(Η Λουλού* είναι νέα ηθοποιός που ψάχνει να βρεί το δρόμο της στην σύγχρονη Αθήνα. Κάνει από κανένα σπηκάζ πότε-πότε, παίζει σε περιφερειακούς θιάσους, χτυπάει γκόμενους σε όλα τα γνωστά στέκια, φοράει σέξυ κυλότες και είναι πηδιόλα (με την καλή έννοια). Και επειδή θέλει να γίνει συγγραφέας όταν μεγαλώσει, κρατάει ημερολόγιο.)
3 Ιανουαρίου: τόσο μου πήρε να συνέλθω από Γιορτές και πανηγύρια, δυόμισυ μέρες – και να πείς ότι έκανα κάτι σπέσιαλ; Με γκόμενό-μου-Λευτέρη-ποδοσφαιριστή-μπάρα έτρεχα δεξιά-αριστερά σε μπουζουξίδικα, μπαρ, εστιατόρια και δεν συμμαζεύεται. Επειδή είμαι αδίστακτος άνθρωπος πήγα και σε οικογενειακό γεύμα με γονείς Λευτέρη (δεν θέλεις να ξέρεις) ίσα για να πειστώ ότι ΟΛΕΣ οι ελληνικές οικογένειες είναι βλαμμένες. Γιατί ο Λευτέρης έχει (α) μαμά ψυχωτική νοικοκυρά που σου παίρνει το πιάτο πριν τελειώσεις το φαί σου και το βάζει στο πλυντήριο, (β) μπαμπά που τα έχει χαμένα και οδηγούσε νταλίκα ως πρόσφατα αλλά τώρα απλώς σαβουριάζει τα πάντα, (γ) αδερφή-τέρας, που θα γινόταν πουτάνα αν βλεπότανε αλλά επειδή δεν βλέπεται έγινε θεούσα, (δ) αδερφό 17χρονο που καπνίζει τζόιντς λες και πρόκειται να αποσυρθούνε σήμερα. Επίσης έχει (ε) δύο ηλίθιες θείες τσεμπεροειδείς που λένε μαλακίες γύρω από τραπέζι και (στ) ξαδερφάκι εντελώς τσίου που την επόμενη φορά που θα το δω θα του χώσω τη ντουντούκα στον κώλο του, δεν υπάρχει περίπτωση. Με τούτα και με κείνα ήταν ένα γεύμα αξέχαστο. Όπως όλα τα Πρωτοχρονιάτικα, δηλαδή, σε όλα τα ελληνικά σπίτια.
4 Ιανουαρίου: με αόριστη υποψία ότι έχω χάσει το κολλάι, πάω από σπίτι Σταμάτη/Σάντυ που επειδή φιλοξενεί μαμά του, κυκλοφορεί ως άντρας με τζην, αμάνικο φανελάκι και δυστυχισμένη μούρη. Του λέω «δεν αντέχω, πάμε στο μπάνιο ΤΩΡΑ να σου πετάξω τα μάτια όξω!». Διαμαρτύρεται ότι η μαμά του και λοιπά. Λέω «δεν με ενδιαφέρει, έχω λυσσάξει, ας καταλάβει η μάνα σου ότι είμαι γκόμενά σου, και τι έγινε;» Ψήνεται, μ΄αυτό – θέλει να΄χει μαμά με το μέρος του, ήδη ο μπαμπάς τον έχει αποκληρώσει. Λέει «μαμά εμείς πάμε χμ στο μπάνιο χμ πέντε λεπτά να κάνουμε χμ μία αποτρίχωση που επείγει και να βάλουμε και μία πλύση». Η μαμά λέει «μα το πλυντήριο δεν είναι στο μπάνιο». Ο Σταμάτης λέει «εσένα τι σε νοιάζει». Και, αγαπημένο μου, γιορτάζω την Νέα Χρονιά με υπέροχο φανταστικό καυτό πήδο πάνω σε μπιντέ, με τον Σταμάτη στα γόνατα να λέει «μωρή δεν μπορώ να το κάνω αυτό» ενώ η πουλή του λέει «μπορείς, μπορείς!» με φόρα, κι εμένα να φωνάζω «ξέσκισέ με» και «είσαι θεός» και «τι μπούτσος είναι αυτός», καθώς ταυτόχρονα η μαμά του έξω από πόρτα μπάνιου ρωτάει «μήπως είναι εκεί μέσα το μασσαζοκαλσόν μου» κι εμείς δεν της δίνουμε σημασία. Μα καμία, όμως.
