Οι μυρωδιές της πόλης

Μια από τις προηγούμενες μέρες είχα ξεκινήσει - κλασσικά - να πάω καμία βόλτα στην όμορφη Θεσσαλονίκη καθώς είχε ήλιο, ζέστη και πάρα πολύ καθαρή ατμόσφαιρα. Έτσι λοιπόν έβαλα τα πρόχειρά μου και, ξεκίνησα.

Με το που βγαίνω από την πολυκατοικία το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν η μυρωδιά απο κάτι λελούδια που δεν γνωρίζω πως ονομάζονται, γνωρίζω όμως πως η μυρωδιά τους είναι τόσο γλυκιά και δροσερή που, με το που τα μυρίζεις γνωρίζεις πως πλέον έχει έρθει η άνοιξη. Ήταν κάτι που είχα να μυρίσω πολύ καιρό σε μια πόλη η οποία σφύζει απο καυσαέριο και άσχημες μυρωδιές, μια πόλη που η ακαλαισθησία της δεν τη βοηθάει να δείξει την γοητεία της. Πέρνω μια βαθιά ανάσα αυτή την τόσο ωραία μυρωδιά και συνεχίζω τη μέρα μου. Καθώς προχωρούσα στο δρόμο κατα ένα παράξενο τρόπο δεν μύριζε καυσαέριο παρά μόνο όταν ήμουν στους κεντρικούς δρόμους (αγ. δημητρίου και εγνατία).
Συνέχισα τη διαδρομή μου, με τον ήλιο να με "χτυπάει" κατάματα και να με ζεσταίνει λούζωντάς με, με το φως του. Όλα ήταν υπέροχα και η ημέρα προμηνυόταν πολύ ευχάριστη. Προχώρησα στην αριστοτέλους, ο δρόμος ήταν γεμάτος απο κόσμο που καθόταν στα παγκάκια και στα πεζούλια και διάβαζε, έπαιζε, γελούσε, διασκέδαζε. Μια εικόνα με πολλές αισθήσεις, διαφορετικές μεταξύ τους και όμως όλες μαζί δημιουργούσαν κάτι πολύ όμορφο. Μια μητέρα να κυνηγάει το παιδί της για να μην πέσει, ένα ζευγάρι απο ηλικιωμένους είχαν βγεί για μια βόλτα μαζί, ενώ παρέες από παιδιά περνούσαν συνεχώς γελώντας και σχεδιάζοντας τη συνέχεια της ημέρας τους.Συνεχίζοντας όμως προς τα κάτω και φτάνοντας στην τσιμισκή, άρχισε να μυρίζει μια γνώριμη μυρωδιά που σε όσους είναι εκτός Θεσσαλονίκης καθώς και σε πάρα πολλούς απο την πόλη αρέσει και δεν μπορούνε να τη μυρίζουν, επειδή κολάζονται - απο οτι μου λένε οι ίδιοι. Δεν θα τη σχολιάσω αυτή τη μυρωδιά εγώ, καθώς εμένα η συγκεκριμένη μυρωδιά με κάνει να σιχαίνομαι και μου φέρνει τα αποτελέσματα που είναι η συνέχεια αυτής της αίσθησης.Ας προχωρήσουμε λοιπόν παρακάτω. Συνεχίζοντας τη βόλτα μου, αποφάσισα να προχωρήσω στην τσιμισκή και έστριψα απο καρόλου ντηλ, με προορισμό μου την αγία σοφία και μετά βλέπαμε. Στρίβωντας στην ερμού χάζευα τα κτίρια απέναντι και, προχωρούσα χωρίς να δίνω και πολύ σημασία μπροστά μου, μέχρι που κατάλαβα οτι πρέπει να κοιτάξω καθώς αν έκανα μερικά βήματα ακόμη θα έπεφτα μέσα σε αυτές τις υπέροχες τρυπάρες που έχουν ανοίξει καθώς σκάψαν για να κάνουν κάτι. Αν είσαι "χαμένος" στη μουσική και την αφήνεις να σε ταξιδεύει τότε αυτά παθαίνεις.
Έστριψα λοιπόν και προσπέρασα τις λακκούβες, πέρασα απέναντι και περπατούσα απο την κάτω μεριά της εκκλησίας. Πλησιάζοντας στο γαλλικό προξενείο άρχισε ξαφνικά να με χτυπά μια τόσο γλυκιά μυρωδιά στην οποία δεν μπορούσα να αντισταθώ καθόλου και την άφησα να με οδηγεί. Ήταν η μυρωδιά του Cookie Man το οποίο έψηνε τα κουλουράκια του. Την ακολούθησα και οδηγήθηκα μπροστά στη βιτρίνα του μαγαζιού. Πλέον αυτό ήταν, ήμουν στη πηγή της απόλαυσης, εκεί απο όπου βγαίνει αυτήν η υπέροχη μυρωδιά που σε κάνει αν έχεις μόλις φάει γλυκό να θέλεις να φας κι άλλο.
Μια μυρωδιά τόσο γλυκιά που νομίζεις οτι τη γεύεσαι, τόσο υπέροχη στο να τη μυρίζεις και ακόμη περισσότερο το χειμώνα που έχει κρύο νιώθεις πως ζεσταίνεσαι, το παθαίνεις αυτό και μόνο με τη μυρωδιά, τόσο ελκυστική και τόσο δελεαστική που δεν αντέχεις, μπαίνεις μέσα και αγοράζεις κουλουράκια. Στο σακουλάκι όμως. Μερικά απο αυτά, μερικά απο τα άλλα στο χέρι και, έφυγες. Η απόλαυση πλέον σε ακολουθεί και η βόλτα σου απέκτησε γεύση... Μια γεύση τόσο υπέροχη όσο η λευκή σοκολάτα που βρίσκεται ανάμεσα στα μπισκότα που πήρες, τόσο δελεαστική όσο είναι η κουβερτούρα που καλύπτει τα άλλα μπισκότα που πήρες, πασπαλισμένη μέσα στο χειμώνα με μικρές νιφάδες χιονιού, όπως είναι οι νιφάδες ινδικής καρύδας επάνω στα μπισκότα σου.

Πλέον όλα αυτά, οι εικόνες, οι μυρωδιές, οι γεύσεις σε ακολουθούν και σου γεμίζουν τη μέρα. Είναι αυτά που θα σε κάνουν να γυρίσεις σπίτι σου και να πείς πως σήμερα η βόλτα άξιζε. Θα χαμογελάσεις στον εαυτό σου κοιτώντας στον καθρέφτη και θα του σκάσεις ενα φιλί, λέγοντας του πόσο υπέροχος είναι.
Τώρα, θα πάρεις τα μπισκότα και θα καθήσεις στον καναπέ, στο ραδιόφωνο θα παίζει μουσική απαλή και χαλαρή, η οποία θα σε ταξιδεύει κι εσύ θα απολαμβάνεις την αίσθηση του μπράντυ στο στόμα σου και θα φέρνεις στο νου σου, όμορφες στιγμές απο όλη την ημέρα και, θα χαμογελάς...

Αφιερωμένο...

Όπου κι αν είσαι, ώρα καλή

κι ας με πονούν τα βράδια.
Θα 'ρχεσαι μέσα στη σιωπή
να με γεμίζεις χάδια.

Κάποιες νύχτες με φεγγάρι
στο μυαλό μου θα 'ρθεις πάλι
και θα κρατώ τη γεύση σου
απ' το φιλί στο στόμα.
Σαν το παλιό ρεμπέτικο
που κράτησε το χρώμα...

Όπου κι αν είσαι, ώρα καλή
πάντα θα σε θυμάμαι.
Ένας τροχός είν' η ζωή
γι' αυτό κι όλα γυρνάνε.

Κάποιες νύχτες με φεγγάρι
στο μυαλό μου θα 'ρθεις πάλι
και θα κρατώ τη γεύση σου
απ' το φιλί στο στόμα.
Σαν το παλιό ρεμπέτικο
που κράτησε το χρώμα

Αφιερωμένο σε αυτά που τελειώνουν άδοξα, σε όσα μας πονάνε και σε όλα αυτά που μας κάναν να χαμογελάμε... Και όλα αυτά επειδή όλα κάνουν τον κύκλο τους και γυρίζουν. Όμως κατά τη διάρκεια της περιστροφής πολλά αλλάζουν.

Και τα μυαλά στα κάγκελα...

Όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα (Ελλάδα - Τουρκία 1-4), τα παιδιά της εθνικής μας ομάδας, αξίζουν ενα μπράβο που παίξαν... οχι μόνο για αυτό τον αγώνα αλλά και για όλους και σε όλους...
ΜΠΡΑΒΟ

meet(internet)ing

Θεωρώ πως το θέμα του post που ακολουθεί είναι ευνόητο ή ευκολονόητο (δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό). Ας το παρουσιάσω όμως για να τελειώνουμε. Το θέμα λοιπόν έχει σχέση με την επικοινωνία των ανθρώπων μέσα από το διαδίκτυο, τις γνωριμίες που προκύπτουν από αυτό και όλα τα υπόλοιπα. Θα το παίξω λίγο σοβαρός σε αυτό το post και θα προσπαθήσω να παρουσιάσω όσο πιο καλά μπορώ αυτό το θέμα.
Ας ξεκινήσω λοιπόν, λέγοντας οτι εγώ, την όλη "φάση" του chat μέσα απο το internet, την έμαθα γύρω στο 2001 όταν και για πρώτη φορά (ουαου!!!!!!!!) μπήκα στον κόσμο του ίντερνετ. Ήταν κάτι το εκπληκτικό και το πρωτόγνωρο, να μπαίνεις σε ένα καινούργιο κόσμο - έστω και αν είναι ψηφιακός - στον οποίο μπορείς να κάνεις, να δείς και να μάθεις τα πάντα κυριολεκτικά. Έ, απο αυτό το όλο συνονθύλευμα δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα προγράμματα επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους απο οπουδήποτε και αν είναι. Εγώ προσωπικά ξεκίνησα (λες και μιλάω για ναρκωτικά νιώθω) με την υπηρεσία παιχνιδιών της Yahoo! όπου και έμπαινα για να παίξω πλακωτό στα online παιχνίδια που είχε, μετά απο πολύ καιρό αποφάσισα να πέσω στα πιο βαριά προγράμματα και υπηρεσίες, οπότε και άρχισα να χρησιμοποιώ το γνωστό πρόγραμμα στους περισσότερους, - αν όχι σε όλους - mIRC (αν δεν το ξέρετε, τότε συγνώμη, αλλά είστε εντελώς άσχετοι) καθως και κάποια site στο διαδίκτυο όπου κάνεις προφίλ και μπλα... μπλα... μπλα... ξέρετε όλοι πως λειτουργούν αυτά μην το κουράζω. Μέσα απο αυτά τα προγράμματα κάποιος μπορεί να κάνει απο πολύ αξιόλογες γνωριμίες που μπορεί να κρατήσουν πολύ καιρό και να είναι ενδιαφέρουσες στην αρχή και να παραμένουν ενδιαφέρουσες με το πέρασμα του χρόνου καθώς επίσης και γνωριμίες που θα ευχηθεί κάποιος να μην τις είχε κάνει ποτέ.
Ας ξεκινήσω λοιπόν απο τη ναυαρχίδα (την τότε) των γνωριμιών, το mIRC. Είναι ένα πρόγραμμα, χωρίς γραφικά πολλά και καλά που το μόνο που σου παρέχει είναι μια τεράστια γκάμα απο "δωμάτια" στα οποία μπορεί να συνδεθεί κάποιος και να βρεθεί με άτομα που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με αυτόν, τα ίδια γούστα, προτιμήσεις ή και κανένα κοινό στοιχείο. Σε αυτά τα δωμάτια, μιλάς σε ένα κοινό χώρο όπου μιλάει όποιος θέλει και μπορείς να μιλήσεις και ιδιωτικά με όποιον απο τους συμμετέχοντες θέλεις.
Τι μπορεί να βρεί κανείς απο εκεί μέσα. Χμμμ... εύκολη ερώτηση. Μπορεί να βρεί πάρα πολύ εύκολα sex. Και καλό και με γούστα και "μεγάλο" και ώριμο και με γνώσεις επάνω στον τομέα και οτι θέλει κανείς τέλος πάντων, απο όλα έχει ο μπαξές. Μπορείς ακόμη να βρείς άτομα απλά και μόνο για να βγείτε για ένα ποτό, να ανταλλάξετε απόψεις, ιδέες, εμπειρίες και τελικά να καταλήξετε να μην ξαναμιλήσετε ποτέ ή, να γίνετε και κολλητοί. Το καλό είναι πως όλα προσφέρονται, σε αφθονία και σε πολλά απο αυτά υπάρχει και ποιότητα.
Ας προχωρήσω όμως τώρα και στα site γνωριμιών. Στα site αυτά, μπαίνεις, αρχικά κάνεις εγγραφή, βάζεις πληροφορίες για εσένα και "ανεβάζεις" αν θέλεις και καμία φωτογραφία σου, έτσι για να έχει το προφίλ σου και κάποιο ενδιαφέρον, καθώς και περισσότερη κίνηση.
Δεν ξέρω αν μπορείς να περιμένεις πολλά απο τα site αυτά, πάντως γνωρίζω και απο προσωπική εμπειρία πως μπορείς να βρείς πολύ και καλό σεξ επίσης. Βέβαια τώρα τελευταία έχω αρχίσει να αλλάζω γνώμη καθώς γνώρισα πολλά άτομα με τα οποία μπορέσαμε και αρχίσαμε να συζητάμε για πράγματα που μας ενδιαφέρουν και μου άρεσε όλη αυτή φάση. Εγώ πάντως θεωρώ ενδιαφέρουσα αυτή την αλληλεπίδραση που έχει το διαδίκτυο και τη διαδραστικότητα καθώς και όλες τις ευκαιρίες που μας δίνει για επικοινωνία. Το πώς θα τις εκμεταλλευτούμε για δικό μας σκοπό και με το δικό μας τρόπο, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και δεν θα το σχολιάσω. Καλή απόλαυση σε όλους και θα τα πούμε στο επόμενο post.

Υ.Γ. Πρέπει να σημειώσω πως μέσα από αυτές τις δυνατότητες, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν βρει το άλλο τους μισό όπως το λένε και νιώθουν πολύ ευτυχισμένοι. Δεν πρέπει να υποτιμάμε τίποτα όχι όμως και να το θεοποιούμε.

Eurovision

Και επειδή η ημέρα του διαγωνισμού πλησιάζει σκέφτηκα να προσθέσω αυτές τις ωραίες γελοιογραφίες στο blog μου.

Για να υμνούμε και την ελληνική πραγματικότητα.

Καλή απόλαυση!!!

Μήπως είμαι τρελός...(μήπως τα'χω χαμένα);;;

Ώρες ώρες, αισθάνομαι, λες και δεν ξέρω κι εγώ τι... Υπάρχουν μέρες που βγαίνω στο δρόμο και είναι όλα τόσο όμορφα, τόσο ζεστά, τόσο οικεία που είναι, λες και είμαι σπίτι μου. Περπατώ και έχω την αίσθηση πως οι άλλοι με κοιτάν και με κοροϊδεύουν, επειδή έχω ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό μου λες και είμαι χαζό. Μήπως τελικά είμαι;
Υπάρχουν μέρες στις οποίες βγαίνω απο το σπίτι και όλα μου φαίνονται τόσο όμορφα. Περπατώ στο δρόμο και δεν με απασχολούν τα προβλήματα των άλλων, παρά μόνο, τους βλέπω όλους κατσούφηδες, με το άγχος στο πρόσωπό τους να τρέχουν να προλάβουν, να προλάβουν ένα φανταστικό όριο. Ένα όριο όπου απο εκεί και πέρα, όλα μετά θα αρχίσουν να πάνε στραβά, ενώ αν το προλάβουμε όλα θα πάνε καλά, ή τουλάχιστον δεν θα γίνουν χειρότερα απο ότι ήταν. Κι αν δεν το προλάβουν το όριο, τι θα γίνει; Το έχουν σκεφτεί ποτέ, μήπως κάποια άλλα πράγματα πάνε απο το κακό στο καλό, ή γενικότερα καλυτερεύσουν κάποιες καταστάσεις.
Γιατί δεν παίρνουν ένα καφέ και να απολαύσουν τη διαδρομή τουλάχιστον μέχρι το σημείο όπου θα πούνε μόλις φτάσουν, ουφ! πρόλαβα. Να το απολαύσουν όπως απολαμβάνουν τα μωρά τον ύπνο τους, όπως απολαμβάνει ένα ερωτευμένο ζευγάρι τη στιγμή που βρίσκονται και οι δύο μαζί στο κρεβάτι, όπως απολαμβάνει ένας απόφοιτος τη στιγμή που του δίνουν το πτυχίο. Σε αγχώνουν αυτοί οι άνθρωποι και σε κοιτάνε λες και δεν ζεις στο κόσμο, δεν ξέρεις τα προβλήματά του, δεν ξέρεις ότι τρέχουν για να προλάβουν να τρέχουν και την επόμενη μέρα και κάθε μέρα. Σε κοιτάνε λες και ποιος ξέρει, τι...
Ε, εκείνοι χάνουν... εσύ απλά απολαμβάνεις τη βόλτα σου. Άσε το χρόνο να περνά και πάρε το δικό σου χρόνο, παρατήρησε τα πάντα και νιώσε τον αέρα να σε χτυπά, πάρε μια ανάσα και προχώρα. Μπορεί να μην πας μακρυά, όμως θα έχεις βγει έστω και για μια μικρή βόλτα χωρίς άγχος και στεναχώριες. Είσαι ΝΙΚΗΤΗΣ.

Ποιός είναι;

Μοναξιά μου όλα...

