Μέγαρο Μουσικής. Wagner. ΕΡΤ.

Στις 20 Μαρτίου παρακολουθήσαμε (ακούσαμε) την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ να "παίζει" έργα του Richard Wagner  στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, για τα 200 χρόνια απο τη γέννησή του.

Ηταν μια συναυλία η οποία δεν είχε πάρα πολύ κόσμο. Είχε - για έναν παράξενο λόγο - αρκετούς ηλικιωμένους και αρκετούς νέους. Μέσες ηλικίες τύπου 30-45 δεν είχε πολλούς. Αρκετοί καθυστερημένοι παρόλα αυτά, και επίσης γενικότερα επικρατούσε ένας ενθουσιασμός για κάποιον λόγο (ήταν ωραίο). Ας μιλήσουμε για τη συναυλία όμως.

Η συμφωνική ορχήστρα για κάποιο λόγο, φαινόταν ότι δεν μπορούσε να γεμίσει τη σκηνή του Μεγάρου. Εννοώ ότι τους έβλεπες, ήταν άνετα στη σκηνή αλλά δεν φαινόταν ότι την γέμιζαν, με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια. Καθότι έχω βρεθεί και σε ακόμη μια συναυλία τους (δεν το παίζω ειδικός) μπορώ να πω ότι γενικότερα, θέλει λίγο φτιάξιμο! Είμαι απόλυτα άσχετος με το κομμάτι αυτό αλλά όπως τονιζω κάθε φορά, κρίνω σαν θεατής, με αποτέλεσμα να έχω άποψη η οποία είναι πως καλή η Συμφωνική της ΕΡΤ αλλά θέλει να γίνει καλύτερη. 

Ο Μαέστρος ήταν ο ρουμάνος Cristian Mandeal και ερμήνευσε επίσης η μεσόφωνος Ούρσουλα Κρίγκερ. Η μεσόφωνος, δεν ακουγόταν! Σχεδόν καθόλου, παρά μόνο όταν η ορχήστρα χαμήλονε πολύ τον ήχο της. Το λες και αποτυχία. Δεν εννοώ ότι δεν είχε φωνή αλλά, ότι το μικρόφωνο ήταν μακρυά και μάλλον την άκουγαν μόνο όσοι ήταν ακριβώς απο κάτω. Μεγάλη αποτυχία. 

Επίσης υπήρχαν ένα δύο ζευγαράκια απο νεαρά άτομα, τα οποία σε όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους της συναυλίας ΣΧΕΔΟΝ χαμουρευόντουσαν στις θέσεις τους. Και το κορυφαίο είναι πως ΚΑΙ τα δύο ζευγάρια, καθόντουσαν στο ίδιο διάζωμα με διαφορά μιας σειράς θέσεων. Τα είχαν μαζέψει μάλλον εκεί για να μην κολάζουν τον κόσμο. Επίσης, υπήρχε ένας κύριος ο οποίος είχε καθίσει μπροστά, είχε βγάλει απο την τσάντα εργασίας του τα βιβλία του και παράλληλα έκανε και δουλειά. Άκουγε τη συναυλία και έκανε δουλειά. Σε κάθε σταμάτημα της μουσικής, ακουγόταν ένα ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!! Ήταν αυτός!!! Μπορεί να σημείωνε αλλά, ήταν εκεί.

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι ενώ μου αρέσει η κλασσική μουσική, και απολαμβάνω αυτού του είδους τις συναυλίες, η συγκεκριμένη, ήταν ελαφρώς όχι καλή. Και επειδη έτυχε και συζητήσαμε λίγο με τους γύρω μας, δεν ήμασταν οι μόνοι που πιστεύουμε κάτι τέτοιο.

Κατά τα άλλα, περάσαμε ωραία.

Αν θέλετε κάτι επιπλέον, μπορείτε να βρείτε πληροφορίες εδώ:  www.ert.gr/mousikasynola

Κόκκινα Φανάρια στο Εθνικό

Ladies, let's turn the lights on!