6 Ιανουαρίου: εννοείται δεν έκανα τίποτα απο δουλειά αυτή τη βδομάδα, τι να κάνω; Περιμένω να αρχίσουν να κλωτσάνε οι εταιρείες παραγωγής, που ακόμα ανοίγουν τα δώρα τους απ΄όσο ξέρω.
7 Ιανουαρίου: χαζομάρες, τίποτα. Με έχει φάει η πλήξη, τόσο που σκέφτομαι να πάω να κάνω ακτινογραφίες επειδή πονάει η λεκάνη μου. Πονάει λόγω του πήδου στο μπιντέ, αλλά αυτό δεν είναι θέμα.
8 Ιανουαρίου: ο Λευτέρης αρχίζει προπονήσεις, και δικαιούται μια καλή πίπα, οπότε δεν έχω αντίρρηση – ποτέ δεν έχω τέτοιες αντιρρήσεις επειδή ως προσωπικότητα είμαι τσιμπούκια ο Τίγρης ούτως ή άλλως. Και δεν ξέρω, ενώ κατά καιρούς θέλω να τον χωρίσω, όποτε τον βλέπω γυμνό, κάτι μου κάνει. Κοιλιακοί φέτες, μπούτια-πέτρες, κώλος-κοτρώνες…κι ας μη μιλήσουμε για μπράτσα, ούτε καν για μπάρα, που είναι κορυφαία στο είδος της. Ευτυχώς που είναι χαζός γιατί αν ήταν έξυπνος δεν θα με πηδούσε ποτέ και θα την έβγαζε μόνο με πίπες. Αλλά υποψιάζομαι ότι του αρέσει. Να με πηδάει εννοώ, ηλίθια. Τι άλλο, ο τζιγιεροσαρμάς; Που, του αρέσει δεν του αρέσει, εμένα νι μου;
Αρχίσαμε γυρίσματα (πάλι!) αν και κανείς δεν ξέρει πότε θα «βγούμε στον αέρα» (πάλι!). Κάνω υπομονή (πάλι) και σεξ (ε, καλά: πάλι, λέμε!)
9 Ιανουαρίου: σε πανικό, τρέχω σε στούντιο στην Κυψέλη – και καλά, όλα τα διαμερίσματα της Κυψέλης είναι πλέον στούντια. Είμαι ακόμα ειδικός Τέχνης, πηδάω ακόμα τον Θανάση…ή όχι; Ο Θανάσης μου βρήκε το ρόλο, άρα θα τον πηδάω. Αλλά τον ρόλο τον έχει επειδή τα έφτιαξε με την πολύ αγάμητη και ελαφρώς απλύτογλου σκηνοθέτιδα. Οπότε; Ποιος είναι ο ρόλος μου; Είχα ένα επεισόδιο γαμώτη αλλά κάτι με τις γιορτές, κάτι με το χέστηκα, ούτε ξέρω που είναι…
10 Ιανουαρίου: κάνουμε γυρίσματα στο άσχετο, για να «βρούμε το φήλινγκ», όπως λέει και η σκηνοθέτιδα (βλέπε: πιο πάνω) που λέγεται Ουρανία – δεν σου κάνω πλάκα. Καλύτερα θα της πήγαινε «αηδία» αλλά έχει κόλλημα με το Ουρανία.
11 Ιανουαρίου: στο μεταξύ μου ξαναδίνουν το πρώτο επεισόδιο, το ξαναχάνω, κάτι σαν να θυμάμαι ότι θα παίζω την χορεύτρια χορού της κοιλιάς (όχι τσιφτετέλια) και θα έχω κάνει ένα φόνο…κοίτα να δείς, ο Θανάσης φέρνει στα γυρίσματα τέλειο σταφ από την Κομοτινή, με αποτέλεσμα να μην ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι, γι αυτό με βλέπεις λίγο χαμένη. Αλλά θα συνέλθω, είναι θέμα χρόνου.
