. Αλλά θα με βρείτε εναντίον των ολυμπιακών αγώνων στη συγκεκριμένη χώρα. Η Ολυμπιακή Επιτροπή θα ήταν καλύτερο αν, πριν παραδώσει τη σκυτάλη των αγώνων στις διοργανώτριες χώρες, έριχνε απλά μια ματιά να δεί τι μπορεί να συμβαίνει σε αυτές τις χώρες όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κατάσταση στην οποία ζούνε οι κάτοικοί της. Η Κίνα, η χώρα όπου τα πάντα λειτουργούν κάτω απο τον κρατικό έλεγχο, όπου οι ανθρώπινες ελευθερίες είναι κάτι (α)γνωστό, όπου το κράτος κάνει ότι θέλει, διοργανώνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τους αγώνες των οποίων τα ιδεώδη έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα πράτει η συγκεκριμένη χώρα. Μπράβο μας. Μπράβο μας λοιπόν.

Συγχαρητήρια στους αρμόδιους της κάλυψης της τελετής έναρξης. Ειδικά στο σκηνοθέτη. Σε ευχαριστούμε για την κοιλιά που έκανε το όλο show, καθώς επίσης και για τις εκπληκτικές λήψεις απο τις χορεύτριες του σταδίου (απο το λαιμό και κάτω μόνο όμως).


Θα προτιμήσω να μην συνεχίσω να σχολιάζω τους αγώνες. Δεν θα τελειώσω. Γενικότερα είμαι αντίθετος στην διοργάνωσή τους απο την Κίνα, απο εκεί και πέρα μπορώ να πω οτι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ΑΘΗΝΑ 2004 ήταν μακράν καλύτεροι (αν όχι οι καλύτεροι μέχρι τώρα).

Ας απολαύσουμε όμως τα αθλήματα, ας ελπίσουμε σε αγωνίσματα καθαρά και σε νέα ρεκόρ.


Ολυμπιακοί Αγώνες ΠΕΚΙΝΟ 2008.
Beijing 2008 Olympic Games

Summer pending...

Και κάπου εκεί, μέσα στο καλοκαίρι χάθηκες. Δρόσισε αυτές τις μέρες, ωραίος καιρός. Βόλτες ανέμελες, χωρίς να ιδρώνεις.
Σε είδα. Ξανά μετά απο πολύ καιρό. Είχα πεθυμήσει το χαμόγελό σου. Έχεις κάτι γλυκό επάνω σου που με τραβάει. Ήθελα να σε δώ πάλι, σκεφτόμουν τι να κάνεις.

Πήρα ποδήλατο (το εικονιζόμενο σε μαύρο). Έχει περίπου τρεις εβδομάδες. Ανακαλύπτω την πόλη απο τη μεριά του οδηγού και μαθαίνω τις αντιδράσεις των οδηγών απο την πλευρά του οδηγού επίσης. Είναι τρομακτικό. Γιατί έχουμε όλοι τόσα νεύρα όταν βγαίνουμε στο δρόμο; Τι μας φταίει;

Χαλκιδική!!! Είναι όνειρο για όλους ή πολύ κοντινή απόδραση απο τα καθιερωμένα; Και πως μπορεί κάποιος να αποδράσει όταν οι περισσότεροι πηγαίνουν στο πρώτο πόδι και στριμόχνωντε λές και είναι στη Θεσσαλονίκη; Γιατί πρέπει να πάω κι εγώ εκεί; Όταν λέω πως δεν πηγαίνω γιατί όλοι με κοιτάνε και απορούνε; Η χαλκιδική δεν είναι και το πιο εύκολα προσβάσιμο μέρος της χώρας. Χαλαρώστε επιτέλους.

ΟΧΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Μανία. Μας έχει πιάσει όλους έχω την αίσθηση. Αυτό το καλοκαίρι κάτι μας κάνει. Κάτι φταίει. Δεν το έχουμε ανακαλύψει και δεν νομίζω πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Πάντως όλοι έχουμε κάτι με το οποίο ασχολιόμαστε φέτος το καλοκαίρι. Ετοιμάζουμε, κυνηγάμε, τρέχουμε να προλάβουμε, κανονίζουμε. Κάτι κάνουμε όμως και δεν είναι διακοπές.

ΟΧΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Καλοκαίρι. Διακοπές. Δροσερά ποτά στην παραλία. Φλέρτ με άγνωστο. Σεξ με άγνωστο. Βόλτες στη παραλία. Έρωτας καλοκαιρινός. Ημερομηνία λήξης. Όλα θα τελειώσουν. Απο Σεπτέμβρη θα τα λέμε και θα γελάμε. Όμορφα χαμόγελα, μαυρισμένες φατσούλες. Εσύ, εγώ, όλοι μας. Σώματα καμένα απο τον ήλιο, άλλα απλά σωστά μαυρισμένα. Σώματα γερασμένα απο την ηλιοθεραπεία στον ήλιο. Σε κάποιες και κάποιους φαίνεται πάρα πολύ έντονα, γιατι δεν το καταλαβαίνουν;

Εξετάσεις και αποτελέσματα. Να δίνεις και να περιμένεις να δεις ποια είναι τα αποτελέσματα. Αποτελέσματα τα οποία μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή. Απο τον τρόπο που ζείς μέχρι τον τρόπο που ερωτεύεσαι. Η αναμονή είναι ότι χειρότερο. Δεν είσαι για τίποτα σίγουρος. Εσύ ξέρεις πως δεν... Μπορεί όμως και να... Περιμένεις. Αγωνιάς. Μαζί σου περιμένουν κι άλλα άτομα. Υπομονή. Θα περάσουν οι μέρες θα μάθεις. Ελπίζεις για το καλύτερο. Για αυτό που δεν θα σε αναγκάσει να αλλάξεις τίποτα. Για αυτό το αποτέλεσμα που θα σε αφήσει να συνεχίσεις να ερωτεύεσαι όπως και πρίν, να μην φοβάσαι, να μην ντρέπεσαι. Υπομονή. Να ελπίζεις. Όλα καλά θα πάνε.
Σε εσένα που μέχρι στιγμής με υποστηρίζεις και είσαι μαζί μου, θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ επειδή το κάνεις. Ελπίζω να συνεχίσεις να είσαι μαζί μου. Μετράω μέρες...

Αφιερωμένο...

Αυτό το κείμενο, είναι για εσένα. Για εσένα που ξέρω πως δεν μπορείς να το διαβάσεις απο εδώ μέσα. Για εσένα που με έκανες να περάσω τις πιο έντονες, τις πιο όμορφες και τις πιο ερωτεύσιμες μέρες του καλοκαιριού. Σ'ευχαριστώ. Ελπίζω να νιώθω κάθε μέρα όπως ένιωθα εκείνες τις μέρες.


Σου απλώνω το χέρι αλλά δεν νιώθω το άγγιγμά σου. Τρομάζω, λείπεις.

Έφυγες.

Μόνο το άρωμα σου έχει μείνει στο κρεβάτι. Το σεντόνι, είναι ακόμη τσαλακωμένο απο τότε που κάναμε τελευταία φορά έρωτα. Δεν το έχω πειράξει, με κάνει να αισθάνομαι πως είσαι ακόμη εδώ. Πλέον κοιμάμαι μόνος μου τα βράδια, έχω για συντροφιά μου την ανάσά σου στο λαιμό μου, όταν σε κρατούσα αγκαλιά.

Μου αρκεί.

Ξέρω πως δεν σε έχασα, απλά δεν μπορώ να σε έχω τώρα. Θα έρθεις μαζί με τις πρώτες βροχές. Θα σου χαμογελάσω όπως η Γη, στις πρώτες σταγόνες δροσιάς και θα ξεδιψάσω απο τα χείλη σου.