Ας μιλήσουμε για φως. Κόκκινο φως. Αυτό που βγαίνει απο τα φανάρια που είναι βαμμένα με αυτό το χρώμα. Τα Κόκκινα Φανάρια. Παρακολουθήσαμε την συγκεκριμένη παράσταση στη σκηνή Κοτοπούλη στο ΡΕΞ. Ανεβαίνει απο το Εθνικό Θέατρο και όπως μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει, έχει σαν αναφορά τη ζωή των γυναικών (και των ανδρών) που ζούνε μέσα απο τα "σπίτια" αυτά που φιλοξενούν τις επιθυμίες και τις ορέξεις των ανθρώπων που τα επισκέπτονται, για ικανοποίηση και απόλαυση. Την παρακολουθήσαμε και αφου τελείωσε, σηκωθήκαμε λίγο σκεπτικοί. Μας άρεσε; Μας ενόχλησε; Μας τρόμαξε ή μας πέρασε αδιάφορο;

Η παράσταση λοιπόν έχει σαν θέμα, τη ζωή κάποιων γυναικών μέσα σε ένα "σπίτι". Η ζωή τους εκεί, οι στιγμές τους εκτός και η συναναστροφή με άλλες/ους του δρόμου αλλα και επισκεπτων αυτών. Μας παραθέτει στιγμές, αισθήματα, αντιδράσεις, απόψεις και μας αφήνει να δούμε απο την κλειδαρότρυπα. Γυμνό σώμα αλλά χωρίς αισθησιασμό. 

Δυνατή παράσταση μπορώ να ομολογήσω. Δεν είμαι κριτικός θεάτρου, δεν γνωρίζω τι πιστεύουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, δεν έχω επαφές με ανθρώπους των "σπιτιών" για να μπορώ να ξέρω κατά πόσο ήταν αληθινά έστω και στοιχεία της παράστασης, ξέρω όμως, ότι η παράσταση εμένα με έκανε να νιώσω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μου έδωσε μια εικόνα της νύχτας που δεν βλέπω και των κλεισμένων θυρών που δεν θα ανοίξω. Η σκληρότητα και η απανθρωπιά, η ασέβεια και η εκμετάλλευση, ο φόβος και η χαρά, η ηδονή και η προσμονή. Όλα αυτά είναι συναισθήματα που δεν μπορούσα να τα πιστέψω έτσι όπως τα έβλεπα. Ένας κόσμος σκληρός, συνθήκες τρομακτικές μερικές φορές, έρωτες που γενιούνται και ελπίδες που πεθαίνουν με μια σκέψη. Η θέληση για κάτι καλύτερο, να φύγεις, να αλλάξεις, να μεταμορφωθείς και η αδυναμία πραγματοποίησης, ο φόβος της αποκάλυψης του παρελθόντως και η παραμονή σε αυτή την κατάσταση χωρίς δυνατότητα αλλαγής. 

Ερμηνείες πολύ καλές. Σκηνές που κάποιους μπορεί να τους σοκάρουν μιας και εμφανίζεται αρκετά γυμνή σάρκα και χωρίς κάλυψη. Χρειάζεται ανοιχτό μυαλό και όρεξη για παρατήρηση. Πολύ καλή παράσταση, δίνει έστω και μερικώς αληθινά, την αίσθηση του πως μπορεί να είναι η ζωή εκεί! Η παράσταση άδικα έγινε πολύ γνωστή λόγω της Κωνσταντίνας Μιχαήλ. Παίζει εξίσου καλά όπως οι υπόλοιποι αλλά όχι τόσο πολύ όσο οι άλλοι. Όλοι τους είχαν αρκετά δυνατές ερμηνείες, σκηνικά αυτά που έπρεπε και ένταση που την ένιωθες. 

Σίγουρα είναι μια παράσταση που θα σε προτρέψω να πας να τη δεις μιας και τελειώνει σύντομα. Πολύ ωραία, πολύ δυνατή και σίγουρα θα πάρεις μια γεύση του τι γίνεται εκεί μέσα!

• Σκηνοθεσία - Σκηνικά - Χορογραφία Κωνσταντίνος Ρήγος
• Διασκευή - Δραματολογική επεξεργασία
  Έρι Κύργια
• Συνεργάτης Σκηνογράφος Μαίρη Τσαγκάρη
• Κοστούμια Νατάσα Δημητρίου
• Μουσική Δημοσθένης Γρίβας
• Φωτισμοί Αλέκος Γιάνναρος
• Βοηθός σκηνοθέτη Άγγελος Παναγόπουλος
• Κάμερα Πάνος Βιττωράκης, Παναγιώτης Λυκοτραφίτης

Διανομή:

• Καπετάν Νικόλας Νίκος Αλεξίου
• Πέτρος, Αστυνόμος, Πελάτης
  Κωνσταντίνος Ασπιώτης
• Μυρσίνη Ευγενία Δημητροπούλου
• Ελένη, Μελαχρινή Μαρία Κίτσου
• Μαντάμ Παρή Ελένη Κοκκίδου
• Μαίρη, Κατινάκι Κωνσταντίνα Μιχαήλ
• Ντόρης Παναγιώτης Μπουγιούρης
• Άννα, Γυναίκα με τιγρέ
  Άλκηστις Πουλοπούλου
• Ισπανός, Πελάτης, Τσιράκι, Αργύρης, Αστυνομικός Φοίβος Ριμένας
• Άγγελος, Αστυνομικός
  Νικόλας Στραβοπόδης
• Μαρίνα, Κοκκινομάλλα Θεοδώρα Τζήμου
• Κατερίνα Έλενα Τοπαλίδου
• Πελάτης, Αμερικάνος, Λιβανέζος, Φωτίκα Γιάννης Τσεμπερλίδης
• Μιχαήλ, Αστυνομικός Νίκος Ψαρράς

Εθνικό Θέατρο Rex - Σκηνή Κοτοπούλη
Πανεπιστημίου 48, Κέντρο
Τηλ.: 2103305074 2103301881

Εισιτήρια
Παραστάσεις: Απόγ: 10, 17, 23, 31/3, 3, 7, 10, 14/4, 5 μ.μ. Βραδ: 8, 9, 13, 14, 16, 20, 22, 24, 28, 30/3, 4, 6, 13/4, 8.30 μ.μ. Μέχρι 28/4
Εισ.: € 21, 15, φοιτ.: € 12. Κάθε Πέμ. € 13.
Διάρκεια: 135'

Cucina Fresca στο Καλλιμάρμαρο.

Υπάρχουν κι αυτές οι ημέρες που νιώθεις ότι θέλεις να βγείς έξω και να χαλαρώσεις, να μην κάνεις τίποτα άλλο παρά να απολαύσεις την ξεγνοιασιά και την ηρεμία καθώς πίνεις τον καφέ σου και μετά να πας για φαγητό. Σε μια απο αυτές τις ημέρες, επέλεξα κι εγώ να επιστεφτώ το Cucina Fresca. Ένα εστιατόριο το οποίο βρίσκεται δίπλα στο Καλλιμάρμαρο με ιστορία πολλών δεκαετιών. Το κατάστημα έχει τρείς χώρους οι οποίοι και χαρακτηρίζονται ώς "το Παρόν", "το Παρελθόν" και, "το Μέλλον". 

Το μενού παρόν, βασίζεται σε χειροποίητα ζυμαρικά τα οποία παρασκευάζονται απο τον μάγειρα του καταστήματος και μαγειρεύονται αλά Ιταλικά. Το μενού παρελθόν, βασίζεται στην υπόγεια ταβέρνα. Μια ταβέρνα που υπήρχε εκεί απο το 1934, με γεύσεις σαν αυτές που έχουμε μεγαλώσει, με κρέατα και νοστιμιές που θα σου θυμίσουν εκείνες τις εποχές όπως επίσης και με μια πολύ μεγάλη ποικιλία ΜΟΝΟ με Ελληνικά κρασιά, κάποια αρκετά σπάνια, κάποια συνηθισμένα αλλά, με πολύ καλές γεύσεις. Το μενού μέλλον σερβίρονται στον Εξώστη του καταστήματος "πιάτα" όπως τα τρώνε οι αστροναύτες στο διάστημα. Δηλαδή, αφυδατωμένες τροφές οι οποίες με την βοήθεια ενός βραστήρα και ενός μπουκαλιού νερού μετατρέπονται σε φαγητό.

Κατευθυνόμενοι λοιπόν προς το κατάστημα με το αυτοκίνητο απο νότια, περάσαμε το Καλλιμάρμαρο και στρίψαμε δεξιά στο δεύτερο δρόμο. Πλέον σε αυτά τα τετράγωνα, όπου βρείς παρκάρεις. Το μαγαζί, δεν φαίνεται εκεί που είναι οπότε έχετε τα μάτια σας ανοιχτά γιατί αλλιώς δεν θα το εντοπίσετε εύκολα και θα ψάχνεστε. Απο το εσωτερικό του καταστήματος βλέπεις σε έναν πεζόδρομο ο οποίος το καλοκαίρι πρέπει να είναι αρκετά απολαυστικός να κάθεσαι και να χαλαρώνεις δοκιμάζοντας τις γεύσεις του καταστήματος. 