Και εκεί που είσαι μόνος σου και περνάς καλά, ξαφνικά ο έρωτας (τουλάχιστον έτσι θέλει να δείχνει) σου "χτυπά" την πόρτα. Σηκώνεσαι - μέσα στην απορία - και πας να ανοίξεις. Φτάνοντας ρωτάς, αλλά, δεν παίρνεις απάντηση οπότε λες, ας ανοίξω να δω τι θέλουν και ξαφνικά νιώθεις κάτι να σε χτυπά και όλα αλλάζουν. Αρχίζεις το τραγούδι, "έρωτα, έρωτα, έρωτα..." και όλα σου φαίνονται ρόδινα, όλα σου φαίνονται υπέροχα, πανέμορφα και τίποτα δεν σε ενοχλεί πλέον. Ε, ναι λοιπόν, πλέον είσαι ερωτευμένος και φαίνεται στον τρόπο που κοιτάς, που περπατάς, που μιλάς, που χαζεύεις τα πάντα, όλα είναι "εναντίον" σου. Πλέον σταματάς να βλέπεις τα πάντα και να μιλάς για όλα βάζοντας μπροστά το "εγώ" και ξεκινάς με το "εμείς", εμείς θα κάνουμε εκείνο, εμείς το άλλο, εμείς το δίπλα μέχρι που αρχίζεις να σπάς τα νεύρα των γύρω σου. Ο μοναχικός δρόμος της απόλυτης ελευθερίας που ακολουθούσες τόσο καιρό χάθηκε, τα απομεινάρια που αφήνεις πίσω σου καθώς περπατάς πλέον δεν είναι ένα αλλά δύο και κάτω απο την ομπρέλα είναι δυο άτομα αγκαλιασμένα προχωρώντας μαζί.
Όλα κυλούν υπέροχα, τα φιλιά, οι αγκαλιές, τα χάδια, οι πονηρές ματιές όλο νόημα ανταλλάσσονται συνεχώς και το χαμόγελο ευτυχίας είναι διαρκώς ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου. Μπράβο λοιπόν, πλέον είσαι ευτυχισμένος, νιώθεις γεμάτος, και αρχίζεις να νιώθεις άνετα με τη σύντροφό σου, ενώ ο καιρός περνάει. Έχεις αρχίσει να φτάνεις στο σημείο όπου θέλεις να είσαι περισσότερο μαζί της, όχι επειδή είναι η αρχή, αλλά, επειδή σου λείπει και θέλεις να την έχεις συνεχώς μαζί σου, να τη βλέπεις, να ξυπνάς και να είναι δίπλα σου, να της κάνεις πρωινό, να τη γεμίζεις με φιλιά και φυσικά να κάνετε σεξ το πρωί, που είναι και πολύ καλό - για να ξεκινάς τη μέρα με χαμόγελο. Το νιώθεις, το χαμόγελό της είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα, λύπες, χαρές, στεναχώριες, προβλήματα, τα πάντα και σκέφτεσαι οτι δεν θέλεις τίποτα άλλο.
Μετά απο καιρό, έχεις αρχίσει να νιώθεις οτι πλήττεις, πως κάτι σου λείπει, είσαι ικανοποιημένος και πάλι αλλά κάτι σου λείπει και προσπαθείς να σκεφτείς τι είναι αυτό άραγε. Καταλήγεις πως είναι πολλά και μικρά. Το ότι πλέον περνάει λιγότερο χρόνο με εσένα γιατί απλά έχει και φίλους/φίλες, το οτι κουράζεται να τα λέτε και σου λέει πως κι εσύ δεν κάνεις τίποτα, πράγμα που μπορεί να είναι αλήθεια. Όλα αυτά σε ενοχλούν, σε ενοχλεί το οτι δεν μπορείς να τη βλέπεις όπως παλιότερα επειδή πλέον θέλει να βλέπει και τις φίλες της, τις οποίες είχε χάσει τόσο καιρό. Εσύ όμως δεν το βλέπεις έτσι, εσύ δεν θέλεις να δεις τους φίλους σου, επειδή θέλεις να είσαι μαζί της. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν...

Όπως η μέλισσα η οποία πάει απο το ένα λουλούδι στο άλλο όμως ποτέ δεν είναι σταθερή σε ένα λουλούδι, έτσι και ο έρωτας σιγά σιγά αρχίζει να φεύγει και να πάει σε άλλο λουλούδι και αφήνει πίσω του τη συνήθεια του να είσαι με κάποιον με τον οποίο έχεις περάσει πολλές όμορφες και ευχάριστες στιγμές και αυτό είναι ικανό να σας κρατήσει μαζί για λίγο καιρό αλλά με πολλές προστριβές. Με πολλές διαφωνίες και διαμάχες για μικρά και χαζά θέματα, μέχρι μεγάλα και σημαντικά. Το θέμα όμως είναι πως η μέλισσα μερικές φορές επιστρέφει στο ίδιο λουλούδι απο το οποίο έφυγε πριν απο λίγο για να καθίσει και να το απολαύσει ούτως ώστε μετά να πάει πίσω στη φωλιά της και να βγάλει μέλι. Έτσι κι ο έρωτας, ο οποίος μην το ξεχνάμε πριν απο λίγο έφυγε μπορεί να επιστρέψει και να σε χτυπήσει ξανά και πολύ δυνατά αυτή τη φορά με αποτέλεσμα ακόμη πιο εμφανές, το θέμα είναι όμως αν εσύ θα τον αφήσεις να καθίσει ή θα τον διώξεις. Τι απο τα δύο προτιμάς - οέο;
Αν δεν ξέρεις, τότε καλή σου τύχη με την απόφαση που θα πάρεις, δεν υπάρχει λύση για αυτό και δεν μπορώ να σε βοηθήσω, αν όμως ξέρεις τι θέλεις τότε είναι καλύτερα να το πεις, αν κάποιος δεν είναι έτοιμος τότε ατυχία, αλλά, δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αναμονή σκοτώνει και σκοτώνει αυτόν που περιμένει να μάθει με αποτέλεσμα να αντιδρά άσχημα, σαν τα λουλουδάκια, αυτά τα πράσινα που όταν ένα έντομο καθήσει επάνω τους κλείνουν και το αιχμαλωτίζουν μέσα τους, έτσι και αυτά τα άτομα απο την αναμονή και επειδή ακούνε αυτό που δεν θέλουν, σκοτώνουν τα πάντα.
Αυτό είναι πολύ άσχημο... πρόσεχέ το γιατί δεν είναι καλό. Κράτα την ψυχραιμία σου και προχώρα... μην περιμένεις, πλέον δεν φταίς εσύ, η άλλη πλευρά της σχέσης είναι η αιτία. Καλή συνέχεια λοιπόν και να θυμάσαι πως, το να είσαι μόνος, μερικές φορές είναι καλό αλλά όχι όταν σε πιάνουν τα υπαρξιακά σου. Εκεί σου εύχομαι, καλό καφέ... (με φίλους φυσικά, πολλούς η με έναν που κάνει για πολλούς)
Έχεις μήπως αντίθετη άποψη; Γράψε το στα σχόλια...

Ωδή στην πόλη....

Ταξίδεψέ με μακρυά, πέρα απο τον ορίζοντα
άσε με να φτάσω εκεί που δε βλέπεις
φύσα τα πανιά μου και σπρώξε με πέρα
Δώσε μου φτερά και ελευθέρωσέ με
άσε με να φύγω να κυνηγήσω τα όνειρά μου

Όλοι μας ζούμε σε μια καθημερινότητα (αν μπορώ να το πω έτσι), η διαδρομή που κάνουμε οι περισσότεροι είναι, σπίτι - δουλειά - σπίτι και ίσως με μικρές παρακάμψεις για να δούμε φίλους και γνωστούς πίνοντας ένα καφέ - κι αυτόν πολλές φορές στα γρήγορα. Δεν προλαβαίνουμε να χαρούμε τις μικρές στιγμές της ζωής και να τις απολαύσουμε σα να είναι μεγάλες και σημαντικές. Χάνουμε κομμάτια απο το παζλ, τα οποία μετά δεν μπορούμε να βρούμε όσο και να ψάξουμε, όσο και να προσπαθήσουμε να τα ζήσουμε αργότερα για να συμπληρώσουμε αυτά που λείπουν.

Εν έτη 2007, το άγχος μεγαλώνει, η πίεση της απόδοσης σε λιγότερο χρόνο αλλά σε περισσότερα πράγματα όλο και αυξάνεται, τα νεύρα σου κοντεύουν να σπάσουν και νιώθεις πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει, όλα σου φταίνε και τίποτα δεν μπορεί να σε ηρεμήσει. Ε, χαλάρωσε λοιπόν, δες την εικόνα πιο πάνω, μπες στη βάρκα και γίνε ο καπετάνιος, πιάσε το κουπί και ξεκίνα, άσε τα αυτοκίνητα να στριγγλίζουν, τους ανθρώπους να τρέχουν, το κινητό να χτυπά και φύγε μακρυά, οδήγησε τον εαυτό σου, σε μια μυστική παραλία ολόδικη σου και απόλαυσε τη διαδρομή. Κοίτα το βυθό της θάλασσας πόσο ήρεμος φαίνεται να είναι, παρατήρησε το παιχνίδι με τα χρώματα και το φως του ήλιου, νιώσε τον αέρα της θάλασσας να σε χτυπά και άσε τη δροσιά της στα δάχτυλά σου, να σε γαργαλά.