Μου είχες πει δυο λόγια αγάπης. Δυο κουβέντες στοργής. Σου απάντησα πίσω με ένα χαμόγελο και ένα φιλί. Ήταν όλα όσα ήθελα να σου πω. Είναι όσα δεν μπορώ ακόμη να σου πω, αλλά ξέρω οτι θα έρθει η ώρα. Δεν φοβάμαι, απλά δεν θέλω να σου πω κάτι που δεν ισχύει.

Θέλω να με σκέφτεσαι.
Θέλω να σε σκέφτομαι.

Θα μου λείψεις...

Enjoy Music!!!

Στις 21 Ιουνίου ήταν η παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης είχε οργανώσει και σύμφωνα και με τις αφίσες έχει οργανώσει διάφορες (τύπου) συναυλιακές εκδηλώσεις, σε διαφορετικά σημεία της πόλης. Τα βίντεο που ακολουθούν είναι απο μία απο αυτές τις συναυλίες. Το συγκρότημα δυστυχώς δεν ξέρω ποιο είναι, ξέρω όμως πως η κοπελιά που τραγουδά σε κάποια βίντεο είναι απο μια παρέα που ήταν στη συναυλία και την ανεβάσανε και τραγούδησε.
Απολαύστε λοιπόν...

Summer 2008

This summer begins with my first vacation on the island of Thasos! Enjoy the sun setting... With love from me!

Nico market

“Σήμερα είμαστε όλοι Gay”

Επειδή εγώ με το παρακάτω κείμενο συμφωνώ.

γράφει ο Τέο Ιωάννου - 07/06/2008 για το skai.gr

Gay στο κέντρο της Αθήνας; Σκάνδαλο!

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία ενός κολλητού της πρώην μου. Ο Άγγελος είναι δάσκαλος σε γυμνάσιο της επαρχίας, επιτυχημένος και δημοφιλής τόσο ανάμεσα στους μαθητές του, όσο και στους συναδέλφους του στο σχολείο. Έχει μόνιμη σχέση -και συμβίωση- εδώ και πέντε χρόνια, είναι διανοούμενος με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, είναι εξωστρεφής, έχει πολλές παρέες και ασχολείται με το Internet. Το μόνο του πρόβλημα, είναι ότι δεν μπορεί να αναρτήσει το προφίλ του στο Facebook, ώστε να έχει επαφή με φίλους, συναδέλφους και παλιούς συμμαθητές. Γιατί; Επειδή είναι gay, όπως και πολλοί φίλοι του στο Facebook, γεγονός που ενδέχεται να “προδώσει” τις σεξουαλικές του προτιμήσεις στο Διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να καλλιεργήσει καχυποψία -και προκατάληψη- στους μαθητές, στους γονείς και στους συναδέλφους του στο σχολείο.

Ο Άγγελος δεν είναι αυτό που αποκαλούμε “ομοφυλόφιλος της ντουλάπας” (“closet homosexual”). Η οικογένειά του, οι φίλοι του, ο κοινωνικός του περίγυρος, γνωρίζουν και αποδέχονται πλήρως τη σεξουαλικότητά του. Το επαγγελματικό του περιβάλλον, όμως, είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία. Η περίπτωση του κάθε άλλο παρά μοναδική είναι. Τη συναντάμε καθημερινά τριγύρω μας, την αντιμετωπίζουμε με κατανόηση, συμπάθεια και -ενίοτε- συγκατάβαση, την αποδεχόμαστε με μια μοιρολατρία του τύπου “τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα”. Και την αφήνουμε έξω από τις όποιες ιδεολογικές μας αντιπαραθέσεις, γιατί κατά βάθος κρίνουμε ότι δεν μας αφορά άμεσα. Στην τελική, ο straight μικρόκοσμός μας έχει αρκετά δικά του προβλήματα χωρίς τις διαπλοκές του άγνωστου, ακατανόητου και πιθανώς “σεξουαλικά αχαλίνωτου” gay υπόκοσμου…