Μπήκαμε λοιπόν στον χώρο του μαγαζιού όπου αρχικά αντικρίζεις ένα μαγαζί που φαίνεται ωραίο. Ο τρόπος που είναι διακοσμημένο στην αρχή μπορεί να σου αρέσει αλλά στη συνέχεια, σίγουρα θα σε κάνει να το ξανασκεφτείς και να δεις ότι τελικά, έχει αρκετά σημεία τα οποία πρέπει να αλλάξουν. Επίσης οι τουαλέτες του έχουν ένα θέμα, κάτι το οποίο θα ήταν καλό να το επίλυε κάποιος άμεσα αλλά θα το μάθετε αν το επισκεφτείτε.

  Καθίσαμε κάπου χαλαρά και ωραία και αρχίσαμε να επεξεγαζόμαστε τον κατάλογο. Ένας κατάλογος που δεν ήταν απο τους πιο πλούσιους που έχεις δοκιμάσει ποτέ σου. Είχε αρκετά πιάτα για να δυσκολευτείς να επιλέξεις αλλά δεν ήταν και απίστευτα μεγάλος. Βέβαια, ποιος δεν το ξέρει πως αν ένας κατάλογος είναι μεγάλος, τότε μάλλον, το φαγητό δεν είναι και πολύ καλό.  Στον κατάλογο συμπεριλαμβανόταν και τα τρία μενού που προσφέρει το κατάστημα. Δηλαδή μπορούσες να διαβάεις το παρόν-παρελθόν-μέλλον μέσα στις σελίδες του. Γεύσεις γνώριμες αρχικά, συνηθισμένες και ωραίες. Αυτές που έχεις μάθει να τρώς και σου αρέσει. Δεν θα έρθεις εδώ για να φας cuisine ή για να δοκιμάσεις μοριακή κουζίνα. Τα πράγματα είναι απλά εδώ. 

Παραγγείλαμε λοιπόν κι εμείς:

Μακαρόνια με Πέστο

 

 

Πάστα για το άλλο πιάτο με Κόκκινη Σάλτσα και Λουκάνικα

 

Πατατοκροκέτες με Λευκή Σάλτσα και Μανιτάρια

 

και μια Σάλάτα του Καίσαρα

 

Στην υποδοχή μας περίμενε ένα μικρό πιάτο με το κλασσικό ψωμί που επάνω του έχει ριγμένο λάδι, με κομμάτια τομάτας και ρίγανη. Έχω να πω ένα μόνο. Το συγκεκριμένο πιάτο ήταν υπέροχο. Το λάδι είχε τόσο ωραία γεύση που το γευόσουν και το άφηνες στη γλώσσα του να νιώσεις την αίσθηση που σου έδινε. Μια πολύ ωραία ελαφριά γεύση και ταυτόχρονα όγω της τομάτας ήταν και λίγο ξινό. Ήταν πολύ νόστιμο.

Ακολουθούμενο αυτό, απο τα κυρίως και τη σαλάτα μπορώ να πώ ότι, το μαγαζί, υποστηρίζει  τα μακαρόνια που σερβίρονται είναι χειροποίητα, και αυτό ισχύει! Είναι όντως χειροποίητα και το καταλαβαίνεις αμέσως μόλις έρθουν στο τραπέζι. Η μυρωδιά που αναδύεται, η αίσθηση και η γεύση φυσικά, δεν έχουν καμία σχέση με τα μακαρόνια που έχεις συνηθίσει να τρώς στα υπόλιπα μαγαζιά αλλά ούτεστο σπίτι σου. Η αίσθηση της κάθε μπουκιάς είναι γεμάτη, πλούσια, χορταστική. 

Οι πατατοκροκέτες που είχαμε παραγγείλει δεν ήταν οι συνηθισμένες. Βλέποντας στον κατάλογο το εν λόγω πιάτο, σκέφτηκα ότι θα είναι οι κλασσικές κατεψυγμένες πατατοκροκέτες με την σάλτσα που έγραφε στον κατάλογο.  Δεν ήταν. Σαν πιάτο ήταν νόστιμο αλλά δεν ξέρω αν θα το ξαναπαρήγγελνα.