12 Ιανουαρίου: καλά, το μπλέξιμό μου είναι απερίγραπτο: αφ΄ενός παίζω την ειδική στα έργα Τέχνης στο σήριαλ του Σταμάτη/Σάντυ, το οποίο τελειώνει όπου νάναι, αφ΄ετέρου παίζω την ειδική στον χορό της κοιλιάς στο σήριαλ του Θανάση/Θανάση. Ευτυχώς που γλυτώσαμε από το θέατρο, γιατί θα αναγκαζόμουν να παίζω και την ειδική στους πήδους-τρίο με τους άλλους κουλούς που ήδη ξεχνάω τα ονόματά τους. Πάω ως το μεσημέρι στα γυρίσματα Σάντυ και από το μεσημέρι ως το βράδι στα γυρίσματα Θανάση. Και από λεφτά είμαι στα ίδια, μηδέν. Καλέ τι θα απογίνω;
13 Ιανουαρίου: κανονίζω να πάρω προκαταβολή μετά από ξερό πήδο που ρίχνει για πάρτη μου ο Θανάσης στην σκηνοθέτιδα Ουρανία (κοντεύω να ξεράσω που τους ακούω στο διπλανό δωμάτιο). Αυτοί είναι οι φίλοι, όμως. Τώρα του χρωστάω εγώ….γαμώτη…
14 Ιανουαρίου: βραδιά σεξ με γκόμενο Λευτέρη-ποδοσφαιριστή-μπάρα, που παίζει με Οφι ή κάποιον ανάλογο μεθαύριο και θέλει πήδουλο για γούρι. Εχουμε εξαντλήσει τους χώρους σπιτιού μου και δοκιμάζουμε ασανσέρ σπιτιού μου, πράγμα ζόρικο μια και μένω στον πρώτο, αλλά τα βολεύουμε (πατάω το στοπ).
15 Ιανουαρίου: γυρίσματα. Τρεχάλες με ταξί. Δουλειές με φούντες. Το βασίλειό μου για ένα γκόμενο άσχετο, από το πουθενά, σαν ξεκούραση. Αλλά δεν έχω και βασίλειο. Χέσε μέσα.
Νομίζω πως δεν θα ξανακάνω ποτέ σήριαλ – αυτό με το «τελειώσαμε τα γυρίσματα!» που συνοδεύεται από το «εμμμ, έχουμε κάτι επιπλέον γυρισματάκια»…κάπως με αφήνει άναυδη. Ή και τσαντίλω ακόμα.
16 Ιανουαρίου: μωρ’ πότε θα στρώσει αυτή η παλιοχρονιά; Με πρήξανε ότι ειδικά φέτος θα βγάλω λεφτά, θα πάω καλά, θα κάνω τρελλή καριέρα…και που είναι; Μαλακίες, τίποτα δεν έκατσε, ούτε καν προκαταβολή της προκοπής – αυτή που κανόνισε να πάρω ο Θανάσης ήτανε 1000 ευρώ. Τσίπηδες, παιδί μου. Τζάμπα πηδούσε την σκηνοθέτιδα Ουρανία/αηδία ο κακόμοιρος ο Θανάσης.
17 Ιανουαρίου: ή κάνουν πουλάκια τα μάτια μου, ή μου τηνε πέφτει η Ουρανία. Όχι πως έχω τίποτα εναντίον, κάθε άλλο, αφηρημένη έχω πάει με κάποιες γυναίκες στη ζωή μου, κυρίως επειδή είχανε σεξ απήλ και υπερμοντέρνους δονητές απ΄αυτούς που ακόμα δεν έχουνε καλοβγεί απ΄το αυγό τους. Απλώς η συγκεκριμένη είναι χαλίου. Εδώ κι ο Θανάσης, που της χρωστάει τη δουλειά, με το ζόρι της τον φοράει. Κι εγώ της χρωστάω τη δουλειά, αλλά κάνω ότι δεν το καταλαβαίνω.
18 Ιανουαρίου: στριμώχνω Θανάση στο διαμέρισμα-πλατώ στην Κυψέλη και του λέω να μαζέψει το γκομενάκι του (την Ουρανία, ντε) γιατί σαν πολύ μου πιάνει τα βυζιά. «Η συμφωνία ήτανε να πηδάω εσένα», του λέω, «που δεν έχω κανένα θέμα, δηλαδή και χωρίς συμφωνία πιθανόν να σε πήδαγα. Όχι την λεχρίτω γκόμενά σου, που έχει να κάνει μπιντέ από το ’96. Πες της τίποτα γιατί θα παραιτηθώ!» Πανικός. Τον βλέπω (τον πανικό) στο βλέμμα του Θανάση, που δεν είναι και ό,τι λαμπρότερο στις καλύτερες των συνθηκών. Υπόσχεται να της κάνει σκηνή ζηλοτυπίας, μπάς και συμμαζευτεί.