Κατά τα άλλα, αυτοχαρακτηριζόμαστε κοινωνικά φιλελεύθεροι! Παλεύουμε για την ισότητα των φύλων, εναντιωνόμαστε στο ρατσισμό και την ξενοφοβία, αγκαλιάζουμε τους οικονομικούς μετανάστες, μας προσβάλει ο συντηρητισμός της μισαλλόδοξης Ορθοδοξίας και κατακεραυνώνουμε την αστυνομική βία που με τόση ευκολία προβάλλουν οι τηλεοπτικές μας οθόνες. Όταν, όμως, οι ίδιες οθόνες προβάλλουν τις απρόκλητες και βαθιά ρατσιστικές αντιδράσεις συντηρητικών και “αγανακτισμένων” συμπολιτών μας απέναντι στον κατά τα άλλα συμπαθέστατο δήμαρχο Τήλου -που τόλμησε να προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα τελώντας τους πρώτους gay γάμους στην ιστορία της χώρας-, αρχίζουμε τα ντισνεϊκά “μούμπλε μούμπλε” και τρέχουμε να κρυφτούμε πίσω από τις “νομικές διαστάσεις της υπόθεσης”.

Φώναξε κανείς “υποκρισία”; Βεβαίως υπάρχουν νομικές διαστάσεις στο θέμα, των οποίων θα επιληφθούν τα δικαστήρια, ο Άρειος Πάγος, το Συμβούλιο της Επικράτειας, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και όποιος άλλος αρμόδιος (νομικός δεν είμαι, αλλά ακούω ότι ίσως υπάρχει νομικό κενό, ίσως είναι θέμα ερμηνείας του Συντάγματος, μπορεί να χρειάζεται συμπληρωματική νομοθεσία, κλπ.). Όλοι μας, όμως, γνωρίζουμε ότι η νομοθεσία, η δικαιοσύνη, η ίδια η πολιτεία, αντανακλούν αναγκαστικά το κοινό αίσθημα της εποχής τους. Η βαθιά συντηρητική κοινωνική πλειοψηφία θα εξοστράκιζε όποιο νομοθέτη / δικαστή / κοινωνικό λειτουργό τολμούσε σήμερα να θεσμοθετήσει ομοφυλοφιλικές ενώσεις.

Το πρόβλημά μου δεν είναι τόσο οι κοινωνικές συγκυρίες, όσο η τάση φιλελεύθερων ομοϊδεατών μου να κρύβονται πίσω τους. Η απαγόρευση κάθε είδους κοινωνικής ένωσης ομοφυλόφιλων πολιτών θα έπρεπε να μας προσβάλει σε επίπεδο αρχής. Είναι, ή δεν είναι ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων η μη κατοχύρωση στοιχειωδών νομικών, περιουσιακών, κληρονομικών - μέχρι και εργασιακών- δικαιωμάτων Ελλήνων πολιτών που επιλέγουν να ζήσουν ως ζευγάρια με ομόφυλούς τους; Αποτελεί, ή δεν αποτελεί προκατάληψη η κοινωνική σύμβαση “τα εν οίκω μη εν δήμω” για τους gay φίλους μας; Και στην τελική, γιατί μας αφορά τι κάνουν δύο ενήλικοι ή δύο ενήλικες στο κρεβάτι τους, από τη στιγμή που συμφωνούν συναινετικά μεταξύ τους και σέβονται τους νόμους περί αποπλάνησης ανηλίκων;

Σήμερα, ημέρα του ετήσιου “Φεστιβάλ Υπερηφάνειας”, του “Athens Pride”, την ώρα που εκατοντάδες Έλληνες ομοφυλόφιλοι και λεσβίες παρελαύνουν υπερήφανοι στο κέντρο της πρωτεύουσας, ο Άγγελος βρίσκεται στα Εξάρχεια για γεύμα με τον σύντροφό του και φίλους τους. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να βγει στους δρόμους και να πανηγυρίσει τη σεξουαλικότητά του - αυτό το κάνει κάθε μέρα στο ιδιωτικό του περιβάλλον. Όχι, δε σνομπάρει την εκδήλωση. Απλά, θα προτιμούσε να ζει σε μια κοινωνία που να μην τον αναγκάζει να κρύβει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις στο σχολείο του επειδή κάποιοι γονείς πνιγμένοι στην προκατάληψη φοβούνται ότι θα αποπλανήσει τα βλαστάρια τους…