Η αίσθηση που είχαμε στο μαγαζί όσο καθίσαμε ήταν χαλαρή και ωραία. Περάσαμε πολύ ωραία, είχε ωραία ατμόσφαιρα μα πάνω απο όλα, είχε πολύ φιλική εξυπηρέτηση, διατεθημένη να μας βοηθήσει σε ότι χρειαζόμασταν. Μας εξήγησε όλες μας τις απορίες για τα κρασιά που είχαμε, μας απάντησε στον τρόπο και τη λογική με την οποία επιλέγουν ποιά κρασιά είναι αυτά που καταλήγουν τελικά στα ράφια του καταστήματος, μας έδωσε να δοκιμάσουμε ένα απο αυτά αποχαιρετόντας μας και γενικότερα ήταν πολύ φιλικό. Μας εξήγησε για τα πιάτα τους, για τις γεύσεις τους, αναφέρθηκε στα παράπονα των πελατών και στις αλλαγές που προκύπτουν. Ήταν δεκτικός και δοτικός ο κύριος που μας εξυπηρέτησε. 

Πρέπει να σχολιάσω όμως ένα πράγμα. Οι τιμές του, θα μπορούσαν να είναι λίγο (λίγο όμως) πιο χαμηλές. Δεν υποννοώ ότι σαν μαγαζί είναι ακριβό αλλά, δεν είναι και μαγαζί που θα το επισκεπτόσουν καθημερινά. Προσωπική μου άποψη είναι πως τα μακαρόνια έχουν υπερτιμηθεί πλέον και δεν είναι ένα προϊόν το οποίο αξίζει τα χρήματα που ζητούνται. Γενικότερα όμως είναι ένα μαγαζί στο οποίο θα σου έλεγα να πας σίγουρα για μια φορά να το δοκιμάσεις και φυσικά όπως με όλα, θα αποφασίσεις εσύ. Αξίζει όμως την προσοχή σου για ένα βράδυ και, πιστεύω ότι θα είναι καλύτερα να το επισκεφτείς καλοκαίρι, απόγευμα προς βράδυ για να νιώσεις τη δροσιά του.

Cucina Fresca
Ευφορίωνος 17 & Αγ. Σπυρίδωνος 8 & Αρκτίνου 8
Καλλιμάραρο
2107569317
6956399406
www.cucinafresca.gr

Σημ. Η ιστοσελίδα του καταστήματος είναι απαράδεκτη και θα έπρεπε να την αλλαξουν άμεσα. Προφανώς κάποιος δεν ενδιαφέρεται και τόσο. Μην κρίνετε απο αυτό. Απο κοντά η αίσθηση δεν είναι άσχημη όπως απο τη σελίδα. Για όποια παρατήρηση ή διαφωνία, μπορείτε να το γράψετε στα σχόλια.

Και φύγαμε Θεσσαλονίκη...

Εκεί που ζεις την καθημερινότητά σου θυμάσαι ότι, πρέπει να πας Θεσσαλονίκη. Κανονίζεις λοιπόν τα εισιτήρια, ημερομηνίες, τις υποχρεώσεις σου και περιμένεις να έρθει η ημέρα που θα φύγεις. 

Η ημέρα λοιπόν ήρθε. Ετοιμάζεσαι και ξεκινάς για το αεροδρόμιο. Πρώτη αγωνία. Αν θα φτάσεις. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που ξεκινάνε πάντα τελευταία στιγμή. Έτσι λοιπόν και αυτή τη φορά, ξεκίνησα ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ όμως για να πάω αεροδρόμιο.  Πετούσα στις 17:50 και ξεκίνησα απο το σπίτι στις 16:40. Πρόλαβα το μετρό που πήγαινε μέχρι Δουκίσσης Πλακεντίας και μετά απο εκεί πήρα τον προαστιακό που για καλή μου τύχη ερχόταν την ώρα που ανέβαινα στην αποβάθρα. Με το ίδιο εισιτήριο που είχα απο το μετρό (αν και κανονικά ο προαστιακός έχει διαφορετικό και πιο φθηνό) κατευθύνθηκα προς το αεροδρόμιο. Έφτασα εκεί στις 17:35. Τρέχοντας πήγα στο Check In και έβγαλα το εισιτήριο, με μια κυρία που ξύνισε όταν με είδε μιας και ήθελε να κλήσει την πύλη (λες και θα αργούσε αυτή να αναχωρήσει), και τρέχοντας έφτασα στην πύλη για το αεροπλάνο. Μερικά λεπτά μετά, ήμουν στον αέρα για τη Θεσσαλονίκη.