20 Ιανουαρίου: ο Σταμάτης/Σάντυ περνάει την γνωστή κρίση «κάτι έχω πολύ σοβαρό που όμως δεν ξέρω τι είναι», που την περνάνε όλοι οι σεναριογράφοι ανα τον κόσμο όταν τελειώνει το σήριαλ που κουτσογράφουνε. Πάω μαζι του να κάνει τεστ κάθε είδους, μέχρι και Παπ, για να βεβαιωθεί ότι δεν πεθαίνει. Περνάμε υπέροχη μέρα σε φριχτό κέντρο εξετάσεων με λωλές υπαλλήλους που νομίζουν ότι είναι επιστημονικό προσωπικό αλλά δεν κάνουν ούτε για βίζιτες, μπηλίβ μη.
21 Ιανουαρίου: κρατάω τον Σταμάτη ενέχυρο στο σπίτι μου, μια και λείπει ο Λευτέρης-γκόμενός-μου-ποδοσφαιριστής-μπάρα. Ο Σταμάτης, τώρα που περνάει κρίση, δεν ντύνεται Σουβλίτσα αλλά Κλούβιος, θα το΄λεγα: φαρδιά παντελόνια μιλιταίρ και χαχόλικα μπλουζάκια. Κλαίει, ότι επειδή έχει καιρό να πάει γυμναστήριο έχει χάσει τους δικέφαλούς του. Του λέω ότι μόλις τους βρώ, θα τους επιστρέψω αμέσως. Δεν γελάει παρά συνεχίζει να κλαίει. Αναστενάζω. Πέφτω στα γόνατα, του βγάζω το μιλιταίρ παντελόνι και του παίρνω θεϊκή πίπα. Ενώ διαμαρτύρεται στην αρχή μετά σαν να του καλαρέσει, και στο φινάλε με πηδάει υπέροχα ξεχνώντας μάνι-μάνι ότι είναι τραβεστί στις ελεύθερες ώρες του. Μα τι κάνει μία πίπα, αδερφέ μου…ακόμη και στην αδερφή, δηλαδή…
Σε κάποιον θέλω να κάνω σκηνή (ζηλοτυπίας, αντίσκηνο, γουατέβερ) αλλά δεν βρίσκω άτομο αυτή τη στιγμή. Λέω να πάω για ένα ποτό. ‘Η για τέσσερα (ποτά).
22 Ιανουαρίου: η καριέρα μου είναι πλέον μία αφηρημένη έννοια, εφ΄όσον τίποτα απ΄όσα έχω κάνει δεν προβάλλεται πουθενά…δηλαδή μια τσόντα προχείρου μόνο, που την δείχνουν στο Ιντερνετ (ούτε καν μοιάζω!). Ο Σταμάτης/Σάντυ που την έχει τσεκάρει λέει πως αν μισοκλείσεις τα μάτια διακρίνεις το σημάδι βατσίνας στο δεξί κωλομέρι μου, ατράνταχτη απόδειξη ότι είμαι εγώ. Λες και δεν έχουν άλλες γκόμενες βατσίνες στο ίδιο σημείο, ή λες και δεν έχουν πηδηχτεί άλλες με τον Θανάση σε τσόντα, μόνο εγώ είμαι.
23 Ιανουαρίου: εκπτώσεις, και πάω να σηκώσω ένα μαγαζί, οποιοδήποτε. Σπάζομαι που στην ηλίθια Ζάρα δεν βγάζουν στο σφυρί τα ζιβάγκο φορεματάκια – είναι λέει «νέα σαιζόν». Πως αγάπη μου είναι νέα σαιζόν αφού αγόρασα ένα πριν τα Χριστούγεννα; Παλιά σαιζόν είναι, απλώς έχετε πάρει ψηλά τον αμανέ εδώ στην Ζάρα και βγάζετε σε προσφορές μόνον τα τσέτουλα…σαν δε ντρέπεστε, μεγάλες γυναίκες.