Και ξαφνικά, θυμήθηκα τον εμπνευσμένο λόγο του προέδρου Κένεντι στο Βερολίνο πριν από 47 χρόνια, όταν μπροστά στο φρεσκοχτισμένο τείχος του Βερολίνου εκφωνούσε το περίφημο “Είμαστε όλοι Βερολινέζοι”, δίνοντας συμβολικά το μήνυμα της συμπαράστασης στους πολίτες μιας απρόκλητα και άδικα διχασμένης μεγαλούπολης. Κάπως έτσι κι εγώ, γνωρίζοντας τις συνέπειες και τον μοιραίο σαρκασμό της γεμάτης προκαταλήψεις straight πλειοψηφίας στην οποία ανήκω, αισθάνομαι την ανάγκη αυτή τη μέρα να αναφωνήσω…

… “Σήμερα, είμαστε όλοι gay”.

Κι ας αρχίσουν τα όργανα.

To krasaki tou tsou

ΕΡΤ, Nova, Δικαιώματα, Ακρόπολη, Ελλάδα

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΕΤΟΙΜΟΙ
ΓΙΑ ΤΟ EURO 2008
ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Αυτό γράφει η νέα διαφημιστική καμπάνια της ΝΕΤ. Αφορά φυσικά το Euro 2008 το οποίο θα διεξαχθεί σε λίγο καιρό - δεν θυμάμαι τη χώρα στην οποία θα γίνει. Αρχικά θα πω οτι κάνει καλό παιχνίδι με τις λέξεις έτσι όπως τις μπλέκει.

Αυτό όμως δεν είναι ο λόγος για τον οποίο σχολιάζω τη διαφήμιση και την παρουσιάζω και απο εδώ. Όταν είδα τη διαφήμιση μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό ό,τι έχω ακούσει και έχω διαβάσει για τα περιβόητα δικαιώματα απόκτησης και προβολής των αγώνων απο ένα κανάλι.
Όλα όσα λέγονται και γράφονται έχουν να κάνουν με το πόσα χρήματα κοστίζουν αυτά τα δικαιώματα και ποιος έχει την ευχέρεια να τα δώσει και να προβάλει τους αγώνες οι οποίοι αποφέρουν επίσης και πολλά χρήματα πίσω στον κανάλι. Αξίζει βέβαια, να σημειώσουμε κάτι αρχικά. Αξίζει λοιπόν να ειπωθεί πως ένα κανάλι ναι μεν δίνει πολλά χρήματα για τα δικαιώματα αλλά επίσης, βγάζει και πολλά χρήματα απο τα παιχνίδια, καθώς τα διαφημιστικά την ώρα αυτή μπορεί να μην είναι πολλά αλλά, είναι πολύ ακριβά. Οπότε το πιο πιθανό είναι πως τα κανάλια βγάζουν όσα έχουν δώσει ίσως και παραπάνω απο αυτά.

Τώρα θα μου πεις πως σου ήρθε αυτό και το σχολιάζεις. Η αλήθεια είναι πως το σκέφτομαι εδώ και μέρες καθώς έγινε με αφορμή την πώληση της Nova στη Forthnet. Όταν έγινε λοιπόν αυτήν η κίνηση, που κάποιοι τη λένε στρατηγική κίνηση και κάποιοι άλλοι συμφωνούν αλλά, έρχονται να προσθέσουν και το οτι μπορεί να καταστραφεί η εταιρεία καθώς η Forthnet δεν έχει εμπειρία στα τηλεοπτικά νερά, κάποιοι σχολιάζανε πως το δυνατό χαρτή της Nova είναι τα αθλητικά κανάλια, και πως αν γίνει κάτι με αυτά και τα δικαιώματά τους τότε θα χάσει κατα πολύ την αξία της. Είναι βέβαια σωστό και αληθές αυτό το οποίο λένε καθώς είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να βγάλει κι άλλα χρήματα κάποιος αν θέλει και πουλήσει τα προγράμματα αυτά (δηλαδή τον κάθε αγώνα) με πληρωμή ανα όψη, το λεγόμενο και pay per view.