Άνοιξε τα φτερά σου και πέτα, ακολούθησε τα όνειρά σου, κυνήγησε τους πόθους σου, αλλά πάνω απο όλα, πέτα ψηλά, εκεί όπου θα βλέπεις τα πάντα τόσο μικρά και θα σου φαίνονται τόσο ασήμαντα, τόσο μικρά, όπως όταν κοιτάζεις τα μυρμήγκια στο χώμα. Θα τα κοιτάς απο μακρυά και θα γελάς με αυτά, θα παίρνεις μια βαθιά ανάσα και θα χαμογελάς, συνεχίζοντας το πέταγμά σου, έχοντας βάλει σημάδι το φάρο, αυτόν που φωτίζει τους ναυτικούς τις νύχτες για να μην πνιγούν σε απότομες πλαγιές και σε σημεία όπου η θάλασσα κρύβει τα μυστικά της.


Ξαφνικά, η βόλτα σου τελείωσε, το κινητό σου χτυπά και εσύ επανέρχεσαι στην πραγματικότητα, κοιτάζεις γύρω σου χαμογελώντας, σηκώνεσαι, παίρνεις το τηλέφωνο και απαντάς στην κλήση. Μόλις γύρισες πίσω στην καθημερινότητα, η μικρή σου απόδραση έχει τελειώσει, όμως εσύ νιώθεις πολύ όμορφα και ήρεμα. Περπατάς και χαμογελάς, νιώθεις ανανεωμένη, όμως, σκέφτεσαι και τι σε περιμένει στο σπίτι όπου θα πας τώρα. Ο ήχος της θάλασσας καθώς χτυπά στο λιμάνι είναι σα να σε χαιρετά και να σου λέει "γεια σου, να ξαναέρθεις να ταξιδέψεις", γυρίζεις πίσω και κοιτάζεις, δεν σε χαιρετάει κανείς και όμως εσύ νιώθεις ότι κάποιος σε χαιρέτησε, δεν πειράζει μπορεί και να έγινε. Χαμογέλασε, απόλαυσε τη μέρα σου ότι και να κάνεις, κοιτάξου στον καθρέφτη και πες πόσο όμορφη είσαι και σήμερα, δώσε ενα φιλί στον εαυτό σου, πες του μπράβο που τα κατάφερε και σήμερα, ετοιμάσου για αύριο και πήγαινε να "κατακτήσεις" τον κόσμο.

Να θυμάσαι όμως πάντα, πως, οι δικές σου στιγμές θα είναι πάντα εκεί για εσένα, θα σε περιμένουν και θα σε ταξιδεύουν πάντα στα πιο όμορφα μέρη.

Αφιερωμένο σε όσους πιστεύουν πως η ζωή τους γίνεται βαρετή, σε αυτούς που η καθημερινότητα αισθάνονται οτι τους πνίγει και σε όλους αυτούς, οι οποίοι περιμένουν το μεγάλο "μπαμ" για να περάσουν καλά. Οι μικρές χαρές είναι αυτές που μας προσφέρουν, μεγάλες απολαύσεις.

Sluts and the City

Αυτό το video είναι για να γελάσουμε λίγο...

Και επειδή είναι λίγο υποκριτικό να κρυβόμαστε πίσω απο διάφορες προφάσεις για να μην βλέπουμε σκηνές οι οποίες είναι αντίθετες με τις κοινές πεποιθήσεις και τα πιστεύω μας, με τα οποία γαλουχηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέχρι τώρα δημοσιεύω και το video της Madonna Live to tell που έχει μέσα τη σκηνή με τη σταύρωση. Καλή απόλαυση.

Υ.Γ. όσο για το video και όλη τη σκηνή που έγινε τόση φασαρία, πρέπει να πω, πως εγώ δεν το βρήκα καθόλου υποτιμητικό η να θίγει κάτι....

Seize the moment

Το video αυτό δεν το δημοσιεύω επειδή θέλω να κάνω διαφήμιση στην εταιρεία που το δημιούργησε, αλλά μόνο και μόνο επειδή πιστεύω πως το να ζει κανείς τη στιγμή και να απολαμβάνει τα πάντα όταν του έρχονται είναι κάτι πολύ σημαντικό. Κάποια πράγματα μας έρχονται μόνο μια φορά όπως και κάποιες ευκαιρίες, γιατί πρέπει να τις χαραμίσουμε μόνο και μόνο επειδή εκείνη τη στιγμή δεν είμαστε καλά η δεν έχουμε τα κέφια μας; Γι'αυτό λοιπόν, Ζήσε τη στιγμή.

Εικόνες της πόλης...

Δευτέρα, 12 Μαρτίου 2007

Ας ξεκινήσουμε απο το πρωί τα δρώμενα της πόλης:
Συνέλευση στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, όπου είμαστε όλοι στριμωγμένοι σε μια αίθουσα και ασφυκτιούμε καθώς απο τον καπνό και τα άτομα που βρίσκονται στο χώρο έχει γεμίσει η αίθουσα ασφυκτικά.
Ντοκουμέντα: στις φωτό βλέπουμε τα άτομα που ήταν μέσα στην άιθουσα τη στιγμή που τραβήχτηκε η φωτό, έξω απο την αίθουσα είχαμε επίσης αρκετό κόσμο.



Θεσσαλονίκη: 20:00+ στον πύργο του ΟΤΕ που σήμερα έμαθα πως είναι ανοιχτός κάθε μέρα απο τις 11 το πρωί μέχρι το βράδυ γύρω στις 00:00. Πως κάθε φορά που περνούσα απο έξω δεν το έβλεπα δεν μπορώ να καταλάβω. Μήπως είχαν σβηστά τα φώτα για να κάνουν ατμόσφαιρα, ή μήπως κάνουν οικονομία στο ρεύμα...;

















Θεσσαλονίκη: 21:15+ ανεβαίνοντας την πλατεία δικαστηρίων για να πάω προς το σπίτι μου. Στα παρτέρια της πλατείας πάνω πάνω, εκεί που βγάζουν όλοι τα σκυλιά τους βόλτα είδα έναν τύπο ο οποίος ήταν ξαπλωμένος στο χορτάρι και μισό μέτρο πιο δίπλα του ένα σκυλί έπαιζε. Βέβαια δεν έμαθα αν είχε πάθει κάτι και είχε πέσει ή απλά κοιμόταν, αλλά ξέρω οτι πιο δίπλα ήταν η αστυνομία επειδή είχε γίνει κάτι.
Δεν έμαθα γιατί....

Θεσσαλονίκη (λίγα λεπτά αργότερα): συνεχίζοντας το δρόμο για το σπίτι μου, περνώντας απο την αγίου δημητρίου ακούω μια σειρήνα να "σκούζει", γυρίζω και βλέπω ενα πυροσβεστικό όχημα να τρέχει σαν το "παλαβό" στο δρόμο για να προλάβει, δεν δίνω σημασία και συνεχίζω για το σπίτι μου.

Θεσσαλονίκη (δύο τετράγωνα πιο πάνω): φτάνοντας στο σπίτι μου, περνώντας απο ενα δρομάκι βλέπω πως ο δρόμος είχε κλείσει, μερικά αυτοκίνητα να περιμένουν και ένα ασθενοφόρο. Φαντάστηκα πως καμια γιαγιά θα έπαθε τίποτα, σκέφτομαι απο μέσα μου εντάξει και συνεχίζω. Περπατώντας όμως ακούω κάποιον να λέει ¨ρε συ, τι είναι αυτά τα αίματα εδώ πέρα;¨

Σπίτι μου (ένα λεπτό μετά): και ενώ η ώρα έχει πάει ήδη 22:00 κάθομαι μπροστά απο το laptop για να ανανεώσω το blog μου και να γράψω αυτή την υπέροχη μέρα που είχα και σκέφτομαι "τι συμβαίνει πλεόν, μα γιατί τόση αδιαφορία;".
Μήπως τελικά ο κόσμος έχει χαλάσει εντελώς και μας ενδιαφέρει μόνο το τι θα κάνουμε για εμάς;

Mobile internet

Σκέφτομαι οτι πρέπει να ξεκινήσω πάλι τη συνδρομή μου στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας που είμαι για να μπορώ να έχω απεριόριστη χρήση του ίντερνετ στο κινητό μου και να μπορώ έτσι να ανανεώνω το blog μου απο το κινητό μου. Νιώθω πως πλέον που έχει λήξει η συνδρομή κάτι μου λείπει, δεν μπορώ να ανανεώνω το blog μου για πράγματα και καταστάσεις που συμβαίνουν "τώρα" στην πόλη. Μάλλον εκεί θα καταλήξω, στο να το ανανεώσω.