Πετάξαμε με Cyprus Air, της οποία εταιρείας οι αεροσυνοδοί είναι πολύ ευγενικοί (πραγματικά πολύ) και ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι. Φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Κατεβήκαμε απο το αεροπλάνο, τραβήξαμε μια τζούρα Σαλονικιότικο αέρα και ξεκινήσαμε για την πόλη. 

Γραμμή 79 (όχι το Ν) για Θεσσαλονίκη. Αποβίβαση απο το λεωφορείο στην Αριστοτέλους. Συνάντηση με παλιούς φίλους. Χαμόγελα, εκρήξεις αναμνήσεων, αγκαλιές, φιλιά, ερωτήσεις, απορίες, προβληματισμοί. Όλα ήρθαν στην επιφάνεια. Όλα απαντήθηκαν και, όλα ερωτήθηκαν. 

Στάση πρώτη. Φαγητό! Τι άλλο. Ικτίνου. Saltsa Bar. Όχι στη γωνία. Στον δίπλα χώρο. Δεν τρελένεσαι για το μαγαζί και ειδικά για τον δίπλα χώρο. Είναι τόσο αδιάφορος όσο δεν πάει. Έχει ωραίο φαγητό και καλούτσικες τιμές. Ήταν αρκετό όμως. Φάγαμε και σηκωθήκαμε με την απορία στο μυαλό που θα συνεχίσουμε. Και συνεχίσαμε στην Προξένου Κορομηλά. Αφού είδαμε όλα τα μαγαζιά, και τα παλιά και τα νέα, καθίσαμε στο Flipside.

Πολύ ωραίο μαγαζί, πολύ ωραία διακόσμηση, πολύ ευγενική η κοπέλα που μας εξυπηρετούσε εκείνο το βράδυ και, ο DJ έπαιζε πολύ ωραία μουσική. Καφές και κρασί. Περάσαμε πολύ ωραία. Πέρασε η ώρα. Συνεχίστηκαν οι απορίες αλλά έπρεπε να χωριστούμε. Και έγινε.

Κατεύθυνση για το σπίτι. Σκέψη γλυκιάς θαλπορής και ενός κρεβατιού που θα σε αγκαλιάσει και θα ξεκουραστείς. Φτάνεις στην πολυκατοικία, βάζεις το κλειδί μέσα και!!!! δεν ανοίγει. Να ανακαλύπτεις στις 00:30 ότι αλλάξανε την κλειδαριά και δεν μπορείς να μπείς στην πολυκατοικία. Τηλέφωνο σε φίλους και μένεις εκεί.

Επόμενη μέρα. Ξυπνάς νωρίς γιατί έχεις δουλειές. Ξεκινάς απο τη μία άκρη του κέντρου και φτάνεις στην άλλη. Με τα πόδια (γιατί στη Θεσσαλονίκη περπατάς) δεν παίρνεις απαραίτητα μετρό. Εκεί όλα είναι κοντά και όλα τα φτάνεις. Σου αρέσει. Χαμογελάς. Είχες καιρό να το κάνεις. Τελειώνεις με τις δουλειές και έχουν ήδη ξεκινήσει τα τηλέφωνα. 

Καφέδες. Επιπλέον αυτών της προηγούμενης ημέρας. The Blues Bar, στην Ολύμπου εκεί που είναι η αρχαία αγορά. Πάνω δεξιά γωνία. Πολύ ωραίο μαγαζί ΑΛΛΆ αν έχει πολύ κόσμο και καπνίζουν, ίσως να είναι καλύτερα να καθίσεις έξω ή να μην πας καθόλου. Ευγενικό προσωπικό, όχι και τόσο καλός καφές αλλά το μαγαζί, ο περιβάλλον χώρος και ότι έχεις άνοιγμα μπροστά σου (αν καθίσεις έξω) και σε χτυπάει ο ήλιος είναι συνθήκες που τις απολαμβάνεις και ευχαριστιέσαι που βγήκες. 

Επόμενος καφές. Απέναντι, στο Φρειδερίκο Αγάπη Μου. Όπως με ρώτησε η φιλή μου που πήγαμε και καθίσαμε, για ΠΟΙΟ λόγο υπάρχει αυτό το μαγαζί; Η απάντησή μου ήταν, για κανέναν. Το μαγαζί είναι απλά (δεν θα πω άθλιο) αλλά τόσο αδιάφορο όσο και ΟΧΙ ωραίο. Τίποτα το ενδιαφέρον, πολύ κρύο μαγαζί, απο διακόσμηση δεν λέει τίποτα παρά το ότι είναι ίδιο με το Pasta Flora Darling και γενικότερα είναι μαγαζί στο οποίο δεν θα σου συνιστούσα να πας ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ. Τον ήπιαμε όμως. Δεν θα τον ξαναπιούμε βέβαια. 