24 Ιανουαρίου: Γυρίσματα. Του νέου σήριαλ που μοιάζει όλο και περισσότερο με το παλιό, διότι ναι μεν δεν το γράφει ο Σταμάτης/Σάντυ, ζήτησα δε να τον φέρουμε σύμβουλο σεναρίου…δηλαδή, το σενάριο ήταν απελπισία, σελίδες επι σελίδων που ρωτούσα «Τι εννοείς;» και μου απαντούσαν «Ξέρεις τι εννοώ», και συμπλήρωνα «όχι, δεν ξέρω τι εννοείς», και ξανα-απαντούσαν «έλα, που δεν ξέρεις», και πάει λέγοντας. Είχα σκηνή 3 σελίδες τις προάλλες στις οποίες 3 σελίδες κανένας δεν έλεγε τίποτα, παρά αναρωτιόταν τι εννοούσα – εγώ, που ανάθεμα κι αν ήξερα. Το ότι αυτό το σήριαλ έχει πάρει πράσινο φώς από κανάλι, δεν είναι απλώς απίστευτο. Είναι γκραν γκινιόλ.
26 Ιανουαρίου: ε ναι, πήδηξα μια μέρα. Τι, να πηδάω μόνο γκόμενους; Κέφι μου.
27 Ιανουαρίου: εδώ που τα λέμε, από πήδο έχω μείνει πίσω κάπως. Εχω τον Λευτέρη σπίτι με αμυγδαλές, άρα ακατάλληλο μεν, μπάστακα δε – πώς να τον στείλω για καφέ, ψήνεται στον πυρετό ο καημένος. Όχι ότι φοβάμαι μην κολλήσω, δεν κολλάω ποτέ τίποτα (εκτός από μουνόψειρες, τότε με κείνο το λόχο στη Λέσβο…αααχ, τι μου θύμισες!). Απλώς είναι ξάπλα, σκεπασμένος με οκτώ παπλώματα, και τρίζει (από τον πυρετό). Τι να του κάνω; Το πολύ-πολύ μια κοτόσουπα.
28 Ιανουαρίου: με επηρρεάζει αυτή η ατμόσφαιρα νταουνιάσματος, έχω νταουνιάσει κι εγώ, τρέχω να ψωνίσω κυλότες μπάς και ανέβει το ψυχολογικό μου. Αχου, ξέχασα. Είναι Κυριακή. Φοράω μία από τις παλιές (κυλότες) και πάω για ποτό. Οπου να΄ναι, καλέ. Σκασίλα μου.
29 Ιανουαρίου: πάαααααλι γυρίσματα. Εχω χτυπήσει μια ολόκληρη εβδομάδα χωρίς σεξ, χωρίς καν έναν δονητή να κάνω δουλίτσα μου, χωρίς ελπίδα, χωρίς τίποτα…Τζήσους, δηλαδή…ελπίζω αυτή (η βδομάδα) να΄ναι πιο τσίλικη γιατί αλλοιώς με βλέπω να το γυρνάω το θέμα. Να γίνομαι αδερφή…
Βλέπω κάτι όνειρα τελευταία τόσο κομπλικέ, που δεν τα έχει κανένας ονειροκρίτης και σκιάζομαι – μπας κι είμαι μέντιουμ; Σαν την Πατρίτσια Αρκέτ σ΄αυτό το αμερικάνικο σήριαλ, που βρίσκει δολοφόνους με τη μυρωδιά; Λες;
30 Ιανουαρίου: με ευχαρίστηση θα δω τον μήνα να πηγαίνει στο διάολο, τίποτα δεν τσούλησε, μάλιστα μόλις έμαθα ότι το προηγούμενο σήριαλ (τάλε κουάλε με το τωρινό) όπου υποδυόμουν την ειδική στα έργα Τέχνης και όλο πηδιόμανε, θα προβληθεί του χρόνου – Σεπτέμβριο-Οκτώβριο. Την άλλη σαιζόν…αυτή τη σαιζόν είμαι τσέτουλο, αγαπημένο. Και καλά εγώ, τσίμπησα προκαταβολή όσο να΄ναι. Ο Σταμάτης/Σάντυ, που έγραψε 20 επεισόδια κι έχει πληρωθεί τα 8; Θα περιμένει να πάρει λεφτά του το φθινόπωρο και στο μεταξύ θα βγάζει μουστάκια…ή μπουστάκια…
1 Φεβρουαρίου: το μόνο που χαίρομαι μ΄αυτό το μήνα είναι που είναι κοντοτσούτσουνος και τελειώνει στο πιτς-φυτίλι. Πηγαίνω στα γυρίσματα παρ΄όλ΄αυτά, ενώ ο Λευτέρης-γκόμενός-μου-ποδοσφαιριστής-μπάρα συνέρχεται από τις αμυγδαλές. (Τώρα, αυτό γιατί το αναφέρω; Φαντάσου, πόσο ελάχιστα πράγματα μου συμβαίνουν δηλαδή!)