Σύμβολα ενός πολιτισμού ή ανάγκη;

Φαλλικό σύμβολο η απλά ένα κτίσμα που εξυπηρετεί τις ανάγκες στέγασης σε μέρη του πλανήτη που δεν έχουν άλλο χώρο;

Ο άνθρωπος από τα παλιά τα χρόνια, ήθελε να κάνει κτίσματα όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο επιβλητικά όλο και πιο "δυνατά". Παλιότερα τα κάνανε για να είναι πιο κοντά στο Θεό, πλέον τα κτίζουν λόγω έλλειψης χώρου, καθώς αν δεν μπορείς να κτίσεις οριζόντια, χτίζεις κάθετα. Επικρατεί όμως και η εντύπωση πως μπορεί αυτά τα κτίρια, να είναι και φαλλικά σύμβολα, ένδειξη μιας κοινωνίας η οποία δημιουργήθηκε με μεγαλύτερη τη συνδρομή του άντρα και η οποία παρόλο που αρχίζει σιγά σιγά, να κυριαρχείται από τις γυναίκες παραμένει μια κοινωνία η οποία ευνοεί τους άντρες περισσότερο από τις γυναίκες. Αυτά βέβαια είναι απόψεις η οποίες δεν εκφράζουν τη δική μου γνώμη. Το κείμενο αυτό το γράφω καθώς έχω παράπονο καθότι στη χώρα μας, δεν υπάρχει τέτοιο κτίριο και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος δεν κάνει κάτι. Σε μια κουβέντα που είχα με ένα γνωστό μου αρχιτέκτονα, μου είπε πως η νομοθεσία δεν το επιτρέπει, καθώς πρέπει να καλύπτεται απο τη σκιά του κτιρίου κάποιο ποσοστό του δρόμου και τρέχα γύρευε τώρα εσύ, ποιος, που, τι και γιατί; Έχει σκεφτεί κανείς μας εκτός από τη χρησιμότητα των κτιρίων αυτών, τη γοητεία την οποία δίνουν σε μια πόλη, για να μην αναφερθώ και στην ομορφιά της θέας απο τα ψηλά πατώματα, από όπου βλέπεις όλη την πόλη και να φανταστείς πως είσαι στο κέντρο και οχι ψηλά στο βουνό. Εμένα με θλίβει το γεγονός πως σε μια χώρα η οποία θέλει να λέγεται εκσυγχρονισμένη δεν υπάρχουν αυτά τα κτίρια και ακόμη περισσότερο θλίβομαι για την πόλη στην οποία βρίσκομαι τώρα και σπουδάζω, τη Θεσσαλονίκη. Μέσα απο ένα απο τους περιπάτους μου, στους δρόμους και στα στενάκια, είδα για μια ακόμη φορά πως οι δημιουργοί των κτιρίων εκτός του ότι δεν μπορούν να χτίσουν τέτοια κτίρια, κάνουν και ότι περισσότερο μπορούν για να φτιάξουν κατασκευές οι οποίες - λέμε τώρα - πως έιναι καλές και καλαίσθητες όμως το μόνο που κάνουν είναι να μην έχουν κανένα χαρακτηριστικό το οποίο θα τις κάνει να ξεχωρίζουν και να γίνουν σημεία "σύμβολα" της περιοχής και όχι μόνο. Εμένα προσωπικά με θλίβει που ζω σε μια πόλη στην οποία τα περισσότερα κτίρια είναι ακαλαίσθητα, χωρίς να έχουν ίχνος φαντασίας επάνω τους - χάρη στους μοναδικούς σχεδιαστές τους - και πάνω από όλα έχουν στοιχεία που είναι άχρηστα. Όταν λέω στοιχεία που είναι άχρηστα (κάποιοι ίσως πείτε πως είμαι υπερβολικός όμως για σκεφτείτε το ξανά), εννοώ τις βεράντες σε κτίρια τα οποία βρίσκονται όχι απλά σε κεντρικούς δρόμους, αλλά σε δρόμους με πάρα πολύ μεγάλη κίνηση. Σε αυτές τις βεράντες δεν πρόκειται να βγεις το μεσημέρι να πιείς τον καφέ σου, δεν θα απλώσεις τη μπουγάδα σου κυρά μου επειδή τα ρούχα σου θα τα μαζέψεις μαύρα στο τέλος της ημέρας και γενικότερα δεν θα πεις πως είναι το σημείο του σπιτιού σου στο οποίο χαλαρώνεις. Όταν αναφέρομαι σε οδούς με πάρα πολύ κίνηση εννοώ οδούς όπως, η τσιμισκή, αγ. δημητρίου, εγνατία, κασσάνδρου και άλλες γνωστοί και μεγάλοι οδοί στις οποίες θέλουμε βεράντες και όχι ένα πολύ όμορφο - και φουτουριστικό ίσως - σκηνικό από όμορφα κτίρια, με αισθητική και άποψη πάνω σε πολλούς τομείς τα οποία θα μπορούσαν να εφαρμόσουν και σύγχρονες μεθόδους όσον αφορά τον κλιματισμό, τον φωτισμό και πολλά ακόμη. Παραδείγματα υπάρχουν πάρα πολλά παγκοσμίως αν θελήσει κάποιος να ενημερωθεί.
Όμως όλα είναι θέμα εμπειριών, απόψεων, οικονομικής ευχέρειας (απο πλευράς της εταιρείας ή του εργολάβου) και γνώσεων. Ας μην χάσουμε όμως την αισθητική μας. Είναι κάτι πολύ σημαντικό.
Με αγάπη Grigsgr

ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΣΕ 20 ΛΕΞΕΙΣ

Στο συγκεκριμένο post δεν θα γράψω κάτι το συγκλονιστικό - βασικά δεν θα γράψω τίποτα. Απλά μόλις διάβασα κάτι σε ένα περιοδικό που μου αρέσει πάρα πολύ και θέλωω να το μοιραστώ μαζί σας.

Αντώνιος & Κλεοπάτρα. Αιγύπτια βασίλισσα με μάτι ψαράκι και μαλλί Μάτζικα Ντε-Σπελ γοητεύει Ρωμαίο αυτοκράτορα προκαλώντας πολιτικό στρες. Αυτοκτονούν (εκείνος σπαθί - εκείνη φιδάκι).

AΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ `INSIDE HOLLYWOOD` (ΕΚΔ. WENNER BOOKS)

Tom & Nicole Μπάρμαν απορριφθείς της Σχολής Ικάρων (λόγω ύψους) προσλαμβάνει ψηλότερη (σε πόντους και κασέ) σύζυγο. Χωρίζουν από ασυμφωνία στους πάτους παπουτσιών.

Tom & Penelope Ο ήρωάς μας τελικά βρίσκει τη γυναίκα των ονείρων του, μια Σπανιόλα κοντούλα, αλλά χωρίζουν γιατί έχουν το ίδιο επώνυμο.

Barbie & Ken. Πλούσια ψυχρή ξανθιά (IQ ραδικιού - εμμονή στο ροζ) και άνεργος μοντέλο/σέρφερ. Σχέση ανολοκλήρωτη λόγω ανατομικών προβλημάτων αμφοτέρων.

Ρωμαίος & Ιουλιέττα. Ερωτευμένοι τινέιτζερς αντίπαλων οικογενειών (τύπου Βροντάτσηδες τσε Φουρτουνάτσηδες) αυτοκτονούν από παρεξήγηση. Η Κούβα για να τους τιμήσει, τους κάνει πούρα.

Βίσση & Καρβέλας. Σεμνή λαϊκή τραγουδίστρια ερωτεύεται ξέσαλο ροκά με ίδιο μαλλί. Πάνε Λονδίνο. Μετά από χρόνια χωρίζουν, αλλά δεν τους πιστεύει κανείς.

Μπόλεκ & Λόλεκ. Gay ζευγάρι Πολωνών ακτιβιστών συνεννοούνται με επιφωνήματα, προτείνουν arte povera μίνιμαλ διακόσμηση και μονογαμικό σεξ. Ο 902 τους παίζει ακόμα.

Victoria & Albert. Γερμανίδα βασίλισσα κατσικώνεται στο βρετανικό θρόνο 64 χρόνια. Παντρεύεται ξάδερφό της. Για να μη βαριέται, του ανοίγει κι ένα μουσείο.

King Kong & Ann Darrow. Ξανθιά wannabe παρασύρει μονόχνοτο ορεσίβιο φαλλοκράτη με πρόβλημα τριχοφυΐας και κτηνώδη δύναμη. Τον πάει Δελφινάριο όπου γορίλας παθαίνει πολιτισμικό σοκ.

Μιμίκος & Μαίρη. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας (μάλλον πτηνοτροφεία) ερωτεύεται Γερμανίδα καλλονή και πέφτουν από την Ακρόπολη (εκεί που είναι η ταβέρνα της Μαρίτσας).

Superman & Lois Lane. Ιπτάμενος κρετίνος μπάτσος (φοράει το βρακί επάνω από το παντελόνι) ερωτεύεται υψοφοβική κόλουμνιστ. Τελικά παίρνει δυσμενή στο Διάστημα και χωρίζουν.