Και φύγαμε. Σπίτι (μπορέσαμε και μπήκαμε στην πολυκατοικία τελικά). Πήρες αυτά που ήθελες, ξεκουράστηκες λίγο κι έφυγες. Στο δρόμο για το αεροδρόμιο πάλι. Νωρίς αυτή τη φορά. Έφτασες. Επιβιβάστηκες στο αεροπλάνο. Olympic Air (Airlines). Δεν ξέρω αν τους το έχει πει κανείς αλλά, το προσωπικό τους ίσως και να ήθελε επανεκπαίδευση ή να θέλει απόλυση και πρόσληψη νέων. Υπήρχε μια αγένεια και μια άνεση πολύ μεγάλη που κάπου ενοχλεί. Καλώς όρισες Αθήνα.

Πτώμα έφτασα σπίτι αλλά, ήταν ένα ωραίο ταξίδι, γρήγορο, σύντομο, ουσιαστικό, απολαυστικό και έχοντας τελειώσει όλες μου τις δουλειές. Την επόμενη φορά στη Θεσσαλονίκη ελπίζω να είναι το ίδιο ωραία.

Αν κουράστηκες και μόνο που το διάβασες, φαντάσου εμένα που το ζούσα!!!

Τα Βαφτίσια

Ας μιλήσουμε για τα Βαφτίσια σήμερα. Μια παράσταση που πήγαμε και την είδαμε πέμπτη βράδυ.

Θέατρο Κιβωτός, στην Πειραιώς 115, λίγο πιο κάτω απο το Φωταέριο που τραγουδά ο Γιώργος Μαζωνάκης με τον Νίκο Κουρκούλη. Φτάσαμε εκεί στις 20:00 και κάτι, σχετικά νωρίς το λες, για να είμαστε εντάξει χρονικά. Περιμένοντας λοιπόν στην είσοδο για να έρθει σιγά σιγά η ώρα που θα αρχίσουμε να μπαίνουμε στην αίθουσα παρατηρούσαμε πώς όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότερος κόσμος ερχόταν και δεν σταματούσε η αλήθεια είναι. Πέρασε λοιπόν η ώρα, έχοντας κάνει αυτή την παρατήρηση και, αρχίσαμε να μπαίνουμε στην αίθουσα

Η αίθουσα ήταν ΓΕΜΑΤΗ. Αυτό που λέμε όμως γεμάτη. Είχαν προσθέσει ακόμη μια σειρά απο καρέκλες για να καθίσουν επιπλέον άτομα των υπαρχόντων θέσεων. Παραξενεύτηκα μιας και η παράσταση παίζεται αρκετό καιρό. Καθήσαμε λοιπόν και ξεκίνησε.

Νίκος Μουτσινάς, Ζέτα Μακρυπούλια, Φωτεινή Ντεμίρη, Αργύρης Αγγέλου, Τζένη Διαγούπη, Αθηνά Οικονομάκου, Ελένη Καρακάση. Όλοι τους ξεκίνησαν να εμφανίζονται στην σκηνή. Κοστούμια πολύ ωραία, σκηνικό πολύ ωραίο, αρκετά άνετη σκηνή και δεν σε ενοχλούσε (όσοι έχετε ξαναπάει στο θέατρο Κιβωτός, γνωρίζετε).

 Ο Νίκος Μουτσινάς όπως τον γνωρίζετε και απο την τηλεόραση, ο τρόπος που έπαιζε ήταν ο ίδιος καυστικός και απολαυστικός με το πως τον βλέπετε στην ΤουΒου. Η Ζέτα Μακρυπούλια επίσης έπαιζε αρκετά καλά αν και πιστεύω ότι δεν πρέπει να τη δυσκόλεψε και αρκετά ο ρόλος αυτός μιας και είναι πολύ επίπεδος κατά την δική μου άποψη. Η Φωτεινή Ντεμίρη απολαυστικότατη σαν την τρελή της παρέας. Η Ελένη Καρακάση μπορείς να πεις ότι δεν έκανε και καμία τρελή διαφορά στην σκηνή. Μπορεί να σου περάσει και απαρατήρητη όσον αφορά το ρόλο πάντα. Η Τζένη Διαγούπη νομίζω πως ήταν όλα τα λεφτά. Ο Αργύρης Αγγέλου εντελώς διαφορετικός απο το πως τον έχουμε συνηθίσει να τον βλέπουμε. Εντελώς διαφορετικός και ωραίος. Αθηνά Οικονομάκου όπως δεν την έχεις ξαναδεί. Απλά γαμάτη (μάθαμε δηλαδή ότι μπορεί και να υποκρίνεται πέρα απο το να κάνει αυτό το "πράγμα" που έκανε και κάνει στις τηλεοπτικές σειρές).