2 Φεβρουαρίου: τρελό γύρισμα με Θανάση-συμπρωταγωνιστή-πρώην-τσοντά-στραβή-μπάρα. Η σκηνοθέτης εξακολουθεί να είναι ερωτευμένη μαζί του και να του βάζει χέρι αλλά επειδή έχει πάρει φόρα, βάζει χέρι σ΄όλο τον κόσμο. Σου είπα πως την λένε Ουρανία; Στο είπα. Που πήγε κι έκανε περμανάντ και είναι σαν σφουγγαρίστρα όμως, δεν στο είπα. Οταν τη βλέπω μού΄ρχεται να τη γυρίσω ανάποδα και να πάρω τις γωνίες.
3 Φεβρουαρίου: Σάββατο, γυρίσματα γιοκ, πάω στον Σταμάτη/Σάντυ για καφέ. Μόλις ξεπέρασε το σοκ «πεθαίνω, κάτι έχω» και κατέληξε ότι δεν έχει τίποτα εκτός από ακατάσχετες καύλες. Θέλει κάποιον τεχνικό από τα γυρίσματα και ο τεχνικός είναι παντρεμένος με δύο παιδιά και γενικά χέστηκε. Αποτέλεσμα; Ο Σταμάτης έβγαλε τα φρύδια του τρίχα-τρίχα από τον πόνο, έκλαψε πάρα πολύ και μου την έπεσε να με πηδήξει αλλά είπα όχι (βαριόμανε). Άλλη μέρα. Δεν μπορώ δηλαδή, όποτε έχει κέφια αυτή να το παίζει άντρας, να στέκομαι εγώ απίκο.
4 Φεβρουαρίου: μια και συνήλθε Λευτέρης-γκόμενός-μου κλπ., ρίχνουμε κάτι πήδους ξεγυρισμένους – αλλά νωρίς επειδή το βράδι έχει να δεί ματς. Οσο βλέπει το ματς (ώρες!) πετιέμαι μια στιγμίτσα στον Σταμάτη/Σάντυ γιατί έχουμε αφήσει ατέλειωτες μπίζνες – και τον βρίσκω βιδωμένο μπροστά στην Νόβα, αγαπημένο μου, να βλέπει κι αυτός το ματς με μανία! Με βγαλμένα φρύδια! Με νεγκλιζέ! Δεν υπάρχουν οι άντρες, μιλάμε…
5 Φεβρουαρίου: φτάνω στο γύρισμα με μία ώρα καθυστέρηση (τράφφικο) και με πιάνουν από τα μούτρα. Ωωωωχου, ξέρεις πώς είναι να σε πιάνουν από τα μούτρα, αισθάνεσαι και λίγο ενοχές και λίγο γάμα τα. Ζητάω υποστήριξη από Θανάση: αν δεν μου σταθείς, του λέω, γαμήσια τέρμα. Εννοείται μου στέκεται σαν κι εγώ δεν ξέρω τι – λέει στην σκηνοθέτη ότι μου έτυχε κάτι μυστικοειδές και δεν μπορώ να το αποκαλύψω και τέτοια. Σιγά το θέμα, μια ωρίτσα! Τώρα περιμένω πότε θα ζητήσει τον πήδο-ανταμοιβή του, που δεν με χαλάει κι όλας, εδώ που τα λέμε….