Sharon & Ozzy Osbourne. Συμπαθής προϊστορικός αρκουδοροκάς ζει με σύζυγο και δύο παιδάκια σε χαϊχλίδογλου βίλα. Όμως η Οικογένεια Φλωρινιώτη ζηλεύει την ευτυχία τους.

Victoria & David Beckam. Ανιδιοτελής βοκαλατζού που ψωνίζει από καλάθια γνωρίζει πολυεκατομμυριούχο κούκλο ποδοσφαιριστή. Παντρεύονται και ζουν με μοντέλο-πρότυπο γνωστό ζευγάρι μεσογειακής χώρας.

Ποπάι & Όλιβ. Βετζετέριαν οξύθυμος ναυτικός με ντύσιμο Γκωτιέ και πίπα που σφυράει, εντυπωσιάζει νευρασθενική ανορεξική. Όμως αυτός αγαπάει κρυφά τον κτηνώδη Μπλούτο.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ `AIRPORTS & STARS` (ΕΚΔ. DAMIANI)

Κάλας & Ωνάσης Σωσίας του Άντονι Κουίν πάει βόλτα με το κότερο μια σοπράνο, πολλά λεφτά, εκείνη καψουρεύεται και τραγουδάει τέλεια την Τραβιάτα.

Τριστάνος & Ιζόλδη. Ιππότης πίνει μπόμπα ποτό, ερωτεύεται λάθος γυναίκα, παντρεύεται άλλη συνονόματη και τελικά δηλητηριάζεται ενώ ο Βάγκνερ του παίρνει ' αυτιά.

Τάσος & Γκόλφω. Συναισθηματική βλαχάρα αγαπάει μπατιροτσοπάνη και όχι πλούσιο σκατοτσέλιγκα. Τελικά τρελαίνεται και φουντάρει από Χιονοδρομικό Κέντρο Καλαβρύτων. Ακολουθεί ο απαρηγόρητος τσοπάνης.

Ben & J-Lo. Ωραίος ηθοποιός και καπάτσα Mεξικάνα ντιζέζ. Η σχέση διαλύεται τζαστ πριν από το γάμο. Εκείνη, απελπισμένη, ανακοινώνει τουρνέ στην Ελλάδα.

Χοντρός & Λιγνός. Σωματώδης οξύθυμος control-freak ερωτεύεται μινιόν ψιλομαλάκα συνεταίρο του, περιφρονώντας κοινωνικές συμβάσεις. Gay σχέση που βασίζεται στη φιλοσοφία του γιν-γιαν.

Jennifer & Brad. Ελληνοπούλα ερωτεύεται τον ιδανικό άντρα. Τη μισούν όλες. Παρά το πάθος, χωρίζουν γιατί εκείνη φοβάται μη χαλάσει τα μαλλιά της.

John & Yoko. Λίβερπουλ. Επαναστάτης εκατομμυριούχος χίπης μουσικός γνωρίζει εξωτική καλλονή. Πλακώνονται στα installations στη Νέα Υόρκη. Τελικά εκείνος πεθαίνει - εκείνη κληρονομεί. Κρίμας.

Bonnie & Clyde. Ποτοαπαγόρευση. Περιπετειώδης τύπος γνωρίζει αγριογκόμενα με μπερέ. Ρημάζουν τράπεζες, βενζινάδικα, ψιλικατζίδικα σε όλο το Δυτικό Ντάλας, Τέξας. Σκοτώνονται. Επόμενο ήταν.

Μπιλ & Χίλαρι. Νοικοκυρά σε απόγνωση παντρεύεται σαξοφωνίστα. Εκείνος ξενοπηδάει, κάνει χάλια το καλό του κοστούμι, εκείνη εκδικείται και γίνεται Πρόεδρος της Αμερικής.

Σαμψών & Δαλιδά. Μακρυμάλλης σεκιουριτάς με κακομαθημένη dominatrix ερωμένη την αφήνει να τον κουρέψει, εκείνη τα παίρνει λίγο παραπάνω, γίνεται χαμός, τον συλλαμβάνουν.

Dolce & Gabbana. Μοντελίστ ερωτεύεται μοντελίστ και επειδή η εκκλησία απαγορεύει τον gay γάμο, ανοίγουν οίκο μόδας. Δυστυχώς χωρίζουν γιατί διαφωνούν στη μανικοκόλληση.

Πιέρ & Μαρία Κιουρί. Ζεύγος φυσικομαθηματικών ερωτευμένων μεν, αφιερωμένων στην επιστήμη δε, ανακαλύπτουν τη ραδιενέργεια. Έτσι καθιερώνεται και η έκφραση «Είμαι πολύ κιουρία».

Sonny & Cher. Τρέντουρας στα 60ς με φλοράλ πουκάμισα και fashionista μυτόγκα τραγουδίστρια αγαπιούνται τρελά μέχρι που εκείνη αρχίζει να ντύνεται Φασιανός Απάτσι.

Madonna & Guy. Εργασιομανής υπερήλιξ προσλαμβάνει σκηνοθέτη/πατέρα των παιδιών της και τελικά τον ερωτεύεται και πάνε όλοι μαζί ιππασία στο Kent.

Eβίτα & Περόν. Σημαντική γυναίκα πολιτικός, η πρώτη που φέρνει το τσιντσιλά στο Κοινοβούλιο, ερωτεύεται συνταγματάρχη (λόγω στολής) και μετά την κάνουν μιούζικαλ.

Σταχτοπούτα & Πρίγκιπας. Ο Βασιλιάς της Παντόφλας, ζάμπλουτος, αναζητά το ιδανικό μοντέλο κουντεπιέ. Το βρίσκει στο πόδι καθαρίστριας και της δωρίζει γόβα πλέξιγκλάς.

Λήδα & Κύκνος. Πορνόγερας (Δίας) ερωτεύεται αφελή νεαρά. Μεταμορφώνεται σε κύκνο, εκείνη του κάνει γούτσου-γούτσου και μετά από 9 μήνες γεννάει δύο αυγά.

Jay-Z & Beyonce Knowles. Όμορφοι, πλούσιοι και διάσημοι καλλιτέχνες της hip hop και r'n'b. Λόγω φορτωμένου προγράμματος επικοινωνούν με SMS και ringtones μέσω MTV.

Sir Elton John & David Furnish. Κιμπάρης μπριλάντε πιανίστας, πολύ κοκό παλιότερα, κολλητός της μακαρίτισσας Νταϊάνα, παντρεύεται τον καλό του σε γάμο ισάξιο του Κτήματος Νάσιουτζικ.

Simone de Bovoir & Jean Paul Sartre. Υπαρξιστής νεο-ουμανιστής φιλόσοφος διατυπώνει αθεϊστική θεώρηση και απορρίπτει μπολσεβισκισμό. Ερωτεύεται τη μοναδική γυναίκα που μπορεί να καταλάβει όλα τα παραπάνω.

Αδάμ & Εύα. Πρωτότυπα δείγματα αρσενικού - θηλυκού, παραθεριστές σε ωραιότατο κάμπινγκ, παραβαίνουν τους κανονισμούς και πληρώνουμε εσείς κι εγώ, τώρα, τα σπασμένα. Συγχαρητήρια.

Αντώνης & Ζέτα. Συμπαθής ποιοτικοκάζουαλ τραγουδιστής και όμορφη ηθοποιός μαθαίνουν ότι τα έχουν, ένα μεσημέρι, από την τηλεόραση. Οπότε τι να κάνουν; Παντρεύονται.

Το κείμενο είναι του Γιάννη Νένε απο το περιοδικό LOOK (τεύχος Φεβρουάριος 2007)

Παλιά χρόνια VS Καινούργια χρόνια

Και οι άντρες σκέφτονται...