Πάλι ξέφυγα απο το θέμα. Όλα αυτά αναρωτιόμουν λοιπόν και σκεφτόμουν. Μας αρέσει όταν το μεγάλο κανάλι παίζει αγώνες, μας αρέσει που ο ΑΝΤ1 παίζει καλές σειρές (αν και όχι πάντα), και λογικά μας αρέσει και απο κάτι για κάθε κανάλι. Παραπονιόμαστε όμως όλοι πως πληρώνουμε την ΕΡΤ και λέμε πως δεν θέλουμε, και δώστου τα γιατί να πάνε και να έρχονται, και τα μα, και τα παράπονα και το να προσπαθούμε να μην την πληρώνουμε. Μετά όμως όταν η ΕΡΤ αγοράζει τα δικαιώματα για τους αγώνες ή κάνει κάτι ακριβό και δώσει πολλά χρήματα τότε ΟΛΟΙ μας διαμαρτυρόμαστε, πως η ΕΡΤ ξοδεύει τα χρήματα του λαού, και πως σπαταλά κρατικό χρήμα, και θα έπρεπε να κάνει κάτι άλλο, και να δείχνει κάτι άλλο, πιο καλό, πιο ποιοτικό, και δεν θέλουμε σκουπίδια απο αυτά που πληρώνουμε και άλλα τέτοια χαζά. Και άντε, η ΕΡΤ αυτά τα παίζει για να μην παραπονιόμαστε. Τα βλέπει κανείς; Πόσοι απο εμάς έχουν καθήσει να δούνε τα ντοκιμαντέρ που παίζει η ΕΤ1; Πόσοι απο εμάς έχουν καθήσει να δούνε τις Ευρωπαϊκές παραγωγές διαφόρων ειδών που παίζει η ΕΤ3; Πόσοι απο εμάς άραγε καθήσανε και τα είδανε όλα αυτά; Πάντως σίγουρα όχι όσοι φωνάζουμε.

Οπότε, μήπως τελικά είναι καλύτερα, να παραπονιόμαστε και να θέλουμε η ΕΡΤ να προσπαθήσει να γίνει εμπορική ή πιο εμπορική ή, ακόμη καλύτερα να έχει κάποια εμπορικά κομμάτια απο τα οποία θα μπορεί να βγάζει χρήματα για να ενισχύει τις υπόλοιπες παραγωγές της και επενδύσεις;

Παράλληλα με αυτά έγινε και κάτι που μάλλον πέρασε στην αφάνεια. Στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων και άν.
Η Ακρόπολη, μέσα απο μια ψηφοφορία η οποία διενεργήθει μέσα απο την ιστοσελίδα www.askmen.com η οποία αφορούσε τα μέρη με την καλύτερη θέα, αναδείχθηκε ή σκαρφάλωσε, όπως θέλετε πείτε το στην πρώτη θέση, με την κατάταξη να είναι ως εξής:

1)Ακρόπολις / Ελλάδα
2)Βουνά Lipu / Kίνα
3)Ακτή Lanikai / Χαβάι
4)Πύργος του Άιφελ / Γαλλία
5)Γκράντ Κάνιον / ΗΠΑ
6)Κόκκινη Πλατεία / Ρωσσία
7)Βουνό Έβερεστ / Κίνα
8)Πλατεία Τimes / HΠΑ
9)Τα λευκά βράχια στις ακτές του Dover / Αγγλία
10)Βουνό Κορκοβάντο / Βραζιλία

Και ενώ όλα αυτά λαμβάνουν χώρα, το καλοκαιράκι πλησιάζει, ο καιρός τρελάθηκε, βροχές αρκετές πλέον και είναι αρκετά παράξενο, οι έλληνες και οι ελληνίδες ξαναμπήκαν στα γυμναστήρια και όλα πάνε καλά. Άντε να δούμε τι άλλο μας περιμένει.