Ο καθένας είναι και ένας μοναδικός χαρακτήρας. Παρακολουθώντας την παράσταση παρατηρείς ότι όλoι τους είναι ξεχωριστοί και μοναδικοί και όλοι έχουν ένα κοινό. Είναι όλοι τους μανιακοί και τσατίζονται πολύ εύκολα. Μια παράσταση που έχει σαν αφετηρία μια βάφτιση, η οποία και τους φέρνει όλους αυτούς κοντά, ένα σπίτι που τους φιλοξενεί, μια οικοδεσπότης που δεν γουστάρει καθόλου, συγγενείς που δεν συμπαθιούνται, μια "Ρωσίδα", μια Αμερικάνα κι ένας σύζυγος που προσπαθεί να είναι εντάξει. Μια μάνα που δεν τη θέλουν. $3.000.000 που τα θέλουν κι ο θάνατος. Όλα παίζουν. Μόνο τα βαφτίσια δεν γίνονται. Η παράσταση έχει γέλιο. Αρκετό όπως επίσης κάνει και κοιλιά. Η αρχή και το τέλος της είναι πολύ απολαυστικά και γελάς πολύ. Η μέση της παράστασης είναι που κάνει κοιλιά.

Λίγο που σε έχει κουράσει το συνεχόμενο χιούμορ του Μουτσινά που εντάξει, καλό αλλά κουράζει μετά απο κάποια ώρα, λίγο που σε έχει κουράσει το ότι οι ηθοποιοί μιλάνε και κατά βάση ΔΕΝ μιλάνε αλλά ΦΩΝΑΖΟΥΝ. Λίγο που είσαι τέρμα απο όλη την ημέρα και σου έρχεται τέλος. Γελάς πολύ, πονάει το κεφάλι σου στο τέλος και φεύγεις ευχαριστημένος.

Στα υπέρ του. Γρήγοροι διάλογοι, έξυπνες ατάκες, χρήση φράσεων που τις ξέρουμε απο την καθημερινότητά μας και ηθοποιοί που υποκρίνονται καλά.

Στα κατά. Το ότι για να παίξουν φωνάζουν πολύ (πολύ όμως) και η δυνατή μουσική.

Μια παράσταση που συστήνουμε να πάτε. Θα περάσετε καλά και θα απολαύσετε τη βραδιά. Λίγοι ηθοποιοί, καλή υποκριτική (για την παράσταση που θα δείτε, είναι καλή), εύκολα προσβάσιμο.

Πρωταγωνιστούν με σειρά εμφάνισης: Νίκος Μουτσινάς, Ζέτα Μακρυπούλια, Φωτεινή Ντεμίρη, Αργύρης Αγγέλου, Τζένη Διαγούπη, Αθηνά Οικονομάκου, Ελένη Καρακάση.

Κείμενο: Νίκος Μουτσινάς - Τζένη Διαγούπη
Σκηνοθεσία: Νίκος Μουτσινάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ματίνα Νικολάου
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Κοστούμια: Έβελυν Σιούπη
Χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου
Μουσική Επιμέλεια: Νίκος Μουτσινάς

Πρόγραμμα παραστάσεων: Τετάρτη 20:00, Πέμπτη & Παρασκευή 21:15, Σάββατο 18:15 & 21:15.

Τιμή εισιτηρίου: 18€, 15€ (φοιτητικό, μαθητικό, ανεργίας), 13€ (για ομαδικές κρατήσεις).

Θέατρο Κιβωτός: Πειραιώς 115, Γκάζι, 2103427426.

Προπώληση: www.livetickets.gr, Public Συντάγματος και στο ταμείο του Θεάτρου
Τηλέφωνο: 2103412313.

Παραγωγή Live2