Απο μικρός μεγάλωσα με κάποια πιστεύω και κάποιες θεωρίες προερχόμενες απο τα παλιά τα χρόνια τις οποίες διαιώνιζαν οι γύρω μου και τις αλλάζαν καθώς του συνέφερε. Τη φράση "να μεγαλώσεις, να βρεις ενα καλό κορίτσι να παντρευτείς, αλλά να προσέχεις να μην είναι καμία σουρτούκα και σε τυλίξει" την έχω ακούσει δόξα τω Θεό πολλές φορές απο τη γιαγιά μου.
Όταν ήμουν παιδί ακόμη, το πρότυπο της γυναίκας, ήταν, στο σπίτι να προσέχει τα παιδιά και να φροντίζει τον άντρα, να διατηρεί το σπίτι καθαρό και όλα τα συναφή που γνωρίζουμε - άσχετα αν στη δική μου οικογένεια δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Τα κορίτσια τότε, ήταν μαζεμένα, συντηρητικά και προσέχανε τι θα φορέσουν, για να μην κακοχαρακτηριστούν, καθώς δεν ήθελες να σε πούνε και π***άνα, απο την άλλη υπήρχε και το ρητό, "καλύτερα να πούνε την κόρη μου π***άνα, παρά το γιό μου π***τη". Το θέμα όμως είναι πως, όσο κι αν στον έξω κόσμο φαινόταν τότε οτι ο άντρας είναι αυτός που "κουμαντάρει" το σπίτι, ακόμη και απο τότε η γυναίκα έκανε το ουσιαστικό "κουμάντο".
Πλέον τα πράγματα έχουνε αλλάξει κάπως έως πολύ, η γυναίκα είναι ανεξάρτητη, ο άντρας συνεχίζει να είναι οτι ήταν και τότε - εκτός απο κυνηγός όσον αφορά τις γυναίκες - και η οικογένεια, υπάρχει κατα ένα γενικό όρο. Όλη αυτην η κατάσταση δημιούργησε μια αλλαγή, γενικότερη μπορούμε να πούμε, θέτωντας τη γυναίκα απέναντι στον άντρα έτοιμους να παλέψουν για μια θέση καλύτερη και πιο αποδοτική όσον αφορά τις αποδοχές. Τα αποτελέσματα όλων αυτών είναι, οι γυναίκες, να λένε οτι πλέον δεν προλαβαίνουν να είναι και γυναίκες και επαγγελματίες και νοικοκυρές και τους άντρες να κάνουν παράπονα πως οι γυναίκες δεν είναι όλα τα παραπάνω. Ακόμη έχουμε τις γυναίκες που ενώ ζητάνε την ισότητα, τη δέχονται αλλά με περιορισμούς και όρους λέγοντας πως δεν είναι το ίδιο με τους άντρες. Μόνο το Cosmo παραμένει σταθερό στις αξίες του και σου λέει πως "είσαι γυναίκα; τόσο το καλύτερο"!!!
Ο χρόνος δείχνει πως τα καταφέρνουν εξίσου καλά σε πολλούς τομείς αν όχι σε όλους. Ας μην παραλείψουμε όμως να πούμε πως πάντα για να κάνεις κάτι καλά, πρέπει να παραμελήσεις κάτι άλλο. Πλέον μπαίνουμε στον τομέα επιλογές, επιλογές έχουμε απεριόριστες και δεν μπορούμε να τις έχουμε όλες και να τις κάνουμε. Έτσι επιλέγουν να αφοσιωθούν στην καριέρα, επιλέγουν να κάνουν οικογένεια μετά απο κάποια ηλικία καθώς μέχρι τότε κυνηγάν την καριέρα και επιλέγουν να παραμελούν το σπίτι η να "υπολειτουργούν" όσον αφορά αυτό. Πολλοί ρόλοι σε έναν να μου πεις - και δίκαιο θα έχεις μεταξύ μας - όμως όταν παλεύεις για κάποια πράγματα, - ποιός πάλεψε ρε μεγάλε μπορεί να ρωτήσεις τώρα εσύ - πρέπει πάντα να σκέφτεσαι και τις συνέπειες.
Μην με πείτε μισογύνη, είμαι πολύ μικρός ακόμη για να μπορέσω να πω κάτι τέτοιο με σιγουριά καθώς επίσης δεν έχω περάσει και τόσα πολλά όταν μιλάμε για σχέσεις, γυναίκες και τέτοια εξαιτίας της ηλικίας. Η οπτική μου ίσως είναι λίγο "κουλή" για κάποιους και κάποιες αλλά κάποια πράγματα είναι έτσι, ούτως η άλλως. Όπως λέει και μια φίλη μου, "όταν μιλάμε για εμένα, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτώ θα είμαι εγώ και το μέλλον μου, τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα".
Θυμηθείτε όμως πως μερικά χρόνια πιο μετά όλες, λένε, θέλω να κάνω οικογένεια και μελαγχωλούν. Όλα είναι θέμα επιλογών λοιπόν και αποφάσεων. Η ζωή θέλει θυσίες αλλά, όχι παράπονα και κλάματα για το οτι δεν τα καταφέρνουμε καλά. Ας συμβιβαστούμε και ας αρκεστούμε τουλάχιστον, στο να κάνουμε τα απαραίτητα σε όλους τους τομείς και να δίνουμε εκεί που πρέπει κάτι περισσότερο, για να είμαστε καλά στους υπόλοιπους.

Υ.Γ.1 Μεταξύ μας, ούτε εγώ συμφωνώ που ο άντρας σταμάτησε να είναι κυνηγός, αλλά επίσης διαφωνώ και με τη στάση των γυναικών όταν τους την πέφτουν να βρίζουν και να αντιδρούν άσχημα εκτός και αν τους την πέσει ο Σάκης Ρουβάς.
Υ.Γ.2 Προτίμησα να μην αναφερθώ στις αντιζηλίες και στο οτι οι άντρες νιώθουνε "λίγοι" όταν βρίσκονται δίπλα απο μια γυναίκα η οποία είναι πιο ισχυρή απο αυτούς, ακόμη περισσότερο δε, όταν η συγκεκριμένη γυναίκα είναι και η γυναίκα τους.

Αυτό το post το αφιερώνω στο post της demy που έγραψε κάτι σχετικό για τις γυναίκες.

Η αγάπη μπορεί (?)

"Ότι κι αν γίνει ένα να λές, πως μ' αγαπάς χίλιες φορές κι εγώ εσένα. Κι αν μείνει τ' όνειρό μισό κι αν το φιλί χαθεί κι αυτό, ένα να λες σα να' ναι χτες, πως μ' αγαπάς χίλιες φορές." (Αρβανιτάκη - Ζουδιάρης)

Πώς είναι να αισθάνεται κανείς "άδειος" απο συναισθήματα; Είναι άσχημο αυτό;
Οι σχέσεις ξεκινάνε πάνω σε κάτι που ένιωσες όταν είδες κάποιον για πρώτη φορά. Χτίζονται όμως και συνεχίζουν πάνω σε κάποια πράγματα κοινά, κάποιες εμπειρίες, απόψεις και επιθυμίες. Δημιουργείς επειδή έχεις έμπνευση, εργάζεσαι επειδή έχεις σκοπό, αγαπάς όμως και ερωτεύεσαι χωρίς να το θέλεις και να μπορείς να το προγραμματίσεις. Το δέχεσαι επειδή, είναι συναίσθημα πάρα πολύ όμορφο και, το μόνο που σκέφτεσαι δεν είναι τίποτα άλλο απο εκείνον/η . Κάθε φορά, που η σκέψη σου πετάει σε εκείνον/η, ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό σου και η καρδιά σου φτερουγίζει, πετάει απο χαρά και αγάπη. Αρχίζεις σιγά σιγά να ονειρεύεσαι και να επιθυμείς, να σκέφτεσαι και να λειτουργείς σύμφωνα με κάποιους άλλους κανόνες, άγραφους, νοητούς, κανόνες που δημιουργούνται μόνο τώρα και δεν υπάρχουν κάπου γραμμένοι.
Πλέον είσαι ερωτευμένος, νιώθεις όμορφα, πετάς, χαίρεσαι και μετράς στιγμές μέχρι να βρεθείτε. Λιώνεις το έδαφος απο το περπάτημα αν αργήσει, και ανησυχείς αν δεν απαντήσει στο τηλεφώνημά σου. Δεν ξέρεις το λόγο και δεν το έχεις αναλύσει και πολύ, απλά το απολαμβάνεις. Αν το αναλύσεις που ξέρεις μπορεί και να χαθεί το συναίσθημα, δεν μπορείς όμως να το ρισκάρεις.

Πλέον έχεις αρχίσει να συμβιβάζεσαι, να κάνεις υποχωρήσεις, να βλέπεις λιγότερο τους φίλους σου για να είσαι με εκείνη/ον. Το μυαλό σου πάντα τον σκέφτεται και σε κάποια στιγμή όλα καταρρέουν, όλα γκρεμίζονται και ο χρόνος σταματά. Πως νιώθεις άραγε, πως μπορεί να είναι αυτό το συναίσθημα του φόβου οτι κάτι συμβαίνει;
Το νιώθεις κάθε φορά που τον κοιτάς, το νιώθεις στο φιλί του, τα μάτια του σου το λένε κι εσυ φοβάσαι. Ο εγωισμός έχει αρχίσει να μπαίνει σιγά σιγά ανάμεσα σας και πλέον αναρωτιέσαι, γιατί να κάνεις κάτι πρώτα, ας το κάνει εκείνος. Και το κινητό σου, μετά απο λίγο χτυπά και είναι εκείνος. Είναι εκείνος που σε σκέφτεται, που σε αγαπά που σε θέλει και που σε παίρνει τώρα τηλέφωνο. Εσύ αναρωτιέσαι...


Έχεις καθήσει όμως να αναρωτηθείς γιατί ξαφνικά μπήκε ο εγωισμός ανάμεσά σας, γιατί λειτουργείτε έτσι; Έχεις σκεφτεί να κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση; Γιατί δεν την κάνεις; Τι σε κρατά; Εσύ δεν νιώθεις όμορφα όταν το βλέπεις οτι σε καλεί και σε σκέφτεται; Γιατί δεν αφήνεις τον εαυτό σου να χαρεί και να κάνει πράγματα που θα σας κάνουν να είστε καλύτερα; Μην το καταστρέφεις. Δεν μπορείς να ξέρεις αν αξίζει. Μην αφήνεις κάτι που σε γεμίζει να πάει χαμένο. Αν είσαι ευτυχισμένος γιατί να μην το δείξεις, γιατί να μην το πεις, γιατί να μην αφεθείς. Όταν αγαπάς δεν κάνεις κάτι που θα στεναχωρήσει και τους δυο σας. Δεν είσαι μόνο εσύ, είστε δύο πλέον.