Τι ήθελα και ενοχλήθηκα με τα όνειρα που έβλεπα η ηλίθια; Τώρα έχω αυπνίες. Δεν βλέπω τίποτα, μόνο ντουβάρι απέναντί μου και Λευτέρη (ντουβάρι το λες). Ούτε καν τσόντες δεν χαζεύω, έχω ντεζαβύ…
6 Φεβρουαρίου: είναι μία μονοτονία η ζωή μου ή έτσι νομίζω; Πάλι είχα γύρισμα, πάλι μ΄έκανε καραγκιόζο η μεηκαπατζού…μα συνεννοημένες είναι μεταξύ τους; Λέει η μία στην άλλη «όταν έρθει αυτή, να της βάλεις περλέ σκιά και στρόγγυλα ρουζ στα μάγουλα, όπως τούρτα γενεθλίων, και μετά να την πλακώσεις με το σεσουάρ να’ρθει να τσιτώσει». Αλλοιώς δεν εξηγείται – όποτε με πιάνει στα χέρια της μακιγιέζ (όποιου!) σήριαλ, με κάνει σα τα μούτρα της…
7 Φεβρουαρίου: πάνω που λέω «τους έχω εξαντλήσει όλους (τους γκόμενους, καλέ)», σκάει καινούργιος ηχολήπτης – ο παλιός παραιτήθηκε μετά από σφαγή με άθλια σκηνοθέτη Ουρανία/μαλακία. (Σόρρυ που γίνομαι χυδαία αλλά έχω θέματα). Ο νέος ηχολήπτης λέγεται Στράτος, είναι 25 χρονών και στις ελεύθερες ώρες του γράφει τραγούδια, αγάπη! Μουσική δηλαδή – στίχους πώς να γράψει, δεν είναι και ο Γκάτσος ακριβώς…αλλά: είναι νόστιμος. Λέμε μερικά χαζά, ίσα για να εδραιώσουμε το γεγονός ότι κάτι κάνει ο ένας στον άλλον κι ότι αμφότεροι έχουμε γκόμενους (μη παίρνουμε αέρα). Κάπως το καθυστερούμε, με άλλα λόγια, να μη βγάλουμε τα μάτια μας με το «χαίρω πολύ».
9 Φεβρουαρίου: μετά το γύρισμα μου λέει ο Στράτος, «πάμε για ένα ποτό κάπου εδώ κοντά;» και λέω «αμέ!» και πάμε. Το «εδώ κοντά» αποδείχθηκε ότι ήταν διαμέρισμά του/στούντιο, επειδή η γκόμενά του λείπει στην Πάτρα για το γουηκ-εντ και το πεδίο είναι ελεύθερο. Τώρα, τι είδους άτομο πάει στην Πάτρα για γουηκ-εντ, δεν με απασχολεί, αγαπημένο μου. Το θέμα είναι ότι μετά από 2 ποτά μόνον, πηδηχτήκαμε υπέροχα, υ-πέ-ρο-χα – κάπως μου είχε λείψει το σεξ με 25χρονο, που έχει ενέργεια, δικό του στούντιο και ασταμάτητη διάθεση επειδή ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ συνέχεια. Πέρασα τέλεια. Μήπως και ερωτευτώ κι όλας;
10 Φεβρουαρίου: ανταλλάσσουμε γραπτά μηνύματα με Στράτο-25χρονο, επειδή είναι σπίτι Λευτέρης-γκόμενός-μου-ποδοσφαιριστής-μπάρα-ρίχνει-ανάποδες, και δεν θέλω να παίζω με την τύχη μου.
11 Φεβρουαρίου: κουλή ομάδα τύπου Εργοτέλης ή Πραξιτέλης παίζει με ομάδα άσχετη, που όμως Λευτέρης ψοφάει να δεί το ματς. Του λέω «πάω να δώ μια φίλη που μόλις γέννησε» και δεν με παρακολουθεί καν (που την βρήκα καλέ εγώ την ετοιμόγεννη; Τόσο μυαλό δεν έχει ο άνθρωπός μου; Όχι. Ευτυχώς…) Τρέχω στο σπίτι Στράτου όπου κάνουμε καυτούς πήδους και…ΜΟΛΙΣ έχουμε ντυθεί ανοίγει πόρτα και μπαίνει γκόμενά του Τζούλια. Ο Στράτος της λέει «να, κάτι τραγούδια λέμε εδώ με την Λουλού να κάνουμε, είναι ηθοποιός και τραγουδίστρια κι όλας» και σκέφτομαι «πάλι καλά που δεν είπε ότι γέννησα πριν πέντε λεφτά». Μιλάμε για λίγο. Η Τζούλια με κοιτάει με μισό μάτι. Τα μαζεύω και τζους – άλλο να λες μουσαντά σε άντρα κι άλλο σε γυναίκα….
Κείμενο απο το www.surlulu.gr