Μην διώξεις την αγάπη, μπορείς να καταφέρεις πολλά πιστεύοντας σε αυτή, μην κλείνεις τα μάτια σου για να προχωρήσεις παριστάνοντας οτι δεν βλέπεις τίποτα, θα σκοντάψεις και δεν θα έχεις κανένα δίπλα σου να σε κρατήσει για να μην πέσεις.
Είναι πολύ άσχημο αυτό, θα νιώσεις πολύ μόνος και θα σκέφτεσαι οτι δεν αξίζει, όμως... όλα αξίζουν, όλα όσα σκέφτεσαι, αρκεί για εσένα να έχουνε νόημα. Όλα είσαι εσύ, εσύ που σκέφτεσαι, δημιουργείς, χαίρεσαι, γελάς και πάνω απο όλα ερωτεύεσαι κάτι που σου δίνει νόημα. Η ελευθερία να ονειρεύεσαι είναι κάτι το μοναδικό, όμως, μην διώξεις την έμπνευσή σου.

Look up into the sky...

Είμαι πουλί, που πετά και φεύγει μακρυά
απο όλους και όλα.
Τα βλέπω όλα απο ψηλά
και διώχνω μακρυά όλα τα βάσανα
και τη μιζέρια που μου προκαλείς εσύ, εσύ ο προκατειλημμένος και κακός άνθρωπος.
Γιατί δεν είσαι ποτέ ευχαριστημένος;
Γέλα με κάτι που σου συμβαίνει στο δρόμο, τραγούδα για τη χαρά του άλλου.

Τι παθαίνεις βρε άνθρωπε και είσαι έτσι; Κακόμοιρε άνθρωπε.

Αυτό ίσως να μπορούσε να είναι στοίχος απο ποίημα αφιερωμένο σε όλους αυτούς που η καθημερινότητα και η ασχήμια της πόλης μας τον έχει κατακλύσει και κάνει να ασφυκτιά. Δεν υπάρχουνε όμορφα μέρη και σημεία σε αυτή την πόλη που μπορούνε να σε κάνουνε να χαθείς στην ομορφιά τους - θα αναρωτηθείς. Φυσικά και υπάρχουνε, εσύ τα έχεις ανακαλύψει όμως;
Ο παππούς μου λέει πως, αν τον βάλεις να μείνει στην πόλη δεν θα αντέξει και θα δραπετεύσει... θα φύγει για το χωριό, εκεί είναι άλλος κόσμος, ήσυχος, πιο φιλικός και πιο χαλαρός. Τον αέρα τον μυρίζεις πως είναι φρέσκος και το πράσινο το βλέπεις παντού γύρω σου. Εσύ όμως είσαι αναγκασμένος να μείνεις, να δουλέψεις και να ξεχρεώσεις όλα σου τα χρέη. Όλα αυτά που λόγω του υπερκαταναλωτισμού "αναγκάστηκες" να αγοράσεις και επειδή δεν είχες χρήματα χρησιμοποίησες την πιστωτική σου, πήρες δάνειο και έκανες ο,τι μπορούσες για να αποκτάς όλο και περισσότερα και όλο χρεωνόσουν. Πλέον όμως δεν αντέχεις άλλο, η πόλη δεν σε γεμίζει, η γυναίκα σου δεν σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο όμορφα και άνετα όπως παλιότερα και τα παιδιά σου δεν μπορείς να τα αντέξεις πλέον.
Μην κάθεσαι, δραπέτευσε... φύγε μακρυά, όπως τα πουλιά, ελεύθερα και άνετα να πηγαίνουν όπου θέλουν. Κάνε μια βόλτα στην τσιμισκή μετά τη δουλειά και μη σκέφτεσαι τίποτα, απλά περπάτα, δεν έχεις να πας σπίτι, είσαι μόνος σου και ταξιδεύεις, κοίτα ψηλά, δες τα αεροπλάνα να περνάνε και σκέψου οτι κι εσύ ταξιδεύεις. Πλέον έχεις φύγει, είσαι αλλού, είσαι πιο ξένοιαστος και πιο άνετος.
Τα όμορφα σημεία δεν είναι πάντα αυτά που πιστεύουν οι περισσότεροι, όμορφο σημείο είναι αυτό στο οποίο εσύ "αδειάζεις" το μυαλό σου απο όλα και χαλαρώνεις, αφήνεσαι να απολαύσεις τη στιγμή και χάνεσαι στο πληθωρικό και στο μοναδικό, στο άπιαστο και στο ονειρεμένο στο χαοτικό και στο σύντομο. Έχεις όμως φύγει. Καλό ταξίδι λοιπόν και να θυμάσαι πως πάντα θα μπορείς να το κάνεις, απλά να κοιτάς ψηλά. Τα όνειρά σου σε κρατάνε ζωντανό και συνεχίζεις μέχρι να τα πραγματοποιήσεις...

With love...

Candyman - Christina Aguilera

Και επειδή μου αρέσει πολύ και η μουσική μέσα απο αυτό το blog πέραν των σημαντικών θεμάτων και των θεμάτων που αφορούνε την πόλη της Θεσσαλονίκης θα δημοσιεύω και μουσικά βίντεο και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα θέματα. Αυτό το blog δημιουργήθηκε με σκοπό να ανοίξουμε μια συζήτηση για την πόλη που όλοι μας (υποθέτω) αγαπάμε.
Απολαύστε το λοιπόν σε πρώτη προβολή.

Παρέα με τα δελφίνια...

Και επειδή το βίντεο με τα δελφίνια ήταν εντελώς απάνθρωπο και δεν θα έπρεπε καν να τα σκεφτόμαστε αυτά τα πράγματα όχι να τα κάνουμε κι όλα, ανεβάζω αυτό το βιντέακι τώρα πάλι με δελφίνια για να απολαύσουμε την ομορφιά και τη χάρη τους που μπορούνε να προσφέρουν σε ένα ταξίδι. Ένα απο τα πιό όμορφα και φιλικά πλάσματα του πλανήτη για να μην μιλήσω για τη νοημοσύνη τους.

Καλή απόλαυση λοιπόν και ελπίζω να αισθανθείτε κι εσείς όπως κι εγώ όταν έβλεπα το βίντεο τον αέρα να σας χτυπάει στο πρόσωπο και την ελευθερία της θάλασσας.

Άδεια η πόλη...

Σήμερα είχε διαδήλωση στο κέντρο της θεσσαλονίκης.


Αυτην είναι η εικόνα της εγνατίας εν ώρα διαδήλωσης. Είναι ίσως απο τις πιο όμορφες στιγμές σε μια πόλη που το κυκλοφοριακό της δεν τη βοηθά να γίνει πιο όμορφη και πιό ανθρώπινη. Μήπως όμως για όλα αυτά, φταίμε εμείς οι ίδιοι οι κάτοικοί της; Ιδού η απορία...

Σε λίγο θα προσθέσω ένα σύνδεσμο στο βίντεο με τα δελφίνια με τον οποίο όλοι μας προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να εναντιωθούμε σε αυτη την κατάσταση.

Things to be ashamed of...

Ήρθε η ώρα να σχολιάσω το παραπάνω βίντεο. Είναι ενα βίντεο που δείχνει πόσο απάνθρωπος και εγωιστής μπορεί να γίνει ο άνθρωπος μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την όρεξή του και το κέφι του. Οι εικόνες εμένα προσωπικά μου φάνηκαν πάρα πολύ άσχημες και απο ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να αντέξω να το δω ολόκληρο. Δείτε το βίντεο και αν θέλετε αφήστε τα σχόλια σας. Είναι ντροπή να γίνονται αυτά τα πράγματα. Υπάρχει μια ιστοσελίδα στο ίντερνετ η οποία κάνει μια προσπάθεια να μαζέψει υπογραφές απο ανθρώπους οι οποίοι βλέποντας το παραπάνω νιώσανε οτι κατι δεν πηγαίνει καλά. Ο σύνδεσμος για την ιστοσελίδα αυτή είναι ο παρακάτω: http://www.petitiononline.com/golfinho/petition-sign.html

Πατώντας σε αυτό το σύνδεσμο μεταφέρεστε σε μια σελίδα οπου συμπληρώνετε το όνομά σας και το ηλεκτρονικό σας ταχυδρομείο και εγγράφεστε στη λίστα με τους υπογράψαντες οι οποίοι διαφωνούνε με το όλο αυτό σκηνικό. Όποιος θέλει μπορεί έστω να προσπαθήσει να βοηθήσει να το σταματήσουμε αυτό το απάνθρωπο θέαμα.